Gorillaz - Demon Days (2005)

De 5* staat er opnieuw. Ik trok een halfje af omdat ik Last Living Souls en O Green World toch echt minder vond. Maar nu vind ik ze allebei erg goed. Demon Days is een perfecte mix tussen: pop, rock en rap. Lekker zomers plaatje, dat met dit weer de weg naar mijn CD-speler makkelijk zal vinden.

Na een aantal luisterbeurten kan ik al zeggen dat dit zeker een aangename plaat is, met als voorlopige uitschieters de singles Feel Good en Dare. Dit kan natuurlijk zijn omdat ik deze songs al beter ken. Ook Kids with guns vind ik een zeer goede song.
Grootste minpunt vind ik dan weer 'Demon Days', dat koor is echt niet aan mij besteed. Dat is jammer, want zo eindigt het dan toch met een valse noot.
Mijn eerste indruk is dat dit dan ook een degelijke plaat is, maar niet meer. Een echt waw-gevoel heb ik zo goed als nergens. Kan het wel appreciëren, maar echt top denk ik niet dat deze gaat worden voor mij. Een voorlopige 3,5 sterren.

Verfrissende plaat, met enkele geweldige nummers. Vooral 'Feel Good Inc.' en 'November Has Come' zijn erg sterk, met De La Soul en MF DOOM als gastartiesten. Hoog niveau.

Blind aangeschaft deze, puur op reputatie en dat die hoog staat aangeschreven. Net eerste luisterbeurt gehad: WOW! That's all i have to say.

Kan er altijd om blijven lachen. Eerste album nummer 5: Clint Eastwood. Tweede album nummer 5: Dirty Harry.Jammer dat op album nummer drie nummer 5: niet iets heet als Josey Wales o,i,d,

Fire coming out of the monkey's head vind ik ook een heerlijk nummer.

Een hele fijne plaat die een perfecte combinatie weet te maken tussen aanstekelijke nummers en luchtige, doch geniale, teksten. De laidback sfeer maakt dat het enorm goed werkt op een lome dag als deze.

5 December 2005, het Noord-Brabantse dorp Schijndel. Het is Sinterklaasavond, een avond waarop Nederlandse kinderen jaarlijks worden verwend met presentjes en snoepgoed. In een bakstenen huis met een traditioneel rieten dak drommen de kleinkinderen van de familie De Laat, toevallig allemaal jongetjes, samen rondom de open haard in de woonkamer. Alle oogjes zijn gericht op de grote, oude wasmand waar grootmoeder zich over heeft ontfermd, gevuld met frivool ingepakte cadeautjes. Eén voor één deelt zij de presentjes uit aan de kinderen, die het gedichtje dat erop bevestigd is hardop voordragen, om vervolgens haastig het gekleurde papier van hun buit af te scheuren. Kreten van blijdschap vloeien samen met het onrustige geroezemoes van de kinderen die op hun beurt wachten en van ongeduld over elkaar heen buitelen.

De oudste van het stel is een dromerige slungel van een jaar of zestien, die tussen alle drukte in de rust zelve lijkt. Toch kolkt het bij hem vanbinnen net zo hard als bij zijn neefjes en broertjes, dankzij de magische belofte van cadeautjes en de spanning die Pakjesavond als vanouds met zich meebrengt. Als zijn oma een presentje met zijn naam uit de stapel trekt komt hij quasinonchalant naar voren. De vorm van het pakje, plat en vierkant, doet zijn gezicht oplichten: het kan haast niet missen dat dit één van de muziekalbums is waar hij op gehoopt had. Het bijgevoegde gedichtje, waarin zijn liefde voor muziek uitgebreid wordt besproken, bevestigt dit vermoeden. Met zijn nagels peutert het ventje de plakbandjes van het papier – als oudste van het stel moet hij zich toch beheerst voordoen, en, al zou hij de laatste zijn die het toegeeft, hij heeft een voorliefde voor pulken en frunniken – en als hij het openvouwt ontwaart hij, inderdaad, een jewelcase van hard plastic.

De zwarte voorkant van de albumhoes bevat vier kaders, met in die kaders vier portretten - een indeling die de jongen doet denken aan de hoes van Let it be, van The Beatles, een plaat die hij van kinds af aan al luistert. Deze portretten zijn echter geen foto’s, maar en profil getekende stripfiguren: een blanke, ongure man met een boksersneus en diepliggende ogen; een klein Aziatisch meisje met een chauffeurspet op; een ongeïnteresseerd kijkende bleke vent met een Schotse baret en een zuigzoen in de nek; en een dikkige donkere man die een stofbril over zijn pet heeft geschoven. “GORILLAZ”, onthult de hoes in witte, kaarsrechte letters die in schril contrast staan met de kleurrijke en groezelige personages, “DEMON DAYS”.

Als alle cadeautjes zijn vergeven, glipt de jongen de garage binnen, waarbij hij goed oplet dat geen van zijn overenthousiaste jonge familielidjes hem ziet vertrekken. Hij wil zijn nieuwe aanwinst in alle rust beluisteren, zonder de afleiding van kleine jochies die hem het liefst de hele dag als klimrek gebruiken. Hoewel hij Demon days eigenhandig bovenaan zijn verlanglijst had gezet, heeft het ventje geen flauw idee wat hij precies van de muziek moet verwachten. Hij opent de oude cd-speler die in een hoekje stof staat te verzamelen, legt het schijfje erin, drukt op de startknop en ploft neer op het verweerde bankje dat ernaast staat.

Later meer .

Mooi begin in ieder geval.

Gezellige jongen, die dromerige slungel.

De eerste klanken, die zich wat krakerig door het aftandse speakertje heen wurmen, zetten de toon voor vijftig minuten die de muzikale belevingswereld van de oudste kleinzoon voorgoed zullen veranderen. De introductie van het album bestaat uit een omineuze geluidscollage van een dikke minuut, die het einde van de wereld lijkt te voorspellen: pompende accordeonnoten, ratelende percussies en vervormde stemmen vormen een steeds minder harmonieus geheel – en zijn die sirenes die van kilometers afstand lijken te weergalmen nou ook onderdeel van de muziek? Bij het zestienjarige ventje, sfeerafhankelijk als hij is, roept de intro van Demon days met zijn vreemde combinatie van geluiden maar een ongemakkelijk gevoel op.

De inleiding vloeit over in een springerig, elektronisch nummer, waarin de zanger van Gorillaz met zijn eerste optreden gelijk de onheilspellende sfeer rechtvaardigt met de vraag: “Are we the last…... living souls?” Hoewel de beklemmende sfeer in de loop van het nummer vervaagt en plaatsmaakt voor een meer hoopvol geluid, blijft de jonge luisteraar met het ongemakkelijke gevoel opgezadeld. En naarmate de plaat zich ontvouwt voor zijn oren, krijgt dit gevoel steeds meer de overhand over de blijde verwachting die had overheerst op het moment dat hij het album aanzette. Hoewel het ongemak dat hij ervaart gevoelsmatig is, en niet zo één, twee, drie in woorden om te zetten, zou je er niet ver naast zitten als je stelde dat de muziek hem in een staat van verwarring brengt.

Als onze jeugdige muziekliefhebber ongeveer de helft van het album heeft beluisterd, opent de deur van de garage. Hoog in de opening vouwt het nieuwsgierige gezicht van zijn moeder zich om de deurkozijn naar binnen. “En, wat vind je ervan?” Aarzelend, en een beetje beteuterd, antwoordt de jongen dat hij niet zo goed weet wat hij ermee aan moet. Demon days klinkt niet als de muziek waar hij al bekend mee is, dat moge duidelijk zijn, en de termen die hij gewoonlijk gebruikt om muziek te typeren lijken ook niet erg toepasselijk om het te beschrijven. Eigenlijk klinkt het gewoon een beetje raar, het lijkt niet te kloppen. Hoewel hij zich er op dit moment nog niet bewust van is, verraadt hij hiermee al de bron van het ongemak dat hij voelt: hij weet het album niet goed te plaatsen in zijn belevingswereld van hoe muziek klinkt, hoe het hoort te klinken, en, bovenal, wat muziek allemaal kán zijn.

Hierna nog twee stukskes.

Je wordt oud, Panjoe.

Dat is een feit.

Panjoe ,had nog even gewacht met het geven van 5 sterren, dat had je verhaal spannender gemaakt. Nu heb je de clou van het verhaal al weggeven.

Wel apart dat je de muziek zo vreemd vond, eigenlijk Wat luisterde je in die tijd dan vooral? Ik ben wel benieuwd naar de rest.

Aan het eind van 2010 ziet de muzikale belevingswereld van de jongeman – hij is inmiddels eenentwintig jaar oud, en hoewel hij zichzelf nog eerder als een kind zou beschrijven dan als een volwassene bevindt hij zich toch echt aan het einde van zijn adolescentie – er compleet anders uit. Op zijn zestiende had muziek al een belangrijke plaats in zijn dagelijkse leven, en hij zich al een beetje een eigen muzikale smaak aangemeten; hij luisterde naar alternatieve bandjes als The White Stripes en Franz Ferdinand, en bezocht regelmatig concerten. Toch lag de muziek die hij luisterde nog altijd in het verlengde van de muziek waar hij mee was opgegroeid: gemakkelijk in het gehoor liggende liedjes van artiesten als The Beatles en Acda & de Munnik, gebaseerd op melodieuze zang en instrumentatie met drums, basgitaar en gitaar of piano.

In de vijf jaar die voorbijgegaan zijn sinds de Sinterklaasavond waarop hij Demon days voor het eerst hoorde heeft, is zijn muzieksmaak in de breedte uitgewaaierd. Zo is hij zich naast muziek met een typische liedjesstructuur – met teksten, coupletten en refreinen – gaan interesseren in jazz en andere genres waarvan de muzikanten minder gestructureerd te werk gaan. Waar hij, zoals zoveel puristen, lang heeft vastgehouden aan het idee dat ‘echte’ muziek een ambacht is dat alleen uitgevoerd kan worden door beoefenaars van traditionele instrumenten, heeft hij die geromantiseerde gedachte losgelaten, en waardering gekregen voor elektronische muzieksoorten. En zijn afkeer tegen hiphop, een genre dat met zijn gefragmenteerde geluid, swingende ritmes en gerapte teksten lijnrecht tegenover de muziek staat die hij op zijn zestiende luisterde, is compleet omgeslagen.

De muziek van Gorillaz, de muziek die hem de eerste keer dat hij het luisterde zo verward had, ligt hem nu nauw aan het hart. Sterker nog, hij noemt Demon days zijn “allerfavorietste album aller tijden”. Nadat hij het voor Sinterklaas heeft gekregen is het zich steeds verder gaan nestelen in zijn brein. Toen hij het album helemaal grijs had gedraaid, is het voor hem het beginpunt geweest van de muzikale ontdekkingsreis die zijn smaak heeft uitgediept en verbreed. Gorillaz hebben hem geholpen in te zien dat muzikanten zich niet streng aan de conventies van compositie hoeven te houden, dat elektronische invloeden in muziek niet per definitie een negatieve impact hebben, en dat rappers andere onderwerpen aan kunnen snijden dan geld, wapens en de afmetingen van hun geslachtsdeel.

Je hebt in ieder geval al gezorgd voor een grote glimlach op mijn gezicht, waarvoor hulde. Wachtend op een daverend end.

Het is inmiddels meer dan zeven jaar geleden dat onze ontdekkingsreiziger van wal stak, en met Demon days de eerste voorzichtige stapjes buiten zijn vertrouwde grond waagde, maar het einde van zijn avontuur is nog lang niet in zicht. Hoewel hij de muzikale wereld voor zijn gevoel in grote lijnen in kaart heeft gebracht, heeft de ervaring hem geleerd dat je een streek pas echt leert waarderen als je er een tijd hebt gebivakkeerd. Zelfs de meest onherbergzame gebieden, waar hij in eerste instantie werd afgeschrikt door het ruige terrein, barre omstandigheden of ongastvrije inheemse volkeren, hebben hem op momenten overdonderd. En telkens wanneer hij dacht dat hij het wel weer gezien had, werd zijn ongelijk bewezen door nieuwe natuurlijke en culturele fenomenen die hem perplex deden staan.

Hoe betoverd hij ook was door bepaalde gebieden, op een gegeven moment heeft zijn nieuwsgierigheid hem telkens verder gedreven, altijd weer op zoek naar nieuwe muzikale openbaringen. En terwijl hij ondertussen weet dat hij op de meest onverwachte momenten en in de gekste gebieden de mooiste ontdekkingen kan doen, blijft de diversiteit van de wereld hem verbazen. Het lijkt zelfs haast alsof de wereld alleen maar groter wordt naarmate hij er meer van te zien krijgt. Aan de randen van zijn blikveld gloren telkens nieuwe, onbekende kusten, en hoewel hij genoeg streken met een grote bocht heeft omzeild op basis van de informatie die hij erover heeft, kan hij van geen enkele van die gebieden uitsluiten dat zijn ontdekkingsdrang hem er ooit toch terecht kan laten komen.

Deze ontdekkingsdrang die hem voortstuwt is hem eigen, de nieuwsgierigheid ligt stevig vastgeketend in zijn persoonlijkheid, en hij weet zeker dat hij ook zonder Demon days de veilige havens waar hij vandaan komt ooit had verlaten; maar toch zal hij zijn eerste tochtje nooit vergeten. Gorillaz hebben de muzikale avonturier in hem doen ontwaken, de richting van zijn eerste zelfstandige muzikale reizen bepaald, en hem gewezen op de interessante kant van gebieden die hij voorheen voor geen goud had willen bezoeken. Na die ene Sinterklaasavond is zijn muzikale bootje in een stroomversnelling terecht gekomen, een stroomversnelling die tot op de dag van vandaag in volle gang is. Met de blik vooruit, gericht op verre horizonten, altijd onderweg naar een nieuwe, onbekende bestemming.

Erg mooi geschreven, Panjoe.

Ik ben niet een liefhebber van hiphop, maar 2D ( ) en co weten me toch enthousiast te maken voor dit genre. Waarschijnlijk doordat de songs gebracht worden met een rockrandje.
Absolute topper is Feel Good en ook nog mmv De La Soul
Verder zijn Dare, All Aloneen Dirty Harry de beste nummers voor mij.
De slottrack en O Green World vallen me tegen.

Ik luister dit album via Spotify en daar heeft Feel Good Inc geen vocalen? Zijn er ook cd's in omloop waar dit nummer instrumentaal is? Op mijn eigen cd wordt gelukkig gewoon gezongen.

Ik meen mij inderdaad te herinneren dat er ook een instrumentale versie gereleased is. Pin me er niet op vast het is alweer een poosje terug.

Mijn CD heeft gewoon vocalen van De La Soul.

Mijne ook, maar Spotify dus niet.

Er is een instrumentale versie, maar die is nooit uitgebracht op een versie van Demon Days. Niet in plaats van de normale versie in ieder geval. Ik heb net ook even op Spotify geluisterd en ik hoorde gewoon vocalen.

Misschien is bij jou de instrumentale versie er per ongeluk tussendoor gekomen.

Leuk om DOOM hier ook op te horen. Stijl heeft die man toch. Die stem alleen al.

Dit is tot nu toe het jaar van het ontdekken van Gorillaz.
Het balletje is gaan rollen bij Damon Albarn's soloworp van vorig jaar ( Everyday Robots.)
Albarn ( de aanjager van Gorillaz) is voor mij ondertussen een soort van held.
Van hype gevoelige britpop ster tot een artiest die in veel stijlen gewoon zijn weg blijkt te vinden.
Demon Days de opvolger van het titelloze debuut , is dan ook een werkje wat helemaal af is.
Ik blijf mij verbazen hoe electro/ hip-hop / gospel en obscure pop/rock zo organisch in elkaar overloopt.
De impact is enorm en wat zal dit tijdloos blijven.
Ik moest wat wennen aan het begin met obscure wat vage tracks als Kids With Guns en Oh Green World, maar dat zijn dus duidelijk groeibriliantjes.
De La Soul komt voorbij, Shaun Ryder en MF Doom en alles klinkt perfect in de stijl van het album.
Je wordt als het ware van de ene sfeer naar de andere geslingert en de beats + raps zijn smaakvol gedaan.
Gelukkig is Albarn vocaal ook uitdrukkeljjk aawezig ( vervormd en soulachtig) en wat is de gospelachtige afsluiter prachtig.
Terecht onthaalt als een voltreffer en het werd nog eens dunnetjes overgedaan met het wederom geweldige Plastic Beach, die zeker in produktionele zin weer geraffineerder klinkt.

In September krijgt Gorillaz een herstart, want dan wordt er gewerkt aan een nieuw album.

Dit album ook een 5. Compleet en boeiend van begin tot het einde.

weer zo'n ontdekking dankzij mijn recente 'hip-hop' verkenning en deze site natuurlijk.
ik hoor massive attack en radiohead invloeden. Zo gaaf als je dat in hip hop kunt verpakken..

Demon Days is toch wel de groeiplaat van de eeuw. Het heeft ontzettend lang geduurd voordat dit album goed en wel was binnengedrongen. De combinatie van de verschillende stijlen werkt op dit album perfect. En dat ze daarbij steeds verder van de rock stijl af stappen die het debut zo fijn maakte is niet eens zo erg. De samenhang en de coherentie van het album zijn namelijk fenomenaal.

Favorieten kiezen was altijd makkelijk, Feel Good Inc, Dirty Harry en dan heb ik het wel. Maar na al die jaren zijn nummers als O Green World, El Mañana, Every Planet We Reach Is Dead, All Alone en Fire Coming Out of the Monkey's Head ook uitgegroeid tot favorieten. Eigenlijk is de conclusie dat er vrijwel geen slechte nummers op staan. Wel wat nummers die wat minder zijn, zoals White Light en DARE.

Hoewel het debut altijd een speciale plek zal houden is Demon Days toch het beste album wat Gorillaz afgeleverd heeft. Helaas zijn ze hierna de weg kwijtgeraakt en is het nog maar de vraag of Humanz dat goed gaat maken. In ieder geval gaat hier gewoon een volle punt bij 4*

Die laatste 2 nummers blijven het hoogtepunt van het album voor mij. Woensdag komen ze naar België en ik ben erbij EN Don't Get Lost In Heaven en het titelnummer staan normaal gezien op de setlist... Zin in!!

Demon days komt eindelijk op vinyl weer uit. Voor degene die m wil. Staat nu voor 25 op bol. Vast een foutje want is dubbel lp en staat als 1 lp

Bij plato is ie 33.