The Allman Brothers Band - Brothers and Sisters (1973)

"Brothers and Sisters" is het eerste album van The Allman Brothers Band na het overlijden van gitaarfenomeen Duane Allman. Het gemis is groot, maar het moet gezegd worden, gitarist Richard "Dickey" Betts neemt de honneurs meer dan prima waar. "Brothers and Sisters" is gewoon een uitstekende southern rock plaat met overduidelijke invloeden uit de blues. Ook zijn er invloeden uit de country merkbaar, met name op klassieker "Ramblin' Man", maar ook op het afsluitende "Pony Boy". Daarnaast vind ik dat er als gevolg van de dood van Duane Allman een lichte verschuiving heeft plaatsgevonden in het bandgeluid. Het kenmerkende dubbele gitaargeluid van de band is vervangen door een tweede instrument in de hoofdrol (naast de gitaar van Dickey Betts), de piano. Ik vind dit een welkome aanvulling op het geluid op "Brothers and Sisters". Tenslotte nog aandacht voor de magistrale instrumental "Jessica" die niemand herkent op basis van de titel, maar die iedereen herkent als de tune van het BBC programma Top Gear. Ook zonder Duane Allman leveren The Allman Brothers Band een puike plaat af, die naast een iets andere sound ook de geest van Duane Allman levend houdt.

Na de zwaardere en agressievere eerste twee studio-albums begon er op Eat a peach al een kleine verschuiving qua repertoire, en dat krijgt z'n definitieve beslag op Brothers and sisters. De nummers betreden nu een soort middenweg tussen de blues en de country, soms wat meer naar de ene kant leunend, soms wat meer naar de andere, maar over het geheel zo een nieuwe sound brengend die wat ontspannener is maar na een aantal malen draaien eigenlijk niet minder boeiend is dan het vroege werk. Het is een ander soort spanning, schijnbaar minder hectisch, iets melancholischer maar misschien niet minder gepassioneerd, en voor mij persoonlijk met een grote warmte en soms zelfs intimiteit. Opeens is het niet meer zo vreemd dat deze plaat vijf weken op nummer 1 in de Amerikaanse albumlijsten stond.

Overigens, Ronald5150, na de dood van Duane Allman bracht de groep eerst nog Eat a peach uit. Brothers and sisters is hun eerste plaat na de dood van bassist Berry Oakley het jaar daarop.
 

Prima bluesrock plaat die een wat lichtere sound heeft dan hun eerder werk maar dankzij de sterke composities van vooral Dickey Betts toch van hetzelfde hoge nivo is.De nummers Jessica en Ramblin' man zijn klassiekers en klinken 40 jaar na dato nog verrassend fris.Daarnaast zijn de sterke Bluesy nummers Jelly jelly en Southbound uitschieters.

Als je van dit album en/of The Allman Brothers Band houdt, dan is de DeLuxe editie eigenlijk niet te missen. Wat een fantastische 2e CD zit daarbij met Rehearsals, Jams and Outtakes!
Favorieten zijn I'm Gonna Move to the Outskirts of Town (Rehearsal) & Early Morning Blues (Outtake). Veel beter krijg je de band niet te horen, echt van het niveau At Fillmore East.

De plaat zelf zonder de geweldige Duane Allman op gitaar, die overleed door een motorongeluk, is de laatste sterke reguliere plaat van de band. Dickey Batts neemt hem waardig waar. Het album is wat minder 'zwaar' dan bijvoorbeeld het debuut, waarvan Ramblin' Man het mooiste voorbeeld is. Toch zijn de meer blues gerichte nummers mijn favorieten hier, zoals Southbound, Jelly Jelly en natuurlijk het ook live vaak gespeelde Jessica. Prettig op deze plaat zijn zeker ook de toetsen: piano en orgel. Prachtig is het artwork, vooral die van de foldout LP, met binnenin de klaphoes een retro foto van de familie Allman.

Het album is een mooi voorbeeld van hoe een rootsrockcountryblues album mag klinken. Geen zoetsappige country, maar rockerige country. Geen zware blues, maar meer de rockstijl van de blues, zonder dat de stevige rock de overhand neemt. Er is meer oog voor de melodie dan voor de scherpe kant. Door anderen reeds opgemerkt: eens met het mooie volle geluid. Ondanks het verlies van slidegitarist Duane en bassist Oakley staat de muziek sterk. De tijdloosheid van het album: moderne americana-albums kunnen nog steeds veel leren van de composities van dit album.

Niet dat ik loop te juichen voor alle nummers. Akkoestische countryblues afsluiter Pony Boy is niet helemaal mijn stijl. En Jelly Jelly gaat vaak voorbij zonder dat ik er echt aandacht aan besteed. Daar staat tegenover dat Dicky Betts enorm op dreef is en uitstekende de vele gitaarpartijen voor zijn rekening neemt. Omdat hij aandacht besteed aan de melodie, lijkt het alsof de nummers veel meer glijden. Het vlotte Ramblin' Man en de klassieker en instrumentale Jessica zijn daar voorbeelden van.

Scherp en baanbrekend is het album niet. Trendsetter voor Americanamuziek juist wel.