menu

Queen - Live at Wembley '86 (1992)

mijn stem
4,00 (283)
283 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Parlophone

  1. One Vision (5:53)
  2. Tie Your Mother Down (3:54)
  3. In the Lap of the Gods (2:46)
  4. Seven Seas of Rhye (1:20)
  5. Tear It Up (2:14)
  6. A Kind of Magic (8:44)
  7. Under Pressure (3:43)
  8. Another One Bites the Dust (4:56)
  9. Who Wants to Live Forever (5:18)
  10. I Want to Break Free (3:36)
  11. Impromptu (2:59)
  12. Brighton Rock Solo (9:13)
  13. Now I'm Here (6:19)
  14. Love of My Life (4:48)
  15. Is This the World We Created (2:58)
  16. (You're So Square) Baby I Don't Care (1:36)
  17. Hello Mary Lou (Goodbye Heart) (1:51)
  18. Tutti Frutti (2:54)
  19. Gimme Some Lovin' (0:55)
  20. Bohemian Rhapsody (5:50)
  21. Hammer to Fall (5:57)
  22. Crazy Little Thing Called Love (6:06)
  23. Big Spender (1:06)
  24. Radio Ga Ga (5:57)
  25. We Will Rock You (2:48)
  26. Friends Will Be Friends (2:06)
  27. We Are the Champions (4:05)
  28. God Save the Queen (1:25)
totale tijdsduur: 1:51:17
zoeken in:
avatar van haythijs
Rainbow is idd zoveel beter, gelijk aanschaffen Ricardo. Mocht je liefhebber van de muziek en de liveband Queen zijn, dan is dit een must. Tenzij je de ouwe muziek van hen niet echt kan waarderen natuurlijk, maar je hoort al hoe goed deze band speelt.
Overigens is er na budapest nog wel materiaal van deze tour. Dit vindt je terug op Live Magic ( welke al kort na de magic tour werd uitgegeven) waar opnames te horen zijn ( naast wembley en budapest) van het laatste optreden met Freddie : het allerlaatste concert in Knebworth Park. Live Magic is wel een raar geknipt en geplakt werkje trouwens, maar One Vision vind ik hier bv beter op gespeeld dan op het Wembley concert.
Neemt niet weg dat deze opname uit Wembley wel laat zien wat voor een stadionband zij waren geworden. Met een voor die tijd inmense lichtshow en powersound, is dit misschien wel de demo voor hoe een stadionconcert er in de jaren 80 moest uitzien. Op dat moment was er niks groters on the road dan hen volgens mij. En zoals je zegt, voor iemand die de band nog niet kent ( als dat mogelijk is) is het een ideale instapper vanwege de vele hits, het spektakel en de connectie tussen Freddie en het publiek.
Of je het beter vindt dan bv de live albums als Rainbow, Montreal of On Fire, is vooral smaak. Eigenlijk waren ze live altijd wel top, niet voor niks een van de grootste en populairste acts als ze on tour waren. Ikzelf vind Wembley de minste, maar nog altijd zeer indrukwekkend. Vooral sus ook vanwege het licht en de schaal. Maar wellicht heb ik deze ook al tevaak gezien, had de Vhs al in 1991 aangeschaft.
Taylor zelf noemt de laatste optredens tijdens deze tour trouwens ' almost perfect'

avatar van bikkel2
4,0
Eigenlijk lastig vergelijkbaar. Queen was in "86" zo groot , maar inmiddels ook een hitmachine en daarom werden de inmens grote gigs daar op ingericht.

Ik heb natuurlijk ook een voorkeur voor Rainbow.
Betere avontuurlijke nummers en hoewel Queen natuurlijk toen al niet wars was van bombast, is het wel een prettigere band om te horen.
Gretiger en vol vuur.
Er moest nog wat bewezen worden en de songs uit die periode......tja....die waren over het algemeen geweldig goed.

avatar van Brutus
3,5
Ik vind dit zeker niet het beste livealbum van Queen.
De covers die hierop staan voegen niets toe, ik had liever wat meer eigen werk op dit album gezien.

At the beep en Live Killers vind ik beiden een stuk beter.

avatar van JohnWilliams
5,0
Geweldig album zeg!!! Wembley vind ik een van Queens beste concerten. Budapest is wellicht wat beter, maar ben het niet geheel eens dat dit concert de minste is van allemaal. One Vision hier vind ik de beste opening en ik heb heel veel One Visions gehoord - Leiden, Mannheim, Budapest, Knebworth, maar dit is de beste.

avatar van jordidj1
3,0
Het concert knalt open met One Vision en je bent direct geboeid. Echter is het vrij langdradig (joh, het is een liveset) en op de klassiekers na zitten er weinig hoogtepunten in. Covers zijn leuk uitgevoerd, maar vrij overbodig. Had liever eigen werk gezien, want dat is zoveel beter dan een Tutti Frutti. Wel is te merken dat sommige nummers beter live tot hun recht komen, voornamelijk A Kind of Magic.

Al met al een tof concert, maar het is een erg lange zit. Het zijn echte performers, maar de zwakke setlist dwingt mij toch tot een krappe voldoende.

avatar van Funky Bookie
4,5
Ik heb Queen in de jaren '80 leren kennen en ben van daar terug gaan luisteren. Dit concert is een feest van herkenning van een band op een commercieel hoogtepunt. Je kan wel horen dat Freddie niet zuinig op zijn stem is geweest.

avatar van west
4,5
jordidj1 schreef:
Covers zijn leuk uitgevoerd, maar vrij overbodig. Had liever eigen werk gezien, want dat is zoveel beter dan een Tutti Frutti...Al met al een tof concert, maar het is een erg lange zit. Het zijn echte performers, maar de zwakke setlist dwingt mij toch tot een krappe voldoende.

Die covers zijn deels meer een medley die ze in het begin van hun carriere ook live speelden. Bij elkaar is het 9,5 minuut op een totaal van bijna 2 uur. 5% van de setlist zeg maar, 95% eigen werk dus. En dat eigen werk is, vind ik, een mooie mix van oud en toen nieuw. Dus om daarom de setlist gelijk zwak te noemen?

En er is ook nog een oplossing voor: lekker overslaan die covers!

avatar van bikkel2
4,0
Het zal ongetwijfeld te maken hebben dat ik Queen in de 70's hoger heb zitten dan in de 80's, daarom vooral heb ik een stevigere voorkeur voor de uiteindelijk toch uitgebrachte Live At The Rainbow met twee concerten uit 1974.
Maar Queen is hier natuurlijk zo'n beetje de grootste band op dat moment.
Een hitband en daarom is de setlist daar ook voornamelijk op gericht.
De medley - en dat ben ik volkomen eens met jordidj1 - vind ik ook wat verspilde moeite.
Als je zo'n prachtig repertoire hebt, waarom dan dit.
Genesis deed ook zo'n soulmedley live, dan denk ik toch, vind je dat als band leuker dan je eigen songs of zo.

Smetje op een verder prima liveplaat. Queen is aardig op dreef en wat ze doen, doen ze naar behoren.
Maar ik grijp vaker naar eerder livewerk.

avatar van west
4,5
Queen was in 1986 een hele grote band geworden en ze speelden ook nog eens in dat hele grote Wembley. Ik ben nog in dat volle oude stadion geweest met 100.000 mensen. Hoe groot het ook was, de sfeer was geweldig, de akoestiek erg goed en ook de klassieke uitstraling - inclusief houten palen voor het dak - maakte er iets bijzonders van. Daar is dit concert dus opgenomen in thuisland Engeland.

Daar komt dus het grote enthousiasme wat je hoort van het publiek en van de band vandaan. Iedereen geniet genadeloos. Queen gooit alle remmen los en speelt geweldig. Op de stem van Freddie hoor je soms een beetje sleet, maar dat mag de pret niet drukken. De setlist is een mooie mix van oud en toen nieuw en wat opvalt is dat juist ook die nieuwere nummers live overeind blijven. Nummers als One Vision, A Kind of Magic, Another One Bites The Dust, Hammer to Fall, Crazy Little Thing Called Love & Radio Ga Ga horen opvallend genoeg tot de beste van het concert. Daarnaast natuurlijk ook 'gouwe ouwe' als Tie Your Mother Down, the Brighton Rock Solo, Now I'm Here, Love of My Life, Bohemian Rhapsody & We Will Rock You. Enig kritiek puntje zijn een aantal covers, maar dat beslaat gelukkig maar een klein deeltje van de setlist. Een historisch en geweldig concert dit Queen Live at Wembley.

avatar van west
4,5
bikkel2 schreef:
Smetje op een verder prima liveplaat. Queen is aardig op dreef en wat ze doen, doen ze naar behoren. Maar ik grijp vaker naar eerder livewerk.

Zitten we nou toevallig op hetzelfde moment onze mening te geven?

Beetje flauw misschien, maar juist die medley speelden ze dus op het eerdere livewerk midden jaren '70.

avatar van bikkel2
4,0
Wat je gelijk hebt west
Maar dat zou je kunnen plaatsen onder het feit dat Queen toendertijd nog geen heel breed repertoire had.
En als ze dat al hadden, was ook niet alles even haalbaar om live te spelen.
Er werden toen flarden van bep. songs gespeeld en ook in een medley verwerkt, maar dan wel van hun zelf. Met name Queen II bevat nogal wat gecompliceerd materiaal en door de productionele trucs lastig om live neer te zetten.
Echter toen al wilde de band niet al te zwaar op de hand een concert eindigen.
In The Lap Of The Gods was toen nog de We Are The Champions en We Will Rock You en Radio Ga Ga waren nog ver weg.
Dus dat ze toendertijd die medley zo op het einde van een concert brachten vind ik dan wel weer te verantwoorden. Zeker in de prille carrière waar Queen nog was in 74/75.

avatar van west
4,5
bikkel2 schreef:
Dus dat ze toendertijd die medley zo op het einde van een concert brachten vind ik dan wel weer te verantwoorden. Zeker in de prille carrière waar Queen nog was in 74/75.

Dat is zeker waar. En ze speelden White Queen, maar ik zie net dan maar heel kort March of the Black Queen. Dus dat had daar ook beter gespeeld kunnen worden dan al die covers toen.

avatar van iggy
Dubbel jammer dat het ook nog van die zeikerige covers zijn. Alleen Big Spender snap ik nog wel.

avatar van bikkel2
4,0
iggy schreef:
Dubbel jammer dat het ook nog van die zeikerige covers zijn. Alleen Big Spender snap ik nog wel.


Op een bepaald moment kon je van Queen alles verwachten.

avatar van bikkel2
4,0
west schreef:
(quote)

Dat is zeker waar. En ze speelden White Queen, maar ik zie net dan maar heel kort March of the Black Queen. Dus dat had daar ook beter gespeeld kunnen worden dan al die covers toen.


In den beginne was Queen vooral een hele gretige band. Dat breed georiënteerde heeft er altijd ingezeten. Ze wilden zoveel mogelijk laten horen live. Al was de periode 1974 natuurlijk vooral hardrock minded.

3,0
Goede band met uitstekende muzikanten , alleen heb ik altijd wat moeite gehad met een concert waarin slechts 1 gitarist te horen is , vaak klinkt het wat leeg , oke Edny speelde af en toe wel mee als 2e gitarist , maar toch , veel nummers klonken wat leeg als alleen May de gitarist was ( Basgitaar tel ik niet mee)
Neem een concert van The Eagles of Pink Floyd , dat zijn concerten met minimaal 2 gitaristen ( soms zelfs 3) , 2 keyboardspelers , 2 drummers , dus overal 2 van , dat klinkt vaak veel mooier er voller , dat heeft echt mijn voorkeur

avatar van bikkel2
4,0
Uiteraard jou voorkeur en beleving anoniempje 28.
Ik vind May toch altijd wel behoorlijk aanwezig live.
Zeker als het gaat om de hardere rocknummers.
Songs als I Want To Break Free en A Kind Of Magic, origineel behoorlijk poppy, krijgen juist een boost omdat May het een meer rockfeel geeft.
Ik zou voor de rest niet zo goed weten wat een 2e gitarist zou moeten toevoegen.
Maar een te vol gepropte sound hoeft van mij dan weer niet.
Ik vond die percussionist bij Floyd niet zo'n succes eigenlijk.

3,0
Ik snap je wel , maar ik het geluid van 2 gitaristen tijdens een concert vaak voor wat meer afwisseling zorgen.
De belangrijkste gitarist van Pink Floyd was Gilmour , dat kon je duidelijk horen tijdens de concerten D.S.O.T en Pulse , maar toch vond ik de inbreng van Renwick heel fijn , als hij een solo speelde , hoorde je meteen dat het geen Gilmour meer was , de techniek en het geluid van die gitaar klonk ook meteen heel anders , dat kun je bijvoorbeeld horen bij veel live uitvoeringen van Learning to Fly , dus niet continue die gitaar van Gilmour , maar ook eens wat andere geluiden, dat zorgt toch net even voor wat meer variatie ( 2 drummers op het eind van dat nummer ook trouwens)

avatar van bikkel2
4,0
Bij Floyd vond ik het tijdens die tours ook niet verkeerd dat er een 2e gitarist bij was.
Gilmour is vooral een solist en de Floydsound is nogal dragend en subtiel.
Renwick vulde heel functioneel aan en viel niet echt op verder.
May trekt bij wijze van spreken door zijn effecten een heel orkest uit zijn gitaar en is heel bepalend voor het totaalgeluid van Queen.
Ik denk dat het er vanaf hangt wat je verlangd als band.
De Eagles spelen idd met een stuk of vier gitaristen. Maar dat is echt een band die het in de puntjes arrangeerd. Daar klinkt het live niet echt heel vol.
De percussionist/drummer, Gary Wallis heet ie geloof ik, speelde drums waar het Nick Mason een beetje boven zijn pet ging en om het wat aan te dikken.
Maar dat gefill er tussen door met al die pats, vind ik wat te veel van het goede.

3,0
May's gitaargeluid tijdens dat concert was vaak heel sterk en klonk soms voor 2 , ben het helemaal met je eens.
Maar is heb dat niet alleen tijdens concerten , maar ook van studioalbums , Queen is door de jaren heen wel steeds voller gaan klinken op hun albums , het nummer Innuendo klinkt een stuk voller dan bijvoorbeeld Killer queen , een nummer van het eerste uur zeg maar , ik vind Killer queen daarom wat saai , bij Innuendo hoor je echt wat die gasten van Queen in hun mars hebben , alle registers worden opentrokken, zo lijkt het , daarom vind ik ook de latere studioalbums van Queen mooier omdat ze gewoonweg wat voller klinker , op het album Innuendo hoor je echt niet alleen die 4 muzikanten van Queen , daar hoor je meer muzikanten
Maar dat is slechts een mening van mij , absoluut geen feit
I want it all vind ik ook zo'n nummer waar ze helemaal losgaan , haast buitenaards niveau

avatar van bikkel2
4,0
De jaren 80 albums van Queen hebben ook synths en dat is denk ik ook de reden dat het massaler is gaan klinken.
Killer Queen vind ik persoonlijk een meesterwerkje. Zo subtiel en geraffineerd. Artrock meest glamrock, zoiets.
Innuendo is ook absoluut een fabelachtig werkje, al steekt de band haar bewondering voor Led Zeppelin bepaald niet onder stoelen of banken.

3,0
De synths zal daar zeker mee te maken hebben , dat hebben trouwens meer bands gedaan , status quo ook , maar Queen kon het hebben , maar bij Quo pakte dat minder goed uit , veel Quo fans van het eerste uur zijn toch wat teleurgesteld in Quo uit de jaren 80 en 90.
Maar we wijken nu wel erg af , bijna alle grote bands zijn nu wel de revue gepasseerd in onze discussie , haha.
Maar je hebt wel een enorme kennis van muziek , gezien je aantal reacties op deze site ,daar neem ik mijn petje voor af

avatar van bikkel2
4,0
Dank je wel! Leuke conversatie!

avatar van LucM
4,5
Vreemde opmerking van anoniempje 28. Bryan May vult met zijn unieke gitaarsound (samen met de zang van Freddie Mercury) de hele song. Een tweede gitarist zou enkel in de weg van Bryan May lopen.

avatar van bikkel2
4,0
Tja, May vult het in zijn eentje al behoorlijk op.
Queen is al van de bombast en hij is zo nadrukkelijk en herkenbaar aanwezig, dat een 2e gitarist überhaupt heel erg zijn best moet doen enigzins hoorbaar te zijn.
Spike Edney speelt hier heel even slaggitaar als May de solo van Hammer To Fall speelt. Om het even aan te dikken.

avatar van lennon
4,0
Wat is de hoes van de Italiaanse heruitgave op vinyl mooi zeg....

avatar van Mssr Renard
4,0
lennon schreef:
Wat is de hoes van de Italiaanse heruitgave op vinyl mooi zeg....


Ik weet dat Agostini in Italie, Spanje, Portugal en nu ook Argentinie de hele buts van Queen heruitgeeft. Ik heb Montreal en Live at the Bowl in de Spaanse heruitgave. Ik moet alleen Wembley en Rainbow nog.

Maar de Italiaanse uitgave is dus de moeite waard. Is het een gatefold? Met boekwerk?

avatar van Mssr Renard
4,0
bikkel2 schreef:
Tja, May vult het in zijn eentje al behoorlijk op.
Queen is al van de bombast en hij is zo nadrukkelijk en herkenbaar aanwezig, dat een 2e gitarist überhaupt heel erg zijn best moet doen enigzins hoorbaar te zijn.
Spike Edney speelt hier heel even slaggitaar als May de solo van Hammer To Fall speelt. Om het even aan te dikken.


Voor Edney bij de band kwam, was er al een tourmuzikant (Morgan Fisher en Fred Mandel). Die eerste speelde nog in Mott the Hoople en later met oerlid Tim Staffell in de progband Morgan.

En John en Roger speelden van oudsher weleens slaggitaar op studioplaten. Zo is de oorspronkelijke slaggitaarpartij op Another One Bites the Dust door John ingespeeld en lukt het May live maar niet om dat funky slagje op de Red Special na te spelen. Het zelfde geldt voor Back Chat, maar die werd rockender en staat niet eens op deze plaat.

Over (rock-)bands met 1 gitarist gesproken: Van Halen, Led Zeppelin, Uriah Heep, Deep Purple, Rainbow, Jimi Hendrix, U2, Rush, Triumph, and the list goes on...

avatar van gaucho
Mssr Renard schreef:
(quote)


Ik weet dat Agostini in Italie, Spanje, Portugal en nu ook Argentinie de hele buts van Queen heruitgeeft. Ik heb Montreal en Live at the Bowl in de Spaanse heruitgave. Ik moet alleen Wembley en Rainbow nog.

Maar de Italiaanse uitgave is dus de moeite waard. Is het een gatefold? Met boekwerk?

Op Discogs staat tot dusver alleen de uitgave voor de Argentijnse markt (made in the EU, dat wel...;-) ) Ziet er mooi uit, maar de hoes is gewoon de replica van de latere CD-uitgave zoals die in de jaren negentig circuleerde. Ik hoop dat die niet zo korrelig is als de poster die ik er ooit eens van kocht.

Wel met boekwerkje van acht pagina's en binnenhoezen met foto's, zo te lezen, maar ik zie niets over een gatefold en de foto's van de 'sealed copy' maken ook niets duidelijk. Drie LP's, dus ik hoop niet dat ze die in een enkele hoes stoppen. Een tri-fold zou mooi zijn, maar een gatefold lijkt me eigenlijk wel een vereiste, gezien het totale gewicht van de drie platen...

Ik lees elders op Discogs dat bijvoorbeeld de dubbelaar Live Killers een klaphoes heeft, al zie ik dat op de foto's juist weer niet terug. Ik vind zo'n gatefold echt een meerwaarde hebben ten opzichte van een 'enkele' hoes waar meerdere platen in gepropt zijn.

Wel een interessante serie overigens, waarvan ook de commentaren over de geluidskwaliteit hoopgevend zijn. Al kan het nog verschil maken waar je plaat geperst is.
Discogs meldt: The DeAgostini vinyl collection is distributed by the Argentinian newspaper "La Nación". This collection includes the same albums that were released in Italy, Japan, Spain and Chile. Unlike those collections, pressed in France by MPO, the one published in Argentina is pressed locally by Laser Disc Argentina (LDA).
Issued in matt medium gatefold picture sleeve without barcode or catalog number on it. Comes with a reseable outer sleeve with factory price and barcode sticker, picture inner sleeves and four page booklet.

avatar van Mssr Renard
4,0
gaucho, de Agostini-reissues van Live on Fire en Rock Montreal zijn allebei singlesleeves met drie lp's erin. De singlesleeves zijn van erg dun karton en erg kwetsbaar. Mijn On Air- 3xLP is een triplefold zoals het hoort.

Ik ben geen fan van de single-sleeves voor dubbelaars en trippelaars. Ik betaal liever extra voor gate- of triplefold.

Vanuit Argentinië laten invliegen doe ik uit principe niet. Dan liever een Europese versie. Desnoods betaal ik meer en neem ik oudere re-issue of beter nog een originele tweedehands uit 1992.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:19 uur

geplaatst: vandaag om 13:19 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.