menu

Within Temptation - The Unforgiving (2011)

mijn stem
3,69 (162)
162 stemmen

Nederland
Rock
Label: Roadrunner

  1. Why Not Me (0:34)
  2. Shot in the Dark (5:02)
  3. In the Middle of the Night (5:11)
  4. Faster (4:23)
  5. Fire and Ice (3:57)
  6. Iron (5:41)
  7. Where Is the Edge (3:59)
  8. Sinéad (4:23)
  9. Lost (5:14)
  10. Murder (4:16)
  11. A Demon's Fate (5:30)
  12. Stairway to the Skies (5:32)
  13. Utopia * (3:49)

    met Chris Jones

  14. I Don't Wanna * (5:02)
  15. The Last Dance * (4:26)
  16. Empty Eyes * (3:42)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 53:42 (1:10:41)
zoeken in:
avatar van james_cameron
4,0
Toch wel een aangename verrassing, dit. Een slimme koerswijziging, resulterend in een fris en energiek album. Het oude geluid is grotendeels bewaard gebleven, maar hier en daar duiken nieuwe elementen op, zoals een meer poppy benadering en (nog) beter in het gehoor liggende songstructuren. Hier en daar ook wat electronische elementen. De band had goed in de gaten dat de rek er een beetje uit was met het vorige album. Men heeft wijselijk gekozen voor een iets andere richting. Het is nog steeds lekker bombastisch en heavy, maar als geheel voelt het iets luchtiger aan. Zangeres Sharon den Adel is ook in absolute topvorm. Knap gedaan.

2,0
De band klinkt met deze plaat een beetje als een poppy versie van de ook Nederlandse band Autumn (daar moest ik als eerst aan denken in ieder geval), ten tijden van hun laatse 2 albums dan.
WT staat dat niet echt vind ik. Onnatuurlijk klinkende gitaren, vooral te zacht en niet echt rockend, en vooral veel effecten op de zang die me echt niet bevallen. Raar gedoe met die zang, terwijl Sharon toch wel een mooie stem heeft.

WT is voor mij sowieso een band die met gemak is ingehaald door andere bands in het genre, zoals Epica, Autumn en Kingfisher Sky, maar hier doen ze gewoon iets wat voor mij niet goed uitpakt.. Respect voor de durf though. Heb niet het idee dat de band nu opeens commerciëler wil worden, meer dat ze voor een radicaal ander geluid gaan.

Verder geen fan ook van hun albums. De band is in de studio aardig leuk, maar vooral live is het een erg strakke band. Allemaal net dat beetje harder (de bas en gitaren) en de keyboards die natuurlijker overkomen live. Plus ja, de band maakt er gewoon een vette show van.

avatar van aERodynamIC
3,5
Ik heb nog steeds een zwak voor Mother Earth en daar blijft het wel een beetje bij. Within Temptation moet ik met mate tot me nemen.
Het vorige album heb ik zelfs overgeslagen (niet eens bewust). De reacties hier maakten me nieuwsgierig naar deze nieuwe worp, waar ik aanvankelijk geen enkele interesse voor had.

En ja, het is wat ik er wel van verwacht had: gelikte rock die gewoon lekker in het gehoor ligt, maar waar ik op de een of andere manier toch minder warm voor kan lopen dan de nummers die op Mother Earth staan.
Misschien ben ik wel een beetje te veel blijven kleven aan dat album, maar het kan natuurlijk ook dat ik gewoon niet zo'n klik heb met The Unforgiving.

Wat ik nu ga zeggen zal me niet in dank worden afgenomen: sommige nummers vind ik klinken als de betere songfestivalrock. Ja, echt waar. Dat soort nummers hoor je daar ook wel terug alleen doet Within Temptation het dan gelukkig weer wel een slag beter.
Misschien een reden dat liefhebbers van dat festival vaak roepen dat deze band maar eens moet gaan voor Nederland.
Laten we dat maar niet doen en laat de dame en heren gewoon doen waar ze goed in zijn: leuke rockliedjes maken die goed aanslaan bij een breed publiek. Niks mis mee.

avatar van west
4,0
aERodynamIC schreef:
Laten we dat maar niet doen en laat de dame en heren gewoon doen waar ze goed in zijn: leuke rockliedjes maken die goed aanslaan bij een breed publiek. Niks mis mee.


Ik denk dat op dit album Within Temptation dit keer meer doet dan leuke rockliedjes maken. Tot en met hun vorige album maakten ze rockliedjes met een symphonische / gothic inslag, inderdaad steeds meer voor een breed publiek. Dat hoor je hier bij vlagen nog wel terug. Wat je ook hoort is de synthesizer, die hier regelmatig in jaren '80 stijl gebruikt wordt. Daardoor ontstaat op deze plaat een soort mengsel van jaren '80 pop / electronica met (symphonische) rock, met her en der een vleugje metal. Eigenlijk heeft de band hiermee zich deels een nieuwe sound aangemeten. Dat is knap en ze tonen lef. En het pakt ook nog eens goed uit. Want wat een lekkere plaat is dit geworden! Ik ben aangenaam verrast.

In hun oude stijl was het 't allemaal net niet voor mij. Net te commercieel, net te gladde muziek, met altijd wel wat goede nummers. Op dit album gaan ze echter vol voor hun nieuwe sound met behulp van flink wat aardige tot echt hele goede composities. Echt fantastisch vind ik Faster: nu al 1 van de beste nummers van 2011. Ook In the Middle of the Night, Iron en Where Is the Edge zijn sterke songs. Ook de meeste ballads zijn geslaagd, Lost is zelfs erg fraai.
Sinead vind ik ook mooi. Zij is de hoofdpersoon van dit concept album The Unforgiving. De band heeft ook een aantal filmpjes hierover gemaakt, wat te zien is op de bijbehorende dvd. Dat is een mooie uitgave geworden zo bij elkaar.

Wat opvalt als je de plaat op de koptelefoon gooit is de sterke productie. Het laat de mooie stem van Sharon den Adel goed uitkomen. Ook de band speelt goed. Kortom, een duidelijke stap vooruit voor Within Temptation en een klasseproduct wat vanuit ons landje de wereld overgaat. In the UK zijn ze bijvoorbeeld razend enthousiast. Leuk toch?

avatar van Mandylion
4,0
De meningen over The Unforgiving lopen nogal uiteen zie ik. Begrijpelijk, want Within Temptation heeft zich duidelijk nog verder verwijderd van het oude geluid en zal met deze catchy plaat een behoorlijk aantal fans van zich vervreemd hebben. De jurk lijkt definitief verdwenen uit de garderobe van zangeres Sharon den Adel en de electronica en popbeat doen sporadisch hun intrede in de muziek. Toch vind ik dit album eigenlijk alleen maar een logisch vervolg op hun bestaande lijst. Want zeg nou zelf, de songstructuren en melodieën zijn toch sinds The Silent Force al behoorlijk catchy en gemikt op hitlijsten? Alleen heeft nu ook de sound meer hints naar mainstream pop en heeft het hele album een erg fris karakter, en dat is zeker een pluspunt en volgens mij de precies de weg die op dit moment goed is voor de band.

Het is alleen jammer dat niet alle losse nummers even sterk zijn... een nummer als Murder begint juist zo lekker origineel, en dan komt daar zo'n dit-hebben-we-al-honderd-keer-gedaan-refrein overheen. Een gemiste kans! Ook kunnen de ballads me helaas nog niet pakken, maar dat is misschien een kwestie van tijd, dus daar zal ik nog geen oordeel over vellen. Hoe dan ook staan er gelukkig ook een paar echte knallers op The Unforgiving. De hele opening van het album valt beslist niet tegen (en dan doel ik op de eerste paar nummers), Iron is ronduit geweldig en Sinéad, het nummer met het meest poppy geluid, klinkt ook erg lekker. En dan heb ik het nog niet eens over het doordachte concept gehad, en het feit dat er naast het album ook een comic in delen wordt uitgebracht, en dan nog de drie korte films die zijn gemaakt voor de clips. Verder worden de songs live goed gebracht met veel mooie aankleding en een goede podiumpresentatie. Wat dat alles betreft ben ik zeer onder de indruk! The Unforgiving is hierdoor niet zomaar een verzameling nummers, maar een heel bouwwerk van verschillende media, en als geheel vind ik dat een erg sterk idee. Het is alleen jammer dat wanneer je het album uitkleedt tot die verzameling nummers, er teveel nummers zijn die niet qua sound, maar wel qua opbouw en akkoordenschema's en dergelijke echt teveel op elkaar lijken, en dan wordt het soms saai. Maar er zijn genoeg tracks die de boel overeind houden, en als geheel is The Unforgiving nog altijd een prima productie, en volgens mij is dit nieuwe pad voor Within Temptation een zeer vruchtbare.

avatar van Angelo
4,5
Het is bijna november, en dat betekent dat de balans langzamerhand opgemaakt kan worden voor de beste releases van het jaar. Dat Within Temptation’s The Unforgiving daar ook deel van uit maakt, is het mij na ruim zeven maanden van deze release duidelijk geworden. Na het prachtige, sfeervolle en meeslepende Mother Earth leek de groep haar inspiratie te zijn verloren met de twee daaropvolgende albums die, naar mijn idee, net iets te middle of the road zijn om écht warm van te worden. Met deze, hun meest recente, voert Within Temptation een lichtelijke koerswijziging die perfect uitpakt. Het laat niet alleen de diversiteit van de band horen, maar nog wat belangrijker: het beste werk sinds tien jaar.

The Unforgiving weergeeft qua composities de meest melodieuze muziek sinds, jawel, 2 Brothers on the 4th Floor. Dat ik die naam terloops noem, lijkt in eerste instantie vergezocht, maar toch is het stof om over na te denken. Within Temptation maakt het rock, misschien zelfs wel metal genre – u mag het kiezen, voor iedereen toegankelijk door een flinke portie pop en zelfs dance in dit album te verwerken. Dat resulteert in de meest pakkende nummers van de band tot op heden. Dat de term “commercieel” hier af en toe valt, is té gemakkelijk en dat doet helemaal niets af aan de kwaliteit. De orkestratie en de structuur van nummers zijn van hoogwaardig niveau, want het viel tijdens de eerste beluistering al af te leiden dat de makers van het product veel aandacht hieraan hebben besteed De leadsingle Faster en opvolger Sinéad, maar ook Iron ziet de band meer naar een jaren ’80 geluid teruggrijpen, maar met de normen van (moderne) muziek anno 2011. De sprookjesachtige sfeer Mother Earth kenmerkte, keert langzaam maar zeker terug (alleen dan in een ander jasje) met Fire and Ice en Stairway to the Skies, die beide qua instrumentatie met onder meer het vervolgende piano gepingel een redelijk mysterieuze, donkere sfeer weet neer te zetten. Ruim tien jaar waren het de nummers Ice Queen en Mother Earth die mijn twee favorieten waren, maar die ga ik nu verruilen voor Shot in the Dark en het nóg mooiere In the Middle of the Night. Dankzij de scheurende gitaren, dan met name in het laatstgenoemde nummer laten ze horen hun roots niet te hebben verloochend, en dat ze er misschien dichterbij dan ooit staan.

Ieder nummer weet wat op tafel te brengen, en de kwaliteit blijft gedurende de hele plaat gehandhaafd. Het feit dat het gaat om een concept album draagt daar aan bij; ieder nummer sluit op elkaar aan, en geen enkel nummer is een overbodige toevoeging op The Unforgiving. Minpunten kent het album dan ook niet, of nou ja, alleen Lost misschien die wat aan de saaie kant is in vergelijking met de rest. Voor mij het beste Nederlandse product van het jaar, op muzikaal vlak. Ik durf het bijna niet neer te pennen, maar het niveau van Mother Earth hebben ze geëvenaard. Niet overtroffen, want dat zou teveel eer zijn.

avatar van Dibbel
4,5
Heerlijke hardrockplaat.
Want dat is het inmiddels gewoon wel. De bombast, gothic en sprookjessound gaat er flink van af hier en wat overblijft is een plaat vol heerlijke, melodieuze hardrock incl, gitaarsoloos, waarin nog slechts hier en daar richting gothic of metal wordt gegaan.
De helft van deze liedjes kan zo de Top 40 in wat mij betreft.

Na het enigszins overbodige intro hakken de eerste 3 nummers er meteen in. Na 2 keer horen brul je ze al mee, altijd een goed teken. Faster durf ik nu zelfs al een Nederpopklassieker te noemen.
Ook Iron is een prachtig nummer met mooie gitaarsolo.
Hetzelfde geldt voor het rustigere Sinead (nog beter en met discobeat), ook met mooie gitaarsoloos.
Ook Fire And Ice, de ballad Lost en Murder zijn OK.
Plaat sluit af met mooie ballad Stairway To The Skies.
Als ik dan toch een minder nummer moet noemen dan is dat Where Is The Edge of A Demon's Fate.
En als altijd wordt ieder nummer naar een hoger plan gedragen door de fantastische, dikwijls keihard, maar altijd zuiver zingende Sharon Den Adel .
Kortom: een geweldige plaat vol met goede melodieuze songs die echt allemaal blijven hangen.

Deze wil ik speciaal aanbevelen aan al mijn classic rock/AOR/hardrockminnende leeftijdsgenoten hier, waarvan tot nu toe alleen Rinus en west ook het licht hebben gehoord.

avatar van tbouwh
4,0
Wat een goed, krachtig album weer van WT. De enige song die ik van dit album goed kende was Faster; die heeft in Nederland de lijsten wel gehaald, maar toch vind ik het product WT in Nederland nogal ondergewaardeerd, zeker bij het massapubliek.
Dit album kenmerkt zich mijns inziens door heel veel power en grootse, krachtige refreinen; ik hoor meer rock en minder duistere sfeer/ballad, al is ´Lost´ een ( mooie ) uitzondering.
Faster knalt er nog steeds tussenuit, maar nummers als Iron, Stairway to the Skies en met name Shot in the Dark kunnen daar mee wedijveren.
Den Adel zingt op haar best en er is duidelijk aandacht geweest voor compositie en orchestrale begeleiding.
Het duistere tembre van de intro hoor ik later niet meer terug, maar die teleurstelling vervaagt bij een hoeveelheid fijne rocksongs, die wel een redelijke houdbaarheidsdatum in mijn muziekvoorraad zullen vergaren.
4*

avatar van BoyOnHeavenHill
4,0
Na het jaren later opnieuw draaien van The silent force en The heart of everything blijkt The unforgiving bij eveneens herhaalde beluistering eigenlijk toch helemaal niet het zwakke broertje van die twee ijzersterke platen te zijn. Toegegeven, de formule is bekend, en als je je bij deze muziek stoort aan de hoge regionen waarin de stem van Sharon den Adel hier regelmatig (volgens mevrouw OnHeavenHill té vaak) verblijft heb je een serieus probleem, maar wanneer het niveau van de composities zo hoog ligt (heel veel pakkende melodieën en refreinen) en de nummers met zoveel energie gebracht worden kan ikzelf hier eigenlijk geen genoeg van krijgen.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:01 uur

geplaatst: vandaag om 01:01 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.