Within Temptation - The Unforgiving (2011)

En deze niet, wil je zeggen? Indien ja, wil je dat even beargumenteren?

Jazeker, deze is een stuk minder metal, en minder sprookjesachtig.
Luister Mother Earth, Enter en The Dance maar eens.
Toch wel een ander geluid.

Dat de metal en de sprookjes hier verder te zoeken zijn had ik ook wel door. Waar het mij meer om ging is waarom deze dan niet goed in elkaar zou zitten, want dat suggereerde je leek mij. Een ander geluid is namelijk niet perse slechter.

Nee, ik geef alleen aan dat ik het vreemd vind dat deze hoger gewaardeerd wordt als Mother Earth.
Die kreeg terecht zeer lovende recensies, en daarmee zetten ze zichzelf op de kaart.
Ook een blad als Aardschok gaf toen een zeer hoge waardering.
Met andere woorden; ik verwacht dat er daar veel antistemmers waren, die het album niet kenden.

Sta me toe dat even te verduidelijken. Ik wou zeggen dat de nummers op dit album zo voor de hand liggen, dat ze haast kinderlijk zijn. Ga de commentaren op dit album eens na en merk op dat er daarover toch wel een consensus lijkt te bestaan. Het is m.i. een trend die zich bij WT steeds nadrukkelijker doorzet. Als ze in die richting zouden doorgaan, kom je bij wijze van overdrijving uit bij het toppunt van kinderlijkheid: K3. In die zin (bij wijze van grap - en ook weer niet) vind ik de vergelijking met K3 zeker niet zo gek. Weet dat ik een kenner ben; ik heb 2 K3-gekke dochters.

Los van alle overdrijving is dit album zeker het slechtste nog niet, vandaar ook de 1,5 sterren. Het 'weerzinwekkende' zit hem wat mij betreft een beetje in het schaamteloos platte karakter van sommige nummers. Van K3 kan ik dat hebben, maar niet van bands die ooit tot mijn absolute favorieten behoorden.

Zo!

Je hebt gelijk. 1,5 is een fantastische score. Ik spreek mezelf dus compleet tegen.
Ik laat me opnemen.

Bedankt om me hierop te wijzen!

geweldig album
within temptation laat zien dat ze meer kunnen
het hele concept doet me denken aan de film 'sin city'
dit album past er bij en de hoes is top
helemaal oke !!! rock on !!!!!

Deze plaat maar even wat tijd gegeven om te bezinken, en het is zo slecht nog niet als ik eerst meende.

Deze plaat heeft naar mij in ieder geval een slechte eerste indruk gemaakt door Faster als single uit te brengen, wat persoonlijk mijn minst favoriete nummer van deze plaat is.

De rest van het album is een krachtige en energieke plaat en leuk om er wat gitaarsolo'tjes tussen door te horen. Dit album is echter wel gepolijster dan zijn voorgangers en mist daardoor de dreiging en mystiek van zijn voorgangers; hetgeen wat mij juist aantrok tot deze band.

Eindoordeel: redelijk, maar eigenlijk te gladjes.

''Lost'' en ''Stairway to the Skies'' zijn fantastische ballads

Sinéad heeft als basis al het ritme van een Tiësto-techno beat en ik denk dat hij er ook wel iets nóg spectaculairders van kan maken. Meer techno en meer orkest, fusion in optima forma.

Nu ik dit zo schrijf, zit ik op de site van WT en wat blijkt: Sinéad is idd de tweede single en hebben ze het nummer ook door o.m. Scooter onder handen laten nemen! Alleen is de single half juli al uitgebracht, dus geflopt in ons land. Vaag.

Wat een fantastisch album is dit ! Ik ben zeker geen WT fan en al helemaal geen gothic liefhebber maar dit album is anders , commercieel en melodieus . De "Big Chorus " , de zogenaamde grote melodieuze refreinen van de 80's aor /rock bands , zijn op dit album helemaal terug . De melodie komt trouwens in het algemeen weer terug in de muziek ( godzijdank) .
En dan de productie !!!! Werelds geluid ! Ik weet zo niet wie dit album heeft geproduceerd / gemixed maar de sound is waanzinnig goed .
De ballads liggen me iets minder maar wat een gave songs staan hier op ! Power , melodie , mooie arrangementen , drive , alles staat erop . Op deze manier gaan ze de wereld veroveren , let op !

En de tweede edit op mijn reactie:

Na het in concert the hebben meegemaakt is het kwartje voor dit album gevallen. Niet alles kan ik een plek geven, maar bijna alles komt nu lekker krachtig over.

veruit hun sterkste album! de serieux is weg!

Omdat mijn vrouw helemaal weg is van dit album, heb ik het de afgelopen weken erg vaak gehoord. Dat is het album niet echt ten goede gekomen. Toen ik dit album voor het eerst hoorde was ik aangenaam verrast en had ik verwacht dat het album alleen nog maar kon gaan groeien, maar zoals jullie waarschijnlijk al aan voelen komen is het tegengestelde het geval. Dit is voor mijn geen groeialbum, maar een krimpalbum.

Het album begint redelijk spooky met het intro nummer Why Not Me. Die intro wekt toch wel behoorlijk wat verwachtingen bij mij, maar de rest van het album ligt helemaal niet in de richting van het eerste nummer. Why Not Me is een behoorlijk donkere track en qua sound wordt dat nergens meer geëvenaard. De teksten van de nummers liggen wel wat meer in het verlengde van de intro.

De sound van dit album neigt meer naar Pop/Rock dan naar Rock/Metal en dat is waarschijnlijk dan ook het 'probleem' van dit album in mijn ogen. Het is nu in mijn ogen wat te commercieel geworden en dat vind ik niet bij het concept van dit album passen. Ik heb niets tegen commercieel, integendeel zelfs. Alleen mijn gevoel zegt dat het niet bij het concept van dit album past.

De enige vier nummers die in mijn ogen echt overeind blijven zijn Why Not Me (Intro), Shot in the Dark, Faster en Lost. Vooral laatstgenoemde nummer is erg mooi. Ik ben mij ervan bewust dat dat wellicht de meest commerciële nummers zijn op dit album, ik doelde echter in de vorige alinea meer op het concept dan op de nummers los.

De rest van het album vind ik zeker niet slecht, maar ik vind het wel een hoop van hetzelfde. Na het nummer Lost vind ik dat het album hopeloos in elkaar stort. Beter was geweest om na een nummer of tien te stoppen met het album. Nu vind ik het album echt veel te langdradig en ééntonig. Hopelijk begint mijn vrouw dit album straks ook een beetje zat te worden.

De meningen over The Unforgiving lopen nogal uiteen zie ik. Begrijpelijk, want Within Temptation heeft zich duidelijk nog verder verwijderd van het oude geluid en zal met deze catchy plaat een behoorlijk aantal fans van zich vervreemd hebben. De jurk lijkt definitief verdwenen uit de garderobe van zangeres Sharon den Adel en de electronica en popbeat doen sporadisch hun intrede in de muziek. Toch vind ik dit album eigenlijk alleen maar een logisch vervolg op hun bestaande lijst. Want zeg nou zelf, de songstructuren en melodieën zijn toch sinds The Silent Force al behoorlijk catchy en gemikt op hitlijsten? Alleen heeft nu ook de sound meer hints naar mainstream pop en heeft het hele album een erg fris karakter, en dat is zeker een pluspunt en volgens mij de precies de weg die op dit moment goed is voor de band.

Het is alleen jammer dat niet alle losse nummers even sterk zijn... een nummer als Murder begint juist zo lekker origineel, en dan komt daar zo'n dit-hebben-we-al-honderd-keer-gedaan-refrein overheen. Een gemiste kans! Ook kunnen de ballads me helaas nog niet pakken, maar dat is misschien een kwestie van tijd, dus daar zal ik nog geen oordeel over vellen. Hoe dan ook staan er gelukkig ook een paar echte knallers op The Unforgiving. De hele opening van het album valt beslist niet tegen (en dan doel ik op de eerste paar nummers), Iron is ronduit geweldig en Sinéad, het nummer met het meest poppy geluid, klinkt ook erg lekker. En dan heb ik het nog niet eens over het doordachte concept gehad, en het feit dat er naast het album ook een comic in delen wordt uitgebracht, en dan nog de drie korte films die zijn gemaakt voor de clips. Verder worden de songs live goed gebracht met veel mooie aankleding en een goede podiumpresentatie. Wat dat alles betreft ben ik zeer onder de indruk! The Unforgiving is hierdoor niet zomaar een verzameling nummers, maar een heel bouwwerk van verschillende media, en als geheel vind ik dat een erg sterk idee. Het is alleen jammer dat wanneer je het album uitkleedt tot die verzameling nummers, er teveel nummers zijn die niet qua sound, maar wel qua opbouw en akkoordenschema's en dergelijke echt teveel op elkaar lijken, en dan wordt het soms saai. Maar er zijn genoeg tracks die de boel overeind houden, en als geheel is The Unforgiving nog altijd een prima productie, en volgens mij is dit nieuwe pad voor Within Temptation een zeer vruchtbare.

Live blijft Within Temptation erg sterk, mooie videobeelden en natuurlijk goed uitgevoerde muziek. Dit album is wat mij betreft een geslaagd experiment, want zo kan je dit denk ik toch wel noemen.

Het is bijna november, en dat betekent dat de balans langzamerhand opgemaakt kan worden voor de beste releases van het jaar. Dat Within Temptation’s The Unforgiving daar ook deel van uit maakt, is het mij na ruim zeven maanden van deze release duidelijk geworden. Na het prachtige, sfeervolle en meeslepende Mother Earth leek de groep haar inspiratie te zijn verloren met de twee daaropvolgende albums die, naar mijn idee, net iets te middle of the road zijn om écht warm van te worden. Met deze, hun meest recente, voert Within Temptation een lichtelijke koerswijziging die perfect uitpakt. Het laat niet alleen de diversiteit van de band horen, maar nog wat belangrijker: het beste werk sinds tien jaar.

The Unforgiving weergeeft qua composities de meest melodieuze muziek sinds, jawel, 2 Brothers on the 4th Floor. Dat ik die naam terloops noem, lijkt in eerste instantie vergezocht, maar toch is het stof om over na te denken. Within Temptation maakt het rock, misschien zelfs wel metal genre – u mag het kiezen, voor iedereen toegankelijk door een flinke portie pop en zelfs dance in dit album te verwerken. Dat resulteert in de meest pakkende nummers van de band tot op heden. Dat de term “commercieel” hier af en toe valt, is té gemakkelijk en dat doet helemaal niets af aan de kwaliteit. De orkestratie en de structuur van nummers zijn van hoogwaardig niveau, want het viel tijdens de eerste beluistering al af te leiden dat de makers van het product veel aandacht hieraan hebben besteed De leadsingle Faster en opvolger Sinéad, maar ook Iron ziet de band meer naar een jaren ’80 geluid teruggrijpen, maar met de normen van (moderne) muziek anno 2011. De sprookjesachtige sfeer Mother Earth kenmerkte, keert langzaam maar zeker terug (alleen dan in een ander jasje) met Fire and Ice en Stairway to the Skies, die beide qua instrumentatie met onder meer het vervolgende piano gepingel een redelijk mysterieuze, donkere sfeer weet neer te zetten. Ruim tien jaar waren het de nummers Ice Queen en Mother Earth die mijn twee favorieten waren, maar die ga ik nu verruilen voor Shot in the Dark en het nóg mooiere In the Middle of the Night. Dankzij de scheurende gitaren, dan met name in het laatstgenoemde nummer laten ze horen hun roots niet te hebben verloochend, en dat ze er misschien dichterbij dan ooit staan.

Ieder nummer weet wat op tafel te brengen, en de kwaliteit blijft gedurende de hele plaat gehandhaafd. Het feit dat het gaat om een concept album draagt daar aan bij; ieder nummer sluit op elkaar aan, en geen enkel nummer is een overbodige toevoeging op The Unforgiving. Minpunten kent het album dan ook niet, of nou ja, alleen Lost misschien die wat aan de saaie kant is in vergelijking met de rest. Voor mij het beste Nederlandse product van het jaar, op muzikaal vlak. Ik durf het bijna niet neer te pennen, maar het niveau van Mother Earth hebben ze geëvenaard. Niet overtroffen, want dat zou teveel eer zijn.

Je hebt me nieuwsgierig gemaakt. Ik ga 'm eens proberen. Faster en Sinéad vind ik in ieder geval allebei sterk.

Doen, hihi

Heerlijke hardrockplaat.
Want dat is het inmiddels gewoon wel. De bombast, gothic en sprookjessound gaat er flink van af hier en wat overblijft is een plaat vol heerlijke, melodieuze hardrock incl, gitaarsoloos, waarin nog slechts hier en daar richting gothic of metal wordt gegaan.
De helft van deze liedjes kan zo de Top 40 in wat mij betreft.

Na het enigszins overbodige intro hakken de eerste 3 nummers er meteen in. Na 2 keer horen brul je ze al mee, altijd een goed teken. Faster durf ik nu zelfs al een Nederpopklassieker te noemen.
Ook Iron is een prachtig nummer met mooie gitaarsolo.
Hetzelfde geldt voor het rustigere Sinead (nog beter en met discobeat), ook met mooie gitaarsoloos.
Ook Fire And Ice, de ballad Lost en Murder zijn OK.
Plaat sluit af met mooie ballad Stairway To The Skies.
Als ik dan toch een minder nummer moet noemen dan is dat Where Is The Edge of A Demon's Fate.
En als altijd wordt ieder nummer naar een hoger plan gedragen door de fantastische, dikwijls keihard, maar altijd zuiver zingende Sharon Den Adel .
Kortom: een geweldige plaat vol met goede melodieuze songs die echt allemaal blijven hangen.

Deze wil ik speciaal aanbevelen aan al mijn classic rock/AOR/hardrockminnende leeftijdsgenoten hier, waarvan tot nu toe alleen Rinus en west ook het licht hebben gehoord.

Geen grootse plaat, wel een degelijke verzameling met weinig zwakke broeders maar ook te weinig hoogtepunten om het niveau van z'n ijzersterke voorganger te kunnen halen.

Wat is "faster "een topnummer

Wat een goed, krachtig album weer van WT. De enige song die ik van dit album goed kende was Faster; die heeft in Nederland de lijsten wel gehaald, maar toch vind ik het product WT in Nederland nogal ondergewaardeerd, zeker bij het massapubliek.
Dit album kenmerkt zich mijns inziens door heel veel power en grootse, krachtige refreinen; ik hoor meer rock en minder duistere sfeer/ballad, al is ´Lost´ een ( mooie ) uitzondering.
Faster knalt er nog steeds tussenuit, maar nummers als Iron, Stairway to the Skies en met name Shot in the Dark kunnen daar mee wedijveren.
Den Adel zingt op haar best en er is duidelijk aandacht geweest voor compositie en orchestrale begeleiding.
Het duistere tembre van de intro hoor ik later niet meer terug, maar die teleurstelling vervaagt bij een hoeveelheid fijne rocksongs, die wel een redelijke houdbaarheidsdatum in mijn muziekvoorraad zullen vergaren.
4*

Wat ik van het album gehoord heb was erg standaard en veel van het zelfde. Daarom wil ik het album snel weer een keertje aandachtig beluisteren.

The Last Dance wat maar een bonustrack is vind ik tot nu toe het mooiste en fijnste nummer van het album!

Leuk album. 3,5*

Shot in the Dark (5:02)  5,0
In the Middle of the Night (5:11) 3,0
Faster (4:23)  4,0
Fire and Ice (3:57)  3,0
Iron (5:41) 3,5
Where Is the Edge (3:59)  3,0
Sinéad (4:23) 3,5
Lost (5:14) 4,0
Murder (4:16) 3,0
A Demon's Fate (5:30) 3,0
Stairway to the Skies (5:32) 3,0

Fantastisch album, wel een ietsiepietsie minder dan 'The Heart of Everything (2007)'.
Mijn meest favorieten zijn:
'In the Middle of the Night', 'Stairway to the Skies', 'Iron', 'Fire and Ice', 'Faster' en 'Sinéad'.

'The Last Dance' is zeker een mooi nummer

Na het jaren later opnieuw draaien van The silent force en The heart of everything blijkt The unforgiving bij eveneens herhaalde beluistering eigenlijk toch helemaal niet het zwakke broertje van die twee ijzersterke platen te zijn. Toegegeven, de formule is bekend, en als je je bij deze muziek stoort aan de hoge regionen waarin de stem van Sharon den Adel hier regelmatig (volgens mevrouw OnHeavenHill té vaak) verblijft heb je een serieus probleem, maar wanneer het niveau van de composities zo hoog ligt (heel veel pakkende melodieën en refreinen) en de nummers met zoveel energie gebracht worden kan ikzelf hier eigenlijk geen genoeg van krijgen.

Op de één of andere manier vallen de albums nu een stuk beter bij mij. 4*

Shot in the Dark (5:02) --- 4,5
In the Middle of the Night (5:11) --- 3,0
Faster (4:23) --- 4,0
Fire and Ice (3:57) --- 3,5
Iron (5:41) --- 3,5
Where Is the Edge (3:59) --- 3,5
Sinéad (4:23) --- 4,0
Lost (5:14) --- 4,5
Murder (4:16) --- 3,0
A Demon's Fate (5:30) --- 3,0
Stairway to the Skies (5:32) --- 3,0