menu

Wilco - The Whole Love (2011)

mijn stem
3,95 (441)
441 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Pop
Label: dBpm

  1. Art of Almost (7:16)
  2. I Might (4:01)
  3. Sunloathe (3:19)
  4. Dawned on Me (3:43)
  5. Black Moon (3:56)
  6. Born Alone (3:55)
  7. Open Mind (3:40)
  8. Capitol City (4:03)
  9. Standing O (3:29)
  10. Rising Red Lung (3:09)
  11. Whole Love (3:49)
  12. One Sunday Morning (Song for Jane Smiley's Boyfriend) (12:04)
  13. I Love My Label * (3:29)
  14. Message from Mid-Bar * (4:47)
  15. Speak Into the Rose * (6:38)
  16. Black Moon [Alternative Take] * (3:54)
  17. Sometimes It Happens * (4:23)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 56:24 (1:19:35)
zoeken in:
avatar van BenZet
4,5
Stijn_Slayer schreef:


Vocaal en tekstueel vind ik Tweedy alleen niet goed genoeg om hem echt bij de allergrootsten te rekenen.


Ben benieuwd waarom je dat vindt, waar let je dan op?

avatar van corn1holio1
5,0
Vocaal kan ik ergens nog wel begrijpen, het zeker geen wereldzanger Tweedy. Mij stoort dat zo goed als nooit en nergens trouwens, ook niet bij andere bands.
Maar tekstueel? Ik vind Tweedy bij momenten toch zeer sterk uit de hoek komen, ik vind hem zelfs één van de betere tekstenschrijvers die ik ken.

Stijn_Slayer
Hij heeft een beetje een dun, ietwat nasaal stemmetje met een nogal klein bereik. Tekstueel heeft hij wel wat te melden, maar met de allergrootsten heb ik het over de Nick Drakes van deze wereld en daar komt hij echt niet bij in de buurt. Daarvoor is hij stilistisch ook niet goed genoeg.

avatar van Sandokan-veld
3,5
Ik denk dat Tweedy van zichzelf eerder een soort folkie is dan echt een poëet, ja. In het schrijven van liedjes, dat wil zeggen de combinatie van tekst akkoorden en melodie vind ik hem wel echt tot de wereldtop horen.

avatar van bertus99
3,5
Dat vind ik ook. Tweedy schrijft teksten die alleen hij op muziek kan zetten. Dylan kan dat, Hiatt kan dat, Van Morrison en nog zo'n paar. Tweedy's zangstem kan je niet met de hiervoor genoemde vergelijken. Ik vind dat hij niet zo'n groot bereik heeft en al gauw gaat knijpen in de hogere tonen.
De klank van zijn stem heeft echter wel een gevoelige kwaliteit. En heel eigen. Bij hem heb ik het gevoel dat wat hij zingt ook echt uit zijn innerlijk komt.

Stijn_Slayer
Die emotie in z'n stem vind ik niet zo heel erg duidelijk aanwezig. Hij heeft inderdaad wel een stem die erg eigen is. Je hoort ook dat hij zich niet anders voordoet dan hij is, maar échte hartstocht zoals bijv. Neil Young of Josh T. Pearson hoor ik niet zo. Als hij iets beter of gevoeliger kon zingen, had hij bij mij nog hogere ogen kunnen gooien.

Niet dat ik verder iets tegen zijn stem heb. Dit alles is alleen omdat ik zie dat Wilco een vrij trouwe fanbase heeft en ze meer dan eens één van de beste bands van dit moment worden genoemd.

avatar van Sandokan-veld
3,5
Nou, dit vind ik niet hun allerbeste plaat, maar Yankee Hotel Foxtrot en Sky Blue Sky heb ik al sinds de release en draai ik nog steeds geregeld. Het is ook vooral hoe de liedjes onder je huid kruipen en een deel van je leven worden, dan dat het bij de eerste x aantal luisterbeurten nou allemaal zo enorm geniaal klinkt.

En hun reputatie is ook voor een groot deel gebaseerd op hun kunde als liveband. Hun laatste twee studioplaten zijn wat minder revolutionair goed dan hun werk in de tien jaar daarvoor, maar live horen ze echt bij de allerbeste bands op deze aarde. Vooral Nels Cline en Glenn Kotche horen bij de beste instrumentalisten van hun generatie, imho

avatar van BenZet
4,5
Toch leuk al die meningen, zelf ben ik wel een bewonderaar van Tweedy. Zowel zijn teksten, zang, muziek en voorkomen.

avatar van oceanvolta
4,0
Sandokan-veld schreef:
In het schrijven van liedjes, dat wil zeggen de combinatie van tekst akkoorden en melodie vind ik hem wel echt tot de wereldtop horen.




Wat betreft de zang en lyrics op zich ben ik het met Stijn eens.

avatar van Ernie
4,0
[i]Sandokan-veld schreef[/i]

En hun reputatie is ook voor een groot deel gebaseerd op hun kunde als liveband. Hun laatste twee studioplaten zijn wat minder revolutionair goed dan hun werk in de tien jaar daarvoor, maar live horen ze echt bij de allerbeste bands op deze aarde. Vooral Nels Cline en Glenn Kotche horen bij de beste instrumentalisten van hun generatie, imho


Als je éénmaal live de finale van Impossible Germany hebt gezien kan je er idd niet omheen dat ze muzikaal bij de wereldtop horen Ik krijg nog koude rillingen op mijn rug als ik denk aan het optreden op pukkelpop dit jaar.

Robertus
Misschien niet het allerbeste Wilco album; wat mij betreft wel de beste van de laatste drie in deze line-up. Tekstueel en thematisch is het geen meesterwerk in de trant van ST, YHF en AGIB, maar muzikaal en productietechnisch wordt dit wel ruimschoots gecompenseerd.

Ik kan me nog goed herinneren dat ik de opener Art Of Almost al een enorme verademing vond ten opzichte van de wat brave voorganger (Wilco (The Album)). Wat volgt is de single I Might, dat vergezeld wordt door stampende drums en stomende keyboards. Ook in dit nummer is muzikale spanning wel degelijk aanwezig.

Vervolgens flowt het album moeiteloos en losjes door de songs die volgen, waarbij Dawned On Me, Born Alone, Standing O (persoonlijke favoriet) en One Sunday Morning als klassiekers eruit springen, ook een dikke drie jaar later. En alhoewel ik neig naar de ruigere Wilco, zijn de verstilde, magische 12 minuten van OSM de beste afsluiter die je voor dit album kan bedenken. De houdbaarheid van dit album is wat mij betreft gewaarborgd.

Dan nog mijn favoriete Tweedy-versus-Cline gitaargeweld-momentje: Het coda van Born Alone met die galopperende drums van Kotche: FANTASTISCH!!!

Ik ben benieuwd wat er gebeurt als je die twee met een stel gitaren en versterkers opsluit in een lift en hun opgebouwde irritaties via de gitaar laat uitvechten.

Tijdens de tour ook tweemaal gezien: november 2011 in Tilburg, augustus 2012 op Pukkelpop. Ik kan werkelijk niet zeggen welke van de twee concerten het beste was..Pukkelpop was wat steviger en korter (met belachelijk weinig publiek, maar dat gaf het wel iets exclusiefs..), Tilburg weer wat gevarieerder en uitgebreider. Maar, het is al vaak gezegd, wat een liveband is dit!

Robertus
Allemachtig, wat is One Sunday Morning toch een immens diepe, prachtige song. 12 minuten ademstilstand en brok in mijn keel. Dit soort grootse songs mis ik wel een beetje op het overigens best lekkere plaatje Star Wars.

De rest van het album is ook prachtig, maar werkt voor mij rustig naar deze climax op het einde toe. Halfje erbij!

avatar van Ernie
4,0
Deze moet ik toch ook dringend aanschaffen.

Staat al lang op iPod maar sinds de machtige live-versie van Art of Almost op cactusfestival dit jaar ben ik volledig verkocht aan dit album.

het biedt het beste van de 2 werelden van Wilco. Experimentele geluidslagen en zachte genietbare liedjes, soms in combinatie met elkaar.

Ze moeten hun eerste slechte plaat nog maken deze helden wat een enorme prestatie is na 9 albums.

De nieuwste staat al in de steigers...

avatar van Wickerman
4,0
Mijns inziens de meest veelzijdige plaat van Wilco. Je hoort eigenlijk al hun geluiden wel terug op deze plaat. Hierdoor luistert 'ie fijn weg, maar heeft 'ie anderzijds ook een 'lack of focus'. Desalniettemin, misschien toch dé plaat van Wilco die je mee zou nemen naar een onbewoond eiland.

avatar van zoppo
5,0
Aanvankelijk was ik niet zo enthousiast, een paar jaar verder en ik vind dit de beste plaat van Wilco.
Het wachten is op een live registratie van concertfavoriet Art of Almost.

avatar van Marco dB
4,5
zoppo schreef:
Het wachten is op een live registratie van concertfavoriet Art of Almost.


Daarvoor kun je terecht op een van de vele Roadcases.

4,5
Sunloathe zou zo op een Big Star album kunnen staan. Ontzettende groeier van een album. Een hoop van de nummers hadden qua sfeer ook op andere Wilco albums kunnen staan wellicht. Dat komt wellicht ook omdat ik relatief laat ben ingestapt en 10 albums (al luister ik vooral naar YHF en verder) dan nogal wat om op te nemen. Maar wat is het resultaat daarvan? Ik zet dit album op en denk bij elk nummer: "Oh ja! Da's ook een goed nummer." Dit heeft gewoon iets weg van een greatest hits album. Productie is ook erg rijk. Lekker hoor.

Arbeidsdeskundige
Art of Almost is natuurlijk een fenomenaal openingsnummer. Maar het absolute hoogtepunt vind ik One Sunday Morning (Song for Jane Smiley's Boyfriend). Dit nummer is zo intens met fraaie ingetogen zang en dito pianospel. Kippenvel komt niet in de buurt om te beschrijven hoe diep dit nummer mij weet te raken.

avatar van ZERO
4,0
Wilco slaagt er wederom in om een erg sterk album af te leveren. Vanaf Being There t/m deze The Whole Love variëren hun albums van erg goed tot briljant. Het niveau van de toppers in die reeks wordt hier wat mij betreft niet gehaald, maar toch respect voor een band die er in slaagt om 15 jaar lang de ene na de andere sterke plaat uit te brengen.

Het hoogtepunt hier is voor mij de afsluiter One Sunday Morning. Die behoort sowieso tot het beste werk van Wilco. Andere favorieten heb ik niet aangeduid. Niet omdat er geen andere goede nummers opstaan, wel omdat ze ontzettend dicht bij elkaar liggen. Ik denk dat er van de overblijvende 11 nummers zeker 8 zijn die ik als favoriet zou kunnen aanduiden, maar geen enkele waarvan ik dat zeker zou willen doen.

Dus dan hou ik het maar bij die ene. One Sunday Morning. Geweldig nummer!

4*

avatar van Poles Apart
4,0
3LP 'Expanded' editie in aantocht voor Record Store Day in april.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:28 uur

geplaatst: vandaag om 18:28 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.