menu

Mike Oldfield - Amarok (1990)

mijn stem
3,78 (116)
116 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Virgin

  1. Amarok (1:00:04)
totale tijdsduur: 1:00:04
zoeken in:
avatar van Saldek
5,0
[/quote]Ik vind nu juist de eerste 4 albums, Tubular Bells, Hergest Ridge, Ommadawn, Incantations, deze Amarok en The Songs Of Distant Earth de mooisten van Oldfield. De albums met zang zoals b.v Crisis of Five Miles Out vind ik gewoon iets minder. Mike Oldfield komt het best tot zijn recht met de zo goed als volledig klassieke instrumentale stukken vind ik. Al vind ik de albums met zang ook zeker niet slecht. Wanneer ik Oldfield een keertje wil horen, dan draai ik altijd 1 van de door mij net genoemde 6 af. [/quote]

Ja, zo heb ik het ook ongeveer. Zijn klassieke werken vind ik (de meeste althans) om te smullen. Maar zijn 'gewonere' popalbums vind ik ook prima. Discovery en Islands vind ik zelfs heel erg mooi bijvoorbeeld. Ja, zelfs het mega-afgekraakte 'Earth moving' vind ik prima te behappen.
Wat Mike on high speed betreft op Amarok kan ik wel meegaan. De ongelooflijke wisselingen, de bombast, het brute en verfijnde allemaal op één cd.....wow, ik kan er niet zomaar even tussendoor naar luisteren. Dit is er één waarvoor je echt even de tijd nemen moet om ervoor te gaan zitten. Daarom het dubbele bij mij: intussen mijn minst gedraaide cd van Mike, maar het is en blijft mijn favoriet.

Misterfool
amarok. alleen de naam heeft al veel mystieke en grandeur. Mike oldfield, meester van bijna elk uitgevonden instrument, flikt het keer op keer om met iets verassends te komen. een klein aantal missers zie ik als fan dan toch wel door de fingers.

dit was het eerste album wat ik van meneer oldfield kocht. mischien niet het beste instapalbum maar wat een mooie cd. vol met acoustische hoogstandjes en verfijnde melodiën. bij de eerste luisterbeurt klinkt het wellicht wat steurloos maar na herhaaldelijk luisteren hoor je thema's terug keren. de prachtige conclusie is werkelijk memorabel. je waant je bij een afrikaans stamfeest. de tatcherimitatie die we op het eind ook tegenkomen haalt de vaart uit het album. jammer want de voorgaande 54 minuten waren magisch.

een prachtig album, een van de meesterwerken van mike oldfield.

avatar van dazzler
4,0
AMAROK 1990

"Health Warning -
This record could be hazardous to the health of cloth-eared nincompoops.
If you suffer from this condition, consult your Doctor immediately".


Mike Oldfield wond er geen doekje om.
Op Amarok keerde hij terug naar de vorm van de oude dagen.
Muziek om de muziek. Amarok is een ode aan de virtuoziteit
van het multi-instrumentale wonderkind Oldfield.

Om het album te promoten kampeerde hij in een iglotentje
en stond de pers te woord met de opmerking dat hij kiespijn kreeg
van de Kylie Minogues van deze wereld. Nochtans had Oldfield met Earth Moving (1989)
zichzelf nogal bezondigd aan goedkope muzak. Maar dat was om Richard Branson te jennen.
Oldfield wou van zijn platencontract af en had dat album heel vlug opgenomen.

Het feit dat hij zelf het album ambachtelijk promootte was ook een statement.
Virgin had Oldfields werk al langer onder de noemer "nice price" gecatalogiseerd.
Amarok was een plaat waarop de muzikant het tegendeel wilde bewijzen.

Amarok is een zelf verzonnen woord dat van zich afbijt.
Het past fonetisch ook wel bij de artiestennaam: Mike Oldfield - Amarok.
En het woord rock zit er in verborgen. Oldfield wilde weer rocken.
Of nog ... Am a Rock ... Oldfield de Onversaagde die zijn eigen koers blijft varen.

Amarok doet ook aan Ommadawn denken.
Niet alleen in titel, maar ook qua hoes ... Oldfield in close up achter een beregende ruit.
En nog opmerkelijker was dat een aantal gastmuzikanten die op Ommadawn (1975) mee deden
ook bewust op Amarok van de partij zijn. Opper Chieftain piper Paddy Molony bijvoorbeeld
en Clodagh Simmonds die verantwoordelijk was voor de vocale Ommadawn mantra.
Muzikaal klinkt Amarok net als Ommadawn folky, als fris groen lentegras.

Bridget St John brengt een soort Tatcher imitatie.
Meteen is de finale van Amarok voor mij het minst leuke gedeelte.
Dat vocale, weirde verhaal gaat na een tijdje irriteren en botst ook letterlijk
met de tribal drumtrack (ook hier zijn de drummers van Jabula uit Ommadawn terug).
Bij de oorspronkelijke release zat ook een wat moeilijk sprookje, geschreven
door William Murray (ooit tekstschrijver van On Horseback).

Amarok is een prestigieus uurtje Oldfieldmuziek.
Hij trekt werkelijk alle registers van zijn meesterschap open.
En opvallend daarbij is de keuze van de instrumenten. Hij vermijdt bewust
zoveel mogelijk synthesizers (not much synth at all really) en gaat akoestisch.
Tandenborstel, glas, stofzuiger, onderdelen van een vliegtuig modelbouwpakket ...
En onvermijdelijk ook long thin metallic hanging tubes ...

Muzikaal schiet het album echter zoveel richtingen uit
dat het haast onmogelijk wordt om er een soort opbouw in aan te treffen.
Amarok is een collage van virtuoze hoogstandjes, maar zonder duidelijk raamwerk.
Sommige thema's worden wel eens hernomen, maar sterven evengoed vroegtijdig uit.

Toch bevat het album heel pakkende miniatuurtjes, melodieën, vondsten
die echt heel erg lekker klinken en waar je nooit helemaal op uitgeluisterd geraakt.
Oldfield kan er wat van. Ook nu weer vindt hij unieke manieren om zijn gitaren
te laten spinnen, janken, ratelen, piepen, grommen, klateren, noem maar op ...
De plaat zit ook vol humor en zelfrelativering. Een sympathiek gebaar.

Amarok is geen meesterwerk in de muzikale, compositorische betekenis van het woord.
Het is wel een heel indrukwekkende staalkaart van Oldfields virtuoziteit. Voor de fans
is het duimen en vingers aflikken, voor de liefhebbers een beklijvende tocht door
een oerwoud van vaak akoestisch gegenereerde geluiden. Wel een aanrader.

Af en toe weerklinkt het woord "happy" alsof een papegaai je toesnauwt in de jungle.
En wereldberoemd is de morse code in minuut 48 die zich als Fuck Off RB laat vertalen.
Dat RB voor Richard Branson staat is geen geheim meer.

Hoe blij zit Oldfield nog in zijn eigen vel?
Op het moment dat Amarok gereleaset wordt staat Tubular Bells II al in de steigers.
Nog één album en Mike kan weg van Virgin ... eerst Heaven's Open (1991) nog.

avatar van musician
4,5
Ja, Prima verhaal.

Van alle jaren '70 artiesten vind ik Mike Oldfield één van de weinigen die ook glansrijk de jaren '80 is doorgekomen. Het is natuurlijk aanvankelijk zijn periode met Maggie Reilly, maar ook het vervolg met o.a. Islands is prachtig.

Alleen Earth moving is inderdaad wat gemakzuchtig, minder ook.

Amarok zorgde weer voor een prima gevoel, het gevolg van een ijzersterk album waarbij Oldfield naar mijn idee alle registers openzet en vooral gebruik maakt van alle technische mogelijkheden aan de productionele kant. Hele harde maar ook zachte passages volgen elkaar regelmatig snel op, waardoor de luisteraar achterblijft met het gevoel overweldigd te worden.

Door de sterke compositie (van een uur!), gepaard gaande met toch ook een behoorlijke dosis vuurwerk, maakt dit voor mij één van Olfield's sterkste albums.

4,5
Prachtige resencie! Niets aan toe te voegen!

dazzler schreef:
AMAROK 1990

"Health Warning -
This record could be hazardous to the health of cloth-eared nincompoops.
If you suffer from this condition, consult your Doctor immediately".


Mike Oldfield wond er geen doekje om.
Op Amarok keerde hij terug naar de vorm van de oude dagen.
Muziek om de muziek. Amarok is een ode aan de virtuoziteit
van het multi-instrumentale wonderkind Oldfield.

Om het album te promoten kampeerde hij in een iglotentje
en stond de pers te woord met de opmerking dat hij kiespijn kreeg
van de Kylie Minogues van deze wereld. Nochtans had Oldfield met Earth Moving (1989)
zichzelf nogal bezondigd aan goedkope muzak. Maar dat was om Richard Branson te jennen.
Oldfield wou van zijn platencontract af en had dat album heel vlug opgenomen.

Het feit dat hij zelf het album ambachtelijk promootte was ook een statement.
Virgin had Oldfields werk al langer onder de noemer "nice price" gecatalogiseerd.
Amarok was een plaat waarop de muzikant het tegendeel wilde bewijzen.

Amarok is een zelf verzonnen woord dat van zich afbijt.
Het past fonetisch ook wel bij de artiestennaam: Mike Oldfield - Amarok.
En het woord rock zit er in verborgen. Oldfield wilde weer rocken.
Of nog ... Am a Rock ... Oldfield de Onversaagde die zijn eigen koers blijft varen.

Amarok doet ook aan Ommadawn denken.
Niet alleen in titel, maar ook qua hoes ... Oldfield in close up achter een beregende ruit.
En nog opmerkelijker was dat een aantal gastmuzikanten die op Ommadawn (1975) mee deden
ook bewust op Amarok van de partij zijn. Opper Chieftain piper Paddy Molony bijvoorbeeld
en Clodagh Simmonds die verantwoordelijk was voor de vocale Ommadawn mantra.
Muzikaal klinkt Amarok net als Ommadawn folky, als fris groen lentegras.

Bridget St John brengt een soort Tatcher imitatie.
Meteen is de finale van Amarok voor mij het minst leuke gedeelte.
Dat vocale, weirde verhaal gaat na een tijdje irriteren en botst ook letterlijk
met de tribal drumtrack (ook hier zijn de drummers van Jabula uit Ommadawn terug).
Bij de oorspronkelijke release zat ook een wat moeilijk sprookje, geschreven
door William Murray (ooit tekstschrijver van On Horseback).

Amarok is een prestigieus uurtje Oldfieldmuziek.
Hij trekt werkelijk alle registers van zijn meesterschap open.
En opvallend daarbij is de keuze van de instrumenten. Hij vermijdt bewust
zoveel mogelijk synthesizers (not much synth at all really) en gaat akoestisch.
Tandenborstel, glas, stofzuiger, onderdelen van een vliegtuig modelbouwpakket ...
En onvermijdelijk ook long thin metallic hanging tubes ...

Muzikaal schiet het album echter zoveel richtingen uit
dat het haast onmogelijk wordt om er een soort opbouw in aan te treffen.
Amarok is een collage van virtuoze hoogstandjes, maar zonder duidelijk raamwerk.
Sommige thema's worden wel eens hernomen, maar sterven evengoed vroegtijdig uit.

Toch bevat het album heel pakkende miniatuurtjes, melodieën, vondsten
die echt heel erg lekker klinken en waar je nooit helemaal op uitgeluisterd geraakt.
Oldfield kan er wat van. Ook nu weer vindt hij unieke manieren om zijn gitaren
te laten spinnen, janken, ratelen, piepen, grommen, klateren, noem maar op ...
De plaat zit ook vol humor en zelfrelativering. Een sympathiek gebaar.

Amarok is geen meesterwerk in de muzikale, compositorische betekenis van het woord.
Het is wel een heel indrukwekkende staalkaart van Oldfields virtuoziteit. Voor de fans
is het duimen en vingers aflikken, voor de liefhebbers een beklijvende tocht door
een oerwoud van vaak akoestisch gegenereerde geluiden. Wel een aanrader.

Af en toe weerklinkt het woord "happy" alsof een papegaai je toesnauwt in de jungle.
En wereldberoemd is de morse code in minuut 48 die zich als Fuck Off RB laat vertalen.
Dat RB voor Richard Branson staat is geen geheim meer.

Hoe blij zit Oldfield nog in zijn eigen vel?
Op het moment dat Amarok gereleaset wordt staat Tubular Bells II al in de steigers.
Nog één album en Mike kan weg van Virgin ... eerst Heaven's Open (1991) nog.

avatar van musician
4,5
Het is ook vooral de bedoeling dat je zelf wat schrijft, het (prima) verhaal van Dazzler is ons inmiddels bekend...

avatar van Poeha
Ik weet nog goed dat mijn broertje ooit met dit album aan kwam zetten en dat hij heel specifiek aangaf dat ik heel erg moest oppassen met het volume. Dit scheen het eerste album te zijn wat je gehoor heel makkelijk zou kunnen beschadigen door allerlei technische snufjes.

Moet wel bekennen dat ik toen maar fragmenten van dit album heb beluisterd, daar ik destijds (1990) eigenlijk nog wel bang was dat zijn verhaal echt zou kloppen

Komt dit iemand bekend voor?
Zo nee, dan ga ik hem aanschaffen.

avatar van dazzler
4,0
Op de hoes van Amarok stond ...

dazzler schreef:
"Health Warning -
This record could be hazardous to the health of cloth-eared nincompoops.
If you suffer from this condition, consult your Doctor immediately".

Dat was een grap van Oldfield die tegelijk een statement was.
Als protest tegen Stock Aitken & Waterman en de Jason Donovans
en Kylie Minogues die toen welig tierden in het muzieklandschap.

Cloth-eared nincompoops zijn sukkels met stoppen in hun oren (dom-oren).
Als zij naar dat album zouden luisteren, stond Mike zelf niet in voor de gevolgen.

Lees ook mijn recensie hieronder (of naargelang je instellingen hierboven).

avatar van musician
4,5
Aanschaffen, ik ken het album al vanaf 1990 en geloof niet in dergelijke fabeltjes. Zou Oldfield (of wie dan ook) enig belang hebben bij gehoorbeschadigingen?

avatar van Poeha
Duidelijk, guys
Ik had even niet gezien dat je er al eerder aan gememoreerd had, dazzler, maar er is nu wel een spookbeeld vanuit een ver verleden verdwenen in huize Poeha, gelukkig

avatar van Saldek
5,0
Wat leuk, dat zo'n grap van Mike zo'n impact hebben kan.
Ikzelf dacht aanvankelijk cloth-eared nincompoops mogelijk als een serieuze aandoening zou bestaan. En dat hij de waarschuwing gaf in ernst met een knipoog. zeg maar.
Dit associeerde ik met de bombastiek op deze cd en enkele schrikmomenten die erop te vinden zijn. Iets als:
no harm will be done to you if you suffer from this condition.....but ya be warned.
Over de bombastiek hoef ik niets te zeggen denk ik, maar in het begin ondernam ik wel eens pogingen om de cd te luisteren zonder de aandacht erop te vestigen. Ik achterhaalde al snel dat dit niet een eenvoudige taak was, maar dat moment op 3:45 lanceerde mij dan toch maar weer door het plafond. Ik denken.....zou ik dan ook zo'n cloth-eared geval zijn?
Voorlopig is er voor mij nog geen dreiging dat deze van de eerste plaats in mijn top10 wordt verstoten.

avatar van Twinpeaks
3,5
Gevonden voor weinig en ik moet zeggen het bevalt me wel.Ik ben niet zo erg thuis in de muziek van Oldfield.Buiten zijn hits om kende ik niks van de beste man.Misschien is dit niet de ideale plaat om mee te starten om zijn oeuvre te ontdekken , maar je moet ergens beginnen ,toch ? Kreeg alleen thuis de opmerking om de oren of deze Efteling muziek voortaan met de hoofdtelefoon beluisterd kon worden.Voor de rest is ze best lief . .ik begin met 3 en halve ster voor deze plaat.

Stijn_Slayer
In het begin zitten inderdaad een aantal Eftelingmomenten.

Ik zou wel eens een dag in het hoofd van Mike Oldfield willen vertoeven. Oldfield bewijst met dit album opnieuw één van de meest creatieve muzikanten te zijn. Hier zit zoveel muziek in, daar hebben andere artiesten minstens zes albums voor nodig. Misschien zelfs hun hele carrière.

Toch is het ook wel kenmerkend voor Oldfield dat hij soms wat van de hak op de tak springt of bepaalde passages net niet helemaal perfect uitwerkt. Als hij net wat beter kon componeren om wat meer structuur aan zijn ideeën te geven, was Oldfield een enorm fenomeen geweest. Aan de andere kant houd ik wel van een uitdaging en laten zijn platen zich op deze manier niet in een paar luisterbeurten vangen. Knap ook hoe hij je altijd in een hele andere wereld weet te trekken.

avatar van Corporal Clegg
4,0
Amarok is de naam van een gigantische wolf uit de Inuit mythologie. Dus géén zelf verzonnen woord zoals Dazzler schrijft.
"Amarok" zou ook een verbastering kunnen zijn van een woord uit het Iers-Gaelisch dat "blij" of "gelukkig" betekenen Het woord "happy" wordt een paar keer uitgesproken op het album.

avatar van dazzler
4,0
Amarok met die info.


WPE
Ik heb aan dit album lang moeten wennen, maar volgens mij is het gewoon een kwestie van tijd voordat je hem waardeert (of niet)...
Het is een complex album, mocht je het willen luisteren dan moet je er echt voor gaan zitten. En dan liefst op een royaal volume. Laat het op je af komen, zie het als een hoorspel, in uiteraard muzikale vorm, en dan word je echt verrast. Heel origineel, eigenzinnig en dus mooi album!

avatar van Bluebird
4,0
Grote genade, wat een rommelig gedoe! Een collage van schrikmomenten, schitterende muzikale passages en ijzingwekkende geluiden. Een bizarre, contrastrijke en ondefinieerbare luistertrip vol verborgen geheimen dat zelfs Margaret Thatcher aan het dansen heeft gekregen. Dan heb je toch wel wat gepresteerd zou ik zeggen!

Dus blij met de gedetailleerde uitleg van de kenners in dit geval.

avatar van bikkel2
Zeur niet Evert !!!! We moeten verder met het programma.

Vandaag maar eens Discovery onderzoeken.
Wel aardig he. Heb ik eens ergens gelezen.

avatar van Bluebird
4,0
Ja meneer van Oekel.......

avatar van DeWP
4,0
Dit is Mike's toch wel meest aparte werk. Althans voor mij. Ik heb er regelmatig naar geluisterd, en vind het een indringend en heel apart stuk muziek. Maar toch...iedere keer na afloop (na 1 uur exact dus) vraag ik me toch weer af: hoe komt hij hier toch in hemelsnaam op? Gemengde gevoelens dus, maar...het is wel een van zijn meest originele werken. Mike heeft hierna niet veel aparts meer gemaakt...

avatar van dazzler
4,0
Ik vind Amarok fantastisch.

Alleen verpest het laatste stuk met het stampende ritme
en vooral die irritante Tacheriaanse stem het feestje.

Daarom nog steeds geen 5 sterren.

avatar van Running On Empty
4,5
Het heeft even geduurd bij mij deze plaat.

Ik kon er gewoon niet aan wennen en omdat je hier niet even door de tracklist heenzapt heb ik deze plaat heel lang laten liggen. Via 2 kortere tracks van Amarok op een verzamel CD werd mijn interesse toch echt gewekt en na een eerste volledige luisterbeurt volgde een tweede sessie en begon ik de hoge waarderingen ineens ook wel te begrijpen. Heerlijke plaat nu en blij dat ik deze nu kan waarderen. Eigenlijk vind ik dit eerder een soort Ommadawn 2 dan de latere release Return To Ommadawn.

Maar ... blij mee

avatar van Running On Empty
4,5
Opgehoogd naar 4,5

Wat een groeiplaat is dit zeg.


avatar van vanwijk
4,0
Op aanraden van Running On Empty deze vanochtend twee keer intensief geluisterd en ik moet bekennen dat er wel wat meer in zit dan ik in mijn geheugen paraat had. Dank voor zijn tip!
De plaat, een nummer, opgedeeld in drie stukken volgens mij, is inderdaad een Return To Ommadawn hier en daar (en ook wat referenties aan Incantations) met prachtige gitaarlijnen, mooie wereldmuziek en betoverende zang.
Voorlopig in mijn enthousiasme opgehoogd naar een 4 maar laat hem deze week nog wel eens passeren.

avatar van Queebus
4,5
Eind jaren 80 was de relatie tussen Mike Oldfield en Virgin baas Richard Branson ernstig bekoeld. De promotie van zijn catalogus liet te wensen over en de vorige albums hinkten teveel op twee gedachten: wat Virgin van hem verwachtte (hits!) en wat Mike zelf voor ogen had. Er moesten contractueel nog 2 albums worden afgeleverd. En wat zou het mooi zijn als er een Tubular Bells pt. 2 zou komen?

Amarok (I Am A Rock) is als een lange rit in een achtbaan door een spookhuis. En een dikke middelvinger naar Branson want hoe valt een album met 1 nummer van 60 minuten te verkopen? De echte fans waren allang blij dat Mike weer een ouderwets vertrouwde plaat maakte. De beste sinds Ommadawn.

Heaven's Open uit 1991 betekende het afscheid met Virgin. En weer een album volgens het beproefde recept. Iedereen blij?

"happy? ha ha ha!"

Gast
geplaatst: vandaag om 07:13 uur

geplaatst: vandaag om 07:13 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.