The Allman Brothers Band - Brothers and Sisters (1973)

Southern Rock is heerlijk eenvoudig weg te luisteren muziek. Ik zit al weken in een roes van dat soort muziek, en leer steeds meer ontdekken. Deze heb ik besteld en is met name voor het nummer Jessicca een niet te missen album vind ik.

zjn er nog mensen die dvd's zoeken van ABB ?

Dit album ben ik nu aan het beluisteren, maar klinkt wat moderner en misschien ook wel viruozer dan hun debuut album. En het klinkt wat radiovriendelijker en daardoor weer iets toegangkelijker.

Mooi album waar het moelijk kiezen is of ik deze nu beter of minder of gelijkwaardig vind aan hun debuutalbum.

Fillmore East blijf ik denk ik wel hun beste plaat vinden, zulke pareltjes met zo'n mooi heldere geluidskwaliteit hoor je niet vaak meer.

Toegankelijke en vrolijke plaat. Heel leuk en een goede zanger. Doet het vooral goed wanneer ik alleen in de auto zit en heel hard mee kan zingen. Jelly Jelly is mijn favoriet.

2 zangers zelfs...: Gregg Allman en Dickey Betts zingen om de beurt een liedje....

Deze plaat heb ik net nog ff gedraaid, maar perfect zomer plaatje.

Als de zon schijnt en je speelt deze af heb je er weer helemaal zin in.

"Brothers and Sisters" is het eerste album van The Allman Brothers Band na het overlijden van gitaarfenomeen Duane Allman. Het gemis is groot, maar het moet gezegd worden, gitarist Richard "Dickey" Betts neemt de honneurs meer dan prima waar. "Brothers and Sisters" is gewoon een uitstekende southern rock plaat met overduidelijke invloeden uit de blues. Ook zijn er invloeden uit de country merkbaar, met name op klassieker "Ramblin' Man", maar ook op het afsluitende "Pony Boy". Daarnaast vind ik dat er als gevolg van de dood van Duane Allman een lichte verschuiving heeft plaatsgevonden in het bandgeluid. Het kenmerkende dubbele gitaargeluid van de band is vervangen door een tweede instrument in de hoofdrol (naast de gitaar van Dickey Betts), de piano. Ik vind dit een welkome aanvulling op het geluid op "Brothers and Sisters". Tenslotte nog aandacht voor de magistrale instrumental "Jessica" die niemand herkent op basis van de titel, maar die iedereen herkent als de tune van het BBC programma Top Gear. Ook zonder Duane Allman leveren The Allman Brothers Band een puike plaat af, die naast een iets andere sound ook de geest van Duane Allman levend houdt.

Na de zwaardere en agressievere eerste twee studio-albums begon er op Eat a peach al een kleine verschuiving qua repertoire, en dat krijgt z'n definitieve beslag op Brothers and sisters. De nummers betreden nu een soort middenweg tussen de blues en de country, soms wat meer naar de ene kant leunend, soms wat meer naar de andere, maar over het geheel zo een nieuwe sound brengend die wat ontspannener is maar na een aantal malen draaien eigenlijk niet minder boeiend is dan het vroege werk. Het is een ander soort spanning, schijnbaar minder hectisch, iets melancholischer maar misschien niet minder gepassioneerd, en voor mij persoonlijk met een grote warmte en soms zelfs intimiteit. Opeens is het niet meer zo vreemd dat deze plaat vijf weken op nummer 1 in de Amerikaanse albumlijsten stond.

Overigens, Ronald5150, na de dood van Duane Allman bracht de groep eerst nog Eat a peach uit. Brothers and sisters is hun eerste plaat na de dood van bassist Berry Oakley het jaar daarop.
 

Ik denk niet dat je een southern rock plaat een countryplaat kan noemen.

Ik bedoelde te zeggen dat "Brothers and Sisters" de eerste studioplaat ("Eat a Peach" is een liveplaat) is sinds de dood van Duana Allman. Maar chronologisch gesproken heb je helemaal gelijk.

Niet om flauw te zijn of om mijn gelijk te halen, maar Eat a peach vind ik niet echt een liveplaat, want naast livewerk staan er ook zes studionummers op, en dan echt serieuze en geen opvullertjes of wegwerpmateriaal, dus ik denk dat veel Allman-fans het als een aparte c.q. nieuwe plaat beschouwen.
 

Ok. Ik zal het anders formuleren: voor mij is "Eat a Peach" meer een liveplaat, dan een studioplaat. Dat Allman Brothers fans dit wellicht anders zien kan ik me wel voorstellen.

Prima bluesrock plaat die een wat lichtere sound heeft dan hun eerder werk maar dankzij de sterke composities van vooral Dickey Betts toch van hetzelfde hoge nivo is.De nummers Jessica en Ramblin' man zijn klassiekers en klinken 40 jaar na dato nog verrassend fris.Daarnaast zijn de sterke Bluesy nummers Jelly jelly en Southbound uitschieters.

Echt veel bluesrock staat mijns inziens niet echt op deze plaat.

Daar stonden de eerste platen van The Allmans toch echt meer bol van.

Hier wordt (op geslaagde wijze) gewisseld tussen blues, country en southern rock.

Vind dit het eerste album van hun wat ik meer als luchtige popliedjes vind klinken, net wat je zegt Ozric, met name hun eerste 3 platen stonden bol van de pure bluesrock.

Ken hun albums tot en met deze, latere platen schijnen een stuk minder te zijn. heb nu hun eerste 4 en van Eat À Peach en Fillmore East heb ik de deluxe versies. Lijkt me goed genoeg om je een keertje uit te leven met de muziek van deze band.

Vanaf de derde of viede reunie. Dus ongeveer 1989, is het weer pure bluesrock wat de band speelt.

Deze vind ik ook super anders hoor, denk dat ik deze op een andere manier toch net zo goed vind dan hun debuut album.

Beste ricardo idd hun eerste plaaten zijn geweldig.
Wat jij opnoemde die albums heb ik ook.

Hun latere werk is misschien iets minder iets gladder/gelikter.
Maar er zijn zeker een paar erg goede cd's bij.

Kan je zeker seven turns , shades of two worlds en where it all begins,en de twee live albums
An evening with the allman brother band first en second set aanraden.

Zijn ook erg goede albums(vindt ik).
Lekkere blues/rock southern rock.

Ik vind persoonlijk zo'n beetje aales goed van Allmans, Betts, Gov't Mule, Haynes en Trucks.

De aller slechtste plaat uit deze grote familie is Allman & Woman, verder mag je van mij alles blindelings aanschaffen.

Kijk wel uit met Betts, want hij wil nog wel eens erg country uit de hoek komen.

Er is nu een 4-cd deluxe versie verschenen, met ontzettend veel extra's en een boekwerk erbij:

Allman Brothers Band - hittinthenote.com

Goeie tip Ozric!

Al jaren een van mijn lievelingsplaten. Toen ik deze al geruime tijd kende heb ik Eat a Peach en Live At Fillmore ook maar aangeschaft. Ook meer dan goed, maar Brothers And Sisters kent voor mij geen enkel zwak moment.

Ik ben daarna opgehouden met deze band, omdat ik niet het idee heb dat dit album te overtreffen is. Maar misschien zit ik er naast natuurlijk.

Ramblin' Man en Southbound vind ik de hoogtepunten, maar eigenlijk is alles top. Echt een verplichte aankoop voor elke bluesmuzikant.

Best wel een leuk albumpje. Het rockt lekker en tussen de nummers staan geen zwakke broeders(of zusters). Desondanks vind ik dit, op rambling man na, niet echt bijzonder. Leuk om een keer gehoord te hebben, dat wel!

Als je van dit album en/of The Allman Brothers Band houdt, dan is de DeLuxe editie eigenlijk niet te missen. Wat een fantastische 2e CD zit daarbij met Rehearsals, Jams and Outtakes!
Favorieten zijn I'm Gonna Move to the Outskirts of Town (Rehearsal) & Early Morning Blues (Outtake). Veel beter krijg je de band niet te horen, echt van het niveau At Fillmore East.

De plaat zelf zonder de geweldige Duane Allman op gitaar, die overleed door een motorongeluk, is de laatste sterke reguliere plaat van de band. Dickey Batts neemt hem waardig waar. Het album is wat minder 'zwaar' dan bijvoorbeeld het debuut, waarvan Ramblin' Man het mooiste voorbeeld is. Toch zijn de meer blues gerichte nummers mijn favorieten hier, zoals Southbound, Jelly Jelly en natuurlijk het ook live vaak gespeelde Jessica. Prettig op deze plaat zijn zeker ook de toetsen: piano en orgel. Prachtig is het artwork, vooral die van de foldout LP, met binnenin de klaphoes een retro foto van de familie Allman.

Niet echt de familie Allman, maar gewoon de families/gezinnen van alle bandleden, oftewel de Allman familiy.

Het was inderdaad anders wel een hele grote familie geweest!

Ik weet uit de biografie van Gregg wel weer wie het jongetje en het meisje zijn, maar dat moet ik dan even opzoeken.

Hoe dan ook, één van de gezelligste en meest nostalgische hoezen ooit!

Oh, dat zou ik leuk vinden om te weten wie dat jongetje en meisje zijn.

Het jongetje is Vaylor Trucks (zoontje van Butch Trucks) en het meisje is Brittany Oakley (dochter van Berry Oakly)...

Vaylor is een bluesgitarist en Brittany is een prachtige vrouw en massage therapeute.

Trouwens, dit is wel een interessante link: Face the Music - Where Are They Now?, Real People Stories : People.com

Bedankt!

Mooi verhaal van die twee in People!