Ja, ook ik geniet van dit soort verhalen van
RonaldjK. Het haalt de sfeer van je (waarschijnlijk 'onze',
vielip inbegrepen) tienertijd heel aardig naar boven: de apparatuur, de verwachtingen, de manier waarop je met met weinige, uit een krantenwijkje verdiende geld omging, en bovenal de magie die die eerste paar platen die van jezelf zijn kunnen oproepen. Ook leuk om te constateren dat die magie er na 45 jaar nog steeds is.
Ik kocht deze plaat eveneens een paar jaar na de release, in de veronderstelling dat dezer ook die live-versie van Roll over lay down, zoals die eerder een grote hit was geweest voor de groep, zou bevatten. En ook ik herleef de teleurstelling van toen, al heb ik die single inmiddels ook op de kop getikt.
Verder kijk ook ik naar zo'n geheide klassieker met de kennis van nu: in die tijd vonden we dit gewoon ruige muziek, en dat valt met het tegenwoordige aanbod erg mee, zeker als je bedenkt welke koers de Quo vanaf begin jaren tachtig ging varen. Maar deze nemen ze ons niet meer af. Klinkt ook nog steeds gewoon goed, als in: redelijk goede mix voor een live-album, waarin ook bas en drums goed uit de verf komen. En inderdaad: de muzikale stijl zou anders doen verwachten, maar John Coghlan is een erg goede, zeer onderschatte drummer.