menu

Earth and Fire - Reality Fills Fantasy (1979)

mijn stem
3,02 (106)
106 stemmen

Nederland
Rock / Pop
Label: Vertigo

  1. People Come, People Go (11:18)
  2. Fire of Love (3:57)
  3. Weekend (3:40)
  4. Can't Live Without It Anymore (4:30)
  5. Where Were You (4:37)
  6. Season of the Falling Leaves (3:30)
  7. Answer Me (5:23)
  8. Reprise (0:50)
totale tijdsduur: 37:45
zoeken in:
avatar van RuudC
2,0
Weekend vind ik een tamelijk afschuwelijke hit. De manier van zingen is precies zoals al die popdivaatjes het doen in mijn ogen. De xylofoon is ook een erg kitscherige toevoeging. De koperblazers die je elders hoort, is voor mij ook een no-go. Punt is wel dat de band z'n zaakjes wel voor elkaar heeft. Dat Earth & Fire pop is gaan spelen is commercieel gezien een heel logische keuze. Ook Weekend zit goed in elkaar en ergens zit dat symfo elementje wel verborgen. Het wordt zo gespeeld dat het grote publiek er ook naar kan luisteren. Ik vind het alleen niet goed meer. People Come, People Go is daarom een wat lang, dromerig popnummer. Doordat ik de 'positieve' dingen er wel uit pik, kan ik ook geen zware onvoldoende geven. Ten opzichte van Song Of The Marching Children zijn ze wel behoorlijk gevallen.


Tussenstand:
1. Song Of The Marching Children
2. Atlantis
3. Earth & Fire
4. To The World Of The Future
5. Gate To Infinity
6. Reality Fills Fantasy

avatar van bikkel2
2,5
Het was vooral een kant die bassist Bert Ruiter en Jerney Kaagman op wilden ( inmiddels een stel.)
Volgens mij hadden de gebr.Koerts minder met deze poppystijl.
People Come, People Go, is best een sterk werkje imo.
Vliegt een beetje alle kanten op ( pop/prog), maar zeker een knappe compositie.
Weekend is catchy en hitgevoelig genoeg.
Fire Of Love vind ik overigens beter en meer een traditionelere compositie. Was ook de 2e single.

De rest is van heeft een bedenkelijk nivo.

avatar van RuudC
2,0
Ik kan me wel goed inbeelden dat dit het eindstation is voor Chris Koerts en dat broer Gerard niet veel later volgde. Het blijft voor mij toch wel een beetje een vreemd verhaal, aangezien ik de Koertsjes zie als de drijvende krachten achter de band, al kan ik me wel voorstellen dat Kaagman ook wel een dikke vinger in de pap had. Zij lijkt me ook wel een pittige tante.

avatar van bikkel2
2,5
Tijdens een Biografie presentatie in, ik dacht 2008, waren de Koertsen en de toen nog levende drummer Ton v. der Kleij niet positief over Jerney.
Feitelijk wilden ze haar vervangen rond 1975 door Patricia Paay(!)
Die weigerde, omdat zij een vriendin van Jerney was.
Het ging dan om haar zangkwaliteiten die kennelijk niet goed genoeg was.
Maar er zullen ongetwijfeld nog wel wat meer dingen gespeeld hebben.
Ook de stijlverandering die steeds commercieeler werd. Steeds meer de spotlight op Jerney.

avatar van lennert
3,5
Euhm... het is vreemd, maar waar, maar ik vind de popsongs hier beduidend sterker dan op de voorganger en vind dat er in de vorm van People Come, People Go en Weekend echt twee monsterlijke goeie songs op staan. De eerste song is heel sfeervol doch catchy en heeft een fantastisch refrein, terwijl ik de lichtvoetigheid van Weekend niet uit mijn hoofd kan krijgen. Ook Answer Me is een erg fijne instrumental en ik moet toegeven dat ik me bij de rest van de songs niet eens echt verveeld heb. Op het vorige album stond niets dat ik goed vond, hoogstens redelijk. Dat maakt Reality Fills Fantasy toch beduidend beter uit te zitten. Tegen verwachting in vrij behoorlijk!

Tussenstand:
1. Atlantis
2. To The World Of The Future
3. Song Of The Marching Children
4. Earth & Fire
5. Reality Fills Fantasy
6. Gate To Infinity

avatar van postman
3,5
ach dit album is zo slecht nog niet . Je moet het alleen niet vergelijken met wat ze eerder hebben gemaakt.
Stel dit was hun enige album dan was de score gemiddeld hoger geweest. Noblesse oblige zullen we maar zeggen.

avatar van Wandelaar
Dit album heb ik op vinyl en tot nu toe heb ik niet de behoefte gehad naar een CD-vervanger op zoek te gaan. Bijna 40 jaar oud alweer. Met Weekend scoorde de band een grote hit en stond weer volop in de schijnwerpers. In oktober 1979 kocht ik de plaat. Het aardige hitmelodietje begon me al snel te vervelen en favoriete tracks werden: Fire of Love, de instrumental Answer me en het lange, toch nog redelijk symfonische People Come, People Go, een nummer dat een paar aardige versnellingen kent. In dit nummer komen we ook de albumtitel Reality fills Fantasy tegen. Het heeft nog wel iets van de simpele maatschappijkritische stijl van vroegere albums met quasi diepzinnige teksten als:
Isn't it time,
Norwegian woman
You give to understand
the twilight of the Gods.
Huh? Noorse vrouwspersoon, hoezo?
en:
The eight o'clock news is tellin' me more
about the people who are trying to restore
the balance in nature the human ideal
it's life we should adore
There's so much spillin' and so much killin'
When will it stop
I can't stand it no more
I wanna walk out the door.
Don 't blame it on me
I just wanna be free.
Het blijft een beetje middelbare school tekstschrijverij.

Toch ook wel een album waar productioneel flink aan geschaafd is. Half Kayak blies een partijtje mee. Max Werner, Johan Slager en Edward Reekers deden de backing-vocals, lees ik hier op het binnenblad van de hoes. Ton Scherpenzeel speelt ergens de accordeon. Rick van der Linden leende zijn dure synthesizer.
Voorlopig nog wel een beetje een traumatisch album. Ik heb er een 'jammer' gevoel bij. De Nederlandse muziekindustrie leek flink in paniek in 1979. O wat moest er toch nodig met de tijd meegegaan worden. Zonder funky discodeuntje mocht het niet meer. Where Were You is hiervan een jammerlijk voorbeeld. Drie sterren voor de aardige momenten.

avatar van bikkel2
2,5
Earth & Fire was naast hun meestal conceptuele albums zeker ook een hitgroep.
De singles waren altijd wel catchy moet ik zeggen.
Maar dit is een album waar de tijdsgeest de grote spelbreker is. Geheel eens met Wandelaar. Maar was er nog een keuze?
Na het hitje Weekend - wat ik stiekem toch altijd wel heb leuk gevonden, maar ook niet meer dan dat - zakt Reality Fills Fantasy flink door het ijs met nietszeggende romantische flutpop met disco in het achterhoofd.
Het begin van het einde. Spannend werd Earth & Fire nooit meer.

avatar van musician
2,5
Wandelaar schreef:
Ik heb er een 'jammer' gevoel bij. De Nederlandse muziekindustrie leek flink in paniek in 1979. O wat moest er toch nodig met de tijd meegegaan worden. Zonder funky discodeuntje mocht het niet meer.

Ja, dat hangt een beetje van het gezichtspunt van de Nederlandse band af, er zijn er ook die zich nergens wat van aan trokken en de funky discodeuntjes achterwege lieten.

Maar het is waar, dat veel Nederlandse oudere (top-)bands van begin jaren '70 behoorlijk zoekende waren. En dan worden ze van trendmaker opeens trendvolger.

Earth & Fire had als symfo-rock band nog de kant op kunnen gaan van andere symfo bands die in het genre andere wegen zochten. Maar zij verlieten echt de symfo kanten gingen schaamteloos over naar de pop.

Om in 1983 feitelijk het bijltje er bij neer te gooien. Kayak bleef dan wat serieuzer maar ging, goed beschouwd, meer richting AOR (ik weet nog van een mislukt tripje richting de VS) en viel in 1982 uit elkaar.

Wisten ze het niet meer, was de creativiteit op, hadden ze geen zin meer in een nieuw album als Song of the Marching children. Of kon dat sowieso niet meer in 1979?
Ik had daar graag nog wel eens een antwoord op willen horen, maar het zijn geen vragen die worden gesteld.

avatar van deric raven
Golden Earring wist zich in deze periode ook moeilijk staande te houden.
Maar die kwamen niet met een BZN achtige hitsingle als Weekend op de proppen.
Jerney zag er uiteraard wel geweldig uit in de clip.

avatar van Wandelaar
musician schreef:

Wisten ze het niet meer, was de creativiteit op, hadden ze geen zin meer in een nieuw album als Song of the Marching children. Of kon dat sowieso niet meer in 1979?
Ik had daar graag nog wel eens een antwoord op willen horen, maar het zijn geen vragen die worden gesteld.
Dat blijft een prangende vraag. Nederlandse bands en platenmaatschappijen (die nog heel wat in de melk te brokkelen hadden destijds) voelden wel dat er iets moest gebeuren. Disco, punk en new wave klopten op de deur. Dat was al vanaf '77 aan de gang. En dan was er de opkomst van de beeldcultuur. Het moest er goed uitzien. Ik herinner me nog een optreden van Earth & Fire in 'Ter Land , ter zee en in de lucht'. Een tochtig podium op een havenkade, playback natuurlijk. Maar alles draaide erom dat Jerney goed in beeld kwam. In 1979 kon niemand nog vermoeden dat Nederlandstalige pop de jaren daarop zou domineren: Toontje Lager, Het Goede Doel, Doe Maar en noem ze maar op. Inspelen op de trend, op het juiste moment, daar hing veel vanaf. Dreadlock Holiday een hit in '78, dan ook maar eens dat reggae-huppeltje proberen in Weekend en ja hoor: een hit.

avatar van musician
2,5
Tja. Het suggereert een beetje dat er iemand op de deur van de studio klopt, naar binnen gaat en een band laat weten, dat het zo niet langer kan. Een vervolg op wat eerder gemaakt is niet meer mogelijk. Mee met de tijd.

Ik zou mij een beetje schamen, als ik één van de broertjes Koerts zou zijn geweest, Maybe Tomorrow maybe Tonight had geschreven en vervolgens een paar jaar later zou meedeinen (dat was het toch) op Weekend. Dat is echt wel een behoorlijk gat.

Gaat het dan nog om de muziek of het geld. Toegegeven, Reality fills fantasy was ook een soort laatste kans voor Earth & Fire. Het ging in eerste plaats om overleven. Maar ja, om dan zo verder te gaan.

avatar van bikkel2
2,5
Toch typerend dat de neo prog zich begin jaren 80 aandiende. Deze stroming kwam met name uit het Verenigd Koninkrijk.
Met name een band als Marillion bouwde al snel een trouwe fanbase op ( Freaks) en werd er met de scherpe lijn van de new wave toch maar mooi een boeiend staaltje moderne progrock gebracht.
De invloeden waren duidelijk, maar het schrok een nieuwe generatie niet af om het genre te omarmen. In Nederland leek dat volstrekt achterwege te blijven.
De oudere symfobroeders uit Nederland, zoals inmiddels ook E&F, Kayak en Solution ( Focus en Ekseption waren al uit beeld) deden pogingen om nieuwe wegen te bewandelen. Kayak deed dat inderdaad minder drastisch dan Jerney en haar mannen.
Het was nu een popgroep met de zangeres als blikvanger en waar het uiteindelijk om draaide.
Goede originele pop blijft ook overeind, maar wat met Weekend nog goed lukte ( zou Jerney's sensuele inmiddels legendarische performance het zetje hebben gegeven?) lukte erna nog nauwelijks.
De rek was er ook wellicht uit en ik weet wel zeker dat de Koerts broeders het met leden ogen aan keken. Ruiter en Kaagman aan de ene kant en de broers aan de andere. Ik zie het voor me.

Het was duidelijk tijd voor verjonging. En die kwam ook uiteindelijk heel snel. Earth & Fire was een herinnering uit de 70er jaren. Wel gewaardeerd overigens. Hun korte jaren 80 aktiviteiten is de moeite van het herinneren nauwelijks waard.

avatar van Wandelaar
Goede analyse, bikkel2. Het geluid van Earth & Fire was op die eerste drie, vier albums heel uniek te noemen. Ze hadden een eigen muzikale koer(t)s en maakten prachtige albums. Kayak, die een paar jaar later kwam, leunde veel sterker op voorbeelden van Yes en Genesis. Toch wist deze laatste band tot op Merlin (1981) zich staande te houden in het eigen genre. Solution en E&F verkochten hun ziel aan de funk en de vlotte popsongs (dramatisch gezegd). Ongetwijfeld daartoe aangezet door hun platenbazen die hitsingles wilden. De kromme tenen van de gebroeders Koerts zijn pijnlijk voelbaar, ook op dit album, RFF.

Een nummer als Weekend is dus eigenlijk briljanter als bijvoorbeeld Storm and Thunder qua song structuur en productie. Beide overigens zeer geliefd bij mij.

avatar van habada
4,0
Evolutie...met de tijd mee gaan..hier en daar prima nunmers ..alleen net even anders..de opener behoort zeker tot hun 30 beste nummers

avatar van spoiler
Toevallig vorige week ook nog eens gedraaid. Inderdaad best een leuke plaat hoor.

avatar van Brunniepoo
4,0
Jammer dat de B-kant zo ver achterblijft bij de A-kant. People Come, People Go is wat mij betreft zelfs een van hun beste nummers en Weekend een terechte hit. Maar misschien is dat wel het grootste probleem van de band in de latere periode: de albums klinken minder consistent en moeten het te veel hebben van incidentele uitschieters, zoals de genoemde nummers of het titelnummer op de opvolger. Als ook die uitschieters uitblijven, zoals op de twee laatste platen, dan ontstijgt het de middelmaat niet meer echt.

avatar van bikkel2
2,5
Ik heb het vermoeden dat de mindsetting en het tijdsbeeld debet is geweest aan de minder artistieke prestaties van E&F.
Meer gericht op de persoonlijkheid van Jerney uiteindelijk.
Albums maken met epische stukken en wat kortere - waarvan eentje meestal de hit werd- werkte een tijd prima.
Hier overtuigd People Come, People Go inderdaad. Al hoor je wel al de stijl die verder op de plaat wordt gehanteerd. Een soort van zwoele romantische pop met een foefje disco.
Alleen werkt de opener zo goed omdat het interessant wordt gehouden door meerdere sferen in te brengen.
En zo is de fan van het 1e uur ook tevreden gehouden.
Weekend is gewoon een slim liedje en Fire Of Love een prima aansluiter( ook een single)
Maar daarna wordt het toch wel erg zoetig en slap.
Erg gedateerd ook als je het nu hoort.

Ik verbaas mij er nog steeds over dat de gebroeders Koerts hier mee akkoord gingen. Maar misschien heb ik het wel mis.
Feit is wel dat producer Jaap Eggermont het album in 1e instantie afkeurde.

Dit album werd altijd vaak ondergewaardeerd. Met een mini budget dit voor elkaar krijgen is formidabel. Regelmatig bekritiseerd omdat er te veel disco invloeden waren. Maar echt waar, ook de gebr Koerts wilden deze style! Luister eens naar Thanks for the Love uit 1975 dat was ook al bijna disco.

avatar van musician
2,5
Jawel, maar dat wil nog niet zeggen dat het goed is.
Ik geloof er niets van, dat je een artiest kunt zijn die verantwoordelijk is voor het geluid van bijvoorbeeld Atlantis en Song of the marching children en dan bewust denkt: ach, laat ik eens overstappen naar Weekend.

Het komt zelden voor en, toegegeven, ze maakten het nog niet zo bont als ooit BZN die net zo makkelijk van hardrock naar Mon amour en Sevilla overgingen.
Maar je geloofwaardigheid staat wel behoorlijk op het spel als je van getalenteerde symfonische rock band de overstap maakt naar wat er na 1979 allemaal vanuit Earth & Fire zou komen.

Ik denk eerder, dat ze de magie en de ideeën gewoon zijn kwijtgeraakt. De pijp toch moest roken en dat singles/muziek als Weekend daar buitengewoon geschikt voor waren, we praten over platenverkoop.

En dat zeg je dan natuurlijk niet, dan zeg je dat je al jáááren naar deze stijl toe wilde (als dat waar is dat ze dat hebben gezegd). Tot zover dan inderdaad het laatste restje geloofwaardigheid. Ze hebben nooit meer iets fatsoenlijks op de plaat gezet.

avatar van LucM
2,5
Zo goed als kant 1 is, zo zwak is kant 2. Weekend is een prima single en steekt hier bovenuit, Fire of Love en People Come, People Go zijn ook sterk maar de rest is vervelend en nietszeggend en kan mij niet bekoren. Earth & Fire was duidelijk een band die het meer moest hebben van de hitsingles dan van hun albums.

avatar van gaucho
3,0
LucM schreef:
Earth & Fire was duidelijk een band die het meer moest hebben van de hitsingles dan van hun albums.

Nou, in dit stadium wel, maar de eerste vier albums van de band bevatten prima LP-pop. Tenminste als je houdt van een symfonische benadering met langgerekte nummers. Ik reken met name Atlantis en To the wold of the future tot de beste albums uit de Nederpop-geschiedenis.

Ongeveer vanaf Gate to infinity ging het in dat opzicht mis. Dit album vind ik per saldo nog niet eens zo slecht. People come and people go vind ik nog altijd een zeer fraai en sfeervol opgebouwd nummer, ook al is het meer pop dan rock. Weekend is natuurlijk een huppeldeuntje, maar ik vind het toch wel goed in elkaar zitten. En Fire of love is in al zijn eenvoud ook best een krachtig nummer, en werd als tweede single nog een bescheiden hit.
Maar wat hierboven meermalen wordt geconstateerd is absoluut waar: op kant 2 vergrijpt E&F zich aan nietszeggende popdeuntjes met een funky randje. De instrumentale afsluiter Answer me is niet eens onaardig, maar voelt toch ook een beetje aan als filler. Over de andere nummers kunnen we het beste zwijgen.

Jammer, maar het zou vanaf het volgende album nog veel erger worden...

avatar van LucM
2,5
Hun eerste 4 albums waren inderdaad prima, nadien ging het bergafwaarts. Maar deze band is toch meer bekend van haar hits dan haar albums.
Reality Fills Fantasy was het meest succesvolle album van Earth & Fire vooral dankzij de overigens de uitstekende hitsingle Weekend dat een nr.1-hit werd (wellicht hun grootste hit) en een grote hit doet het album waarop dat nummer staat goed verkopen. Earth & Fire heeft altijd een neus voor goede hits gehad al vond ik de hits na dit album ook al minder.

Gast
geplaatst: vandaag om 05:42 uur

geplaatst: vandaag om 05:42 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.