Marillion - Brave (1994)

Een mening is nog geen maatstaf natuurlijk, hoe uitgesproken dan ook, het gaat allemaal om jouw of mijn muziek beleving

Marillion heeft nooit echt een gevoelige snaar weten te raken en na het mindere Misplaced Childhood vreesde ik dan ook voor meer van hetzelfde. Hier hoor ik echter wel bij momenten gevoel en passie en verrast dit album me dus in positieve zin. Marillion misschien dan toch nog niet volledig af te schrijven.

Ondanks dit een prima album is gaan de albums met Fish als zanger bij mij toch nog voor..

Interessant want ik ervaar precies het tegenovergestelde. Ik vind juist het origineel veel te kil en afstandelijk en kon er daarom ook destijds in 1994 niet inkomen. Ik prevaleerde lang de live versie van Made Again, die ik wel kon hebben. De remaster uit 1997 was wel iets beter.

De SW remix heeft veel meer warmte en dynamiek waardoor het een veel plezantere ervaring is. Veel meer overdonderend ook. Vanaf het begin is het duidelijk dat de sub de resterende 72 min. flink aan het werk zal gaan moeten. Hij heeft daarmee zijn trademark uitgerold over Brave. Hetzelfde als hij deed met de eerste vier albums van King Crimson, het werk van Yes dat hij onder handen nam, zijn eigen werk (vooral Hand Cannot Erase, To Tje Bone, Home Invasion) en ook het werk van PT, Arriving Somewhere... en Anesthetize (waar het heerlijke basswerk van Colin Edwin heerlijk op de voorgrond is. Luster maar eens naar het nummer What Happens Now ? of het tweede deel van Anesthetize).

Wat je steeds ziet is dat de bass meer naar de voorgrond treedt, (met Arriving Somewhere... misschien iets teveel) en muziek meer dynamiek heeft waardoor het meer power krijgt en ruimte krijgt om te ademen. Daarnaast speelt hij ook meer met effecten. Maar goed in een surround setting is dat al gauw iets wat je ziet. Persoonlijk vind ik dat het met Brave niet alleen het album naar een hoger plan tilt en er veel beter van wordt. Ik vind het van de 5 die nu zijn uitgebracht de meest geslaagde.

Vanaf de eerste luisterbeurt vond ik het adembenemend. Ik vermoed daarmee ook dat het een album was die moest worden ervaren op een technologie die in 1994 nog niet bestond.

Zelfmoord is geen warmte he, in mijn beleving natuurlijk. De thematiek is lood en lood zwaar.
Maar mooi om ook een ander standpunt te ervaren, dat maakt muziek zo bijzonder

Vanavond weer eens beluisterd. Uitstekende koptelefoon. Prima installatie. Boekje open. Met de volle aandacht bij Brave.

Dat dit één van de best gewaardeerde Marillion platen is, vind ik niet gek. Het is toch keer op keer een prachtige luisterervaring. Wél luister ik het niet vaak zoals ik vanavond weer eens deed. Daarvoor is het me vaak net wat teveel.

Zo moest ik deze zit ook - als een film in de bioscoop - het album onderbreken met een korte pauze. Na 'Hard as Love' - wat van mij samen met Paper Lies gestolen kon worden - was ik er simpelweg even aan toe. Even adempauze.

Brave is gewoon geen eenvoudige kost die je eens opzet. Maar als het moment er naar is en je wil ouderwets verzuipen in een album, is het steeds weer een meesterwerk.

(In het algemeen zet ik dit album vaak op om 'Living with the Big Lie' zo'n 10 keer achter elkaar te draaien. Omdat dit lied me simpelweg iedere keer weer laat opveren uit m'n stoel.)

Grofweg gezegd is de carrière van de Engelse symfonische, progressieve rockband Marillion in 2 delen te plaatsen. De eerste met de charismatische Schotse leadzanger Fish, de tweede en nog steeds actueel met zanger Steve Hogarth. Met Fish bereikte Marillion een groot publiek, door de geweldige albums en de sublieme live concerten. De band scoorde hits met “KAYLEIGH” in 1985 en “INCOMMUNICADO” in 1987 en de 4 albums die ze met hem maakten, zijn stuk voor stuk fantastisch.

Toch vertrok hij uit Marillion, al dan niet vrijwillig, en zijn plaats werd door de zanger van The Europeans en How We Live, Hogarth dus, ingenomen. Met hem brachten ze in 1989 het voor mij fenomenale “SEASON’S END” uit, gevolgd door het commerciëlere “HOLIDAYS IN EDEN” in 1991. Van dat album bereikte het U2 achtige “COVER MY EYES” de Nederlandse Top 40.

Voor mijn gevoel heeft de band na dit album kritisch gekeken en geluisterd naar wat ze op de plaat hadden gezet en hebben ze samen besloten dat de opvolger minder toegankelijk moest zijn en meer progressief. Tevens was er in de muziekwereld ook wel het één en ander gebeurt sinds “HOLIDAYS IN EDEN”, met de opkomst van de grungebands met Nirvana en Pearl Jam als belangrijkste blikvangers.

Dat nieuwe album verscheen op 7 februari 1994, getiteld “BRAVE” en het was zoals ze al eerder gedaan hadden, een conceptalbum. Het verhaal voor het concept was een nieuwsbericht dat Steve Hogarth ooit eens op de radio gehoord had. Dat ging over een jonge vrouw die gevonden was op de Severn Bridge, een brug over de rivieren Severn en Wye tussen Engeland en Wales. Niemand wist wie ze was en zelf wist ze het ook niet. Hogarth, die bijna alle teksten schreef, maakte gebruikt van dat radioberichtje en maakte van het verhaal een fictieve zoektocht door het leven van die jonge vrouw. De muziek is van de eerste tot de laatste seconde beklemmend, emotioneel, kwalitatief hoogstaand en boeiend. In 71 minuten komt het beste van Marillion aan je voorbij…en dat is veel.

“BRIDGE” is de korte, net geen 3 minuten durende opener en het moge duidelijk zijn welke brug hiermee bedoeld wordt. Het gaat verder met “LIVING WITH THE BIG LIE” en in ruim 6 en een halve minuut raast Marillion door het eerste deel van het verhaal. Rustige opbouw, na bijna 2 minuten komt Ian Mosley met zijn zeer herkenbare en geweldige drumsound erbij en wordt het nummer een heerlijke ruige progrocker met overstuurde gitaarsolo als bonus. “RUNAWAY” is een meer toegankelijker nummer, “Runaway Girl” is de basis van de tekst, maar het is de muziek die de show steelt. Fantastisch basgitaar spel van Pete Trawavas, hemels gitaarwerk van Steve Rothery en Hogarth zingt geweldig. Eén van hoogtepunten van het album “GOODBYE TO ALL THAT” bestaat uit 5 delen, een rustige opbouw, het stevige “WAVE” en het bijtende “MAD”, waarin de band zijn meest kakofonische muziek tot dan toe laat horen. Alles komt daarna weer tot rust, er volgt een instrumentaal tussenstuk, het tempo gaat weer omhoog, je hoort de bekende gitaar riffs van Rothery waarna het vijfde en laatste deel van dit bijna 12 en een halve minuut durende meesterwerkje volgt, “STANDING IN THE SWING”.

Met “HARD AS LOVE” volgt weer een iets toegankelijker werkje, een pakkende progrocker met mooi en subtiel toetsenspel van Mark Kelly. Het rustpuntje op “BRAVE” is “HOLLOW MAN”, een emotionele ballad. Het tempo en de sfeer in “ALONE AGAIN IN THE LAP OF LUXURY” is weer pakkend, de melodielijn een oorwurmpje en het pakt allemaal goed uit. Een refrein dat je niet meer loslaat, heerlijk gitaarwerk, eigenlijk is alles aan dit ruim 8 minuten durende song van grote klasse. Het laatste deel van dit nummer is getiteld “NOW WASH YOUR HANDS” en is meer spacey. “PAPER LIES” is ook weer zo’n pakkende rocker, waarbij Marillion ervoor zorgt dat het geen poppy song wordt door de stevige riffs, overstuurde gitaar of toetsenstukken. De samenzang is ook in dit nummer goed verzorgd en op het album zorgen zanger Hogarth, bassist Trewavas en toetsenist Kelly daarvoor. Het titelnummer is een muzikaal hoogtepunt, want in bijna 8 minuten blijft de sfeer rustig, maar weet de band er toch een spannende opbouw in te stoppen. Een singleversie van “THE GREAT ESCAPE” bereikte in Nederland de Top 40, de albumversie wijkt wel degelijk af van die single, maar is ook van grote klasse. Een typische midtempo Marillion song, heerlijke zang, prachtige drums en mooie melodie. Met het meer akoestisch 5 minuten durende “MADE AGAIN” komt een einde aan een meer dan indrukwekkend album.

Het was in 1994 voor fans van “HOLIDAYS IN EDEN” en de meer commerciëlere sound van Marillion een schok, maar voor de diehard fans een lust voor het oor. De band was terug waarvan ze eigenlijk nooit echt weg van waren gegaan, het maken van geweldige progressieve rockmuziek.

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Het gaat maar door met Marillion albums in deze top250. Dit is alweer de 4e of 5e (ben de tel kwijt). Wederom een lange zit trouwens, dat is bij alle albums wel de gemene deler. Conceptuele muziek is Marillion duidelijk niet vreemd. Ik vind het allemaal best sferisch neergezet ook. Wel echt een plaat die vooral werkt als geheel. Van al teveel gitaarwerk wordt ik wat zenuwachtig, maar de afwisseling is hier toch ook wel aanwezig. Vocaal niet verder heel bijzonder, maar ook niet bijzonder storend.

Inmiddels de uitgebreide vinyl boxset weer eens uit de kast gehaald en daarmede de lps uit de boxset. Een lange zit lees ik weleens, nu dat moge kloppen jazeker. Maar ook een zit die, ondanks de lengte zo voorbij ware. Bij vinyl het geluk om een dergelijke lange zit per plaatkant of gewoon om te draaien of een rustmoment te nemen en dat dan dus een aanral keren. Wie dem auch sei, zeer zeer fraai maar ook donker album dus. Muziek op hoog niveau, sfeervol en melodieus ook. Voor velen het Marillion hoogtepunt, dat voor mij dan weer net niet, da's Afraid of Sunlight dan wel. Maar verder absoluut puik ja. En kan ik mn herontdekkingstoch van Marillion blijven doorzetten en valt er weer veel moois te ontdekken ja. Denk ik meteen, why oh why heb ik deze band ooit eens links laten liggen. Telkens weer kan ik er ganz und gar in weg duiken, mezelf onderdompelen in al dat fraais. En ja, mag ik stellen dat ze absoluut op eenzame hoogte staan. En luister ik weer verder...

Bovenal ben ik Team Fish en op de verzamelaar Best of Both Worlds kwamen de nummers zonder Fish wat minder origineel op mij over. Toch dit album gaan luisteren en ik ben zeer positief verrast. Het is m.i. niet zo goed als met Fish, maar het is wel heel goed. H is een prima zanger en de composities zijn mooi. Toch eens wat meer in de post-Fish periode gaan verdiepen.

Fantastisch album! Vooral de zang!
Al dat gezeur om Fish. Wat nou Fish! Hogarth is al een jaar of 34 de zanger van Marillion. Ik luister meer naar albums met Hogarth dan die met Fish. Maar ik hou ook van de Fish periode. Echter, de man ging weg. Prima! Nu is het Steve Hogarth! Een fantastische frontman.
Maar echt, moeten we het hier na 34 jaar nog steeds over hebben?

Ik niet