menu

Status Quo - On the Level (1975)

mijn stem
3,76 (137)
137 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Capitol

  1. Little Lady (3:02)
  2. Most of the Time (3:25)
  3. I Saw the Light (3:42)
  4. Over and Done (3:57)
  5. Nightride (3:55)
  6. Down Down (5:27)
  7. Broken Man (4:16)
  8. What to Do (3:11)
  9. Where I Am (2:46)
  10. Bye Bye Johnny (4:43)
  11. Down Down [Single Version] * (3:49)
  12. Roll over Lay Down [Live] * (5:59)
  13. Gerdundula [Live] * (4:28)
  14. Junior’s Wailing [Live] * (5:21)
  15. Roadhouse Blues [Live] * (14:14)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 38:24 (1:12:15)
zoeken in:
avatar van iggy
4,0
glenn53 schreef:
(quote)


Zal je leraar Engels niet blij geweest zijn met je spelling


Jammer dat jij mijn leraar niet was. Dan had mijn leven er een stuk beter uit gezien

avatar van glenn53
4,0
Klopt ik ben dan ook echt leraar

avatar van iggy
4,0
Ik ben trots op je

avatar van glenn53
4,0
Haha Heel goed

avatar van iggy
4,0
dank je

avatar van The Wep
4,5
is de toevoeging echt de EP met Roll Over Lay Down ?, want die zoek ik al jaren op CD

avatar van musician
4,5
Yep, tracks 12, 13 en 14. Trouwens On the level kost 5 euro o.i.d, daar hoef je het al niet voor te laten!

avatar van Brutus
3,5
Redelijk album, alleen bij Where i Am
skip je gauw door.
wat een afgrijselijk nummer.

avatar van Dibbel
4,5
Heerlijke plaat van Status Quo. Ongeveer wel hun beste.
Deze destijds van een vriend opgenomen op een cassette, naderhand zelf nog eens de elpee gekocht.
Het was mijn middelbare schooltijd en eigenlijk hoorde je dit niet goed te vinden, dit was immers muziek voor de LTS'ers. Genesis en Yes was de norm destijds.
Heb me er nooit iets van aangetrokken en draai ook nu nog vanalles.
Van de Quo heb ik er aardig wat.
Het fijne van Status Quo is dat er altijd op een of andere manier 'warmte' zit in hun boogieende hardrock.
Zoals gezegd, dit is een van hun beste, met de klassieker Down Down, de lekkere opener Little Lady.
Erg goede en heerlijk meezingbare nummers zijn nog What To Do en Over And Done. Most Of The Time is het goede rustige nummer, Where I Am het wat mindere.
Afsluiter een grandioze cover van Bye Bye Johnny van Chuck Berry, daarna komt nog een voetbalstadion dat You'll Never Walk Alone zingt en heb je een van de fijnste hardrockplaten van de jaren zeventig achter de rug.

avatar van JJ&Joan
Ik was al enkele jaren groot fan van Status Quo toen dit album verscheen. Down down bevat ongetwijfeld het ultieme, typische geluid van de Quo. Maar toch vind ik dat dit album een stap terug is tav hun vorige LP's.
De voorspelbaarheid is reeds sterk.
Met de cover van Chuck Berry, die op zich goed is, beginnen ze aan een traditie van covers waar uiteindelijk niemand meer op zit te wachten.
De jaren erna wordt het niet beter.
Maar vergis je niet: ik vind het geluid van Status Quo nog steeds een van de meest opwindende van de hele rock & pop geschiedenis. Maar daarvoor richt ik me vooral op de periode 71-74.

avatar van teus
4,0
Al jaren in bezit deze geremasterde met bonustracks uitvoering van On The Level
Wat mij betreft samen met Blue For You de 2 albumtoppers
De BoogieRock is meestal de typerende sound van Quo,totaal gehoord een lekker rockend album met voor mij de betere tracks ;
Little Lady /Bye Bye Johnny (Britse hitsingle dacht ik) en uiteraard Down Down (album uitvoering met dat geweldige intro)
Nog beter vind ik persoonlijk de toegevoegde ( in '75 o a hier in NL uitgebrachte E P singleformaat) 3 Livetracks ; Roll Over Lay Down / Junior's Wailling / Gerdundula
Heeft voor mij extra waarde was het eerste op vinyl wat ik van Quo kocht,E P heb ik nog steeds
Vond en vind nog steeds die hele E P super,dat niet alleen ,deze uitvoering van Roll Over Lay Down (oftewel de top40 hitversie) klinkt veel vetter en beter dan op het org. Hello album en zelfs beter als op Live,deze Roll Over Lay Down is en blijft mijn favoQuo
Ook mooi meegenomen is de singleuitvoering van Down Down en de lange Livetrack van Roadhouseblues hierop
Totaal plaatje 4.5*

avatar van musician
4,5
Zouden ze nooit meer eens terug verlangen naar die tijd?

Dit is naar mijn mening nog mooi te scharen onder hardrock, later zijn ze meer en meer overgestapt op partyrock.
Maar ik kan mij voorstellen dat je ooit weer gaat terug verlangen naar de goede oude tijd. Gaat dat dan nog zomaar? Sterke composities liggen natuurlijk niet zomaar voor het oprapen.

avatar van teus
4,0
musician schreef:
Zouden ze nooit meer eens terug verlangen naar die tijd?

Dit is naar mijn mening nog mooi te scharen onder hardrock, later zijn ze meer en meer overgestapt op partyrock.
Maar ik kan mij voorstellen dat je ooit weer gaat terug verlangen naar de goede oude tijd. Gaat dat dan nog zomaar? Sterke composities liggen natuurlijk niet zomaar voor het oprapen.


Gevoelsmatig zeg ik deze boogie/quorock uit de 70's is echt hun ding
vond er zelf daarna begin '80 weinig meer aan
en ja ik denk dat ze idd terug verlangen naar deze tijd.
Wat dus wel typerend is voor de quo stijl is ,je kan niet nog eens jaren inspirerend voortborduren op deze manier
Ik bedoel dat steeds weer vrijwel hetzelfde terugkerende doenkedoenkesound in verschillende tempo's
dat hebben ze zelf denk ik ondervonden,of mss ook gedwongen door hun platenmaatschappij zijn ze een andere weg ingeslagen,(denk aan In The Army Now), daarna was het helaas niet meer de Status Quo zoals we ze het liefst horen, zoals hier op On The Level

avatar van iggy
4,0
Is dat niet een beetje wishful thinking van onze kant ?! Aangezien Quo vorig jaar nog in de orginele bezetting heeft opgetreden. Blijkbaar vindt Francis het wel goed geweest wat dat betreft. Ik verwacht er in ieder geval niks meer van.
En om nu te gaan denken dat de huidige bezetting op de proppen gaat komen met een old school Quo lijkt mij helemaal uit den boze.
Maar meschien weet Vielip er meer over te vertellen. Die is vaak goed op de hoogte waar het Quo kamp mee bezig is.

avatar van vielip
4,5
De klassieke bezetting (aka Frantic Four) is nu echt voltooid verleden tijd ben ik bang. Rossi vond het leuk om twee jaar achter elkaar een tour te doen maar daarmee basta. Even ging het gerucht dat ze nog een album op gingen nemen maar dat zal er naar alle waarschijnlijkheid nooit komen. De reden die ik heb gehoord is even simpel als (wat mij betreft) pijnlijk; Rossi kan zich helemaal niet meer herkennen in het soort (hard)rock die ze in de jaren 70 maakten. Hij vind de huidige line up qua musici veel beter en gaat liever verder op de ingeslagen weg. En als Rossi het niet ziet zitten dan gebeurt het simpelweg niet. De overige drie hebben zelfs overwogen om met eventueel een andere zanger verder te gaan maar zagen hier (gelukkig!) snel vanaf. Rossi had ze trouwens hun zegen gegeven naar het schijnt. Waarschijnlijk omdat hij al lang en breed inzag dat dat toch nooit wat kon worden. Rest me trouwens wel te zeggen dat ze met de latere (huidige) Quo een paar albums hebben gemaakt die een handvol invloeden uit de jaren 70 periode bevatten. En die albums zijn best aardig. Maar daar moeten we het mee doen zo lijkt het.

Ik kan met beide quo stylen goed leven. Hebben allebei hun goede momenten. Heb dit toch altijd wel 1 van de betere platen gevonden. Staan geen missers op alleen nightride vind ik iets minder. I saw the light is voor mij het beste nummer van de plaat

Down Down was mijn kennismaking met SQ.
Met "Blue for You" was "On the Level" de eerst 2 albums die ik kocht. Ze zijn inmiddels grijs gedraaid maar ik heb ze nog steeds. Dijken van albums.

avatar van RonaldjK
5,0
Middenin mijn tienerjaren begon ik in de fonotheek van mijn dorp een fanatieke zoektocht naar de platen die ik al zo lang wilde horen. Ouder worden opende nieuwe deuren. On the Level van Quo stond hoog op dit lijstje en hoera, ik viste ‘m eruit! Snel naar huis, de plaat op mijn eerste platenspeler met een stofkap die niet dicht kon als er een elpee op lag.
Bij platenlabel Vertigo zat een slimme marketeer, die op iedere plaat de icoontjes van de albums daarvoor zette. Smachtend had ik die talloze malen zitten bekijken, om ze in de winkel in het echt te zien. Maar ja, geen geld hè? Na de late jaren '70 Quoplaten die ik hiervoor had ontdekt, zou ik eindelijk Down Down op hoog volume kunnen draaien!

Blikvanger is de iconische cover, een bandfoto in een kamer vol optisch bedrog. Die kamer was kennelijk zo magisch dat ie niet alleen de juiste verhoudingen verborg, ook de snor van Alan Lancaster is foetsie! Op de binnenzijde van de klaphoes is de snor er weer. Tientallen zelfgemaakte fotootjes die de band onderweg maakte worden getoond, soms voorzien van droog commentaar. Vooral de foto van Francis Rossi met scheerschuim op zijn edele delen vond ik grappig… De muziek was puur pubergeluk, ook al was de plaat in 1980 alweer vijf jaar oud. De energie spatte uit de groeven, de band speelt ongeremd met alle kracht.
Sinds 10 (?) jaar heb ook ik de plaat op vinyl. De Polaroids vertellen me nu meer: ik zie foto’s die overduidelijk in Amerika zijn gemaakt en gezien het commentaar bij één van deze ook in Canada. Daar was de band tevergeefs druk doende geweest door te breken. Ook ontwaar ik Rory Gallagher, hoe leuk!

De muziek klinkt alsof de band in een kring staat, met mij als luisteraar middenin. Bas en drums vooraan in de mix, waarbij ook de bekkens knállen. Gitaren zijn vrij clean, maar omdat er méér dan fanatiek wordt gespeeld, walst de band over je heen.
Na het heerlijke Little Lady is er blues met Most of the Time, met een fraaie gitaarsolo van Rossi. Hij is misschien geen snarenracer, maar zijn noten zijn ráák. Omdat de band zo energiek speelt is dit één van de zwaarste bluestracks die ik ken. Nog altijd. Net als toen vind ik I Saw the Light een topcompositie, wat ook geldt voor Over and Done. Het midtempo Nightride is dik okay.

Kant B opent met Down Down, die ik in ’80 voor het eerst in de lange versie hoorde. Vond ik toen hartstikke lekker, alleen had het einde meer mogen knallen. In 2021 valt me op dat dit waarschijnlijk een jam was, één van de takes van het nummer. Ik hoor ze zoeken naar hoe er zal worden geëindigd.
Vervolgens nog vier heerlijke tracks, allemaal even lekker met genoeg variatie in die orkaan van energie. Na de slotsong, de bekende Chuck Berryklassieker, klinkt massale zang van publiek, wellicht mede bedoeld om de fans voor te bereiden op de naderende liveplaat.

Zoals eerder andere MuMe-auteurs vermeldden, verscheen in 2015 een special edition, dezelfde die je op streaming kunt vinden. Behalve de singleversie van Down Down hoor je ook de EP Live!, in de zomer van datzelfde 1975 uitgebracht. Hoogtepunten daarvan zijn Roll Over Lay Down, de klassieker in de singleversie die je jaarlijks in de Top 2000 van NPO Radio 2 hoort; ook fijn is de heropname van Gerdundula, deze keer mét basgitaar.

In 1976 barstte punk los en werd Quo door de Britse pers neergezet als dinorock. ‘En we waren nog twintigers,’ beklaagt Parfitt zich terecht in een biografie. Herfst 1976 verscheen de eerste punksingle, New Rose van The Damned. Die vond ik erg goed, mede omdat je hier datzelfde slaggitaargeluid hoort als op On The Level. Vergelijk maar eens, de muziekpers zat er echt naast: de grenzen tussen de generaties en genres liepen behoorlijk in elkaar over. Bovendien was menige punker net zo oud of zelfs ouder: de Stranglersdrummer bijvoorbeeld, tien jaar ouder dan de Quomannen.
Tot slot: als mijn theorie klopt dat ze On The Level in takes opnamen, zou er dan nog niet-uitgebracht materiaal van deze sessies in de kluis liggen? Zou dat ooit worden uitgebracht?

avatar van Marco van Lochem
4,0
Status Quo is nog steeds alive and kicking, zij het dat er in de huidige bezetting nog slechts één origineel lid zit, zanger en gitarist Francis Rossi.

Vanaf 1962 is een groepje muzikanten in de weer wat uiteindelijk Status Quo voort zal brengen. Achtereenvolgens noemden ze zich The Scorpions, The Spectres, Traffic Jam en The Status Quo, voordat de mannen rond Rossi en Alan Lancaster, de bassist die ook aan de wieg van de Engelse rockers heeft gestaan, voor zijn definitieve naam kozen. Naast Rossi en Lancaster zaten gitarist/zanger Rick Parffitt (overleden in 2016) en drummer John Coghlan in deze zeer succesvolle bezetting van The Quo. Overigens is Lancaster 26 september 2021 overleden aan de gevolgen van MS.

Vanaf 1968 maakt het dan vijftal een aantal albums waarop de band naar zijn definitieve vorm aan het zoeken was. Die echte Status Quo sound kregen we voor het eerst echt te horen op “DOG OF TWO HEAD” uit 1971 en “PILEDRIVER” uit 1972. In 1973 volgde de eerste Quo klassieker “HELLO!” met daarop de toppers “ROLL OVER LAY DOWN” en “CAROLINE”. Opvolger "QUO" uit 1974 is ook van grote klasse en met "ON THE LEVEL" uit 1975 weten ze naast succesvolle albums en live concerten, ook hitsuccessen te behalen. "DOWN DOWN" werd een grote hit en zorgde ervoor dat het album, dat op 21 februari 1975 uitgebracht werd, ook in grote getale over de toonbank ging.

Met het pakkende en lekker stevige “LITTLE LADY” gaat het album van start. Parfitt schreef het nummer en zorgt ook voor de lead vocalen. Het rustpuntje halverwege het nummer geeft het iets extra’s, goed gevonden! In “MOST OF THE TIME” gaat het tempo iets naar beneden, het nummer heeft een heerlijke swung. Rossi schreef het samen met Bob Young en zingt het ook. De gitaarpartijen zijn goed, de solo geweldig! Opnieuw geschreven door het duo Rossi & Young is “I SAW THE LIGHT”. Het tempo is weer hoog, de typische Quo rock ’n boogie met een lekkere melodie. Lancaster schreef “OVER AND DONE” en mocht hij op de voorganger “QUO” nog op meerdere songs de lead vocalen voor zijn rekening nemen, dat blijft op dit album tot 2 beperkt. Op dit nummer is het Rossi die zingt en ook hier is de pakkende melodielijn aanstekelijk. Rossi en Partfitt zingen “NIGHTRIDE” samen naar grote hoogte. Een geweldig nummer, net iets minder hoog tempo dan de voorgaande tracks, maar het ritme is pakkend en de melodie gaat je in de kop zitten.

“DOWN DOWN”, nummer 2 in de Nederlandse Top 40, is het langste nummer van “ON THE LEVEL”. Mooi intro, heerlijk tempo, pakkende melodie en één van de beste Quo tracks uit hun lange geschiedenis. De tempowisselingen, de opbouw naar het outro, gewoon een geweldig nummer! Het door Lancaster geschreven en gezongen “BROKEN MAN” is iets minder stevig, de gitaarriffs zijn minder prominent aanwezig. De bassist laat horen een herkenbaar stemgeluid te hebben en dat zorgt voor de nodige afwisseling. “WHAT TO DO” begint wat vreemd, maar al snel ontwikkelt dit door Rossi & Young geschreven nummer tot een typische Quo track, pakkend en met een fijn refrein. Parfitt schreef de ballad en het enige rustpuntje van het album, “WHERE AM I”. Mooi nummer, vooral door het subtiele gebruik van de instrumenten, iets wat normaliter niet op een Quo album te horen is. De Chuck Berry cover “BYE BYE JOHNNY”, gezongen door Lancaster, is het slotakkoord van het album. Nog één keer worden alle registers opengegooid en het nummer is op 4 seconden na bijna net zo lang als “DOWN DOWN”.

Met dit album bevestigde Status Quo zijn status als live band, maar liet opnieuw horen dat de vier ook geweldige albums konden maken. Met “BLUE FOR YOU” uit 1976 en het eveneens succesvolle “ROCKIN’ ALL OVER THE WORLD” in 1977 voegde The Frantic Four, zoals de klassieker bezetting van de band genoemd werd, nog 2 prachtige albums toe aan hun oeuvre. Daarna kwam de klad er een beetje in. Met “IF YOU CAN’T STAND THE HEAT” werd in 1978 een album uitgebracht waarop toetsen prominent aanwezig waren, waardoor het toch wel wat afweek van het bekende Quo geluid. De albums die volgden lieten afwisselende kwaliteiten horen, de ene keer was het goed, dan weer wat minder. Midden jaren tachtig was het gedaan met de klassieke bezetting, maar Rossi en Parfitt gingen vrolijk door.

De kwaliteit van de albums uit de jaren zeventig hebben ze nooit meer weten te evenaren, al vind ik de albums “IN SEARCH OF THE FOURTH CHORD” uit 2007 en “QUID PRO QUO” uit 2011 albums die zeer de moeite waard zijn en waar af en toe de geest van de jaren zeventig in te vinden is. Status Quo leeft nog steeds, de muziek zal dat altijd blijven doen.

avatar van Dirkrocker
5,0
Ook dit is weer en heerlijk quo album uit de 70’s. Het heerlijke begin met little lady dat erin beukt en gelijk door gaat met almost the time, verrukkelijk. Staat geen verkeerd nummer op. I saw the light met die heerlijke solo nee hier zitten alle stekkers e erin hoor. Ook de hit down down gaat me nooit vervelen. Ooit wel is gezien bij en aflevering van de top 2000 dat Rossi het verschrikkelijk nummer vind en liever niet speelt. Rick daarin tegen wel en het publiek ook, dat schijnt de reden te zijn waarom ze het altijd speelde. Maar ook over and done en het afsluitende bye bye Johnny horen tot mijn favoriete. Nee ik kan hier niks anders doen dan weer de 5 sterren te geven

Gast
geplaatst: vandaag om 22:03 uur

geplaatst: vandaag om 22:03 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.