menu

Soft Machine - Third (1970)

mijn stem
3,89 (170)
170 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Jazz
Label: CBS

  1. Facelift (18:45)
  2. a. Slightly All the Time b. Noisette. c. Slightly All The Time (18:12)
  3. Moon in June (19:08)
  4. Out-Bloody-Rageous (19:10)
  5. Out-Bloody-Rageous [Live] * (11:54)
  6. Facelift [Live] * (11:22)
  7. Esther's Nose Job [Live] * (15:39)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 1:15:15 (1:54:10)
zoeken in:
avatar van Paulus_2
5,0
willemmusic schreef:

Hoe is dit geluid onstaan.
Een fuzzbox van het allergemeenste soort tussen orgel en versterker geplaatst, maakte van de achterstand een voorsprong : een overstuurd geluid dat kon wedijveren met een elektrische gitaar. Jammer dat het kastje de versterkersignalen terugkoppelde (feedback) en de ruis zo groot werd dat bij tussenpauzes de soli van anderen geheel overstemd raakte.
En kon M.R. beginnen met het ontwikkelen van Terry Riley-achtige minimal music, van eindeloze soli, van langgerekte samengesmolten dissonanten, van 'loops', eerst vlijtig zelfgespeeld, daarna met stukken geluidstape met het begin aan het eind vastgekit en ander knip-en-plakwerk (vooruitlopend op de sample) en het verfijnen van zijn composities en het fuzz-geluid, een odysee naar wat hem voor ogen (lees oren) stond.

Wellicht had hij overleg met ene Jon Lord. Deze toetsenist was destijds opzoek naar een pittiger geluid uit zijn Hammond C3 - een orgel dat wel degelijk woest kon klinken - maar toch op punten verloor van het gitaargeluid van Ritchie Blackmore. Jon beschrijft op de DVD The making of Machine Head wat zijn oplossing was: Nl. een Marshall gitaarversterker aansluiten en deze fors oversturen, mede dankzij een technicus.

Ook Pete Townsend ontdekte de "repeterende muziek". Iedereen kent het intro van Baba O Reilly op het album Who's Next.

avatar van willemmusic
5,0
Het leuke eigenwijze van Soft Machine is dat ze beslist niet wilden lijken op een doorsnee psychedelische beatgroup, dus géén gitarist aub !
Omdat bij een solo het keyboard wel de boventoon moest voeren, koppelde Ratledge zijn orgel aan een Marshallzuil via een fuzzbox en was daarmee de eerste die dat deed.

avatar van willemmusic
5,0
Ik heb intussen Paulus_2 's, waarom ik LP's de deur uit deed gelezen en wil ook nog even wijzen naar het forum CD's versus LP's , maar als je dit album hebt op vinyl, met netjes vier afgeronde composities op vier plaatkanten, met als klaphoes op de vuurpijl nog eens die fantastische foto op grootformaat op de binnenzijde, voor mij de allermooiste foto ooit gemaakt van uitgebluste en tegelijk op nieuwe ideeën broedende muzikanten, dan zou ik 'm niet de deur uit doen !

Hulde voor jouw romantische opvatting, maar n.m.m. heeft Paulus2 (juist in dit geval) toch niet geheel ongelijk. Bij de CD kun je in ieder geval het begin van Out-Bloody-Rageous harder zetten zonder overmatige ruis of tikken te horen. Wat mij betreft, is dat een zegen.

avatar van Paulus_2
5,0
willemmusic schreef:
Het leuke eigenwijze van Soft Machine is dat ze beslist niet wilden lijken op een doorsnee psychedelische beatgroup, dus géén gitarist aub !
Omdat bij een solo het keyboard wel de boventoon moest voeren, koppelde Ratledge zijn orgel aan een Marshallzuil via een fuzzbox en was daarmee de eerste die dat deed.

Leuk eigenwijs is een wat "softe" kwalificatie. De gitaar werd wel degelijk gebruikt, maar behoorde in het trio niet tot de hoofdinstrumenten.
Maar een scheurijzer bleek qua klank wel onmisbaar. Gelukkig maar want de muziek klinkt er des te beter door. Overigens ook Keith Emerson worstelde met zijn orgelgeluid (letterlijk). Zoals meer toestenisten

avatar van Paulus_2
5,0
prototype schreef:
Hulde voor jouw romantische opvatting, maar n.m.m. heeft Paulus2 (juist in dit geval) toch niet geheel ongelijk. Bij de CD kun je in ieder geval het begin van Out-Bloody-Rageous harder zetten zonder overmatige ruis of tikken te horen. Wat mij betreft, is dat een zegen.

Precies en niet alleen in dít intro!

avatar van willemmusic
5,0
prototype schreef:
...kun je in ieder geval het begin van Out-Bloody-Rageous harder zetten..

Mannen !
Ik gun jullie dat intro !
Maar het is absoluut niet de bedoeling om dat harder te zetten om het beter te kunnen horen !
Dat is een verkrachting van het origineel !
Als een ingekleurde zwart/witfilm !
Nep !
Out-Bloody-Rageous moet onmerkbaar je stereo binnensluipen !
Dat is de bedoeling !
Dan hoor je ook geen ruis !
En ruis heeft niets met romantiek te maken !

Het is misschien niet de bedoeling om het harder te zetten, maar.. ik kan het niet laten.
Ik wil weten wat er zich in de stilte afspeelt, ik wil die prachtige loops goed in me kunnen opnemen.

Bovendien, de muziek van Soft Machine maakt bij mij een overweldigend gevoel van vrijheid los. En diezelfde vrijheid geeft mij het idee dat de manier van beluisteren niet dwingend is voorgeschreven.
Het harder zetten wordt ook niet bestraft door een wezenlijk andere beleving. Hoe hard ik de loops ook beluister, de leden van het band zetten altijd op hetzelfde moment in.

Het overslaan van de loops geeft overigens wel een wezenlijk andere beleving. Het is niet verboden, maar ik raad het iedereen af.

avatar van Paulus_2
5,0
Een positieve recensie van John Kelman in All About Jazz van de opnieuw in 2007 uitgebrachte Soft Machine CD's; de serie "Soft Machine Remastered - The CBS Years 1970-1973".
Met name het geluid van de CD's uit deze serie is, met inachtneming van de kwaliteit van oorspronkelijk tapes, duidelijk beter.

En voorzien van extra fotoos en inner line notes van Soft Machine historie deskundige Mark Powell.

avatar van mjvanderels
Ga me na slechts één keer luisteren nog niet wagen aan een beoordeling oid, maar het is wel bijzonder intrigerende muziek. Zag m bij mijn vader op de plank liggen, en hij liet weten dat dit muziek was waar hij vroeger bij studeerde. Daar kan ik me zeker wat bij voorstellen.

Krijg tegenstrijdige gevoelens bij deze plaat. Ene kant wil ik graag wat anders luisteren met minder uitdaging, aan de andere lonkt dit juist om ontdekt te worden. Het klinkt alsof er bijzonder weinig gebeurd, maar aan de andere kant is het ook weer erg gelaagd.

Intrigerend dus

Misterfool
Hierbij studeren, het lijkt quasie onmogelijk en ik beluister echt alles tijdens het leren. Alleen al, Hoe episch facelift je geluidspectrum overstuur laakt raken. Een van de weinige albums die alle aandacht voor andere zaken bij mij doet verstommen. Muziek die je volledig in zijn wereld onderdompelt.

Ton Willekes
Tja, het spijt me maar ik moet hard zijn als het over dit album gaat.
De eerste 2 Soft Machine albums vind ik fijne, speelse en lekker onschuldige hippie platen maar wat een verschil met dit.
Vreselijk pretentieus, jazzy (en daar heb ik in principe een hekel aan), mislukte experimenten en langdradig.

Er is 1 uitzondering:
Al vrij snel (we praten 1971) draaide ik van deze (vinyl) plaat nog maar 1 kant:
3. The Moon In June
En daar raakte ik letterlijk verslaafd aan want ik draaide deze plaatkant elke dag als ik uit school kwam maanden lang. Dit kon niet stuk en dat vindt ik nog steeds.
Ik vind dan ook dat de aankomende splitsing, het vertrek van Robert Wyatt uit de band, hier duidelijk hoorbaar is en het is ook duidelijk wie ik na de splitsing het meest ging volgen.
Wyatt is de enige die deze plaat nog een menselijk kantje (letterlijk) geeft.
De andere 3 plaatkanten hadden wat mij betreft nooit uitgebracht mogen worden.
Dat het nog erger kon bewijst de opvolger van deze plaat: Soft Machine 4
Natuurlijk verlaat Wyatt daarna de band om betere dingen te gaan doen.
The Moon In June is schitterend maar de rest ? ........... helaas daarom 3 sterren.

avatar van Paulus_2
5,0
willemmusic schreef:
Mike Ratledge, de slungelige progrockprofessor heeft buiten de muziek nog een mooi ander leven, zo trouwde hij in '67 met het toen mooiste fotomodel op aarde : Marsha Hunt. Die vertelt openharig over haar huwelijk: "We never kissed and we never helt hands !" Lijkt me sterk voor een toetsenist...
Ik vond er inspiratie voor een gedicht.
Ze zijn nog immer getrouwd en vieren ieder jaar hun huwelijksdag !...

Die Marsha Hunt heeft haar sporen in de rockhistorie verdient hoor.
John Mayall heeft ook zo zijn herinneringen aan deze Marsha (net als ene Mick Jagger overigens). Luister maar eens naar The Blues Alone.

avatar van Paulus_2
5,0
Er is een boek uit over de Soft Machine door Arnold Shaw Out-Bloody-Rageous.
Klik op de link en lees!

avatar van Teunnis
3,5
Het begon heel veelbelovend, maar uiteindelijk begon het toch allemaal wat te lang te duren. Als ze elk nummer nou vijf minuten korter hadden gemaakt waren vijf sterretjes misschien wel mogelijk geweest. Als ik deze plaat zo'n twee jaar eerder had gehoord was dat misschien wel gebeurt, ik ben dit soort muziek de laatste tijd een beetje zat.

avatar van Simon-Hans
3,5
Third. Verassend en verwarrend destijds. Werd opeens wel erg veel jazz. Het was trouwens mijn eerste eigen Soft Machine plaat.
Ben eraan gewend geraakt, en heb sinds dien heeeeeeeeeeel wat jazz geluisterd.
Facelift en Moon in June zijn het interessantst.
Facelift is behoorlijk energiek, en ook grappig in elkaar gezet. De geluidskwaliteit van dit nummer heeft me altijd hoofdbrekens gekost: waarom zo matig geproduceerd? Erg leuk in in het tweede deel: een groove tweekeer zolangzaam over de oorspronkelijk groove heen mixen. Dat had in het analoge tijdperk nog zin (tweekeer zolangzaam = een octaaf lager), in het digitale tijdperk heeft dat een hele andere betekenis.
Moon in June: een melodie die zich 20 minuten lang ontwikkeld: hel mooi. En schitterend drumwerk. En niet te vergeten: zeer creatieve figuren van bass en keybords.
Slightly all the time en Out-Bloody-Rageous zijn wel aardig, maar kabbelen wat gezapig voort, niet veel aan.

avatar van Aproxis
4,5
Wat dit album zo goed maakt is dat geen luisterbeurt hetzelfde is. Althans ik hoor telkens weer nieuwe geniale dingen. Ik denk dat Caravan met het nummer L'Auberge du Sanglier / a Hunting We Shall Go / Pengola / Backwards / a Hunting We Shall Go (Reprise) veel inspiratie heeft geput uit het blaaswerk van de laatste 5 minuten van Slightly all the time. Wat een geweldig nummer is dat ook!

Voor mij dus 5* voor een album dat nooit gaat vervelen en zo divers is.

avatar van jasper1991
2,5
Deze band staat hier en daar te boek als progressieve rock, een genre dat me steeds meer heeft, maar dit album staat daar uiteraard nogal ver vanaf. Nou begrijp ik dat de band ook meerdere gezichten heeft gehad en dit moet een fase zijn waar de band meer de experimentele jazzkant opging. Jazz is sowieso niet echt mijn ding; daarom kan ik de eerste twee nummers ook slecht hebben. De tweede lp heeft wel wat, maar ook die gaat vooral langs me heen. Soft Machine is ook de band waarvan mijn vader fan was, maar dit album weet geen brug te slaan tussen onze muzieksmaken. Zulks lukte al beter met Caravan en King Crimson.

avatar van Aproxis
4,5
jasper1991 schreef:
Deze band staat hier en daar te boek als progressieve rock, een genre dat me steeds meer heeft, maar dit album staat daar uiteraard nogal ver vanaf. Nou begrijp ik dat de band ook meerdere gezichten heeft gehad en dit moet een fase zijn waar de band meer de experimentele jazzkant opging. Jazz is sowieso niet echt mijn ding; daarom kan ik de eerste twee nummers ook slecht hebben. De tweede lp heeft wel wat, maar ook die gaat vooral langs me heen. Soft Machine is ook de band waarvan mijn vader fan was, maar dit album weet geen brug te slaan tussen onze muzieksmaken. Zulks lukte al beter met Caravan en King Crimson.


Geeft niet, geeft het wat tijd en misschien gaat het groeien. Het is echt muziek waar je in moet groeien. Dit is typisch een album 'hoe vaker je het hoort, hoe mooier het wordt'. Wat ik zelf zo mooi vind aan dit soort albums zijn de tempo-wisselingen.

avatar van saxotoon
Hoor op kant 2, Slightly all the time, waar Alquin de mosterd heeft gehaald?

avatar van nikon42
Wat een onwetendheid in nederland, zojuist gescoord bij de kringloop voor 0,50 euro (!). Dan wel de 2cd versie uit 2007. Kende deze muziek alleen nog uit mijn herinnering van de jaren 70, de platen collectie van mijn oudere broer (geb. 1957). Toch wel weer leuk voor eventjes (teveel gepiel).

avatar van zoppo
5,0
Gekocht in 1977. Draai 'm ongeveer 6 keer per jaar. Totaal dus 40 x 6 = 240 keer gedraaid. En ontdek nog steeds mooie nieuwe dingen.
Als ik mijn vrouw de kamer uit wil hebben (1-2 keer per jaar), zet ik trouwens deze plaat op.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Tja, ik, eh, ik, eh, ik heb op zich veel affiniteit met de Britse psychedelica van eind jaren 60 (waar je Soft Machine voor mijn gevoel heel goed bij kan indelen), nog veel meer met de progrock van eind jaren 60 / begin jaren 70 (waar ze voor mijn gevoel meer qua sound dan qua composities bij passen), maar dan weer vrijwel helemaal niet met jazz, en nog minder met fusion. Ook vind ik het vervelend wanneer iemand zijn zangmelodie precies gelijk laat lopen met wat hij op zijn melodie-instrument speelt (zoals Robert Wyatt op Moon in June doet) en had dat intro van Facelift misschien wel wat korter gekund (zonder dat de lengte ervan me overigens stoort). Toch kan ik niet anders dan dit album zonder voorbehoud ***** geven, een score die ik zelfs al bereikt had toen de eerste keer draaien mij nog voornamelijk murw had achtergelaten, om de eenvoudige reden dat ik nog maar héél weinig platen ben tegengekomen waarbij ik het gevoel had (en heb) dat er nog zóveel aan te ontdekken viel. Een album van een onmetelijke rijkdom: een basis van toetsen en ritmesectie, daaroverheen blazers en een viool, maar steeds ook weer die musical left turns met tempowisselingen of tape-loops (inderdaad, Stalin op 17-6-2010, Out-bloody-rageous = Underworld 23 jaar eerder – hoewel bij de eerste seconden mijn eigen associatie Silent sorrow in empty boats van Genesis was) of totaal de sfeer omgooien of vleermuiskrijsjes op een viool (ook op Moon in June)...
        Wat na afloop van deze 75 (of 115) minuten overblijft is een gevoel van mateloze vreugde dat er mensen zijn (geweest) met zóveel vrijheid in hun hoofd dat ze deze muziek in elkaar hebben kunnen zetten zonder met iets voor de dag te komen dat in welk hokje dan ook past. Nou ja, natuurlijk is er wel een hokje voor, het enige hokje dat er toe doet zelfs, die lege ruimte van ongeveer één centimeter breed in mijn CD-kast. (Met dank aan alle voorgaande schrijvers hier die hun licht over dit album hebben laten schijnen; bij de momenteel 112 berichten zaten er zeker 20 die ik vanwege een treffend inzicht of een precies goed geformuleerde omschrijving had willen citeren, maar dat zal ik maar niet doen.)
        Nog een grappig feitje : hoe ontwrichtend of tegendraads deze muziek ook is, toen deze plaat 47 jaar geleden verscheen kwam hij in de Britse albumlijsten toch tot de 18de plaats, hoger dan een der beide voorgangers ooit gelukt was. Misschien was dat maar een kort succes gebaseerd op hoge verwachtingen en kelderde de verkoop zodra "word of mouth" duidelijk maakte dat dit bepaald niet de nieuwe plaat van David Cassidy was (net zoals ik denk dat het geval was toen drie jaar later opeens Tales from topographic oceans op 1 kwam te staan), maar het was toch éven een opmerkelijke dagzege.

avatar van heartofsoul
Ben benieuwd, BoyOnHeavenHill. Niet zo lang geleden gekocht (omdat ik liefhebber ben van Robert Wyatt en de eerste twee Soft Machine albums), maar nog niet aan toegekomen door persoonlijke omstandigheden.

avatar van BoyOnHeavenHill
5,0
Ik ben hier zelf ook gekomen via hun eerste (*****) en tweede (te lang geleden, nu bijna helemaal weggezakt), heartofsoul. Ben nu net met Fourth en Fifth op een twofer bezig, nog wat jazzier, even wennen. Ik verneem je mening graag hier!

avatar van lennert
3,0
Het begint hier langzaamaan een kant op te gaan die mij echt totaal niet ligt. De eerste twee songs zijn chaotisch, priegelig en totaal niet mijn ding... zoals eigenlijk heel veel jazz dat ook niet is. Vanaf het moment dat op de laatste twee songs de zang erbij komt en het materiaal weer iets opzwepender wordt, ben ik alweer een stuk blijer. Maar echt fijn om te horen... nee, daarvoor ben ik toch niet genoeg van de fusion/jazz. Gaat dit nog vervelend worden voor de komende albums?

Tussenstand:
1. Volume Two
2. The Soft Machine
3. Third

avatar van jurado
3,0
lennert schreef:
Gaat dit nog vervelend worden voor de komende albums?


Het antwoord daarop is "ja".
Wellicht liggen de albums vanaf 5th je beter want dat heeft niets meer te maken met "de Robert Wyatt Soft Machine" is allemaal minder experimenteel maar wel veel meer jazz/fusion dan vol.1,2,3,4 en vooruit 5.

avatar van lennert
3,0
jurado schreef:
(quote)


Het antwoord daarop is "ja".
Wellicht liggen de albums vanaf 5th je beter want dat heeft niets meer te maken met "de Robert Wyatt Soft Machine" is allemaal minder experimenteel maar wel veel meer jazz/fusion dan vol.1,2,3,4 en vooruit 5.


Ik houd mijn adem in, maar ga door voor het vaderland

avatar van RuudC
2,5
Veel jazz vind ik nogal pretentieus en geforceerd. Dan gaat het dus niet veel worden tussen Soft Machine en mij. Op het eerste oog leek dit album me wel interessant: mooie score, mooie hoes, goed bouwjaar. Het eerste nummer is een vreselijk epos om doorheen te komen. Het chaotische karakter staat me echt tegen. Een album van ruim tachtig minuten wordt zo een hele klus om doorheen te worstelen. Gelukkig wordt het op een aantal momenten wat rustiger. Nog steeds vind ik de composities dan niet heel goed ofzo, maar de sfeer is dan wel fijn. Over het algemeen hoor ik niets wat ik nog wel een keer vaker wil horen. Met deze koers van beoordelingen kan ik nu al zeggen dat ik er geen vertrouwen meer in heb. We gaan het zien.

Tussenstand:
1. The Soft Machine
2. Volume 2
3. Third

4,5
Ik kocht deze plaat in 1970 en in die tijd heel veel gedraaid. Vooral kant 2 Slightly all the time en kant 4 Out bloody rageous. Eindeloze solo's van saxofoon en fluit waren geweldig om op mijn studentenkamertje bij weg te dromen. Ik draai deze tracks nog wel eens 1 a 2 keer per jaar. De waardering is gebleven. Door deze plaat werd mijn interesse in jazz verder gewekt met name de blazers en in bijzonder de saxofoon.

5,0
Een schitterend album dat zich niet zomaar in een hokje laat plaatsen. Mijn favoriete tracks zijn Facelift en Moon in June. Facelift lijkt erg weinig gestructureerd maar na veelvuldige beluistering blijkt dat niet het geval te zijn. Moon in June ligt wat gemakkelijker in het gehoor maar kent ook tal van tempowisselingen met veel variatie en muzikale speelsheid. Prachtig drumwerk en bas trouwens.
Eerst als dubbel LP gekocht, later op CD en meer recent als geremasterde 5 CD box die de albums Third tot en met Seven bevat. Third vind ik hiervan het best en trouwens ook beter dan Bundles die meer naar fusion neigt.

avatar van Mssr Renard
4,0
Songmatig fantastisch, maar ik begin me steeds meer te ergeren aan de zang van Robert Wyatt, met stip mijn minst favoriete Soft Machine lid.

Hier is de band nog bezig met de overgang van psychedelische band naar jazzrock. De toevoeging van extra blazers op song 2 en 4 is een goede zet.

Interessant is trouwens ook de eerste song die in kwintet-vorm met Lyn Dobson is opgenomen. Het optreden waar deze song vandaan komt, is talloze malen gebootlegt, en hier : Soft Machine - Facelift France & Holland (2022) - MusicMeter.nl uiteindelijk in zijn volledigheid beschikbaar gemaakt.

Zoals al ik al zei, zijn de songs ijzersterk en met name in latere liveconcerten (met Marshall in plaats van Wyatt), in instrumentale jazzrock-vormen worden deze alleen nog maar beter.

Met deze plaat begint het wat mij betreft echt interessant te worden. Wyatt speelt nog wel op Fourth, maar is dan gestopt met zingen.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:42 uur

geplaatst: vandaag om 20:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.