Status Quo - Live! (1977)

Doorhalen wat niet van toepassing is?

4500 Times maar eens even keihard draaien ter ere van ene Rick Parfitt.....Wat een beest op slaggitaar!

Ik doe mee. Big Fat Mama en Roadhouse Blues

Ik zal "Status Quo Live! (1977)" vanavond ook draaien ter nagedachtenis aan Rick.....

Aan het uitbuiken van het kerstmaal, de familie doet een ieder wat hij wil en ik zet deze eens op (met koptelefoon). Mijn oudere broer had hem en ik vond het toen een spannend ruig album. Bottoms up for Rick !

Zo blij dat ik de oude quo onlangs in Zwolle heb mogen zien, Rick was een geweldige slaggitarist, het zingen werd allemaal wat minder, maar man man wat was het een leuke tijd halverwege de jaren 70.

Gelukkig zijn Caroline & Bye Bye Johnny van Chuck Berry op de 2LP twee aparte tracks. Bye Bye Johnny duurt ook veel langer dan hier op Musicmeter aangegeven (cd versie?). Geweldige uitvoering trouwens!

Zowel Caroline als Bye Bye Johnny lopen volgens mij wel in de zes minuten op de 2LP.

Deze zag ik voor een schamele € 9,00 liggen, en nu zit om middernacht te luisteren naar een band waar ik jaren niet naar omgekeken heb.

Wat een fijne plaat! 4*

Ik heb de sptfy link even toegevoegd want het origineel heb ik niet in huis. De dienst heeft er nog een Japans en Australies concert bij gemieterd en liefhebbers kunnen dus tot aan de thee hun lol op met deze whopping 3 uur en 18 minuten durende versie in de link. You're welcome.
Edit: dat zal de 4cd box set versie zijn van dit album ( wiki) Het origineel staat er ook op zo te zien.

Nu nog ter ere van Alan Lancaster.

Inderdaad, Alan is zondag 26 september 2021 op 72 jarige leeftijd in Australië overleden.. Ter nagedachtenis "Status Quo live!" uit 1977 maar weer draaien. Good old Status Quo: wat heb al die jaren waanzinnig genoten van deze band. Ik ben enigszins bedroefd nu dan ook de bassist van dit sympathieke viertal is overleden. Alan moet "Rockin' All Over the World" of beter gezegd "Rockin' All Over Heaven", samen met Rick, maar in de bovenaardse heerlijkheid gaan spelen. God hebbe zijn ziel.

Dit is echt met afstand mijn favoriete album van Status Quo, en echte een must have. De studio albums boeien mij niet zo. Heb 1 studio album, en de verzamelaar 12 gold bars, en dat dekt voor mij de Quo lading wel zo ongeveer

Ja ook ik heb even een brok weggeslikt toen ik las dat Alan is overleden. Tjonge, de tweede van de Frantic Four bezetting die het hoekie om gaat. Eens te meer het besef en dikke lagen kippenvel dat we als Quo fans nog hebben mogen mee maken dat deze klassieke bezetting in 2013 en 2014 een aantal optredens heeft gegeven. R.I.P. Alan

Zonder Alan Lancaster was Quo hetzelfde niet meer, vind ik dan. Heb het in maart 2014 nog meegemaakt dat de oude glorie aantrad in Zwolle. En anno nu probeert John Coghlan hardnekkig op te treden in het Bolwerk in Sneek met John Coghlan's Quo. Is nu voor de derde keer ingepland en zondagmiddag 14 november zal het zo wezen. Vast leuker dan Francis Rossi zijn voortzetting van de naam Status Quo.

In het vroege voorjaar van 1980 moet ik mijn eerste platenspeler hebben gekocht. Eentje met ingebouwde versterker en standaardgeluidsboxen erbij. Niet zoveel watt dus, desondanks genoeg om mijn ouders regelmatig boos te maken. Na vier albums op cassette te hebben aangeschaft, was daar na drie jaar mijn eerste vinyl. Aangezien drie van die vier bandjes van Status Quo waren, valt te raden welke artiest het zou worden.
Toch kocht ik Live! toevallig: een vriend van mijn broertje had een oudere broer, die er vanaf wilde. Een dubbelaar was namelijk onbetaalbaar, ook al omdat ik met de opbrengsten van mijn krantenwijk een abonnement op stripweekblad Eppo onderhield. Samen met single Mean Girl van enkele jaren eerder, een onverwachte bonus van die oudere broer, verhuisde de toen-al-klassieker naar mijn zolderkamer.

Wát een kans was dit! Heel vaak had ik de afbeelding in advertenties zitten bekijken… Vooral de immer nors kijkende John Coghlan fascineerde mij. Eindelijk zou ik Roll Over Lay Down op “grote” boxen kunnen draaien. Eindelijk had ik de klassieke liedjes in huis, want dat ik in de nazomer van ’77 met Rockin’ All Over The World eigenlijk te laat was ingestapt, was me inmiddels duidelijk.

De trotse introductie vooraf, de stormachtige fangeluiden en de klaphoes in mijn handen zetten de laatste trilhaartjes in mijn oren op de juiste stand. Ik moet mij, zittend op mijn bed, schrap hebben gezet.
Vervolgens gejuich, Coghlan die checkt of zijn drumstel het nog doet, tweemaal een scheurend gitaarakkoord, een koebel en de begroeting van Francis Rossi. Hierop klinken Parfitts slaggitaar, de stampende bassdrum en het juichende, meeklappende publiek; het intro van Junior’s Wailing.
Als bass en drums bijvallen is het definitief feest. Vier kanten lang dendert de trein voort, een aaneenschakeling van Quo in topvorm. De beste Quoplaat die ik kende, met het toen nog officieuze vijfde bandlid, toetsenist Andy Bown, in een uiterst bescheiden rol in de coulissen. De meeste liedjes waren nieuw voor me, ik vond ze allemaal even prachtig. Plus die drumsolo, hoe knap! Al was er na afloop ook een kleine teleurstelling: waarom ontbreekt Down Down? En Roll Over Lay Down bloedt aan het einde een beetje dood, heel anders dan de single die ik van de radio kende.

Ontelbare malen heb ik de plaat gedraaid, afgewisseld met de platen die ik al spoedig uit de fonotheek in het dorp leende. Ik ben nog altijd in het bezit van dit exemplaar, inclusief achter de beschermhoes geklemd een los kaartje van de eerste eigenaar met daarop de tracklist. Hoe bevalt de plaat 44 jaar later?

Tsja, het tienermeisje van toen is nu een dame van middelbare leeftijd. Zo valt op dat wat we toen hele heavy gitaren vonden, naar de huidige normen bijna clean klinkt. De drumsolo is volgens het clichéboekje. Forty-Five Hundred Times duurt wel erg lang, net als Roadhouse Blues. Ik weet nu dat de hit Roll Over… uit ’75 inderdaad een andere versie is. En nog altijd vraag ik me af waarom Down Down ontbreekt.

Maarrrrr… de energie spát er nog altijd vanaf, opgezweept door dat Schotse publiek. Dat de introductie in 2013 en ‘14 is hergebruikt voor de frantic-four-reünie, zegt iets over de vastgelegde magie. De her en der opduikende koebel is charmant en Coghlan is wel degelijk een meer dan competent drummer, die de band herhaaldelijk opzweept tot nog grotere inzet. Bovendien een meester in de rockshuffle.
Dat de gitaren naar de huidige normen vrij bescheiden scheuren, heeft als voordeel dat niet alleen hij, maar ook Alan Lancasters basspel meer ruimte krijgt. Die twee leggen samen een swingende basis, waaroverheen Parfitts hakkende slaggitaar het schip strak op koers houdt. Ook opvallend is dat de band in de langere tracks de ruimte neemt om niet onverdienstelijk te improviseren. Rossi’s gitaarsolo’s passen daarin perfect.
Quo was een geoliede machine, een ‘battering ram’. Had ik indertijd 5 sterren gegeven, nu houd ik het bij vier. Ja, de dame is ouder, maar nog altijd aantrekkelijk.

PS’jes:
- Vergist mijn geheugen zich, of zitten er in de streamingversie kleine knipjes? De solo in Most Of The Time bijvoorbeeld, ontbreken daar deeltjes?
- als engineer staat ene Steve Lillywhite vermeld. Die zou begin jaren ‘80 korte tijd leidend zijn als producer van galmende gitaarwave bij o.a. U2 en Big Country. Dat ik die bij Quo tegenkom...

Complimenten voor je erg leuke en aanstekelijke verhalen! Lees ze met plezier
Wat betreft je vragen; of er in de streamingversie geknipt is weet ik eerlijk gezegd niet. Zou ik eens moeten opzoeken. Wat betreft Lillywhite; dat is wel degelijk dezelfde. De beste man had al best ervaring alvorens hij hoge ogen gooide met de door jou genoemde bands.

Ja, ook ik geniet van dit soort verhalen van RonaldjK. Het haalt de sfeer van je (waarschijnlijk 'onze', vielip inbegrepen) tienertijd heel aardig naar boven: de apparatuur, de verwachtingen, de manier waarop je met met weinige, uit een krantenwijkje verdiende geld omging, en bovenal de magie die die eerste paar platen die van jezelf zijn kunnen oproepen. Ook leuk om te constateren dat die magie er na 45 jaar nog steeds is.
Ik kocht deze plaat eveneens een paar jaar na de release, in de veronderstelling dat dezer ook die live-versie van Roll over lay down, zoals die eerder een grote hit was geweest voor de groep, zou bevatten. En ook ik herleef de teleurstelling van toen, al heb ik die single inmiddels ook op de kop getikt.

Verder kijk ook ik naar zo'n geheide klassieker met de kennis van nu: in die tijd vonden we dit gewoon ruige muziek, en dat valt met het tegenwoordige aanbod erg mee, zeker als je bedenkt welke koers de Quo vanaf begin jaren tachtig ging varen. Maar deze nemen ze ons niet meer af. Klinkt ook nog steeds gewoon goed, als in: redelijk goede mix voor een live-album, waarin ook bas en drums goed uit de verf komen. En inderdaad: de muzikale stijl zou anders doen verwachten, maar John Coghlan is een erg goede, zeer onderschatte drummer.

Ik heb trouwens nooit geweten dat Steve Lillywhite al bij de opnamen van dit album betrokken was. De man was maakte begin jaren tachtig naam als producer van vooral new wave-bands, en zijn Wiki-discografie maakt geen melding van dit album. Maar als engineer had hij natuurlijk in de jaren zeventig het vak al geleerd. Leuk weetje!

Het is inderdaad dezelfde man, voorzover je daar nog aan twijfelt. In dit interessante interview refereert hij er nog even kort aan.

Dank voor de feedback, weledele heren vielip en gaucho! Voor mij is het leuk om eens in kaart te brengen hoe het toch komt dat mijn hoofd één grote jukebox is.
Het interview met Lillywhite is inderdaad een must-read! In "zijn" scene heb ik ook veel juweeltjes ontdekt, mega-interessant wat hij daar vertelt. Die artiesten zal ik later tegenkomen in deze queeste.

Mooi verhaal RonaldjK. Zoals gaucho ook al aangaf schets je perfect de sfeer en ze situatie die vrijwel alle muziekliefhebbers wel zul herkennen. Ik ben wat jonger maar ik herken exact wat je omschrijft.
Ik heb geen idee hoe deze plaat bij ons in huis kwam (ik zal een jaar of 10/11 geweest zijn denk ik) mijn vader luisterde jazz en klassiek maar kennelijk vond hij dit ook mooi. Ik kan me niet herrineren dat iemand anders dan ik deze plaat ooit thuis gedraaid heeft. Ik hou er nog steeds van, het laat Quo horen zoals ik
Ze het liefst hoor!

Voor mij was dit de ultieme live plaat, ik was aanwezig bij het concert wanneer ik met mijn hoofd tussen de boxen van mijn pick-upje lag te luisteren. Iedere seconde, elk geluidje is me bijgebleven, zo veel indruk maakte deze plaat. En inderdaad: Quo was echt stoer halverwege jaren 70! Als ik er nu naar luister vind ik de plaat magistraal, vol van sound, geweldige nummrrs, echte live atmosfeer. Een van de beste live opnamen uit die periode!

Niks aan toe te voegen. Ultieme live klassieker.

Een van mijn favoriete live platen dit. Status Quo in tijden van de jaren 70 vind ik echt geweldig. En daar is dit een fantastische live registratie van. Wat en nummers maakten ze toen in deze plaat tijd. Het rockte , stampte en dampte aan alle kanten. Het latere werk werk na mid 80 kon me nooit meer zo boeien. De nodige verslavingen, waardoor de band compleet overhoop kwam te liggen, deed ze geen goed. Steeds meer sloegen ze een andere weg in kwa muziek. Heb wel is begrepen dat Rossi eigenlijk ook niks meer van die stevige hardrock moest hebben, en z’n eigen daar niet meer in kon vinden. Maar goed dan maar genieten van het oudere werk. En dat kan ik nog steeds maar al te goed. Ben wel in 2014/2015 met m’n vader nog naar de reünie geweest in Zwolle van de frantic four. Alleen maar de oude nummers, Rossi klonk van geen meter, maar het dak werd er afgeblazen.

Best een verrassing dit! De studioplaten van Status Quo vind ik eigenlijk zonder uitzondering knap vervelend (sorry...), met dat consequente monotone gestamp, maar zo live werkt het aanzienlijk beter en lijkt het in ieder geval wat spannender.

Welk album heb je geluisterd dan? Want ik ken er niet één waarop consequent dat monotone gestamp klinkt. Wel een aantal nummers per plaat maar er staat evenzoveel ander spul op. Maar goed, dat stigma zullen ze wel nooit vanaf komen vrees ik.

Tot en met Rockin' All over the World heb ik ze wel zo'n beetje allemaal beluisterd. En ja, er zullen heus wel eens nummers anders hebben geklonken, maar het beeld dat bij mij blijft hangen is toch dat lompe gedoe

Ik snap het wel hoor. De meeste singles (en dus bekendste nummers) zitten wel in die hoek. En dat os toch waar de meeste mensen een band op beoordelen. Maar juist als je de albums wat beter uitpluist kom je nummers tegen waarop heel andere dingen worden gedaan.

Lompe gedoe ? Je zal de nummers maar moeten schrijven, na mijn mening schreven ze , vooral in de jaren 70 rete goede songs. Maar hoor mensen wel is vaker sneren , zoals 3 of 4 akkoorden rock. Maar je moet het als nog verzinnen en moet kloppen. En dan moet het nog aanslaan ook . Maar goed dat imago zouden ze idd wel nooit vanaf komen bij de niet quo fans.

The Status Quo - 'Picturesque Matchstickable Messages from The Status Quo' (1968) is meer psychedelische pop/rock en 'Back to Back' uit '83 staat bol van variatie, als men eens iets anders wil horen. Het leukste zijn natuurlijk de albums waar volop de beuk erin gaat met wat incidentele rustpuntjes zo hier en daar.