Roger Waters - Radio K.A.O.S. (1987)

voor water's doen een slechte plaat

lekker pros 'n cons, en amused to death blijven luisteren

Tja.Ik vind deze Radio Kaos veel lekkerder als zijn andere.Amused to Death is aan mij niet besteedt.Met al die geluidsfoefjes.Me or him is fantastisch.

Nogal sterk uiteenlopende meningen bij dit album, ik zal het gewoon wel eens goedkoop vinden en dan hoor ik het wel zelf... zo is het toch met alles, tenslotte.

Geen onwijs sterke plaat, maar toch best aardig. Deze komt alleen bij lange na niet in de buurt van Amused to Death. Ik betrap mezelf er af en toe ook op dat m'n aandacht wat verslapt. Ik wil 'm ook niet op gelijke hoogte zetten met The Pros & Cons, dus vandaar 3 sterren.

Absoluut. Anders dan Pros & Cons en Amused To Death maar het beluisteren meer dan waard!

Hopelijk verschijnt dit album nog eens met bonustracks.

Radio waves [7"]
Get back to radio
Going to live in LA
Molly's song
Radio waves [12"]

en eventueel nog Money [live], b-kant van "Sunset trip', buiten het KAOS concept, maar gespeeld tijdens de tour die op het album volgde, gezongen door Paul Carrack.

Dat zou inderdaad fijn zijn. Sowieso mag ol' Rog wel eens zijn soloplaten onder handen nemen vind ik. Maar de man neemt nu eenmaal zijn tijd voor dergelijke zaken. En nou komt er weer een tour tussendoor... (yessss! )

Het enige Roger Waters album waar je prima zonder kunt.

The Powers That Be, Home en Four Minutes hebben wel wat, de rest vind ik uitermate zwak. De donkere kant van de jaren '80, zowel qua thema als qua muziek.

Maar wat kwam de man terug, vier jaar later...

Een Waters plaat is altijd de moeite waard.

Ik vind het niveau best meevallen . Het is voornamelijk de produktie die een hoop vergalt . De songs zijn op z'n minst acceptabel . Zelfs een wat minder Watersalbum kan nog door de beugel . Het concept is vrij vaag en misschien ook wel wat onbegrepen , maar in het tobbende muzikale jaar 1987 , is dit echt niet het slechtste.

Beste soloalbum van Roger Waters, met afstand zelfs. Heerlijk hoe e.e.a. aan elkaar gebreid wordt en met een zoetsappig maar oh zo mooi laatst nummer.

Altijd leuk als iemand een totaal afwijkende mening heeft.

Ben het totaal niet met je eens. Kun je nog een beetje onderbouwing geven?

Ook wat betreft thema typisch jaren 80, maar toch klinkt het album m.i. niet gedateerd en ben ik het door de jaren heen met even veel plezier blijven luisteren. Daarbij heb ik niet uitgesproken favoriete songs, maar spreekt vooral het geheel mij aan en kan ik als enig minpunt de geringe speelduur noemen. En ja, met name de 12" uitvoering van 'Radio waves' zou ik graag op CD hebben.

Als het om een favoriet Waters album gaat vind ik de keuze tussen dit album en 'Amused to death' moeilijk. Totaal verschillende albums en dat siert de veelzijdigheid van Waters, vind ik. Daarom erg jammer dat de man niet veel meer albums heeft uitgebracht.

Het "mooi" vinden van een album hoeft niet altijd gebaseerd te zijn op zorgvuldige analyse van de muziek. Ik ben altijd een groot liefhebber geweest (en nog steeds) van Pink Floyd maar het solowerk van de leden afzonderlijk, van Roger Waters in het bijzonder, vindt ik werkelijk helemaal niets ........ van Radio KAOS echter geniet ik van begin tot eind. Het heeft een spanning, het vraagt de aandacht, iets dat me raakt en waardoor ik niet anders kan dan ervan genieten. Is dat niet hetgeen muziek met je hoort te doen?

Mooi, zeker 'The tide is turning', beter kon de plaat niet eindigen! Vind dat echt een bangelijk nummer.

Goed album, om bij weg te dromen

Album is toen ook wat ondergesneeuwd door de release van Pink Floyd's A Momentary Lapse Of Reason, later dat jaar.
Die kreeg ook meer aandacht.
Als ik mag kiezen vind ik dit album sterker. Waters probeert in ieder geval iets anders qua concept en in muzikale zin.
Helaas klinkt het ten heden dagen nogal gedateerd , vooral als je het afweegt tegen Prons & Cons en Amused To Death.
Maar het idee vind ik aardig en het luistert wel prettig weg.
Met een mindere steriele 80's produktie, had dit album beter uit kunnen pakken.

Een heerlijk tijdsdocument als je van gedateerde jaren tachtig klanken houdt. Tijdloze muziek kent vele dimensies, Radio KAOS is daar geen van. In dit geval vind ik dat een pluspunt.

Waters voelde wel aan dat hij iets anders moest gaan doen. Qua insteek begon zijn stijl die hij hanteerde vanaf pakweg The Wall, steeds meer op elkaar te lijken.
Van Prons & Cons hoor je ook duidelijk af dat het ten tijde van diezelfde The Wall is geschreven.
Hij week niet van het begrip concept af, maar gooide het roer in muzikale zin wel om.
Radio Kaos heeft ook wel die emotie die we zo goed kennen van Waters, maar door de steriliteit lijkt het wat minder doel te treffen.
Het is allemaal wat bloedeloos ingespeeld en geregistreerd.
Maar ik geloof nog altijd wel in de oprechtheid van Kaos.

Maar ja, daar sta je dan in half gevulde zalen, terwijl je ex collega's elders voor uitverkochte stadions staan te spelen.
Met het overtuigendere Amused To Death maakte hij aan alle onzekerheid een eind.
Een album die makkelijk kan wedijveren met het beste werk van PInk Floyd.

Ik hoop vurig op een laatste meesterwerk van hem.

Waters vindt het album zelf mislukt. Dat ben ik toch wel met hem eens. Wat een vreselijke jaren 80 productie, mede door toedoen van Ian Ritchie, die later toch nog bij Waters gespeeld heeft. "Me or him" heeft nog een "Pros and cons.." geluid. Het laatste nummer is toegevoegd, omdat de platenmaatschappij het album toch wel erg donker vonden. Het nummer sloot in 1990 "The Wall" concert af in Berlijn.

Het werd iig niet 'The Final Cut', part 3. Dat vind ik een pluspunt, maar daar is alles ook wel mee gezegd. Muzikaal houdt het niet over allemaal.

Wellicht toch wat ondergesneeuwd, ook door de come-back van Floyd zonder Waters.
Dit kreeg in herinnering ook veel meer aandacht.
De ex collega's trokken volle stadions en verkochten A Momentary Lapse Of Reason behoorlijk uit.
Tja, de naam doet het natuurlijk ook.

Ondanks dat Radio Kaos in de verste verte geen mastetpiece is en geen partij is voor het meeste Floydwerk, vindt ik het een sympatieke plaat.
Productioneel een onsje minder had wenselijk geweest, maar dat was 1987 ten voeten uit.
Voor de conceptpuristen een wazig verhaal - ietwat te geforceerd ook.
Toch hoor ik gemeende emotie, wat Waters nu eenmaal goed kan overbrengen en dat scheelt wel een half puntje.
The Tide Is Turning is een kleine klassieker en ook dat maakt een hoop goed.

Ik heb hier nogmaals meer mee dan het Floydalbum die het zelfde jaar verscheen.
Textueel anoniem, muzikaal nogal log en volledig in dienst van de nieuwe leider David Gilmour.
Een leger sessiekrachten van heb ik jou daar om niets aan het toeval over te laten.
Maar het was volkomen duidelijk dat Waters commercieel gezien het nakijken had.

Dat ziet bikkel2 toch wel goed: dit is waarachtig een sympathieke plaat.

Een perfect tijdsbeeld van het geluid van 1987, van Ronald Reagan, van de teloorgang van Pink Floyd, van de uitzichtloosheid van de wapenwedloop, van een wereldbeeld dat niet meer is.

Beter dan Animals.

Een sympatieke plaat is een juiste constatering Etta.
Maar Animals vind ik toch beter.
Maar zeker geen plaat waar Waters zich voor hoeft te schamen.
Pluspunt is de verandering in sound.
Ik vond dat hij na The Wall een beetje in het zelfde bleef hangen.
Jammer dat Radio Kaos werd ondergesneeuwd door het heropgerichte Pink Floyd.
Die trokken volle zalen met het in hetzelfde jaar uitgekomen A Momentary Lapse Of Reason.
Waters trok die volle zalen niet echt in deze periode, want ook hij ging op tour.
Ik hoor dit liever dan de logge fantasieloze plaat van zijn ex-collega's.

Van Waters verwacht je toch wat meer dan hij op Radio KAOS laat horen vind ik. Slechts de helft van de composities vind ik redelijk sterk en qua muzikaal vakmanschap valt er, in tegenstelling tot op zijn andere platen, weinig te beleven.

Naar Waters-normen is het ondermaats, zeker als je het vergelijkt met zijn Pink Floyd-werk in de jaren '70 en zijn volgende album Amused To Death, het thema is wat vaag en de kille, steriele productie doet veel afbreuk. Maar de songs zijn doorgaans wel behoorlijk met The Tide Is Turning [After Live Aid] als hoogtepunt. Uiteindelijk kan dit album meer overtuigen dan A Momentary Lapse Of Reason dat in hetzelfde jaar verscheen.

Echt memorabel is het niet, daar ben ik het mee eens.
De produktie is nu erg gedateerd bijvoorbeeld.
Maar songmatig is het geen kommer en kwel.
Dat Waters liedjes kan schrijven, laat hij ook hier weer horen.
Conceptueel idd ook te wazig en te wereldvreemd.
Maar ik hoor ook een zekere frisheid.
Daarom scoort deze voor mij nog wel een voldoende. Naar boven afgerond, vooral dankzij The Tide Is Turning.

De productie van Piper at the Gates of Dawn is ook gedateerd, klinkt als de jaren 60, maar daar hoor je nooit iemand over. Animals klinkt als de jaren 70. En Radio KAOS klinkt als de jaren 80. Zelf heb ik daar wel wat mee, maar sommige anderen dan weer niet. Prima.

Ik heb er persoonlijk nooit een probleem mee of je aan een album kan horen wanneer het gemaakt is. Ik vind de term ‘gedateerd’ ook altijd een vreemde kritiek, wat meer zegt over smaak dan kwaliteit. Wat Gilmour in het zelfde jaar deed was meer teruggrijpen op de oude Pink FLoyd sound. Ook niks mis mee, maar net zo gedateerd (alleen klinkt het meer als een decennium eerder).

Uiteindelijk gaat het om de liedjes en bij Waters ook om het concept.
Beide zijn prima vind ik in dit geval en het is zeker een album dat ik regelmatig op zet.

Ik vond dit een vrij pittige plaat om doorheen te komen, dit komt mede door de vlakke productie, denk ik. Het concept is erg interessant, het verhaaltje in het boekje geeft een mooie introductie, in de liedjes wordt dit verder uitgediept. Sowieso is dit album voor mij interessanter dan die van zijn voormalige collega's: 'A Momentary Lapse Of Reason'. Ik vond dat er op die plaat iets essentieels ontbrak. Als ik een favoriet moet kiezen van deze cd dan ga ik voor 'The Tide Is Turning [After Live Aid]'. Het is wellicht clichématig, maar een positieve afsluiter stemt mij toch wel vrolijk. De rest van de nummers zie ik eigenlijk meer als een geheel, hoewel 'Home' er toch wel uitspringt.

Kan Roger Waters beter?
Ja is het antwoord.

Dan blijft het altijd nog wel aardig, maar het ontbreekt aan goede composities. Teksten zijn nooit Waters' slechtste punt.
Daarnaast kan ik mij niet aan de indruk onttrekken, dat Waters braaf naar wat bandjes uit de jaren '80 heeft geluisterd (OMD in Sunset Strip?) om bij en actueel te blijven. Maar ook als het een parodie is, hoeft het nog niet dansbaar te worden op een album van Roger Waters.

Ik mis het bijtende element, kenmerk van Waters' muziek sinds The Wall. Of eigenlijk al sinds Animals.
Waters moet geen trends volgen, geen jaren '80 productie, gewoon zichzelf. Hij is de setter van de trend. Op Amused to death wist hij zijn niveau weer te halen en ontbreekt eigenlijk alles wat we op Radio K.A.O.S. wel moeten aanhoren en vooral uitzitten.

David Gilmour kende in 1987 ook mindere tijden en probeerde met Pink Floyd via A Momentary Lapse of Reason bij de tijd te blijven. Ik vind daar wel meer sterke momenten op staan dan op Radio K.A.O.S. Je bevindt je hier wel op het punt dat je je afvraagt waarom ze in Godsnaam uit elkaar zijn gegaan. Met z'n tweeën jutten ze elkaar tenminste nog een beetje op.

Ik zag dat ik deze het hoogste heb gewaardeerd. Was bij het uitkomen in de V.S.en verschillende nummers werden met regelmaat gedraaid op de radio. Zou ook wel van invloed zijn geweest op mijn stem. Dus nogmaals helemaal beluisterd. Goed beoordeeld toen berken . Als geheel iets toegankelijker. Daar staat tegenover dat op de andere cd’s hoogtepunten staan van de buitencategorie.

Blijf dit plaatje toch regelmatig draaien. Voor vele een ondermaatse plaat, maar als ik deze opzet voel ik toch de nodige energie en flow van Waters . En dat maakt al een wereld van verschil.