menu

Soft Machine - Third (1970)

mijn stem
3,89 (170)
170 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Jazz
Label: CBS

  1. Facelift (18:45)
  2. a. Slightly All the Time b. Noisette. c. Slightly All The Time (18:12)
  3. Moon in June (19:08)
  4. Out-Bloody-Rageous (19:10)
  5. Out-Bloody-Rageous [Live] * (11:54)
  6. Facelift [Live] * (11:22)
  7. Esther's Nose Job [Live] * (15:39)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 1:15:15 (1:54:10)
zoeken in:
Coffee
laatste nummer is zo mooi, hele lange mooie opbouw en een lekkere lange afbouw, prachtig.

turbothijs
Een prima album van SM. Ik heb alleen dit album, I en II heb ik niet maar dit is zeker niet slecht. Je moet er even aan wennen, maar zeker het laatste nummer is geweldig!

avatar van kaztor
5,0
turbothijs schreef:
I en II heb ik niet


Ze staan samen op 1 cd. Echt een aanrader!

Dj2Jelle
Van het weekend een aantal maal beluisterd, en ik vond Moon in June mooier dan het laatste nummer trouwens. De muziek is soms iets te abstract voor mij denk ik. Vandaar geen 5.

5,0
Toen ik hem voor het eerst hoorde, vond ik het maar een hoop herrie. Na genoeg keren geluisterd te hebben steeg mijn waardering meer en meer. Nu geweldige plaat met name het nummer Facelift (Live at Mothers). Those were the days

Stijn_Slayer
Tja, hoe kun je dit nu in hemelsnaam beschrijven? Ik riep bij het debuut dat je de plaat maar gewoon moet ondergaan, dat geldt hier in principe ook wel, maar er zitten ook echt muzikaal hoogstaande passages in dit album. De (free) jazz speelt hier voor het eerst een echte hoofdrol.

Ik weet niet of het uitgeschreven is of geimproviseerd (of een combinatie daarvan), maar bedenk je eens hoe lastig het moet zijn om dit soort composities te schrijven. Het is een grote mengelmoes van progressieve rock, avant-garde, jazz en psychedelica.

Ik bekeek trouwens alle commentaren bij de Soft Machine cd's, en ik moet zeggen dat ik erg veel aan E's berichtjes heb gehad......

Aquila
Stijn_Slayer schreef:
Ik weet niet of het uitgeschreven is of geimproviseerd (of een combinatie daarvan), maar bedenk je eens hoe lastig het moet zijn om dit soort composities te schrijven. Het is een grote mengelmoes van progressieve rock, avant-garde, jazz en psychedelica.


Ik denk toch wel voor een groot deel uitgeschreven, omdat live versies van deze nummers (en daarvan zijn er talloze) toch wel redelijk volgens het zelfde stramien verlopen. Hoewel ze ook wel in elkaar geschoven zijn.

Deze lijkt me nog wel essentieel in de Soft Machine catalogus. Daar is bijvoorbeeld Slightly all the Time gemixt met Out-Bloody-Rageous.

Aquila schreef:
(quote)


Ik denk toch wel voor een groot deel uitgeschreven, omdat live versies van deze nummers (en daarvan zijn er talloze) toch wel redelijk volgens het zelfde stramien verlopen. Hoewel ze ook wel in elkaar geschoven zijn.

Deze lijkt me nog wel essentieel in de Soft Machine catalogus. Daar is bijvoorbeeld Slightly all the Time gemixt met Out-Bloody-Rageous.


Sorry, ik denk niet dat jouw aanname juist is. Heb me weleens laten vertellen dat Soft Machine in die periode bij elk live-optreden dezelfde nummers in dezelfde volgorde speelde. Het feit dat de live-versies zoveel lijken op de LP-versies, kan ook betekenen dat de nummers goed uit het hoofd waren geleerd (op filmopnames van live-optredens zie je ook geen muziekpapier, zelfs niet bij toetsenist Mike Ratledge). Het wil niet zeggen dat de oer-versies van deze nummers niet geïmproviseerd zouden kunnen zijn.

Een documentaire van de Franse TV over de totstandkoming van Soft Machine IV is enigszins verhelderend. Bij een gefilmde repetitie heeft iedereen wel muziekpapier voor zich. Het is echter niet duidelijk of alle partijen zijn uitgeschreven of misschien alleen de hoofdthema's.
Later in de documentaire zien we opnames in een studio, waarbij, vreemd genoeg, niemand muziekpapier voor zich heeft !! Het lijkt erop dat de nummers eerst volledig uit het hoofd werden geleerd, voordat ze werden opgenomen. Een andere mogelijkheid is natuurlijk dat de filmopnames in de studio niet echt zijn, maar nagespeeld.
(zie YouTube: Soft Machine - rehearsal for the Fourth album).

Zelf geloof ik wel dat de nummers van SM 3 nagenoeg geheel zijn geconstrueerd /gecomponeerd. Maar echte bewijzen heb ik daar niet voor.

En eigenlijk maakt het ook niet heel veel uit. SM 3 blijft een fascinerend album!

Misterfool
Geoliede jazz machine

Masochistische jazz(Prog/avant-garde/rock psychedelische ), muziek gemaakt door muzikanten die het woord commercieel niet kennen. Een verzameling van stijlen die op papier niet naast elkaar horen te werken Muziek die perfect is om jouw top 40 minnende klasgenoten eens goed de stuipen op het lijf jagen. En tot slot muziek die ongetalenteerde radio bimbo's zoals Giel Beelen de wenkbrauwen doet fronzen. Klinken deze omschrijvingen jou als muziek in de oren dan zit je bij deze plaat goed.

Bij dit album vormt er zich altijd een ietwat schele glimlach op mijn gezicht. Muzikanten die toentertijd een gezonde scheid hadden aan elke muzikale conventie om 35 jaar later als verbolgen oudjes te gaan zeuren over het commerciële succes dat maar niet kwam(vind je het gek). Dit album wist mij even omver te blazen. Ik wist ,mede door de slechte geluidskwaliteit, me een tijd lang geen raad met dit album. Soms lijkt het wel of de nummers onder een laagje stof vandaan worden getrokken. Maar hoewel ik de geluidskwaliteit eerst ontzettend irritant vond, vind ik het nu juist passend. Zij geeft deze plaat een nostalgisch en obscure gloed. Al vanaf de eerste tonen is het duidelijk te horen dat dit een Cult-Klassieker is. Voor de niet getrainde luisteraar een on(be)grijpbaar album.

De ongrijpbaarheid van dit rente-inventieve album wordt nog eens versterkt door het muzikale geweld welk op het eerste gehoor als een complete kakofonie klinkt. Het machinale intro van facelift is een goed voorbeeld hiervan. De eigenzinnige popinvloeden zijn langzaam aan uit de muziek verdwenen en vervangen door jazz Fusion. De speelse teksten en stem van zanger/drummer wyat zijn nog maar op een nummer( Moon in June )te horen. Alhoewel "nummer"”, compositie is een beter woord. Op dit dubbelalbum staan maar 4 composities van elk ruim 15 minuten die ondanks de lengte nergens vervelen.

Dit album heeft dan ook een heel sterke troef in handen: sfeer. Ondanks dat dit album verreweg het moeilijkste is wat ik in huis hebt weet het me te raken. Elk nummer weet je mee te slepen. Soms doen ze dit door compleet te ontsporen maar op precies de juiste momenten weten ze gas terug te nemen. Hierdoor is het album verreweg van verstikkend hoewel er een soort speelse dreiging van de muziek uit gaat.

Om heel eerlijk te zijn snap ik zelf nauwelijks waarom ik dit zo'n interessant album vind. Al meerdere keren heb ik het album afgeschreven om hem slechts een half jaartje later weer op te hemelen. Ik denk dat dit een album is welke je niet elke dag moet draaien. Champagne drink je ook niet elke dag. Een enorme opstapeling van geslaagde experimenten kom je immers niet altijd tegen. Geniet maar draai met mate.

Aquila
Misterfool schreef:
.

Een zuinige waardering bij zo'n lovende review.

Je opmerking over de geluidskwaliteit kan ik niet plaatsen. Vandaag wel weer eens in zijn geheel herbeluisterd. Vind het een erg fijn album, maar het nummer Moon in June springt er wel uit voor mij. Die anderen zijn niet over de hele line even sterk. Maar de geluiden die de machine hier af en toe naar voren tovert zijn altijd verrassend en daardoor nog steeds fris.

Jij prijst het drumwerk (uiteraard), maar de toetsen en bas op dit nummer zijn ook onovertroffen - dus ik wil niemand tekortdoen.

Misterfool
Aquila schreef:
(quote)

Een zuinige waardering bij zo'n lovende review.


ik vind het erg moeilijk om hierop een waardering te plakken. dit is zo'n album dat ik de ene keer een echte klassieker vind en de volgende dag vervoei als zijnde het meeste stinkende afval. 4* vind ik niet erg karig trouwens. Is toch zekers een 8.



Je opmerking over de geluidskwaliteit kan ik niet plaatsen


Het kan aan mijn cd liggen(alhoewel een deluxe edition) maar als ik geluidskwaliteit vergelijk met andere albums van rond deze tijd(elp-elp bijv) dan is de mix nogal gruizelig en komen instrumenten niet altijd duidelijk naar voren.


. Vandaag wel weer eens in zijn geheel herbeluisterd. Vind het een erg fijn album, maar het nummer Moon in June springt er wel uit voor mij. Die anderen zijn niet over de hele line even sterk. Maar de geluiden die de machine hier af en toe naar voren tovert zijn altijd verrassend en daardoor nog steeds fris.


Een verassend album is het onbedingt. maar echt fris? het is overduidelijk een eind jaren 60 begin jaren 70 product. Dat is bijvoorbeeld goed te merken aan de keyboard die gebruikt worden. moon in june heeft een nogal overbodige laaste drie minuten. de toppers op dit album vind ik juist facelift en out bloody ragous.

Aquila
lekker primitief die toetsen: heerlijk!

Misterfool
mooi zijn ze wel

maar zekers wat verouderd

avatar van Oldfart
3,5
maar zekers wat verouderd
......vreemd hè voor een plaat uit 1970.....

Oldfart schreef:
(quote)
......vreemd hè voor een plaat uit 1970.....


Doe niet zo rot tegen die jongen, Oldfart. Het is al leuk dat hij de moeite neemt om een album uit 1970 te ontdekken. Het doet me aan mijn eigen ontdekking van Soft Machine, toen ik ongeveer even oud was, maar dan een jaar of 35 geleden.

Misterfool
och oldfart doet niet rot hoor. het blijft immers een discussiesite.
het is ook niet gek dat dit album ietwat verouderd klinkt. het is ook alweer 40 jaar oud. Toch ken ik ook wat frissere platen uit die tijd. het debuut van king crimson, abbey road en let it bleed van de rolling stones bijvoorbeeld.

Die andere albums heb ik niet, dus ik kan zelf niet vergelijken.
Maar je hebt gelijk wat betreft de geluidskwaliteit van de Third,
op mijn CD (AAD) klinken bepaalde gedeelten niet erg helder. Volgens mij vooral bij delen van Slightly All The Time en Out Bloody Rageous.
Als ik mij goed herinner, had de LP-versie dit ook, maar destijds zal ik wel hebben gedacht dat het aan m'n installatie lag.

Wel vreemd dat Aquila het niet hoort. Zou hij een gerestaureerde, geremasterde versie bezitten?

avatar van knots
4,5
De jaren 70, lange haren, snorren, baarden, bruine jazzclubs en hash. Ik heb het zelf allemaal niet mee kunnen maken, maar de verhalen van mijn vader zijn genoeg. Godverdomme wat had ik graag in 1970 in een donker hol gezeten en met mijn behaarde vrienden stoned naar third geluisterd.

Maar Nee, ik moet het doen met strakke t-shirts, gladde koppen, lady gaga en een blitse discotheek.

Ravenous
Beetje selectief wel vind je niet?

avatar van knots
4,5
Tuurlijk, maar er is wel een kern van waarheid

avatar van Stalin
Heb dit legendarische album afgelopen maandag ook maar eens aangeschaft.
Mijn uitgave is trouwens de 2CD versie, met op schijf 2 opnames van een live concert in The Royal Albert Hall van 13 augustus 1970.

De tracklist daarvan is als volgt:

1: Out-Bloody-Rageous 11:54
2: Facelift 11:22
3: Esther's Nose Job 15:39

Na de aanschaf maandag aardig veel onderweg geweest met de auto, met deze als voer voor mijn hoedenplank (vrij naar Opgezwolle)...

Een alleraardigst schijfje tot nu toe, wat nog wel wat meer tijd nodig heeft om volledig te doorgronden, maar dat gaat geloof ik wel goedkomen.

Viel mij trouwens op dat de intro van Out-Bloody-Rageous (met achterstevoren gespeelde tape loops van orgel en elektrische piano) zo op een album van Underworld zou kunnen staan, alleen zou dan na een paar minuten een dikke beat de lol bederven

avatar van kaztor
5,0
Dat live-album, is dat nog wat?

Misterfool schreef:
Geoliede jazz machine

Masochistische jazz(Prog/avant-garde/rock psychedelische ), muziek gemaakt door muzikanten die het woord commercieel niet kennen. Een verzameling van stijlen die op papier niet naast elkaar horen te werken Muziek die perfect is om jouw top 40 minnende klasgenoten eens goed de stuipen op het lijf jagen. En tot slot muziek die ongetalenteerde radio bimbo's zoals Giel Beelen de wenkbrauwen doet fronzen. Klinken deze omschrijvingen jou als muziek in de oren dan zit je bij deze plaat goed.

Bij dit album vormt er zich altijd een ietwat schele glimlach op mijn gezicht. Muzikanten die toentertijd een gezonde scheid hadden aan elke muzikale conventie om 35 jaar later als verbolgen oudjes te gaan zeuren over het commerciële succes dat maar niet kwam(vind je het gek).



avatar van Stalin
kaztor schreef:
Dat live-album, is dat nog wat?


Heb ik eerlijk gezegd nog maar nauwelijks gedraaid, dus daar heb ik eigenlijk nog niets zinnigs over te melden vooralsnog...

Nog even geduld dus

avatar van kaztor
5,0
Mij toch benieuwen hoe een live-uitvoering van Esther's Nose Job klinkt. Ik denk dat de nodige hoeveelheid talent daarbij wel een vereiste is...

avatar van Don Cappuccino
4,5
Kaztor, de live-cd is ook geweldig, die is zeker de moeite waard. Bij mij kostte de 2-cd editie evenveel als de enkele CD-editie.

avatar van Ataloona
4,5
Soft Machine - Third

Aan mij werd in het recensie topic gevraagd door Don Cappuccino om dit album te reviewen.
Goed dacht ik. Maar dit is toch nog een vrij moeilijk album om te reviewen. Misterfool deed dit al geweldig en nu ben ik aan de beurt.

Het was mijn eerste kennismaking met Soft Machine en het bevalt me gelijk al goed. Dit album heeft alles wat je maar nodig hebt. Het is experimenteel, psychedelisch, avant-gardisch, een flinke scheut jazz en op sommige moment is het zelfs toegankelijk

Dit album kun je niet zomaar reviewen. Na 3 luisterbeurten kun je het album nog niet onthouden. Dus ik luister de muziek tijdens de recensie. Dat houd ook in dat ik niet elk detail van elk liedje ga beschrijven. Anders zou ik morgen nog bezig zijn.

1. Facelift

Dit begint al goed met een toetsen-intro, hieraan hoor je al dat dit niet zomaar een progrock album gaat worden. Ik hoor uit het niets een gitaar scheuren. Dit is geschift! Er verschijnt een deuntje. Dit lijkt wel een arthouse versie van jaws. Een intro van zo'n 5 minuten voordat het nummer pas vorm krijgt. Zeer eigenzinnig. Knap hoe je een platenmaatschappij zover krijgt om dit uit te geven.
Als het nummer eindelijk na zo'n 5 minuten is begonnen klinkt het sterk. Goede drums, sterke bas. Dan komt er een ander ritme. Een heerlijk basritme wat wel wat weg heeft van de James Bond theme.
Een geschifte gitaar/sax solo komt er bij. Dit blaast je weg. Heerlijk experiment. En al zijn het vooral de gitaar/sax/toetsen solo's die er zijn. Mij vallen vooral de drummer (doet met denken aan Jaki liebezeit) en de bassist op. Na 10 minuten komt er weer een andere ritme. Weer een heel ander nummer. Er komt wat rust in om later het tempo met een fluit, opslepende drums en sax weer op te voeren. Sterk gedaan.
Om zo nog met een sax solo te komen en de compositie weer masochistisch te laten eindigen.

Slightly All the Time

Dit begint vrij normaal met een catchy deuntje.
Het is allemaal gewoon lekker jazzy. Sax-solo'tje.
Dat gaat zo'n 6 minuten door als er eindelijk een ander ritme komt.
Sterke baspiano, snelle drums en een wat labiele fluit om het maar te noemen. Waar een fluit je vaak rust geeft is dat hier niet het geval.
Nog een ritme-wisseling. Een lekker piano-deuntje. Goede drums. En weer een sax-solo. Een vrij jazzy nummer tot nu toe. Na zo'n 10 minuten komt er nog een schtterende toetsen-solo. Na 12 minuten komt er weer wat rust in. Je droomt weg over de wolken. Klinkt zeer sterk. Heel mooie saxofoon-solo. De rust trek na 16 minuten weer weg. Het word sneller. Het heeft wel wat weg van een achtervolging.
De toetsen, de bas en de drums. Alles heeft weg van een achtervolging maar de saxofoon weerhoud je ervan te denken dat het een achtervolging is. Ze zetten je geweldig op het verkeerde been.

Moon in June

Begint mooie met die toetsen en dat engel achtige gezang. Eindelijk zang. Had voor mij niet gehoeven maar het stoort me ook niet.
Tot zo'n 10 minuten krabbelt dit wat voort op de toetsen-solo's.
Maar plots word het spannend. Een bas-lijn om je vingers bij af te likken. Eindelijk is de gitaar weer terug, de drums zijn zoals gewoonlijk weer geniaal. Dit klinkt super!! Ze hebben het hele rustige nummer omgetoverd tot een spannend geheel van muziekinstrumenten die volledig in harmonie zijn. Er komt dan nog een heel bekent en vaak gesampeld deuntje op 13:50. Klinkt mij bekend in de oren.
Het nummer komt nog geschift tot zijn eind met muziek wat wel voor en achteruit gespoeld lijkt waar door het een sirene word.

Out-Bloody-Rageous

Het laatste nummer alweer.
Begint dromerig, zelfs een beetje spacey.
Het intro-tje met de toetsen doety me een beetje denken aan dat irritante nummer I'm Blue. Heel een word dat deuntje gespeeld. Luister maar eens goed.
Na 5 minuten begint het nummer echt.
De saxofoon komt weer uit de kast met het jazzy gedrum en weer een lekkere bas-lijn.
Dan gaat de sax weg en mag de gitaar zijn gang gaan. De toetsen komen ook weer. Klinkt weer erg mooi. na 10 minuten is er weer een ritme-wisseling. Ha, rust! Heel onheilspellend hoor je die sax op de achtergond. Terwijl de bas en piano alweer een versnellend deuntje voorbereiden. En de drummer steed ietsje harder en meer slagen toevoegd aan zijn taak. Je zou denken dat hij heel snel gaat uitbarsten maar dit is niet zo. Het duurt nog vrij lang en het is een korte, subtiele uitbarsting om opeens rustig te worden en opeens weer heel snel word en dan wéér rustig word en het nummer afgelopen lijkt te zijn. Dat is niet zo en opeens hoor je daar de snelle piano-solo. Wat een vakmanschap! Er verschijnt een glimlach op een gezicht. Dit is knap hoor! Zelfs casino's weten je er nog niet zo in te luizen. Zelfs die schooiers in Spanje die balletje-balletje heel makkelijk laten lijken en dan valsspelen waardoor je je 50 euro kwijtraakt weten je er nog niet zo inteluizen. De spacey toetsen-solo gaat door totdat het album zachtjes is afgelopen.

Geweldig album. Veel verschillende muziekstijlen door elkaar. Vakmanschap. Muzikale gekken. Beste nummer: Out-Bloody-Rageous!

Dat is wat ik erover te zeggen had.

Misterfool
geweldige (uitgebreide) mening.

avatar van Ataloona
4,5
Dankjewel Misterfool! Jouw Review was ook geweldig

Aquila
Mooi!

Het is grappig omdat ik ben nieuwd ben hoe de eerste twee Soft Machine albums bevallen als dit je kennismaking is. Bij mij was het destijds andersom. Ik moest hier weer even aan wennen, maar ben er wél voor gevallen. Zoals je aan het aantal nummers en de lengte ervan kunt zien is dat heel anders. Al plakken de etiketjes psychedelisch, experimenteel, jazzy er ook prima op. Maar met Kevin Ayers ook nog deels aan boord was het toch anders. En er wordt meer gezongen door (held) Robert Wyatt.

Mij zijn ze beide even lief: de combi Vol. 1/ Vol. 2 en Third.

avatar van Ataloona
4,5
Wat! Zaten Keven Ayers en Robert Wyatt in deze band?

Gast
geplaatst: vandaag om 01:04 uur

geplaatst: vandaag om 01:04 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.