(adrealine)rush
Lange tijd stond rush op mijn verlanglijstje. Toch een van de betere groepen die hardrock en symfo met elkaar mixte. Zowel op progarchives als hier op musicmeter wordt dit album goed gewaardeerd. Als enorme symfo-fan kan ik dus ook niet onder dit album uit. Deze moest aangeschaft worden.
Opener en titelnummer begint erg lekker. Goede samenwerking tussen de akoestische gitaar en synth totdat de gitaar er inkomt. Dit rockt de pan uit mensen. Dit gaat een heel leuk album worden. Het valt me ook goed op hoe makkelijk ze tussen ritmes wisselen. Geen wonder dat dream theater(om maar eens een band te noemen) groot fan is van deze band. Prachtig klein tussenstukje waar de gitaar even de tijd krijgt om zich te bewijzen. Grappig overigens dat ze in dit nummer ook nog refereren aan het 3de nummer. Closer to the heart.
Misschien wel een van de mooiste rockanthem ooit gemaakt. Dat dacht ik toen ik dit nummer voor het eerst draaide: Xanadu. Alleen die titel al beloofde veel goeds. Perfect intro die zeer geniaal over gaat in de gitaarpartij. Als geheel zeer memorabel. Met werkelijk waar een geweldige tekst(bedankt neil peart). Hoogtepunt is nog wel als na de eerste strofe de Moog even vrij baan krijgt. Briljant gezongen,briljant gedrumd briljant gitaarspel en leuke moogpartijen. Moet een mens eigenlijk nog meer over dit nummer zeggen. NEE of toch ja. Iedereen dit nog niet gehoord heeft alsjeblieft zoek het nummer op. Heeft dit nummer nog een negatief punt. NEE of toch ja. Ik vind het nummer zo goed dat ik eigenlijk het liefst gelijk het album stopzet, beter kan het immer toch niet worden
.
Closer to the heart was de eerste single voor dit album. Waar we in het vorige nummer helemaal bedolven werden onder de elektrische gitaar doet dit nummer het wat rustiger aan, een heerlijk begin op de akoestische gitaar. Hoewel ik nog steeds denk dat xanadu de album afsluiter moest wezen vind ik ook dat dit nummer een goede afwisseling vormt voor de voorgaande bombast. Neil Peart helpt de akoestische gitaar en slaat enkele belletjes aan. de bas en de vocalen komen hand in hand het nummer binnen en even later zijn daar ook de eerste tekenen van de elektrische gitaar. Het nummer heeft nu echt een lekkere vaart en is daardoor ook erg pakkend. Een heerlijk nummer met een warme sfeer zoals die alleen in de jaren 70 konden maken.
Cinderella man is een rocker in de trant van het titelnummer. Rock zoals het hoort met erg veel vaart. het nummer heeft een erg leuk tussenstuk. Helaas is het wel het minste nummer op dit album. Ik Mis wat van de pakkendheid van alle andere nummers. Een beetje jammer want het heeft wel heerlijke gitaarpartijen.
Madrigal opent met de minimoog. Hier en daar in het nummer wordt deze minimoog gesteund door de bass en drums. Maar nummer pakt nergens vaart het blijft een beetje dromerig. Het nummer wordt zo wel een goed platform voor de stem van Lee die bewijst niet enkel te kunnen schreeuwen maar ook nog eens erg mooi te kunnen zingen. Het nummers is wellicht een klein niemendalletje.
Cygnus X-1
verdient een heel diepe buiging. Wat een nummer zeg. Het begint alleen al met die vervormde stem. Een zwart gat bij cygnus en wij worden als luisteraar naar binnengezogen. Synths zwermen in het zwarte gat en slechts een enkele gitaar is nog te horen in een herhalend ritme. Maar wat horen we daar? een drumstel is het gat binnengezogen. Het speelt het zelfde herhalende ritme dat steeds massiever en duisterder wordt. De schreeuwen van geddy lee. Gaan door merg en been. Voor sommige kan zijn zang op dit nummer misschien op de zenuwen werken. Ik vind het echter wel goed bij het nummer passen. Het accentueert de duistere sfeer. Dat komt onder andere door het stukje rond 6,40. Lee doet een geweldige uithaal en Lifeson gooit er een prachtige gitaarsolo tegen aan. de conclusie is zo heerlijk over de top. Gitaren worden als uit een kanon op mij afgevuurd. En dan ook nog eens geddy lee die tot het uiterste gaat. Een geweldig nummer.
Conclusie ik kan me toch heel erg vinden in de meesterwerkstatus dat dit album wel eens toe bedeeld krijgt. Aan de ene kant heb je de korte nummers(madrigal,closer to the heart) die nog maanden later in je kop blijven hangen. Aan de andere kant heb je de grote rockanthems (xanadu,cygnus). Het album is eigenlijk prima in balans. Twee kleinen bezwaren heb ik tegen dit album. Het ene heet cinderella man(1 punt eraf). Deze pakt mij namelijk niet echt. De andere heet Xanadu deze is gewoon te overweldigend. Laat mij stil achter waardoor de rest lang me heen gaat(0,5 punt erbij). Over het geheel zien een geweldig album en een klassieker in het symfo genre.
Beste nummers: xanadu,cygnus X-1
Slechtste nummer: Cinderella man.