Kasabian - Velociraptor! (2011)

Veel meer mensen zouden naar deze band moeten luisteren. Simpel: klassieker.

Kasabian laat op dit album meerdere gezichten zien. Je kan er verschillende invloeden in horen. Ik moet tijdens het beluisteren van dit album onder meer denken aan The Beatles (La Fee Verte), Kaiser Chiefs (Velociraptor!), The Chemical Brothers (Switchblade Smiles) en Red Hot Chili Peppers (zo hier en daar).

Het album begint goed met Let's Roll Just Like We Used To, een song waarin vooral de trompetten en de slepende zang opvallen. Het daaropvolgende Days Are Forgotten is een sterke rocksong, met dynamische strofes en lange noten in het refrein. Het weemoedige Goodbye Kiss is een heel mooi nummer en m'n persoonlijke favoriet van het album. In La Fee Verte wordt naar Lucy in the Sky with Diamonds van The Beatles gerefereerd. Velociraptor! is vrij kort maar erg energiek. Een echt springnummer om helemaal los op te gaan. In het veel rustigere Acid Turkisch Bath vallen de strijkers op. Tot en met Man of Simple Pleasures klinkt het allemaal prima en twijfel ik tussen 4* en 4,5*. De laatste twee nummers maken de keuze makkelijk. Switchblade Smiles is een mislukt electronica-experiment en Neon Noon vind ik tamelijk slaapverwekkend, dus vier sterren lijken me wel voldoende.

Maar om met een positieve noot af te sluiten: Kasabian zet hier een album neer dat eigenzinnig en een tikje experimenteel is, maar ook toegankelijk en zelfs erg catchy op bepaalde momenten. Velociraptor! is een sterke en veelzijdige plaat waar ik met veel plezier naar luister.

Kasabian klinkt elk album anders zonder aan kwaliteit te veliezen.
Hier hoor ik The Last Shadow Puppets terug, en de zang neigt naar Blur.

Het enige album dat ik vooralsnog bezit van Kasabian. Zopas opnieuw beluisterd en ik moet zeggen dat het vrij avontuurlijke band is afgaande op dit album. Niet echt nieuw, er wordt van alles uit de popgeschiedenis gehaald, van The Beatles (ongelooflijk hoe invloedrijk deze band nog steeds is) via David Bowie en Depeche Mode tot R.E.M. en Blur. Niet alle songs vind ik sterk (Switchblade Smiles bv. vind ik minder) maar het vormt toch een afwisselend en boeiend geheel. De voorganger wil ik ook eens horen.

Niet zo goed als het vorige album. Waar Ryder na 1 luisterbeurt al aangaf dat de schijf top was, doet deze er iets langer over. Toch was dit een van mijn favoriete albums dat jaar. De openingsplaat is gelijk erg episch en zou niet misstaan als een James Bond plaat. Days Are Forgotten is ook erg lekker.

Bij Goodbye Kiss lijkt het verval echter aanstaande. Als een Kasabian nummer niet rocked, dan is de zang gelijk heel erg zeurderig en dan vind ik het ook echt helemaal niks. Bij Goodbye Kiss is dit dus het geval. La Fee Verte met zijn Beatles-feel en referenties maakt dat echter weer dubbel en dwars goed.

In tegenstelling tot veel mensen vind ik Velociraptor ook echt slecht. Het nummer zeurt echt in mijn oren. Van Acid Turkish Bath ben ik ook geen fan, al kan ik de diversiteit wel waarderen. I Hear Voices vind ik echt geweldig. Heerlijk chillen. Re-Wired is sterk en zing je meteen mee, zoals we van Kasabian gewend zijn.

Laatste hoogtepunt is Switchbade Smiles. Dit album is niet zo goed als het voorgaande, maar nog altijd heeeeeel lekker.

Kasabian is voor mijn één van de vele indierockbands van de 21e eeuw die ik vooral ken van naam, maar waar ik niet meteen een nummer op kan plakken. In gedachten was dit voor mij ook eerder indiepop met een gitaartje er bij, maar met het album te luisteren is het toch iets meer rock. Al is het ook nergens bijzonder en is de groep toch wat inwisselbaar met andere tijdsgenoten uit het zelfde genre. Niets origineel dus, maar ook niet slecht. Een uitloper van de Britpop, maar dan wat strakker.