The Decemberists - The King Is Dead (2011)

Album van het jaar, dat kan haast niet anders meer. The Waterboys komen in de buurt met "an appointment with Mr. Yeats" maar deze "The King is Dead" gaat het worden, nu wachten op "Long Live The King".

heerlijk decemberistsje. Iets meer folk en iets minder theatraal dan the crane wife maar dat mag de pret niet drukken. Dear Avery is tranentrekkend schoon...

En ook bij mij gaat deze het jaarlijstje in straks. Wonderschoon!

Hier ook een halfje toegevoegd. De plaat blijft het gehele jaar al groeien!

Altijd wel weer leuk een nieuwe Decemberists. Meer folk vind ik helemaal best maar het is ook niet zo dat ik ze er wat meer door ga waarderen. Ze blijven degelijk.

Calamity Song doet me een beetje denken aan R.E.M.

Peter Buck speelt dan ook mee op dat nummer.

Wist ik niet. Dat verklaart een hoop

Ben een beetje bezig met mijn top 2011-lijst. Ik ben aan het overlopen welke platen ik allemaal (half) heb beluisterd dit jaar. Deze plaat was ik, eerlijk gezegd, vergeten... Hij is onderhand ook al bijna een jaar oud en ik heb hem in januari een paar keer beluisterd maar niet genoeg om hem te kunnen beoordelen, ik vond hem eigenlijk ook niet zo goed, toen. Ik beluister hem opnieuw om het allemaal eens op te frissen. Misschien valt hij toch wel mee, na al die maanden klinkt hij toch wel lekker fris en vrolijk. Maar die stem van de zanger, dat irriteert me elke keer mateloos.

Ik twijfel nog tussen erg lekker en super. Ergens tussen 3,5 en 4,5.

4 lijkt me dan de ideale oplossing, Kramer

Hoe komt dat? Ik vind zijn stem juist nogal doorsnee, ik kan niet veel ontdekken wat er briljant of irritant aan is...

Hij heeft een spraakgebrek, zijn 'r' spreekt hij soms als 'j' uit. Ik weet nu niet meer of dit mij op dit album ook stoorde maar op The Crane Wife was dat héél storend.

De "Roots" in deze plaat zijn overigens ver te zoeken.

Er zitten wat folk aspecten(over de gehele lijn) in, maar over het algemeen is dit gewoon een popplaat.

Ik was even bang dat je met deze opmerking dit album voor mij ging verpesten... Gelukkig hoor ik het nauwelijks, in elk geval stoort het me niet .

Ik kan je wel een paar voorbeelden geven maar als jij het niet hoort, zal ik het niet verpesten voor jou

Beluisterd, maar net zo gemakkelijk weer vergeten. Een album dat me totaal niet heeft weten te boeien.

Gewoon een lekker plaatje, dit. Niet super, maar zeker met sterke nummers (4 en 6 ), en ook als totaal nergens een echt minpunt. De samenzang met Gillian Welch zorgt daarbij voor prettig veel mooie passages. De associaties met REM ( hierboven veelvuldig aangehaald) had ik niet meteen verzonnen, maar tekenen wel goed het geluid van het album; meer naar de pop/rock kant dan voorganger Picaresque, die ik ( nog steeds) de beste vind van ze.

Picaresque is niet echt de voorganger, er zitten nog twee albums tussen
Allebei ook zeker de moeite waard.

Ik heb ze wel geprobeerd destijds, maar vond ze duidelijk minder. Stiekem hoop ik bij elk album dat er weer zo'n mooi nummer op staat als 'The Engine Driver'. Dat is ook de reden dat ik blijf proberen. Deze heb ik wel weer gekocht, maar dat was ook een uitverkoopje.

Eenvoud kan soms best mooi zijn. The King Is Dead had waarschijnlijk niet meer middle of the road kunnen zijn, maar in plaats van een negatieve eigenschap te zijn, is 't juist een positieve eigenschap. Mede doordat er zo’n beetje van alles op deze plaat te horen is: wat pop, wat rock, ook behoorlijk wat country, en zelfs een beetje folk, is het een album geworden dat ongetwijfeld bij een breed publiek in de smaak valt. Eigenlijk een plaat die uitermate geschikt is voor in de kroeg. Met het repertoire zit het wel goed; alle nummers zijn proper uitgevoerd, al vind ik ze zelf bijna allemaal niet duurzaam genoeg om veel te beluisteren. Een mooie uitzondering is het gewoonweg onweerstaanbare Rox in the Box. Het liedje zal vast niet de boeken ingaan als een briljante compositie, maar het is wél verdomd catchy en door zijn mooie melodie is het ongetwijfeld het meest herkenbare moment op het album. Dan is er ook nog Down by the Water en This Is Why We Fight (met 't hele mooie folkachtige slot gedurende de laatste minuut), waar je eigenlijk hetzelfde van kunt zeggen, met het bijbehorende feit dat deze liedjes tevens bijblijven omdat ze er een ietwat stevigere sound mee neerzetten in vergelijking met het overige materiaal. En al dat andere? Da's wel oké allemaal. Misschien een beetje pretentieloos, maar wel oké.

Ik vind dit ook een zeer aangename plaat. Lekker terug naar de basis en niet dat pretentieuze gedoe van The Hazards of Love. Instrumentaal gezien zit die laatste plaat prima in elkaar, maar Colins stem past veel minder bij dat soort epische stukken. Bij de country / folkkant pakt dit veel beter uit naar mijn mening. The Crane Wife is in dat opzicht eigenlijk de perfecte plaat, met een mix tussen The Hazards of Love en The King Is Dead.

Op The King Is Dead kom ik nog te vaak wat niemendalletjes tegen, nummers met een sloom tempo en weinig instrumentatie waardoor de stem van Colin net teveel de bovenhand voert. De wat hippere nummers als Rox in the Box en Down by the Water zijn wat mij betreft dan ook de hoogtepunten. Prima plaat verder, voor nu 3.5*.

Off-topic. Kent men hier Black prairie? Drie leden van The Decemberists maken deel uit deze groep. Zeer de moeite waard. Wel andere kost dan The Decemberists.

Meer pop-rock en toegankelijker dan de vorige cd's van deze band uit Portland, Oregon. Wat mij betreft de beste cd van de heren tot nu toe. Met invloeden uit de folk-, country- en popmuziek. Uitschieters zijn Don't Carry It All, Calamity Song, Rise To Me en Down By The Water. Liedjes die door hun fraaie, volle geluid en de mooie melodieën per luisterbeurt beter worden.

De dubbel Picaresque en Crane Wife heb ik al lang en breed grijs gedraaid maar met de opvolgers wil het toch nog niet zo vlotten op een of andere manier. Vooral het countrygebeuren trekt me hier niet erg en er staan gewoon minder uitschieters op. Het schone January Hymn is dan nog mijn favorietje, samen met het typische Decemberists' Why We Fight dan. Wel leuk dat Peter Buck hier dus op heeft meegespeeld, ja dat openingetje van Calamity Song is ook gewoon Talk About the Passion natuurlijk

Vind zijn stem om te janken zo mooi. Hopelijk ben ik niet de enige. Het weet me behoorlijk vaak niet onberoerd te laten.

Ik vind zijn stem ook erg mooi. En zeker niet doorsnee... Ik kan maar één stem die er wat op lijkt en dat is die van Brian Molko (Placebo).

Ik heb deze cd een kleine vier jaar geleden gekocht maar pas nu voor de eerste keer beluisterd en ik moet zeggen : eerste klas plaatje. Ik ga hun andere platen toch ook eens beluisteren. "The hazards of love" heb ik ook al 5 jaar in de kast staan. Dus : werk aan de winkel !

Voor mij het beste werk van The Decemberists al moet ik eerlijkheidshalve zeggen dat ik nog niet met alles van de band bekend ben.
Het country gebeuren op deze plaat spreekt mij bijzonder aan, neig naar een halfje omhoog.
Hoogtepunten: January Hymn & Dear Avery.

Persoonlijk vind ik de drie voorgangers beter. Qua stijl liggen de eerste twee albums wat dichter in de buurt bij deze. Zeker de moeite waard om eens te checken, evenals de live plaat We All Raise Our Voices to the Air.

Bedankt Harm voor de tip, ik ga me zeker verder verdiepen in deze band, sterker nog van dit weekend wil ik het album The Crane Wife in huis halen.

Van de week op de shuffle kwam June Hymn even langs . Zo op de vroege al wat warme ochtend. Wat een raak nummer zeg ,een melancholieke zomer hymne die een ieder zou doen terugverlangen naar de onbezorgde zomers van je jeugd . Even slikken van de schoonheid. Hoe goed picaresque en Crane wife ook zijn . Ik hou echt enorm van deze plaat , met january en june hymn en het prachtige rise to me als hoogtepunt. Doet me denken aan reckoning/fables of The reconstruction tijd REM. Prachtig