Marillion - Brave (1994)

Hoe bestaat het dat deze cd na 12 jaar heel vaak draaien, nog steeds zoveel emotie en gevoel kan losmaken. Ik word nog iedere keer dat ik hem draai verrast door de schoonheid van deze cd. Het zal wel komen door de combinatie van prachtige muziek en een zeer goed verhaal. Die je iedere keer weer bij de strot grijpt. Ik kan het cijfer niet meer hoger maken, maar ik vind hem toch net weer iets mooier geworden

Dit album Brave uit 1994 van de Britse formatie Marillion is hun zevende studio-album en tevens een conceptalbum, iets wat ze volgens mij wel vaker doen en terecht. Een coherent verhaal op muziek zetten is een delicate en moeilijke taak en Marillion doet dit met verve. Het verhaal gaat over een jong meisje dat de politie aantrof op de Severnbrug in Engeland, ze was volkomen verward en leed aan geheugenverlies. Dank u, collega James Douglas voor deze informatie. Dit waargebeurd uitgangspunt diende als inspiratie voor dit album: wie is ze, wat is er allemaal voordien gebeurd.
Blijkbaar wordt Marillion als prog-rock gecatalogeerd, een genre dat me meestal niet echt ligt, maar dat hokjes-gedoe moet je overboord gooien om aan dit album te beginnen, een heerlijke album vol met treffende muziek, niets over the top en elke juiste noot op zijn juiste plaats. Dit zijn hele goede muzikanten en de zang van Steve Hogarth vind ik gewoon subliem, vol passie en emotie, net zoals de muziek. Dit album moet je echt beluisteren met een hoofdtelefoon op een rustig plek, zoals bijvoorbeeld in de zetel met de lichten gedimd en een lekker glas wijn of een deftig streekbier (tips vrij verkrijgbaar), wat ik de afgelopen weken een paar keren gedaan heb en zeker nog zal doen. Alternatief voor deze zomer: een schommelstoel op een terras in de Zwitserse bergen.
Hoogtepunten opnoemen of individuele topnummers opnoemen? Ik begin er niet aan om twee redenen: het zijn allemaal mooie nummers en ik bekijk dit conceptalbum als één geheel. En toch, Alone Again in the Lap of Luxury, kippevel.
Wat kan je nog meer zeggen? Is dit klasse met grote K? Ja. Is dit kunst met grote K? Jazeker. Maar dit is meer: dit is passie met grote P. Ik let er op dat ik dikwijls afsluit met de zin: een groep om nader te ontdekken. Die lijst met nader te ontdekken muziek wordt alsmaar langer, wat een heerlijk gevoel…

Good Job, Herman.

Met Holidays in Eden dreigde Marillion af te glijden richting een soort light-prog, maar dit haalde weer even iedereen bij de les.
Brave is een intense en muzikaal hoogstaande plaat. De teksten zijn wel een beetje topzwaar vind ik. Er is bij deze plaat nog een soort speelfilm gemaakt en dat was helemáál een zwaar stuk.
Brave is geen CD om als achtergrondmuziekje af te spelen of lekker in de auto te luisteren. "Play it loud with the lights off" vermeldt de hoestekst (en terecht)
Daarna leek het erop dat Marillion "Brave" niet meer zou evenaren, laat staan overtreffen. Gelukkig verrasten ze 10 jaar later vriend en vijand met Marbles, die nog een tandje beter is dan deze.

Erg mooi meeslepend album, stuk voor stuk goede songs, geen skipnummers! ik heb ook de film gezien erg indrukwekkend.
Net als mijn bovenbuurman heb ik ook 4 cd`s van Marillion, ik ga me ook zeker verdiepen in de andere albums (na 1989).

Na een aantal luisterbeurten kan ik ook niets anders geven dan 5 sterren

Ik ben haast huiverig om mijn two cents' wisdom aan alle loftuitingen toe te voegen, maar vooruit: dit is een superbe plaat die door vele muzikale stemmingswisselingen toch steeds een sfeer van weerspannige melancholie (zoals ik het voel – "ze willen me kopje onder krijgen, maar daar ga ik niet aan meedoen") weet vast te houden. De steviger nummers vind ik ook prima in het geheel passen, maar wel heb ik soms last van de associatie van de pianopartijen in de openingsmaten van Goodbye to all that, The hollow man en The great escape met Supertramp, een band die ik persoonlijk nergens in terug hoef te horen. Dat is echter slechts een klein minpuntje; verder heb ik hier weinig tot niets op aan te merken. Waarom dan toch niet de maximale score? Wel, omdat ik bij Brave om de een of andere reden niet de stap kan maken van zéér diepe bewondering naar onvoorwaardelijke liefde. Ik kan daarvoor niet zo gauw een reden verzinnen (of liever gezegd bespeuren), hoogstens dat ik de stem van Steve Hogarth na zeventig minuten wel een beetje zat ben (zonder dat hij daar overigens wat aan kan doen, want hij zingt de hele plaat lang uitstekend); de lengte van het album zèlf is verder geen struikelblok, en nogmaals, muzikaal is het perfect. Sterker nog, dit is het soort album dat, àls het kwartje dan eenmaal valt, dan ook meteen doorstoot naar mijn persoonlijke top-10. Tot die tijd is dit "gewoon" een fantastische plaat.
        Ben ik overigens de enige die bij de hoes hiervan steeds aan de hoes van Eurythmics - 1984 moet denken?

Als kind zijnde ging ik op de zaterdagochtend met mijn fiets heel het dorp rond.
Dan werd het oud papier opgehaald, en als stripboekliefhebber kwam ik dan regelmatig van die Marvel en DC Comics tegen.
Mijn voorkeur ging dan uit naar De Hulk, Batman en Spiderman.
Met Fantastic Four en X-Men had ik minder.
De verfilmingen vond ik vaak niet zo geslaagd, al heb ik een zwak voor The Crow en The Dark Knight.
Hoe meer special effecten, hoe ongeloofwaardiger, en minder boeiend.
En wat heeft dit te maken met Brave?
Ondanks dat ik bekend ben met het concept achter Brave, zie ik dit los daarvan.
Voor mij is het de sfeer die mij terug neemt naar die zaterdagen.
Terwijl klasgenoten zichzelf uitsloofden op het voetbalveld, zat ik heerlijk warm binnen.
Warme chocolademelk, en met van die foute indianenpantoffels zittend op de bank.
Genietend van de nieuwe trofeeën, bladzijde na bladzijde de verrassingen van het verhaal volgend.
Waarschijnlijk ligt hier ergens ook mijn oorsprong van de verzamelwoede.
Na strips werden het singeltjes en uiteindelijk cd’s.
Brave is een muzikaal stripverhaal.
Niet wetend hoe het zich verder zal ontwikkelen, en boeiend tot aan het einde.
Misplaced Childhood is misschien sterker, maar hier op Brave is het verloop wel onvoorspelbaar.
Met dank aan Leo Blokhuis die mij afgelopen zaterdag opnieuw liet kennismaken met de tonen van Bridge tijdens zijn radioprogramma.

Nog geen goed oordeel. Zelfs niet na ruim een jaar.
Ik hoor kwaliteit, ontzettend veel passie, dramatiek en mooie stukjes, maar geen liedjes die mij uit de comfortabele stoel doen flikkeren.

F.E.A.R. vind ik - op slechts een track na - erg goed, dus dan moet dit ook wel lukken. Zou je denken. Alleen lijkt dit album toch niet urgent genoeg tussen al die andere, veel kleinere grootheden, die ik momenteel aan het beluisteren ben, dus verdwijnt deze Marillion iedere keer weer onder aan de stapel na twee, drie nummers. Misschien is dit album toch wat minder geschikt voor mij.

Wellicht zou een lantaarnpaalluistersessie nog uitkomst kunnen bieden?

Ook al heeft Clutching At Straws een gouden plekje in mijn hart, Brave is toch net de overtreffende trap. Wie de band op Holidays In Eden nog kon verwijten dat ze op safe speelden/de commercie achterna gingen, zal in 1994 een flinke klap in het gezicht hebben gekregen over hoe eigenzinnig en spectaculair de band hier klonk. Het heeft nog een paar neoprog-elementen (Pink Floydiaanse gitaarmuren), maar klinkt vooral ook eigentijds en modern. Treurig en heavy in plaats van lichtvoetig en frivool. Paper Lies valt een beetje buiten het concept, maar is in ieder geval nog steeds een fijne en opzwepende track. Van dit kaliber is er met Hard As Love ook een stevig hardrockende song te vinden die lekker doet denken aan een kraker als Hooks In You van Seasons End.

Maar toch, het zijn de momenten waarop de band op zijn meest dramatisch is, waarop ik me het meeste aangesproken voel. Hogarth gaat flink de diepte in als het aankomt op het omschrijven van een traumatische jeugd vol misbruik, depressie en zelfmoordneigingen. Mijn favoriete stuk is uit Living With The Big lie:

The heroes and the zeroes
The first love of my life
When to kiss and to kick and to keep your head down when they're choosing the sides
I was never any good at it
I was terrified most of the time
I never got over it
I got used to it

Vooral hoe Hogarth daar bij het 'I was' stuk steeds expressiever gaat zingen om uiteindelijk het 'I got used to it!' te schreeuwen. Prachtige gitaarsolo ook bij dit stuk. Wat ook prachtig is, is de toetsensolo in Hard As Love of de doedelzak bij Brave. Wederom een naargeestig en mooi stukje tekst bij Alone Again In The Lap Of Luxury:

See those people there? They look after me
This is a photograph of who I might be
Man in a uniform, bride on his arm
Mum always was a fool for money and charm
He's been talkin' in his sleep again
Sayin' he's sorry, callin' my name
Sayin' how he's so ashamed

Niets anders dan plaatsvervangende pijn voor de hele situatie.

De 'film' die is gemaakt met muziek van de band en kunstzinnig geschoten beelden is overigens best sfeervol, al neem ik deze muziek het liefste tot me in gedimd licht met het geluid hard of een goede koptelefoon. Clutching At Straws is eveneens een prachtige reis door de psyche van een persoon die het niet meer ziet zitten, maar dat album voelt pretentieuzer aan dan het meer down to earth Brave. Laatstgenoemde raakt me net een klein ietsiepietsie stukje meer.

Voorlopige tussenstand:
1. Brave
2. Clutching At Straws
3. Fugazi
4. Script For A Jester's Tear
5. Seasons End
6. Market Square Heroes
7. Misplaced Childhood
8. Holidays In Eden

Hier weet Marillion me inderdaad goed (positief) te verrassen. Hogarth voelt nu echt aan als een vast onderdeel van de band en luisterend naar het totaalplaatje lijkt het allemaal weer te kloppen. Ik heb me verder niet verdiept in de achtergrond van dit album en hoe het met de band ging, maar dit lijkt me weer back to the roots. Het geheel klinkt (weer) als een conceptplaat. Er zijn nog wel momenten waarop mijn aandacht wegzakt, maar uiteindelijk heb ik vooral genoten van dit album. Goede nummers, veel sfeer en veel leuke, typische nineties dingetjes hier. Meer prog, minder pop en Marillion gaat met z'n tijd mee, al mis ik de keyboards nog wel. Een heel dikke vier sterren hier. Hier moet ik de cd maar eens van gaan zoeken, want ik sluit niet uit dat er ooit nog een halve ster bij komt.

Tussenstand:
1. Misplaced Childhood
2. Fugazi
3. Script For A Jester's Tear
4. Brave
5. Clutching At Straws
6. Market Square Heroes
7. Season's End
8. Holidays In Eden

Toen ik Brave zo’n 20 jaar geleden voor het eerst hoorde, was ik erg te spreken over dit album. Gedurende een periode van een half jaar heb ik vrijwel dagelijks naar deze plaat geluisterd en was ik diep onder de indruk van de band die ik tot dan toe alleen maar kende van hits als Heart of Lothian, Lavender en natuurljk Kayleigh. Ik heb direct bijna alle andere platen tot en met This Strange Engine in huis gehaald en heb deze eerste kennismakingen met de muziek van Marillion als erg positief ervaren.

Voor een periode van ongeveer 3, 4 jaar heeft Brave op de nummer-1 positie in mijn top-10 gestaan, wat misschien vreemd is omdat ik mezelf nooit echt als een grote liefhebber van progressive rock beschouwd heb. Brave zie ik als een behoorlijk zwaarmoedig conceptalbum, gebaseerd op het verhaal dat zanger Steve Hogarth eens hoorde over een verward meisje dat weggelopen was van huis. Het is een album dat je niet even voor de gezeligheid even opzet met vrienden erbij. Het album komt voor mij het beste tot zijn recht op een winteravond, alleen en met een goed glas whisky bij de hand.

De beklemmende sfeer komt al direct goed naar voren met de instrumentale opener Bridge en het meeslepende Living With the Big Lie. Ook in de andere songs is de ondertoon zwaarmoedig en intens; een sfeer die het gehele album moeiteloos wordt vastgehouden. Het hoogtepunt is voor mij het ruim twaalf minuten durende, epische klapstuk Goodbye To All That, een nummer dat qua intensiteit haar weerga bijna niet kent. Ook het sfeervolle, tragische The Great Escape is een rollercoaster van emoties. Een andere favoriet is de melancholische afsluiter Made Again, waarin ik iets ik iets van berusting proef en de sombere inslag van Brave even naar de achtergrond is verdwenen.

Het is nog niet zo lang geleden dat deze plaat mijn top-10 verlaten heeft. Dat komt vooral omdat ik merk dat ik twee nummers nu doorgaans skip, Hard as Love en Paper Lies. Brave is echter nog steeds in staat om dezelfde intense sfeer op mij over te brengen als op het moment dat ik hier voor het eerst naar luisterde. Deze plaat verdient van mij dan ook zonder twijfel nog altijd de maximale score. Misschien moet ik de film die betrekking heeft op dit album ook maar eens gaan checken.

Grofweg gezegd is de carrière van de Engelse symfonische, progressieve rockband Marillion in 2 delen te plaatsen. De eerste met de charismatische Schotse leadzanger Fish, de tweede en nog steeds actueel met zanger Steve Hogarth. Met Fish bereikte Marillion een groot publiek, door de geweldige albums en de sublieme live concerten. De band scoorde hits met “KAYLEIGH” in 1985 en “INCOMMUNICADO” in 1987 en de 4 albums die ze met hem maakten, zijn stuk voor stuk fantastisch.

Toch vertrok hij uit Marillion, al dan niet vrijwillig, en zijn plaats werd door de zanger van The Europeans en How We Live, Hogarth dus, ingenomen. Met hem brachten ze in 1989 het voor mij fenomenale “SEASON’S END” uit, gevolgd door het commerciëlere “HOLIDAYS IN EDEN” in 1991. Van dat album bereikte het U2 achtige “COVER MY EYES” de Nederlandse Top 40.

Voor mijn gevoel heeft de band na dit album kritisch gekeken en geluisterd naar wat ze op de plaat hadden gezet en hebben ze samen besloten dat de opvolger minder toegankelijk moest zijn en meer progressief. Tevens was er in de muziekwereld ook wel het één en ander gebeurt sinds “HOLIDAYS IN EDEN”, met de opkomst van de grungebands met Nirvana en Pearl Jam als belangrijkste blikvangers.

Dat nieuwe album verscheen op 7 februari 1994, getiteld “BRAVE” en het was zoals ze al eerder gedaan hadden, een conceptalbum. Het verhaal voor het concept was een nieuwsbericht dat Steve Hogarth ooit eens op de radio gehoord had. Dat ging over een jonge vrouw die gevonden was op de Severn Bridge, een brug over de rivieren Severn en Wye tussen Engeland en Wales. Niemand wist wie ze was en zelf wist ze het ook niet. Hogarth, die bijna alle teksten schreef, maakte gebruikt van dat radioberichtje en maakte van het verhaal een fictieve zoektocht door het leven van die jonge vrouw. De muziek is van de eerste tot de laatste seconde beklemmend, emotioneel, kwalitatief hoogstaand en boeiend. In 71 minuten komt het beste van Marillion aan je voorbij…en dat is veel.

“BRIDGE” is de korte, net geen 3 minuten durende opener en het moge duidelijk zijn welke brug hiermee bedoeld wordt. Het gaat verder met “LIVING WITH THE BIG LIE” en in ruim 6 en een halve minuut raast Marillion door het eerste deel van het verhaal. Rustige opbouw, na bijna 2 minuten komt Ian Mosley met zijn zeer herkenbare en geweldige drumsound erbij en wordt het nummer een heerlijke ruige progrocker met overstuurde gitaarsolo als bonus. “RUNAWAY” is een meer toegankelijker nummer, “Runaway Girl” is de basis van de tekst, maar het is de muziek die de show steelt. Fantastisch basgitaar spel van Pete Trawavas, hemels gitaarwerk van Steve Rothery en Hogarth zingt geweldig. Eén van hoogtepunten van het album “GOODBYE TO ALL THAT” bestaat uit 5 delen, een rustige opbouw, het stevige “WAVE” en het bijtende “MAD”, waarin de band zijn meest kakofonische muziek tot dan toe laat horen. Alles komt daarna weer tot rust, er volgt een instrumentaal tussenstuk, het tempo gaat weer omhoog, je hoort de bekende gitaar riffs van Rothery waarna het vijfde en laatste deel van dit bijna 12 en een halve minuut durende meesterwerkje volgt, “STANDING IN THE SWING”.

Met “HARD AS LOVE” volgt weer een iets toegankelijker werkje, een pakkende progrocker met mooi en subtiel toetsenspel van Mark Kelly. Het rustpuntje op “BRAVE” is “HOLLOW MAN”, een emotionele ballad. Het tempo en de sfeer in “ALONE AGAIN IN THE LAP OF LUXURY” is weer pakkend, de melodielijn een oorwurmpje en het pakt allemaal goed uit. Een refrein dat je niet meer loslaat, heerlijk gitaarwerk, eigenlijk is alles aan dit ruim 8 minuten durende song van grote klasse. Het laatste deel van dit nummer is getiteld “NOW WASH YOUR HANDS” en is meer spacey. “PAPER LIES” is ook weer zo’n pakkende rocker, waarbij Marillion ervoor zorgt dat het geen poppy song wordt door de stevige riffs, overstuurde gitaar of toetsenstukken. De samenzang is ook in dit nummer goed verzorgd en op het album zorgen zanger Hogarth, bassist Trewavas en toetsenist Kelly daarvoor. Het titelnummer is een muzikaal hoogtepunt, want in bijna 8 minuten blijft de sfeer rustig, maar weet de band er toch een spannende opbouw in te stoppen. Een singleversie van “THE GREAT ESCAPE” bereikte in Nederland de Top 40, de albumversie wijkt wel degelijk af van die single, maar is ook van grote klasse. Een typische midtempo Marillion song, heerlijke zang, prachtige drums en mooie melodie. Met het meer akoestisch 5 minuten durende “MADE AGAIN” komt een einde aan een meer dan indrukwekkend album.

Het was in 1994 voor fans van “HOLIDAYS IN EDEN” en de meer commerciëlere sound van Marillion een schok, maar voor de diehard fans een lust voor het oor. De band was terug waarvan ze eigenlijk nooit echt weg van waren gegaan, het maken van geweldige progressieve rockmuziek.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Het gaat maar door met Marillion albums in deze top250. Dit is alweer de 4e of 5e (ben de tel kwijt). Wederom een lange zit trouwens, dat is bij alle albums wel de gemene deler. Conceptuele muziek is Marillion duidelijk niet vreemd. Ik vind het allemaal best sferisch neergezet ook. Wel echt een plaat die vooral werkt als geheel. Van al teveel gitaarwerk wordt ik wat zenuwachtig, maar de afwisseling is hier toch ook wel aanwezig. Vocaal niet verder heel bijzonder, maar ook niet bijzonder storend.

Inmiddels de uitgebreide vinyl boxset weer eens uit de kast gehaald en daarmede de lps uit de boxset. Een lange zit lees ik weleens, nu dat moge kloppen jazeker. Maar ook een zit die, ondanks de lengte zo voorbij ware. Bij vinyl het geluk om een dergelijke lange zit per plaatkant of gewoon om te draaien of een rustmoment te nemen en dat dan dus een aanral keren. Wie dem auch sei, zeer zeer fraai maar ook donker album dus. Muziek op hoog niveau, sfeervol en melodieus ook. Voor velen het Marillion hoogtepunt, dat voor mij dan weer net niet, da's Afraid of Sunlight dan wel. Maar verder absoluut puik ja. En kan ik mn herontdekkingstoch van Marillion blijven doorzetten en valt er weer veel moois te ontdekken ja. Denk ik meteen, why oh why heb ik deze band ooit eens links laten liggen. Telkens weer kan ik er ganz und gar in weg duiken, mezelf onderdompelen in al dat fraais. En ja, mag ik stellen dat ze absoluut op eenzame hoogte staan. En luister ik weer verder...