Toto - Toto (1978)

Georgy Porgy het Mushanga van hun debuutplaat? Hoe dat zo?

Staat erachter beschreven Aan beide nummers moest ik in het begin wennen, echter pakte veelvuldig luisteren dat voor Georgy Porgy goed uit, maar voor Mushanga niet. Dat was de enige referentie naar Mushanga vanuit dit abum, moet je verder niets achter zoeken.

De grooves in beide nummers zijn wel briljant trouwens. Die van Mushanga helemaal, die is ook origineel als een beest en daar gaat mijn drummershart sneller van kloppen. Maar goed, dat gaat het van bijna al Jeff zijn drumwerk.

Ben het helemaal met je eens.
Mushanga is mijn favoriete nummer: geweldige drum shuffle van Jeff, mooie bas akkoorden, prachtige solo's van Lukather en Paich en natuurlijk is de stem van Joe echt geweldig op deze track. Overigens vind ik de lyrics van dit nummer ook heel mooi. Kortom een magisch nummer en mijn all time favorite song
Jammer dat het nummer zo ondergewaardeerd is. Hoop deze echt live te horen dit jaar.

Ook één van mijn favoriete nummers. Maar weet niet of ik er vrolijk van wordt als ze die live doen, zonder Porcaro, want die maakt het nummer natuurlijk.
Er staat op youtube wel een video waar ze een klein stukje van Mushanga live spelen ("Toto medley 2004"). Daar ontbreekt de Porcarofeel ook wel. Al komen Shannon Forrest en Keith Carlcok waarschijnlijk wel wat meer in de buurt daarvan dan Simon Phillips.

Ja, het niveau van Jeff zullen ze inderdaad nooit bereiken.
Toch vond ik de shuffle van Simon niet verkeerd tijdens dat concert. Hij gaf er zijn eigen draai aan.

Zeker niet verkeerd, hij kan wel spelen.

Volgens mij wordt het helemaal niet ondergewaardeerd. iedereen met wie ik over dat nummer praat, vind het minimaal een prima nummer. Ik ben dan de uitzondering op de regel

Ah, gelukkig maar

Fantastisch album deze eerste van Toto!
Wat me opvalt is dat zo'n beetje alle nummers zo heerlijke 'feel' hebben. Niet alleen door Jeff Porcaro's grooves maar de hele band inclusief de percussionist. Ze spelen echt in dienst van de prima songs en vliegen nergens uit de bocht, terwijl het technisch uiterst goed in elkaar steekt. Ze doseren hun krachten als het ware. Subliem!

Bij het beluisteren van The Four Tops - Don't Walk Away viel me op hoezeer dat nummer (en dan in het bijzonder de riff) op I'll Supply the Love van dit album lijkt. Nader onderzoek leerde wel dat Don't Walk Away uit 1981 komt, dus mijn eerste indruk dat Toto hem geleend had, leek dan weer niet juist.

Jeff Porcaro drumt op beide nummers!

Heb dit album nu opstaan. Ben toch wel verrast door hoe goed dit debuut eigenlijk is. Eigenlijk vind ik alleen Georgy porgy en Takin' it back wat aan de magere kant. Bij laatstgenoemd nummer vind ik het doodzonde dat de versnelling op het einde veel te laat komt. Of een te snelle fade out heeft. Dat kan natuurlijk ook. Punt is dat als die tempowisseling ergens halverwege had gezeten, het nummer spannender was geweest. Maar verder niks dan lof voor dit album. Met Child's anthem, I'll supply the love, Manuela run, Goodbye girl, Rockmaker en Hold the line als klasbakken!

Bij het recentste concert was Angela ook een prettige verrassing.

Kan ik me goed voorstellen. Zat en zit nog steeds in dubio of ik die nou bij de hoogtepunten op dit album moet rekenen. Zit er voor mijn gevoel dicht tegenaan maar 'iets' weerhoudt me er van om 'm er blindelings bij te zetten.

Verhoogt naar vier sterren. Vandaag is de dag dat ik Angela heb herontdekt. En wat is dat fijn zeg. Dit ijzersterke debuut staat nog als een huis, ik ben dan ook aangenaam verrast. Vaker draaien!

Takin' It Back is het nummer ontdekte jaren nadat ik het album in huis haalde. Toen heb ik alle Steve Porcaro-nummers eens doorgenomen, die zijn vaak de moeite waard. Hij maakt prachtige melodieën, waaronder Human Nature van Michael Jackson trouwens. Zijn solo-album is ook niet onaardig trouwens: Steve Porcaro - Someday / Somehow (2016)

Dit is dus het mooie van dit forum, gelijkgestemden die een positief bericht over een album dat je niet kent plaatsen. Ik noem Toto altijd een van mijn guilty pleasures maar als ik heel eerlijk ben ken ik voornamelijk de hits. Ben nu de hele albums aan het luisteren en ben eerlijk gezegd verbaasd dat de ' rest' ook prima is.

Ook hier een flinke ruime voldoende. Wat een geweldige plaat. Geweldige, volle productie zonder chaotisch te worden. Erg knap, maar wat verwacht je van een groep doorgewinterde studiomuzikanten.

Perfecte mix tussen funky en symfonisch. Eén van de weinig progrockbands die ook daadwerkelijk konden grooven, funken en soulzang hadden.
Erg, erg knap. Dan maakt het mij niet uit dat het zo pop is.

Ik zou Toto niet direct als een progrockband willen omschrijven. Hooguit op een enkel nummer (Home of the brave, de afsluiter van The seventh one) komen ze in de buurt.
Maar waar ik vooral voor val is de combinatie van (soms behoorlijk heavy) rock en pop, jazz en funk. Weinig bands smeden die vier stijlen zo naadloos aan elkaar als Toto, terwijl het toch allemaal heel toegankelijk blijft klinken. Ik weet nog dat ik als een blok viel voor dit album. Eerst de single Hold the line, die ik kocht. Vervolgens de opvolger I'll supply the love, ook zo'n harde rocksong met een heerlijke groove. Ik overwoog het album aan te schaffen, maar de B-kantjes van die singles, resp. You are the flower en Takin' it back brachten me aanvankelijk wat in verwarring, want die waren eigenlijk de tegenpool van hun respectievelijke A-kantjes.

Toch blij dat ik dat vrij kort na het verschijnen gedaan heb, want naast die vier nummers valt er hier bijzonder veel muzikaal te genieten. Het instrumentale intro Child's anthem is al meteen een knaller, en ook het overige materiaal is voer voor fijnproevers met een relatief commerciële smaak. Van het stevige Goodbye girl tot de softe afsluiter Angela, het is allemaal mooi gedaan. Ze generen zich bovendien niet voor een disco-achtige song als Georgy Porgy, waarvoor ze funkzangeres Cheryn Lynn van stal haalden. En waarom zouden ze niet? Jeff Porcaro had met Lowdown (van Boz Scaggs, een jaar eerder uitgebracht op diens Silk degrees-album) al bewezen dat hij een 'groovemeister' was.

Veel popcritici verwijten de band dat ze een commerciële aanpak laten prevaleren boven muzikale ontwikkeling en emotie. Daar zit wat in, maar wat mij betreft levert dit 'groepje doorgewinterde studiomuzikanten' gewoon plaat na plaat een soort basiskwaliteit af die ik ruim voldoende vind. En het zat in dat opzicht al snor vanaf het debuut.

Misschien dat ik het juist daardoor zo progressief vind. Net als bijvoorbeeld Chicago, Queen of 10CC. Maar ik doe nu juist, wat niet moet en dat is in hokjes indelen.

De kracht bij deze soort bands is juist dat ze zo moeilijk in hokjes zijn in te delen.
Eclectische rock misschien?

Hmm, bij eclectisch denk ik juist aan 'moeilijke' rock (denk King Crimson, Van der Graaf Generator e.d., die ik op zijn tijd overigens ook kan waarderen), en dat is Toto dus helemaal niet. Laten we het er maar op houden dat ze van vrijwel alle markten thuis zijn.

Ach ze zijn stuk voor stuk studio muzikanten dan is het zo gek toch niet, gaucho?

Sommige leden waren al sessiemusici voordat Toto het levenslicht zag.
Jeff Porcaro bijv is te horen op het Steely Dan album Katy Lied (1975.)
De oorsprong is dat ze al goede vrienden waren en dit zijn opgestart.
In thuisland Amerika kwam het niet zo van de grond en volgens mij zijn ze in Europa veel populairder gebleven.
DJ Alfred Lagarde ontdekte de groep en het mag mede op zijn conto geschreven worden dat Hold The Line een hit werd hier. Alfred werd ook goede vrienden met Toto.
Hij vloog regelmatig heen en weer om ze live aan het werk te zien en uiteraard te ontmoeten.

Lastig om Toto een bepaalde stijl aan te meten.
Ze kunnen in principe alles wel aan.
Van huis uit wat mij betreft een rockband die funk, prog, jazzrock en pop niet schuwt.

De eerste keer dat ik een volledig album van Toto opzet. Ik sta er toch van te kijken dat ze, afgezien van 'Child's Anthem' en 'Hold the Line', welke ik reeds kende, zo veelzijdig voor de boeg komen. Ik moest er wel even aan wennen dat er ook nummers als 'Georgy Porgy' en 'Manuela Run' worden gespeeld. Meerdere keren moest ik even checken of ik toch echt Toto aan het beluisteren was. Ik dacht altijd dat ze commerciële AOR maakten. Hoe een mens zich kan vergissen. Eenmaal gewend aan de sound en variatie bevalt dit debuut me erg goed. Af en toe verraadt een individuele uitspatting dat we hier met hele goede muzikanten te maken hebben. Vooral de drummer Jeff Porcaro doet me af en toe even opkijken. Schandalig eigenlijk dat ik dit altijd links heb laten liggen.

Schandalig is overdreven; er is immers zo veel te luisteren!

Ik ben nu wel benieuwd wat je van hun overige werk in de jaren 70 en 80 gaat vinden.

Op de grote schaal der dingen, vind ik dit echt tot echt één van de gaafste debuutplaten ooit.
Alles klopt gewoon aan deze plaat. Mijn favoriete song op deze plaat is wel Girl Goodbye. Maar eigenlijk is elke song wel raak.

Ook hier weer een gave hoes. Het zwaard is het Zwaard van Damocles zoals deze in de tekst van Manuela Run voorkomt. En het geeft de hardrock-kant van de band weer (volgens Wikipedia). Wel mooi om naar te kijken, tijdens het draaien. Beter om naar te kijken dan de achterkant van de hoes.

Ten tijde van de punkgolf en aanverwante ging voor menigeen niets boven Toto. De rest kon hun gestolen worden, deze LP was de kroon op hun collectie.

Toto zou wel even de boel redden, zeg maar.

Maar intussen waren er ook Journey, Foreigner (brits), April Wine, Heart, Kansas, Boston en andere Amerikaanse acts die zich ook gelukkig niks aantrokken van de punkgolf.

Al heb ik niks tegen punk. Want punk was ook goed. De boel even wakker schudden, want niemand wil Wish You Were Here of Tales of Topographic Oceans tot in de lengte der dagen.

Een tegengeluid is goed. De dinosaurussen gingen wat kortere, puntigere songs schrijven. De ruigheid kwam terug in de rock, en intussen had je ook deze softere stroming, wat me ook erg smaakt.

Ik ben blij dat er zoveel stromingen zijn zodat iedereen elkaar blijft beinvloeden.

Terug naar Toto. Ik ben een jaar ouder dan deze plaat, dus de impact ervan kan ik me niet herinneren.

Ik was 15 in '78 en kan me van die schijnbare tegenstelling niet zoveel voor de geest halen. In mijn beleving - maar ik volgde toen voornamelijk de single- en albumhitlijsten - was het niet zo dat bands als Toto een reactie waren op de punkmuziek. Punk zelf was natuurlijk wel een reactie op de excessen van met name progbands, die hele plaatkanten besteedden aan 1 nummer. Maar in mijn herinnering speelde punk in '77 en '78 nog niet zo nadrukkelijk in Nederland; het was vooral een Britse aangelegenheid.

Af en toe kwam er een punknummer aan de oppervlakte in de hitparade (Iggy Pop, Stranglers), maar de impact van een band als de Sex Pistols was aanvankelijk beperkt in Nederland: geen hitsingles, zoals in de UK, al kwam de LP wel in de charts terecht.

Volgens mij lieten we het voornamelijk allemaal zo'n beetje naast elkaar bestaan: er werd - en wordt - in alle sectoren leuke muziek gemaakt. Ik kocht het debuut van Toto, maar ook No more heroes van The Stranglers - al was die laatste misschien wel de meest muzikaal onderlegde punkband van het eerste uur.
Punk bracht ons wel een ander ethos: de doe-het-zelf-aanpak en back to basics als het gaat om de muziek. Punk bracht ons eind jaren zeventig ook de new wave, en die stroming vond ik vele malen diverser en interessanter.

Dit debuut van Toto bracht in Nederland trouwens ook geen schokgolf teweeg. Hold the line werd een klein hitje, dat vonden we een 'harde plaat' voor hitparadebegrippen. De LP kwam in de hitlijsten, maar ook niet erg hoog, en de twee navolgende platen deden helemaal weinig. Toto-mania brak, ook in Nederland, pas uit met Toto IV in 1982.

Overigens heeft gitarist Steve Lukather zich gedurende zijn loopbaan wel altijd laatdunkend uitgelaten over muzikanten met een beperkte techniek. Met name de punkstroming zou volgens hem geresulteerd hebben in te weinig respect voor bands als Toto. Tja, ik ben een Toto-fan, maar vind dat je muziek op meer criteria mag/moet beoordelen dan alleen technisch hoogstaand spel.