Metallica - Load (1996)

Klopt niet vind ik, 2 X 4 vind ik namelijk een hoogtepunt.

Alle zwanen zijn wit behalve die zwarte. Het maakt verder ook niet uit, ik was al weer snel afgeleid van de playlist, daar zou één song meer of minder niet hebben uitgemaakt.

The Black Album deel II, alleen nog iets meer rock'n'roll.

Zo'n kwart eeuw na dato ook es geprobeerd. Aanvankelijk nog net zo goed te doen als zijn voorganger, m.u.v. het mindere 'King Nothing', maar na 'Hero of the Day' wordt het allemaal wat minder, met 'Mama Said' en 'Thorn Within' als dieptepunten, en 'Ronnie' en de afsluiter als relatieve hoogtepunten. De plaat had dus van mij een stuk korter gemogen en dan was het cijfer wel hoger geweest, maar al met al is het me nog goed meegevallen.

***.

Was "Until it Sleeps" niet hun Chris Isaak Tribute? Meen me te herinneren dat ze in een interview (OOR?) bekenden grote fans (Hetfield dan) te zijn van Isaak.

Zou maar zo kunnen, ik heb die kennis niet paraat.

Hetfield heeft zich wel eens uitgesproken als Chris Isaak fan.

Ik ervaar dit niet als The Black Album deel II. Dat album was al minder metal maar daar komt heavy rock en hardrock voor in de plaats. Load is nog minder metal maar neigt meer naar stoner, blues en zelfs country. Zou kunnen werken maar het album duurt inderdaad te lang en kent voor mij geen enkel nummer dat beter dan middelmatig is.

Inderdaad anders dan The Black Album. Dat is nog metal (maar geen speedmetal meer zoals hun vroegere werk). In Load is metal in veel mindere mate aanwezig en neigt soms naar blues en zelfs country.

Geïnspireerd door de zoektocht van Lennert en Ruud heb ik Load ook nog maar een kans gegeven.

Op basis van het forum hier was ik bang dat ik destijds misschien wat erg streng was geweest voor Load en Reload.

Maar niks van dat alles. Vlakke plaat zonder hoogtepunten. tegen alle verwachting helaas zelfs een halfje er af. De kans dat ik hem ooit nog eens op zet is zelfs vrijwel nihil.

** 1/2

Load de plaat waarop het 'metalgehalte' te verwaarlozen is, zelfs de weidse productie met galm van de voorgaande schijf verleden tijd is en alle fans en liefhebbers op het verkeerde been worden gezet.
Een terugkeer met het geluid naar begin jaren 80 was niet te verwachten maar een mix van blues, country, funk, soul en wat vleugjes psychedelia lag evenmin in de lijn der verwachting. Toch wil ik wel een lans breken voor de houding van de heren en het repertoire dat je voorgeschoteld krijgt. Slecht is het allerminst, als je het verleden van de band (hoe lastig ook) loslaat ontvouwen er zich enkele prachtige songs voor je neus. Ain't My Bitch, 2x4, Cure en Thorn Within is wat meer rechttoe- rechtaan en tellen weinig verassingen. Poor Twisted Me en King Nothing zijn flauw en vervelend. Maar alles wat zich hier tussen bevindt heeft mijn interesse, The House Jack Built heeft iets looms en kent een relaxed ritme, hoewel de song onnodig lang doorgaat. De single Until It Sleeps vind ik een prima nummer, enigszins mysterieus maar zit goed in elkaar. Hero of the Day, non-conformistisch, en met name als de ruigere passages aan bod komen is het een fijne track. Bleeding Me en ook The Outlaw Torn, ga ervoor zitten, zet je koptelefoon op en er ontvouwen zich twee prachtige gevarieerde tracks voor je ogen. Hier en daar nog wat lichte psychedelische effecten maken de songs af. Zelfs Mama Said kan mij wel bekoren, Hetfield blijkt helemaal geen slechte zanger te zijn, hij houdt het klein en dat gaat hem nog best goed af. Zo vormt Load zeker geen klassieker maar de durf - want dat was het - om over grenzen heen te gaan, een setje songs af te leveren die compositorisch gezien gewoon goed in elkaar steken ook al ligt het ver buiten het verwachtingspatroon van vele fans om vind ik knap. Het is mij daarom soms een raadsel waarom het zeker niet slechte maar toch ook bij vlagen saaie vorige album zo veel hoger scoort op deze site dan dit album.

Tussenstand:

1. Master of Puppets
2. Ride the Lightning
3. Load
4. Metallica
5. And Justice for All
6. Kill Em' All

Deze toch maar op vinyl als een nog redelijk te pruimen Metallica release. Had het album heel lang niet gehoord en hij viel me eerlijk gezegd overall flink tegen. Zit opvallend veel blues in, maar blues moet leven en energie geven waar dit allemaal veel te geproduceerd en klinisch klinkt.
Al met al denk ik dat Metallica een goede plaat afgeleverd zou hebben als de van load en reload één album hadden gemaakt. Met pakweg aint my bitch, until it sleeps, bleeding me, fuel en memory remains zou er een aardig geraamte staan. En dan nog kon het niet tippen aan the black album (de albums daarvoor neem ik niet mee in de vergelijking). Eigenlijk geldt voor death magnetic en hardwired hetzelfde, voeg het beste van die twee samen en het zou een metallica waardig album opleveren.

Een album dat in mijn herinnering slechter was dan in werkelijkheid. Er staan wel wat nummers op deze plaat waar Metallica best trots op mag zijn. Het is jammer dat de band deze nummers vandaag zo weinig ten hore brengt.
De voornaamste redenen waarom de plaat als minder beschouwd wordt:
- Het verlaten van de klassieke metal. Deze plaat verbleekt bij de eerdere platen van de band.
- De plaat is een (te) lange zit. Te veel nummers zijn oninteressant.


'Ain't My Bitch' en 'The House That Jack Built' (en in mindere mate '2x4') zorgen voor een stevige opening van het album. Verwacht echter geen Blackened of Battery, al horen we eigenlijk te stoppen met die vergelijkingen.

Dan volgen de singles: 'Until it Sleeps' is top. 'King Nothing' vind ik wat minder. 'Hero of the Day' is het meest poppy nummer van de plaat én een van mijn favorieten.
'Bleeding Me' is nog zo'n verborgen pareltje. Misschien had het toch iets korter gemogen?

Daarna volgen een aantal nummers die het niveau van de plaat omlaag halen. Ik heb het al eerder gezegd, en ik zeg het opnieuw: men had deze nummers moeten vervangen door de beste nummers van 'Reload'. Op die manier had men een plaat gehad die over de hele lengte de moeite waard was.
Cure, Poor Twisted Me, Thorn Within, Ronnie kunnen zonder probleem weggelaten worden.
'Wasting My Hate' is het enige nummer dat wel noemenswaardig is. 'Mama Said' is voor mij een twijfelgevalletje. Ik weet zelf niet goed wat ik moet aanvangen met dit nummer.

Afsluiten doen we met het beste nummer van de plaat: The Outlaw Torn.
Vorig jaar brachten ze die voor het eerst in jaren nog eens live: Metallica: The Outlaw Torn (Mannheim, Germany - August 25, 2019) - YouTube

Zet je vooroordelen opzij, vergeet dat het over Metallica gaat, en geef deze plaat nog eens een kans. Je zal een aantal nummers (her)ontdekken.

Ik ben meer een rock liefhebber, dan metal. Ik hoor dus bij de lichting die naar Metallica ging luisteren door het Black album (al vond ik One ook al geweldig). Dit verklaart waarschijnlijk waarom ik dit album (en opvolger Reload) goed kan waarderen.

Het album begint waar het vorige album ophield. Ain’t my bitch had niet misstaan op de zwarte plaat en 2x4 gaat ook nog in die stijl verder. Daarna wordt het een eclectischer geheel met ook southern rock, bluesrock en countryrock.

Favorieten zijn Until it Sleeps, King Nothing, Hero of the Day, Mama Said, The Outlaw Torn en het magistrale Bleeding Me.

De andere nummers zijn wat wisselend van kwaliteit, maar nooit gaan ze door de ondergrens voor mij.

Tot slot vind ik het boekwerk ook erg mooi, met de vele foto’s van Anton Corbijn.

Metallica goes grunge. Het logo bijgewerkt, de haren bijgepunt, de sigaren maar eens opgestoken, de nagels gelakt, piercings, Anton Corbijn. Kortom Metallica trekt een ander jasje aan. "Het is me niet hard genoeg!" was destijds een veelgehoorde klacht. En dat niet alleen, de songs zijn klote. De band mist kloten. Het is allemaal niks voor wie Metallica begin jaren '80 leerde kennen. Want opgegroeid met Kill, Ride en Puppets. Justice was al een gruwel, The Black Album was helaas een korte opleving. Metallica goes big. Oude fans haken teleurgesteld af, maar wat zou het als er miljoenen bij komen.

Na het overlijden van Cliff Burton is de ziel langzaamaan uit Metallica verdwenen. Zo zie je maar weer wie de echte eindbaas in de band is geweest.

Cliff hield anders ook erg van country en southern rock zoals Lynyrd Skynyrd. Denk dat hij het stijltje op Load en Reload zeker had kunnen waarderen.

Mooi om te lezen welke reacties Load nog steeds oproept bij de mensen. Ik ben Load enorm gaan waarderen in de loop der tijd. Het feit dat de heren zich een ander kapsel gingen aanmeten en het logo werd aangepast interesseert mij eerlijk gezegd niet zo. Metallica kwam dwars tegen de stroom in met een album dat spotte met de trends van destijds. Metallica greep niet terug naar de jaren 80 maar putte zijn inspiratie uit het decennium ervoor en dat doen de heren naar mijn mening met verve. Natuurlijk; als je Master of Puppets verwacht of hoopt op een snelle nekbreker kom je bedrogen uit, maar aan creativiteit en afwisseling geen gebrek op Load.

Of het nu gaat om het broeierige Until It Sleeps, het boeiende Hero of the Day, of het door Hetfield fraai gezongen Mama Said, deze tracks steken goed in elkaar. Als ik Bleeding Me en afsluiter The Outlaw Torn voorbij hoor komen word ik zelfs erg enthousiast, wat een mastodonten van nummers. Een explosie van creatieve ingevingen.

De plaat in 1 ruk uit luisteren is echter nog wel een opgave, met 80 minuten op de klok en een aantal eenvormige nummers boeit het geheel niet de volle speelduur. Dat maakt het plezier niet minder voor mij. Het non-conformistische karakter van de heren ten tijde van deze plaat, verwachtingspatronen omzeilend en het succesvol integreren van invloeden uit andere genres maakt Load tot een intrigerend geheel. Knap gedaan hoor.

?

Door geen metal meer te spelen maar wel alternatieve (hard)rock volgde ze volgens mij toch gewoon de trends van de jaren 90.

Als ik songs als Mama Said (Country), Ronnie (Funk), Bleeding Me en The Outlaw Torn (jaren 70 bluesrock) met lichte psychedelische elementen aan mij voorbij hoor trekken zijn dat toch geen invloeden die destijds in waren. Poor Twisted Me (moddervette Southern Rock accenten) zal toch ook geen potten hebben kunnen breken bij de hardcore liefhebbers of alternatieve rockfanaten. Uiteraard bevat de plaat ook songs die in breder verband minder afwijken van datgene wat destijds uitkwam. Ik probeer er maar mee te zeggen dat Load geen plaat betreft die qua populariteit bij iedereen in het pulletje viel en zeker niet het 'momentum' had.

Nee zoals de post hierboven ook al aangaf was Load een stuk eigenwijzer dan gewoon de jaren 90 trend volgen.

Het ging nu vooral om de groove. Typisch jaren negentig. Net als invloeden gebruiken uit andere genres. Het ging zeker niet dwars tegen de stroom in. Metallica deed hooguit hun eigen ding met de heersende trends.

Ja duh... sowieso is elke artistieke vernieuwing altijd (deels) weer een reactie op iets. Je kunt ook gewoon een keer toegeven dat je er naast zat hoor.

Met een reactie kan je verschillende richtingen op. Je ergens tegen af zetten of er in mee gaan. De vraag was of Metallica met de jaren negentig stroom mee ging of juist niet. En als je het geciteerde zinnetje in de context leest dan is het voor de begrijpende lezer duidelijk wat ik bedoel. Hun muziek was volgens mij typisch jaren negentig. Met de stroom mee dus. Metallica had blijkbaar zelfs een lijstje met bands die ter inspiratie dienden. Opvallend veel uit de jaren negentig. Alice in Chains, Soundgarden, Primus, Pantera, Corrosion of Conformity, Oasis, Alanis Morissette...

Ik zie dat je acts als ZZ Top, Garth Brooks en Ted Nugent uit dat lijstje hebt weggelaten. Heb je dat express gedaan om je verhaal kracht bij te zetten?

Het zou wel gek zijn om te schrijven 'opvallend veel bands uit de jaren negentig' en vervolgens artiesten te noemen die niet uit de jaren negentig zijn. Maar ZZ Top en Ted Nugent mogen er voor mijn verhaal ook gerust bij hoor, want inspiratie halen uit de jaren zeventig was heel gewoon voor heavy rockers in de 90s. Soundgarden, Masters of Reality, Monster Magnet, Danzig en vele anderen deden dat.

Metallica deed niets nieuws. Springt overduidelijk op de altotrein uit de 90s. Zoals ze een paar jaar daarvoor op de stadionrocktrein sprongen. Weer even daarvoor maakten ze zelf de trends.

En dat 90s werk deden ze hier heel aardig wat mij betreft. Bleeding Me doet mij dan toch veel meer dan het wat al te vlakke If Darkness Had A Son ofzo.

Bleeding Me is wat mij betreft van een wonderlijke schoonheid, een klein pareltje in het oeuvre van de heren. Dit geldt eigenlijk ook wel voor The Outlaw Torn, ook een creatief werkje dat goed in elkaar steekt. If Darkness klinkt niet slecht maar als ik Hetfield af en toe quasi boos Temptation hoor zingen schiet ik onwillekeurig in de lach. Het zal wel aan mij liggen maar een dergelijke toevoeging komt in mijn ogen en oren ongeïnspireerd over. Alsof het niet past in de track.

Naar aanleiding van het verschijnen van de laatste Metallica-plaat toch maar eens teruggegrepen naar deze om te kijken hoe die zich verhouden in mijn beleving. Wat blijkt: ik loop anno 2023 veel warmer voor de blues/country/hardrock-sound van Load met al haar creatieve uitspattingen en uitstapjes dan voor de monotone aanpak tot harde metal die de heren vooral op de laatste 2 platen hebben gehanteerd.

Om maar één voorbeeld te noemen: Mama Said is een heel vreemde eend in de bijt in de catalogus van deze groep, maar wat een bloedmooie breekbare akoestische ballade is het toch met die weemoedige slidegitaren en de kwetsbare teksten van James naar zijn overleden moeder.

Ja, deze plaat gaat langer door dan goed voor haar is. Maar de eerste helft kent als je het mij vraagt eigenlijk geen enkel écht zwaktebod, en zelfs een schitterend ondergewaardeerd hoogtepunt in Bleeding Me. Zelfs het wat minder geïnspireerde songmateriaal op de tweede helft vind ik nog gemakkelijker af te luisteren dan de latere platen omdat het productiegewijs erg goed is ingevuld door Bob Rock, die goed wist hoe je deze band groots en dynamisch moest doen klinken. Getuige het tweede grote ondergewaarde hoogtepunt, de mastodont The Outlaw Torn die het geheel mag afsluiten.

In vergelijking met de eerste vijf platen van werd dit album destijds volledig verguisd. Ik geef de schuld aan foute verwachtingen vanuit het grote publiek (Metallica die geen metal speelt, kan toch niet?!) en de bizarre keuze van de groep om plots met korte kapsels, make-up en nagellak voor de dag te komen. Spijtig, want daardoor kon de gemiddelde fan anno 1996 waarschijnlijk kop noch staart aan dit album krijgen bij de eerste luisterbeurt. Voor de luisteraar met een open geest en een affiniteit voor andere muziekstijlen valt hier namelijk meer dan genoeg te genieten. En als je het vergelijkt met de laatste vier platen (anno 2023) dan bleek deze achteraf nog helemaal zo slecht niet te zijn.

Mooie recensie! Ik sluit me daar graag bij aan, Load was altijd erg onder gewaardeerd. Toch merk je dat de meningen over dit album al enige tijd aan het draaien zijn. Er staan diverse klassiekers op die het luisteren anno nu nog steeds meer dan waard zijn. Je noemde al mooie voorbeelden daarvan, Mama Said is een van mijn Metallica favorieten allertijden zelfs. De destijds op MTV steeds terugkerende clip van Until it sleeps staat me ook nog altijd bij. Volgens mij komt er net als voor MOP, AJFA en Black album weer een special edition uit van Load én Reload dit keer. Die ga ik zeker aanschaffen als het zover is.