The Doors - Strange Days (1967)

...dan kan je gelijk door tot en met L.A Woman. The Soft Parade vind ik persoonlijk de minst sterke (wel erg goed natuurlijk) Doors plaat. Er zal nog een wereld voor je open gaan met al dat moois.
Morrison Hotel en vooral L.A Woman laten een wat meer bluesy geluid horen, fenomenale platen!

Trollbericht + reactie verwijderd.

Zeer sterke opvolger. Voor mij iets minder pakkend dan het debuut, maar dat is natuurlijk geen schande. Dit album heeft wat mij betreft wel de beste afsluiter. Slechte afsluiters maken The Doors dan ook niet....

Geniaal wanneer je 2 fantastische platen ( deze en het debuut ) in 1 jaar ( 1967 ) kan maken. Half puntje minder voor deze Strange Days omdat het verslavende orgeltje van Ray Manzarek iets minder prominent aanwezig is, behalve bij de afsluiter When The Music"s Over.

The Doors collectie maar eens aan het aanvullen en Strange Days is de volgende in rij.
Kom dan maar eens met een waardige opvolger, na het geweldige debuut.
Wat mij betreft waardig en een plaat met geen zwakke plekken.
Strange Days is wat meer duister, maar evengoed op gepaste tijden aanstekelijk zweverig.
Afwisseling zat en zelfs poezie van Jim, met onheilspellend gebrachte avant-garde als muzikale omlijsting, wordt er gebracht ( Horse Latitudes.)
Dit album met het orgel van Manzarek, veel slidegitaarpartijen van Krieger en Densmore die het ritmisch een fijn jazzytintje mee geeft.
Fantastische drummer, die met gemak tot de beste drummers uit de rock behoort, al is hij nooit een echte rockdrummer geweest.
Jim klinkt rijper en haalt meer uit zijn stem.
Misschien toch een wat onderschatte vocalist, want de lage regionen - waar hij zich veel in begaf - zijn doorgaans moeilijker dan hoge zanglijnen.
De afsluiter When The Music's Over lijkt in basis op The End, maar legt het in spanning iets af tegen die song, maar laat wel horen dat The Doors andermaal ruim 10 minuten kunnen boeien.

Het debuut kent wat meer highlights, maar imo doet Strange Days er niet heel veel voor onder.
Gewoon een fantastische 2e plaat met een pak uitstekende songs. De inspiratie was groot.

Goed stuk, Michel! Maar ik vind dat er toch wel één zwakke plek te vinden is. Horse Latitudes is voor mij een instant skipper. Daar kan ik weinig mee. Voor de rest kan ik me aardig in je betoog vinden, alhoewel ik When The Music's Over misschien nog wel beter vind dan The End.

Geweldige opvolger van het magistrale debuut.

Kreeg van de week de 50th anniversary 2CD binnen.

De MONO miks laat oude tijden herleven. In 1968 was dit mijn album en ik weet nou weer waarom !

De Stereo schijf is trouwens ook niet verkeerd, m'n ouwe 80ies CD kan zo de prullenbak in ............

Iemand een idee waarom van Strange Days geen 'box' verschijnt als in een Deluxe 50th Anniversary Edition. Van hun debuutalbum en Waiting For The Sun zijn ze er wel en die van Soft Parade komt in november zag ik.

Strange is dat hè?

Best wel. Naast dat der voldoende valt te zeggen over de inhoud, zoals het inbreken van veel zaken, zou het natuurlijk wel het leukst zijn als je straks zes box-sets in de kast kan zetten die een beetje een geheel vormen. Maar Strange Days wijkt niet alleen af, die ontbreekt dus eigenlijk zelfs.

Voor mij de beste plaat die ze maakten. Die moet zich dan toch ergens in onderscheiden .......

Strange Days de lp die op #1 staat in mijn persoonlijke top 10.
Een top 10 in willekeurige volgorde natuurlijk maar dit is wel een lp die ik zeer hoog heb zitten.
The Doors hebben samen met Nirvana mijn muzieksmaak sterk veranderd/verbeterd.
Door deze bands ging ik ook muziek waarderen zonder blastbeats en grafrochel.

Opener Strange Days vind ik weer zo'n ongelooflijk sterke acidrock track met die delay op de vocalen, meteen word je mee getrokken in de psychedelische wereld van The Doors.
Ik kan geen minder nummer ontdekken op dit meesterwerk zelfs Horse Latitudes vind ik geweldig.
Moonlight Drive met z'n poëtische tekst, de strand scene in The Doors film is legendarisch en ik wil graag geloven dat het echt zo gegaan is, is onweerstaanbaar mooi.
Dromerig en swingend, uitermate knap.
People are Strange is een tijdloze single met dat gave pianostuk.
Jim Morrison is samen met Peter Gabriel mijn favoriete zanger ever en op Strange Days komt zijn stem nog beter uit de verf dan op de voorganger.

When the Music's Over, hoe vaak ik deze track ook al heb gehoord, ik blijf het ongelooflijk vinden dat in 1967 een paar knapen van amper 24/25 jaar zulke fantastische muziek hebben afgeleverd.
The End is een perfecte song maar When the.. is wellicht nóg beter.

Razend knap dat The Doors in zeer korte tijd zulke baanbrekende en tijdloze muziek hebben gemaakt.

Meesterwerk!!!!

Een fantastisch vervolg levert The Doors hier af. Het enige puntje van kritiek is dat ze het fenomenale debuut in mijn ogen niet overtroffen hebben. Dat neem ik de heren uiteraard niet kwalijk. Strange Days is een album dat ik ook tamelijk grijsgedraaid heb. De opener zet direct de juiste sfeer neer: dromerig, psychedelisch. Ik let bij dit nummer altijd op de baspartijen. Vind ik heerlijk vreemd klinken hier. Dit album is een logische voortzetting van het debuut. Ieder nummer is weer goed, al steken er weer een paar er met kop en schouders bovenuit. People Are Strange en When The Music Is Over zijn daar goede voorbeelden van. The Doors zijn nog altijd sterk op dreef hier.


Tussenstand:
1. The Doors
2. Strange Days

Op bas speelt Douglass Lubahn zijn "heerlijk vreemde" melodieën.

Een goede opvolger maar ik ben een van de weinigen op dit forum die wat minder enthousiast is over deze schijf. De plaat vormt wat meer een geheel dan het weergaloze debuut maar de klik wil maar niet komen.
Het debuut was bij momenten rauw, mysterieus, sfeervol, melancholisch en alles er tussen in. De eerste worp blaast je omver. Deze plaat kan mij maar niet overtuigen, ondanks dat de plaat wel heel degelijk in elkaar steekt. Love Me Two Times, People Are Strange en When The Music's Over zijn uitstekende songs maar You're Lost Little Girl, Unhappy Girl, Horse Latitudes, My Eyes Have Seen You; titels die aan mij voorbij trekken zonder indruk te maken. Het zal er mee te maken hebben dat de eersteling zo dwingend was, de lat zo hoog heeft gelegd dat de opvolger daar niet aan kan tippen. Strange Days klinkt voor mij voor Doors begrippen wat 'alledaags' en wellicht te vrijblijvend. Na Soft Parade de (relatief) zwakste in de serie.

Ik had ergens het idee dat The Doors geen echte bassist hadden maar dat de toetsenist alles speelde, dus de ontdekking die Douglas Lubahn heet is een verrassing. Fantastisch bassist, helemaal op de eerste helft van het album. Ik moet echter toegeven dat ik tegen het einde veel minder euforisch ben dan ik aan het begin van de plaat was. Dit komt vooral door de afsluiter, die ik zelfs vervelend vind in vergelijking met het machtige The End van het debuut. Het kabbelt heel veel en heeft nog een behoorlijk stuk zelfplagiaat naar Light My Fire. Ik hoor dan toch echt liever de bekendere tracks als Love Me Two Times of People Are Strange. Het debuut is voor mijn gevoel toch een stuk spetterender.

Nog steeds wel een goed album, niet daarvan.

Tussenstand:
1. The Doors
2. Strange Days

Lubahn is net overleden (zie R.I.P.) - zat ook in Clear Light overigens (Moby Grape-achtige West Coast band).

Uit hetzelfde jaar van het weergaloze debuut. En waar de eersteling op veel punten af is, wellicht ook diverser van aard vormt dit plaatje meer een geheel, maar wel een met minder memorabele songs. When The Music's Over blijft een pareltje, hetzelfde geldt voor People Are Strange en het vlotte Love Me Two Times. Echter in tegenstelling tot het debuut, bevat dit schijfje een aantal nummers die voor mijn gevoel wat alledaags klinken, Unhappy Girl, Horse Latitudes, My Eyes Have Seen You, stuk voor stuk zijn dit titels die (voor mijn gevoel) bij het debuut de schifting niet overleefd zouden hebben. Over de hele linie genomen vrij degelijk maar voor mij ook een stuk alledaagser en het kan daarmee niet in de schaduw staan van de eersteling.

Tussenstand:

1. The Doors
2. Strange Days

Dit tweede album van The Doors haalt voor mijn gevoel niet het niveau van het eerst, gelijknamige album van deze band. Deze plaat is ingetogener en minder afwisselend. Later hebben ze weer afwisselender en rockende albums gemaakt.

Het slotnummer When the Music's Over doet denken aan hett iindrukwekkende epische succesnummer The End, dat staat op hun debuutalbum.

Mijn score voor dit album ligt iets lager dan voor hun meeste andere albums van The Doors.

Het tweede album syndroom, hoezo?... de band knalt er gewoon weer een prachtig album uit. Als je een plaat begint met een dergelijke 1e drie nummers (strange days, you’re lost little girl, love me two times) en je eindigt met het epische When the music’s over dan ben je een hele grote en weet je als band dat de muziek nog lang niet over is.

En naast de door mij genoemde nummers mogen het prachtige moonlight drive en people are strange niet onvermeld blijven.

Ach het is gewoon een uitstekend album en wat ben ik dan blij dat ik Doors fan ben en al decennia naar deze platen mag luisteren.

En niet te vergeten de intrigerende hoes. Toen ik de plaat voor het eerst zag bij een schoolvriendje thuis, had oudere broers, was ik al verkocht.

Denk dat ik straks de elpee nog maar eens opzet.

Helemaal mee eens! Ik vind het moeilijk kiezen tussen de eerste en deze maar stiekem is dit misschien wel mijn favoriete Doors album

V.w.b. de Doors heb ik het altijd gedaan met een aantal verzamelalbums. Het is tijden geleden dat ik een regulier Doors album volledig heb gestreamd. Vandaag kwam ik dit album tegen in de 100 Greatest Albums of 1967 waarin het op 14 staat. Dat is geheel terecht want het is een schitterend album dat van mij 4* krijgt. Starter en met name de afsluiter zijn de prijsnummers en alles daartussen een enorme troostprijs.
Horse Latitudes is een bijzonder intermezzo, maar zelfs dat stoort niet echt.
Oh ja, 10e in de actuele Best Ever Album chart over 1967

Strange Days is het een na beste The Doors album. 'L.A. Woman' verslaat alles van de band en bijna alles op muziek gebied. De balans op dit album is perfect en stukken beter dan op het debuut, waar een paar zwakkere broeders tussen zitten. Hier niet. Alle songs zijn top en 'Horse Latitudes'? Iedere poëet mag wat dichterlijke vrijheid hebben, vooruit. Op deze plaat kun je dromen, rocken en psychedelisch vervreemden en soms binnen een song van een paar minuten, zoals 'Strange Days' of 'People Are Strange'. Gewoon een geweldige plaat.

Legendarische band, markante zanger, geweldige songs en briljante albums. Zo zou je in een paar woorden The Doors kunnen typeren. In het begin van 1967 verscheen hun titelloze debuutalbum en alsof het ze geen moeite kostte, brachten ze nog geen 10 maanden later de opvolger van “THE DOORS” uit, “STRANGE DAYS”.
Dit album verscheen op 25 september van dat unieke muziekjaar 1967 en het album groeide uit tot één van de beste albums van The Doors, maar maakt ook terecht deel uit van de soundtrack van 1967.
De band met Jim Morrison, Ray Manzarek, Robby Krieger en John Densmore brak begin 1967 door met de geweldige en tot een klassieker uitgegroeide single “LIGHT MY FIRE” en in de slipstream van die single werd ook het debuut warm ontvangen.
Met producer Paul A. Rothchild ging de band vanaf mei 1967 de studio in en nam daar de 10 songs op die op het nieuwe album zijn verschenen. Als bassist werd Doug Lubahn gerekruteerd en de 10 songs die op dit album te vinden zijn, zijn allemaal eigen composities. Er wordt met het titelnummer afgetrapt, een heerlijke uptempo popsong met geweldig toetsenwerk van Manzarek. “YOU’RE LOST LITTLE GIRL” begint met een lekker basloopje en het nummer ontwikkelt zich als een gevarieerde song, doordat het tempo een paar verandert. Het bluesy “LOVE ME TWO TIMES” is uitgegroeid tot een klassieker in het oeuvre van de in Los Angeles geformeerde band. Lekker tempo, Densmore die een stevige basis neerlegt en Manzarek die een prachtige solo laat horen. Dan volgen twee korte liedjes, het net geen 2 minuten durende “UNHAPPY GIRL”, een vrolijk uptempo nummer en daarna komt het wat vreemde, anderhalf minuut durende “HORSE LATITUDES”. “MOONLIGHT DRIVE” laat prachtig, subtiel gitaarwerk van Krieger horen en heeft een bluesy feel, “PEOPLE ARE STRANGE” is een soort ballad met een wals ritme en een mooie gitaarsolo. “MY EYES HAVE SEEN YOU” heeft een typisch Doors feel, apart ritme, prachtige instrumentatie en een tekst met veel herhalingen. “I CAN’T SEE YOUR FACE IN MY MIND” heeft een rustig begin, heeft een wat beklemmende sfeer en subtiel gitaarwerk, prachtig nummer. Het is de opmaat voor het slotakkoord en wat voor een slotakkoord, het ruim 11 minuten durende, soms vreemde, krachtige, bluesy, psychedelische “WHEN THE MUSIC’S OVER”. The Doors in absolute topvorm, alle 4 muzikanten krijgen in dit epos de kans om hun kunnen te showen en dat gebeurt in overvloed. Het is een zeer passend slot voor het album, dat geen zwakke momenten kent.
“STRANGE DAYS” was in de korte carrière van The Doors met Jim Morrison als karakteristiek boegbeeld het tweede album. Er zouden er nog 4 volgen alvorens Morrison kwam te overlijden in Parijs in juli 1971. Eigenlijk is elk album van The Doors een klassieker en hebben ze allemaal hele gave en bijzondere songs en dat maakt deze band tot een uitzonderlijk topband!

Het titelloze debuut van The Doors was meteen een schot in de roos en waar andere bands dan soms in een kramp schieten omdat ze met de opvolger eenzelfde status willen bereiken, dachten ze bij The Doors: weet je wat? We brengen gewoon onze tweede plaat in hetzelfde jaar als ons debuut uit. Een gevaarlijke zet, want je kan wel eens met wat net-niet ideeën overblijven en even lijkt dat het geval te zijn. In tegenstelling tot het debuut is Strange Days echt wel een groeiertje. Er zijn een aantal nummers die meteen als een huis staan (Love Me Two Times, Moonlight Drive en People Are Strange) maar bij een aantal anderen duurde het toch even vooraleer het spreekwoordelijke kwartje viel. When the Music's Over is het eerste nummer dat overstag ging (wat een fijne epische afsluiter eigenlijk, daar hadden The Doors toch echt wel patent op) maar ook My Eyes Have Seen You met die geweldige laatste strofe waarin Morrison de woorden in een sneltempo uitspuwt om te eindigen met een continu herhalende "endless roll" is de moeite. Het zijn dat soort momentjes die achteraf nog uren en soms zelfs dagen in mijn brein durven rondspringen. Horse Latitudes is uiteindelijk het zwakke nummer op de plaat, dan vind ik het soortgelijke Petition the Lord with Prayer uit The Soft Parade indrukwekkender. Is die Original Mono Album mix trouwens de moeite? Ik heb zelf enkel de 40th Anniversary in huis.

Ik heb de 40th Anniversary remaster niet dus ............ Maar ik ben wel een liefhebber van MONO mixen van veel 66/67/68 albums omdat stereo in die tijd nog in de kinderschoenen stond en, voor mijn oren toch in ieder geval, veel stereo mixen uit die tijd geen lekker geluidsbeeld geven. Dat gezegd hebbende ............

De stereo mix van Strange Days is helemaal niets mis mee en zowel de laatste vinyl remaster ( 2016 release ) als de 50th anniversary klinken geweldig. De MONO mix is ook geweldig maar wel voer voor vogels.

Na een fantastisch debuut weten The Doors wederom een heerlijk album af te leveren.
Voor mij zijn LA Woman, Strange Days en hun eerste album tot het beste wat ze gemaakt hebben.

Ik heb dit album nu zo'n 40 jaar in mijn bezit en gaat eigenlijk nooit vervelen.
Op dit album had alleen "Horse Latitudes" niet gehoeven. Daarom een half puntje ervan af.

Ben niet zo'n heel grote Doors fan. Aan de verzamelaar uit 2000 en dit album heb ik eigenlijk genoeg. En vooral omdat ik You're Lost Little Girl en People Are Strange zo mooi vind. Misschien toch maar eens alle albums gaan beluisteren.