Marillion - Brave (1994)

mooi verhaal viking

toevallig was ik net van plan brave op te zetten voor ik dit las.

Dank je


Goed idee!

Het lijkt erop dat ik Marillion nu echt begin te begrijpen. Daar waar dat stuk tussen Bridge en Alone Again in the Lap me eerst helemaal niet kon bekoren, bleek ook dat stuk gewoon erg sterk te zijn. Wel moet ik zeggen dat ik ook nu nog steeds Bridge iets nóg mooiers vind voorspellen dan we uiteindelijk krijgen. Dat nummer heeft veel weg van de sfeer van Ocean Cloud vind ik, bij dat nummer is geen verdere uitleg nodig denk ik.

Beetje vreemd dat ik hier nooit iets over geschreven heb, terwijl dit album één van de belangrijktste voor mij is, sinds ik "actief" ben in de progressieve rock. Dit is een monument, een standbeeld in de muziekwereld. Laat ik duidelijk zijn; dit is hét album van Marillion, en bijvoorbeeld het door mede Marillion fans geliefde "Marbles" eindigt daar ver achter. Mijn top 3 heeft eigelijk geen vaste nummer 1, daardoor wisselt Brave nog wel eens stuivertje met "Into the electric castle" van Ayreon. Dit is zooooooooooo ongelooflijk mooi, ontroerend en briljant gemaakt, dat iedereen die van progressieve rock houdt, dit album MOET hebben. Er zijn teveel hoogtepunten op dit album om te noemen, daarom doe ik het ook maar niet. Ik ben inmiddels aan mijn tweede exemplaar toe, omdat de andere te vaak is gedraaid en de illustratie/titel laag bovenop de cd helemaal afgebladerd is..... Tijd om een nieuwe te kopen dus.....

Concept album in de 2e Marillion fase,Steve Hogarth heeft zijn draai gevonden en dat komt zeer sterk naar voren.Een prachtplaat derhalve.zeer donker,afwisselend emotioneel en grimmig,maar wat is de groep gegroeid in zijn mogelijkheden.Een plaat die door zijn indrukwekkende opbouw van het begin tot het eind blijft boeien.En laat al die azijnzeikerds nu eens ophouden met ''met Fish was alles beter''-nee,de band verkent nieuwe invalshoeken en maakt gebruik van nieuwe geluiden(Mark kelly,puik op dit album)en klinkt her en der rauwer en steviger dan ooit.Ik zag dit ooit live in Paradiso,en maakte op mij een diepe indruk.De voordracht van Hogarth(echt wel gemeend)de passie en de sobere maar effectieve show eromheen.
14 jaar na dato is dit album nog steeds een lust voor het oor en mag dit het definitieve meesterwerk van de groep genoemd worden.

Er zijn weinig keren dat ik mezelf betrap op het wegpinken van een traantje. Voor de verandering heb ik eens nauwgezet de lyrics van dit album echt aandachtig zitten luisteren en niet alleen op de muziek zitten luisteren....en wat een wereld ging er open zeg. Ik heb me zelden zo meegetrokken in een album gevoeld als Brave. De tekst (uiteraard in combinatie met de muziek) doet me voor het eerst realiseren dat dit inderdaad het meesterwerk van Marillion is. Dit is gewoon kunst met een hoofdletter K.

Overigens valt het op dat Marillions sombere kant een stuk beter is dan haar vrolijke kant. Albums als Marbles en Brave vind ik toch aanzienlijk mooier dan bijvoorbeeld een wat luchtiger album als Season's End.

Nou ja Season's End luchtig??

Maar goed, misschien moet je de dvd van de Brave film maar eens bekijken want daar wodt het allemaal nog wat heftiger van

Season's End vind ik ook meer een winterplaatje hoor.Holidays In Eden is wel wat opgewekter trouwens.

Luchtig is misschien inderdaad een wat groot woord voor Season's End. Toch zijn nummers als Easter, The Uninvited Guest en Hooks In You een behoorlijk stuk beter te verteren dan dit album.

De dvd heb ik trouwens zeker nog interesse in

kijk de dvd van BRAVE...je word er niet vrolijk van,maar oh wat is het mooi!

Van de Steve Hogarth periode vind ik deze en Marbles hun beste. Mooi verhaal en goede nummers.
Wil niet de Fish/Hogarth discussie doen oplaaien, want dat vind ik onzin. Wel is het zo dat de Fish albums me schijnbaar beter liggen.
Deze komt voor mij wel op nr. 5.

Ik (en ik ben zéker niet de enige…) had niet durven dromen dat Marillion na het nogal veilig klinkende Holidays in Eden zo’n meesterwerk in elkaar zou zetten.

Ik kan met gemak nog een handvol juweeltjes van de band opnoemen (Script… t/m Clutching…., Afraid of Sunlight), maar Brave vind ik waarschijnlijk Marillion’s absolute hoogtepunt. Waarschijnlijk, want het eveneens briljante Fugazi doet er weinig voor onder.

Drama en verdriet in de teksten vormen hier een perfecte eenheid met de muziek. De overgangen tussen de nummers zijn zeer fraai, en de kwaliteit van de composities is hier en daar zo hoog, dat de band boven zichzelf uitstijgt. Enkele voorbeelden: luister eens hoe mooi rock en ambientachtige muziek in elkaar overlopen in Goodbye to all that, de verstilde pracht in het ingetogen Hollow Man en het titelnummer, de perfect weergegeven dramatiek in Runaway, The Great Escape, enz.… En dan heb ik het nog niet eens gehad over de prachtige melodieën…...
Het is nauwelijks onder woorden te brengen wat ik bij het beluisteren van dit album voel: emoties bij de teksten en ontroering/ontlading bij de schitterende muziek. Ik wil best toegeven dat er ook wat zwakkere momenten zijn (b.v. Paper Lies), maar dat wordt met de hoge kwaliteit van de meeste nummers ruimschoots gecompenseerd. Ik kan overigens geen album van een band/artiest opnoemen dat ruim 70 minuten dezelfde kwaliteit biedt….

Ik heb al weer zo’n 14 jaren van Brave mogen genieten en ik heb nog geen spoortje van verveling/verzadiging kunnen ontdekken: dit is en blijft een klassieker van de eerste orde!

Werkelijk prachtig album.

Eerste album wat ik heb gehoord van Marillion en gelijk een geniale. Het ene moment rustig en het andere hard en stevig met uitstekende gitaarsolo's met als basis een goed verhaal.

Beste nummers:

Living with the Big Lie
Goodbye to All That
The Great Escape

5*

edit:

Lol, hoe stem je eigenlijk

Vooral de openingstracks zijn beeldschoon. Sterker nog, ik vind 'Runaway' één van Marillion's mooiste. Daarna is men soms de draad héél even kwijt (Paper Lies) maar dat kan niet verhullen dat dit een prachtig album is.

Deze morgen voor de eerste keer gedraaid en ik heb er maar één woord voor: prachtplaat.

Mij pakt deze plaat me tot nu toe helemaal niet.

Nog steeds niet? Jammer. Misschien toch nog een paar keer in het donker beluisteren.
Ik vind dit één van de beste van Marillion. Waarschijnlijk ook het album met de meest duistere en depressieve sfeer.
Ook een album met een geweldige geluidskwaliteit.
Voor mij is dit een klassieker.

Ja, idd jammer. Meestal geeft Marillion mij wel een plezierig luisterverblijf, maar helaas doet deze release dat dus niet. Maar mischien komt het nog, je weet het niet, ik ga hem niet wegdoen ofzo.

Hiervoor had ik alleen de Fish albums en was ik huiverig om iets van het post-Fish tijdperk aan te schaffen, maar Brave is minstens even goed (misschien wel beter) dan deze albums. Tekstueel minder uitbundig en poetisch dan Fish het zou schrijven, maar nog steeds erg treffend en melancholisch. Muzikaal gezien is het allemaal wat minder catchy en een stuk duisterder.

Weet iemand echter hoe het concept precies in elkaar zit?

kijk de film! Niet echt gezellig overigens maar goed...

Brave is a concept album, based on a news story Steve Hogarth heard on the radio about a girl who was taken into police custody after being found wandering the Severn Bridge. She did not know who she was, where she came from and refused to even speak. This inspired Hogarth to write a fictional story about this girl and what might have led to her being on Severn Bridge in this state.

Aldus het machtige wikipedia. Gisteren middenin mijn winterdip dit prachtwerkje weer eens opgezet en er was verlichting. Je geest wordt gestreeld door het fenomenale gitaarspel van Steve Rothery en de bezielende vocalen van Steve Hogarth. De openingstracks blijven onnavolgbaar mooi. Nogmaals Runaway..

Dit album Brave uit 1994 van de Britse formatie Marillion is hun zevende studio-album en tevens een conceptalbum, iets wat ze volgens mij wel vaker doen en terecht. Een coherent verhaal op muziek zetten is een delicate en moeilijke taak en Marillion doet dit met verve. Het verhaal gaat over een jong meisje dat de politie aantrof op de Severnbrug in Engeland, ze was volkomen verward en leed aan geheugenverlies. Dank u, collega James Douglas voor deze informatie. Dit waargebeurd uitgangspunt diende als inspiratie voor dit album: wie is ze, wat is er allemaal voordien gebeurd.
Blijkbaar wordt Marillion als prog-rock gecatalogeerd, een genre dat me meestal niet echt ligt, maar dat hokjes-gedoe moet je overboord gooien om aan dit album te beginnen, een heerlijke album vol met treffende muziek, niets over the top en elke juiste noot op zijn juiste plaats. Dit zijn hele goede muzikanten en de zang van Steve Hogarth vind ik gewoon subliem, vol passie en emotie, net zoals de muziek. Dit album moet je echt beluisteren met een hoofdtelefoon op een rustig plek, zoals bijvoorbeeld in de zetel met de lichten gedimd en een lekker glas wijn of een deftig streekbier (tips vrij verkrijgbaar), wat ik de afgelopen weken een paar keren gedaan heb en zeker nog zal doen. Alternatief voor deze zomer: een schommelstoel op een terras in de Zwitserse bergen.
Hoogtepunten opnoemen of individuele topnummers opnoemen? Ik begin er niet aan om twee redenen: het zijn allemaal mooie nummers en ik bekijk dit conceptalbum als één geheel. En toch, Alone Again in the Lap of Luxury, kippevel.
Wat kan je nog meer zeggen? Is dit klasse met grote K? Ja. Is dit kunst met grote K? Jazeker. Maar dit is meer: dit is passie met grote P. Ik let er op dat ik dikwijls afsluit met de zin: een groep om nader te ontdekken. Die lijst met nader te ontdekken muziek wordt alsmaar langer, wat een heerlijk gevoel…

Beetje low-budget, maar het maakt de plaat wat begrijpelijker.
Leuke meid trouwens, die erin speelt

Op de een of andere manier luister ik toch het liefst naar muziek die een wat 'zwaardere' kant van het leven laten zien. Tenminste zo noemde iemand het laatst. Zo ook dit album. Waar het album over gaat is in voorgaande berichten al beschreven. Geen plaat voor een lekkere zomerse dag zoals vandaag. Nee, deze plaat luister ik liever wanneer het buiter donker, koud en stormig weer is. Dan draai ik mijn lamellen op een kiertje zodat alleen het licht van een straatlantaarn nog wat naar binnen sijpelt en posteer mezelf in een luie stoel. De ideale omstandigheden om dit meesterwerk te beluisteren en elke keer weer voor wat traantjes te zorgen vanwege de schoonheid van deze plaat

Het heeft mij echt Héél lang geduurd voor dat ik in dit album kon komen, maar toen was ik nog 13 ofzo en toen vondt ik het een moeilijk album. Nu 3 jaar later merk ik wat voor een schitterende plaat van marrilion dit is. De sfeer begint al goed met het nummer
' Bridge' en het daaropvolgende ' Living with the big Lie'
voorderest is de hele plaat eigenlijk geweldig, maar je moet hem alleen niet té vaak luisteren, alleen als je echt in de stemming bent voor deze plaat.

Deze heb ik van de vrijmarkt meegenomen en vandaag eens beluisterd , helemaal afgedraaid en bij de 2de keer heb ik bij nummer 3 op de eject knop geduwd , ik kon het niet meer aanhoren en kan er geen touw aan vast knopen , maar goed ik houd nu eenmaal meer van de Fish periode maar dat is persoonlijk , ik ga deze nieuwe zanger dan ook niet afzeiken .
Het is me wel een raadsel waarom je dit album in het donker moet luisteren zoals hierboven iemand suggereerde want dan kan ik de eject knop niet vinden.

Als ik even stiekem kijk naar jouw top 10, denk ik ook dat je volledig het verkeerde album hebt gekozen om weer met Marillion in aanraking te komen, althans, sinds Hogarth de nieuwe frontman is. Brave heeft vrijwel geen aanknopingspunten met de wat stevige rock die jij erg waardeerd. Daarnaast denk ik dat Brave absoluut niet te doorgronden is na drie tracks van het album. Voordat het zijn echte schoonheid en briljantheid openbaart, ben je wel een paar luisterbeurten verder.

Eerste conceptalbum van Marillion Mk. II en meteen een absoluut tijdloos meesterwerk. Pure schoonheid. Volle mep.

Met dat laatste ben ik het niet eens =p Ik denk dat er met mij veel zijn die gelijk de eerste luisterbeurt werden weggeblazen door de pracht van dit album. Ook rocked de band hier met Hard As Love en Paper Lies een stuk harder dan dat ze daarvoor hebben gedaan.

Heb vandaag weer 'ns live-versie van Bridge/LWTBL bekeken... elke keer weer kippenvel _0_