Vangelis - Heaven and Hell (1975)

Behoorlijk bombastisch. Ik was er een tijd helemaal gek van. Het was op een gegeven moment muziek die me niet meer kon boeien.
Helaas heb ik deze cd dan ook van de hand gedaan: ik zou hem toch wel weer eens willen horen

Het moet ergens in 1979 zijn geweest toen ik dit album voor het eerst hoorde in dick's platenbar in drachten.
Ik viel bijna van mijn kruk, onvoorstelbaar mooie muziek.
Schitterende bombastisch, doordrenkt met griezelig mooie koren , symphonische rock op zijn best.

Misschien is zijn de Vangelis-fans het niet helemaal met me eens maar hier begint het echte werk van deze man. Uitzonderlijke en wonderlijke muziek die een soort van epische, instrumentale (nou ja, nagenoeg) space-opera is. Het is dan ook niet verwonderlijk dat NASA-astronoom Carl Sagan o.a. muziek van dit album gebruikte in zijn tv-serie Cosmos.

Wat wel voor velen verwonderlijk zal zijn is dat ik in de muziek bij vlagen ook een vleugjes jaren 70 jazzrock hoor. Luister maar eens naar de inleiding van H&H deel 1 met die Fender Rhodes piano in het linkerkanaal. Een en al jazzakkoorden en het komt erg geimproviseerd over. Man, wat had ik graag zijn repetities met Yes willen horen (dat was nog voor Relayer) in 1974.

Die jazzrock invloeden komen op latere albums ook nog regelmatig weer terug overigens.

Ik ga deze plaat eens opzoeken, heb bijna alles wel zo'n beetje van de man, maar heb er al jaren niet meer naar geluisterd. Behalve het geweldige Antartica die draai ik nog regelmatig.

Heaven and Hell van Vangelis was mijn kennismaking met eerder genoemde multi-instrumentalist begin jaren tachtig van de vorige eeuw. Een eerste indruk is heel belangrijk, het schijnt dat de eerste drie seconden cruciaal zijn.

De eerste noten van Heaven and Hell maakte meteen een goede indruk in de platenzaak. Mooi rustig begin gevolgt door indrukwekkende bombastische uithalen. Zinvolle zangpartijen, waaronder die van Jon Anderson. Een compleet album dus bij eerste beluistering.

Eenmaal thuis gekomen gelijk de plaat op de pick-up van mijn ouders gelegd en wat volume erbij. Mijn vader, die dit van een afstand aanhoorde, snelde naar de woonkamer om te weten wat er aan de hand was. Nog een beetje buiten adem noemde hij een lijstje klassieke componisten op waar Heaven and Hell iets van had. Nadat mijn vader was bijgekomen besloten we het album opnieuw te starten. Met de hoes op de salontafel beluisterde we het hele album en spraken nauwelijks met elkaar. Nadat de laatste noten hadden geklonken keken we elkaar aan, waarop mijn vader zei: "Gerard, je hebt een goed stuk muziek in huis gehaald." En zo is het ook.

Heaven and Hell is typisch zo'n plaat waar over nagedacht is voordat men de studio indook. Alles klopt op dit album. Hemel en hel zijn in balans.

Leuke anekdote! meer van dattum, zou ik zo zeggen. Het doet mij ongelooflijk benieuwen hiernaar.

Bedankt ten eerste. Als je dit album weet te waarderen van Vangelis ben je al een heel eind op weg. Heaven and Hell is niet de makkelijkste plaat, maar wel een staalkaart van het werk van deze Griek.

Goed album van Vangelis, aardig om naar te luisteren.
Dit is zeker gaan Avant-Garde.

Inderdaad, dit is geen Avant-Garde. Dit is voor mij meer een modern klassiek album, met her een der wat rock-achtige ritmes en boeiende stemmen en klanken die het tot totaal muziek maken. Met als rustpunt het fraaie So Long Ago, So Clear gezongen door Jon Anderson.

Dit is toch wel een prima en typisch staaltje van pompeuze en bombastische muziek wat zo onderhand één van de belangrijkste handelsmerken van Vangelis is. Echter is het best stevige kost. Dit komt door de vele muzikale stijlen die op een zeer bijzondere manier in de muziek is verweven. Voeg hierbij de aanwezigheid van het koor toe, en er zou bijna sprake kunnen zijn van een soort van space-opera.

De plaat bestaat uit 2 delen, echter zijn de 2 stukken onderverdeeld in een aantal 'movements'. Zo begint Part 1 met "Bacchanale", een stuk wat al meteen een enorme stempel op het muzikale karakter van de plaat drukt. Dit heftige en allesomvattende stuk muziek is een bizar festijn voor het oor, om het zo maar te noemen. Grillige synth-klanken, bombastische koor-uithalen, de Fender Rhodes-piano die alle kanten opvliegt. Niet voor iedereen, lijkt me, maar wel een ongelooflijk heftig en origineel stuk muziek. En hier blijft het niet bij.....
Hierna volgt namelijk Part 1 movement 2: "Symphony to the Powers B". Een bijna naar klassiek neigend stuk van ruim 8 minuten waarop Vangelis bewijst ook een maestro op de grand piano te wezen. Ook valt er hier bijna niet stil te zitten als het ene na het andere heftige stuk zich opvolgt. Het valt dan ook niet mee voor mij om als een dirigent de muziek als het ware te 'bespelen' .
Daarna volgt er het eerste rustpuntje in de vorm van "Movement 3", ook wel bekend als "Cosmos", het thema die gebruikt is voor de gelijknamige documentaire-serie van Carl Sagan.
Part 1 wordt afgesloten met het i.m.o. iets te mierzoete "So Long Ago, So Clear". Maar man, dit nummer weet ondanks dit lichtelijke puntje van kritiek, altijd zoveel kippenvel bij mij los te kweken, dat het er al niet meer toe doet. En de 'engelenstem' van Jon Anderson past natuurlijk perfect bij de muziek.

In tegenstelling tot dat prachtige gezongen slotnummer van Part 1, begint Part 2 in één keer vrij luguber, met klanken die mij doen denken alsof ik voor de poorten van de hel sta....(joh!!! ). Na ruim 3 minuten komt daar spontaan verandering in en wordt ik getrakteerd op een soort van bizar dansritueel, althans zo zie ik dat dus voor me, als de muziek aan mij voorbij dendert.
Vervolgens begint er vanuit het niets een rustig koor te neuriën, maar echt vreedzaam klinkt het niet, als er plotseling naargeestige klopgeluiden en huilerige stemmen hun intrede doen. Om de één of andere reden flitsen er altijd schetsen van Gustave Doré's "Dantes Inferno" aan me voorbij, elke keer als dit stuk voorbij komt. Uiteindelijk wordt alles dan toch weer rustig en wordt ik getrakteerd op het beste stukje muziek die het album bevat, nl. "12 O'Clock", een beeldschoon stuk muziek wat schitterend opgebouwd wordt door het begeleidende koor en de hemelse vocalen van Vana Veroutis.
Wederom wordt ik wakker geschudt, met een soort van pompeuze militante mars, alsof een compleet engelenleger aan mij voorbij trekt, totdat de bestemming uiteindelijk bereikt is, en ik rustig in slaap kan vallen bij de rustgevende klanken van "A Way". Eenmaal ontwaakt, realiseer ik me, na al die tijd dat ik deze plaat heb: MAN, wat een goed album!!!!

Ik heb jarenlang in Drachten gewoond en ik kende die platenzaak wel, is later overgegaan in Grammoshop, waar ik toen nog een poosje heb gewerkt.
Maar dat terzijde.

Ik ken alleen het titelstuk in een verkorte versie en dat is in ieder geval genoeg om nieuwsgierig te zijn naar de rest. Heb het album nog steeds niet.

"When I want to discuss that with Vangelis, he remembers neither the creator nor the name or its content. "I’m really awful at remembering names", he excuses himself, "I did talk to that film-maker about the project, it seemed quite interesting. No, I haven’t watched it.""

Is dit dezelfde plaat?

Vangelis - De mantel der liefde - fonos.nl

Wel, de namen van de tracks zijn hetzelfde...

Adembenemend mooi, vooral 12 O'clock. De ultieme begrafenismuziek (in de goede zin van het woord). Zo godvergeten mooi, die Gregoriaans getinte koorzang en dan die stem van Vana Veroutis erover heen, dat van de eerste tot en met de laatste klank je strot wordt afgeknepen en je eigenlijk zin hebt om het hele stuk een potje mee te janken. Het mag duidelijk zijn: hier ga je voor zitten of, beter, liggen, om alles over je heen te laten komen, zonder volledig uit je evenwicht te geraken.

Dit is ook voor Vangelis een soort "ontdekkings"-album geweest, denk ik. Als je goed luistert hoor je een hoop van zijn latere nummers hierop gebaseerd, bijvoorbeeld een klein stuk van "Symphony to the powers" bevat de akkoorden van "The Long March", en een melodielijn van "Movement 3" is gebruikt voor "Chariots of Fire"

De kant van Vangelis die ik minder ben gaan waarderen, synthesizer bombast verveelt na een tijdje. Desondanks goed spul in dit genre.

De remaster die onlangs van Heaven and Hell is uitgebracht, is aardig onder handen genomen door Vangelis. Zo schijnen er een flinke dosis galm-effecten aan de muziek te zijn toegevoegd, waardoor de muziek klinkt, alsof deze in een gigantische concert-hal is opgenomen. Dit hoeft niet per se een verbetering te zijn, vind ik...

Echter het meest opvallende schijnt te zijn dat er 23 seconden geschrapt zijn uit "Symphony to the Powers B", zo'n beetje rond 6:56.

In ieder geval toch voor mij redenen om de remaster niet aan te schaffen, aangezien er ook geen bonustracks zijn toegevoegd.

Het vind het idee verschrikkelijk. Die nieuwe 7 seconden digitale reverb op vintage classic albums!

Als je de Japanse versie op de kop kan tikken, dat ik je die wel aanraden. Geen extra nieuwe reverb of bonus tracks maar wel gewoon een betere master en/of mastering.

Heb deze LP voor het eerst gehoord toen ik als 13 jarige een stapel bekraste Lps kreeg van mijn oom. Kon de muziek destijds als jochie nauwelijks thuisbrengen en mijn ouders werden er stapelgek van dat gejengel. Na ruim 35 jaar in de vergetenheid geraakt te zijn zag ik op de rommelmarkt deze CD liggen voor 2 euro en dacht laat ik hem maar eens meenemen. Thuisgekomen ging er een nieuwe (oude) muzikale wereld voor mij open. Waarbij ik dacht ''hoe kon ik dat destijds niet thuisbrengen en waarom mijn ouders er gek van werden''

Mijn CD blijkt een vroege RCA uitgave voor 1989 the zijn die gedrukt is onder ''Sonopress'' dat destijds nog onder Philips/Polygram stond.

Die uitgave heb ik ook.
In ieder geval heb je voor de waarde van een patatje met een portie waanzinnig goede muziek in huis gehaald, Hakuna !!

Inderdaad, dit is een van zijn eerste betere, misschien wel een van zijn beste albums. Weliswaar veel bombastiek, maar ook subtiele momenten, en je waant je steeds in een andere wereld. Dit is een van de eerste albums die ik van hem heb leren kennen, en hij staat nog steeds "als een huis"..

Realiseer je eens dat dit album dit jaar veertig jaar 'oud' is. Er zijn voor mindere platen en artiesten allerlei opgepimpte heruitgaves geweest vanwege vergelijkbare jubilea, of heb ik die van deze van Vangelis gemist?
Enige minpuntje na die veertig jaar is het wat mechanische kerkklokgeluid in 12 O'clock, maar verder blijft alles rechtovereind, ook mijn vierenhalve ster.

Alternatieve titel: "de mantel der liefde" haha...wat een titel.
Maar de muziek is bijzonder goed. Je kunt aan heel dit album horen dat hij helemaal los kwam toen hij solo aan de slag ging. Want tja, toetsenist bij Aphrodites Child was natuurlijk maar een slappe hap Een beetje Demis Roussos begeleiden. Nee, dit is echt een prima album!

Vangelis heeft veel hele goede muziek gemaakt, maar deze hoort toch wel bij de beste.
Overigens is "De Mantel der Liefde" de titel van de Nederlandse film van Adriaan Ditvoorst waar stukken van dit album voor is gebruikt.

Zal best, maar moet het daarom hier worden toegevoegd als alternatieve titel voor dit album? Dat lijkt mij misplaatst, want ik vind dat nergens terug op mijn originele RCA-LP en ook niet op de CD-versie. Vangelis heeft het in elk geval niet speciaal voor de film geschreven.

De muziek van Vangelis is voor zoveel films en documentaires gebruikt. Als je die allemaal gaat toevoegen is het einde zoek, lijkt mij. Volgens mij kan die toevoeging gewoon weg. Of mis ik hier iets en is er wel degelijk een uitgave van dit album waar die Nederlandstalige titel specifiek is toegevoegd?

EDIT - Verdomd, die is er. Maar alleen in Nederland, en uitgebracht in 1978, drie jaar na de originele release. Ik blijf erbij dat die toevoeging overbodig is.

Drie weken geleden gaf ik 3* voor dit album. Nu nog eens beluisterd omdat ik het album tegenkwam in mijn speurtocht door lijstjes; 48e in de jaarlijst Oor 1976. Het spreekt me toch wel aan op zo'n rustige kerstochtend. als vandaag. Verhoogd naar 3,5*.

Deze plaat kocht ik blind (of moet dat eigenlijk niet doof zijn?) ten tijde van de release toen ik op de middelbare school zat. Vanwege de hoes? de naam? de belofte van (toen zéker nog) aparte muziek? Ik weet het niet meer, maar toen ik de muziek eenmaal had doorgrond was ik toch lichtelijk teleurgesteld, en wat ik me nog wèl herinner was dat dat vooral te maken had met de nogal schematische opbouw van met name Bacchanale en Needles and bones: een vrij basaal loopje wordt eerst op één instrument gespeeld, en daarna komen er steeds meerdere instrumenten bij om om dat loopje heen te tinkelen zonder dat er op melodisch vlak eigenlijk iets nieuws gebeurt (en dat begint Bacchanale ook nog eens halverwege opnieuw zonder dat het nummer verder intenser of "breder" wordt).
        Bij het wegdoen van al mijn vinyl is ookHeaven and Hell gesneuveld, maar met het in de loop der jaren groeien van mijn interesse in de 70's-synthesizer-pioniers kwam ook dít album in mijn herinnering terug, en omdat ik er wel vertrouwen in had dat mijn muzikale smaak veranderd zou zijn heb ik hem in de remaster van Vangelis zelf uit 2013 op Esoteric gekocht (mede geïnspireerd door het herontdekken van Aphrodite's Child's 666). En zonder dat ik hem nu echt met nieuwe oren hoor kan ik hem toch inderdaad veel beter waarderen; in de twee "schematische" nummers hoor ik nog steeds de mechanische opbouw zonder dat die me bovenmatig stoort, en ik vraag me nu vooral af waarom mijn wrevel over die twee tracks niet overschaduwd werd door de inventiviteit en de impact van de twee langste nummers Symphony to the powers B en 12 o'clock (en natuurlijk door de schoonheid van de bijdrage van Jon Anderson, maar dat vond ik indertijd ook al prachtig, terwijl ik nog niet eens iets van Yes in huis had).
        Vooral valt me nu op wat een rijke arrangementen Vangelis hier gebruikt om zijn afwisselend "norse" en subtiele melodieën vorm te geven. De basis is vaak synthesizers, maar daarnaast nemen afwisselend slagwerk, xylofoon, koren en solozang dikwijls de dominante rol over, en naast de synths hoor ik soms ook akoestische en elektrische piano en klavecimbel (geloof ik), hetgeen een heel kleurig geluidsbeeld oplevert; het lijkt wel alsof hij indertijd in één keer alle opgekropte muzikale energie eruit gooide in een soort carrière-bepalende toverbal die een halve eeuw later nog steeds uniek is. Overdaad schaadt, zeggen ze wel eens, maar ook "nothing succeeds like excess".
        Wat kan de smaak van een mens toch veranderen, of beter gezegd: wat kan een mens toch open komen te staan voor andere muzikale uitingen. (O, en wat iedereen hier misschien al weet, maar omdat niemand het vermeldt doe ík het voor de zekerheid maar even: in Movement three hoor je na ongeveer 2:20 al het thema van Chariots of fire uit 1981.)