menu

Radical Face - The Family Tree: The Roots (2011)

Alternatieve titel: The Roots

mijn stem
4,07 (236)
236 stemmen

Verenigde Staten
Pop / Folk
Label: Bearmachine

  1. Names (1:15)
  2. A Pound of Flesh (3:35)
  3. Family Portrait (4:40)
  4. Black Eyes (4:44)
  5. Severus and Stone (4:28)
  6. The Moon Is Down (3:18)
  7. Ghost Towns (3:54)
  8. Kin (4:04)
  9. The Dead Waltz (5:23)
  10. Always Gold (5:56)
  11. Mountains (4:51)
totale tijdsduur: 46:08
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,5
Vier jaar hebben we er op moeten wachten en eindelijk komt er een opvolger voor Ghost.
The Roots is deel 1 van een drieluik onder de algemene noemer The Family Tree. Branches zou deel 2 moeten worden en Leaves deel 3.

Het is te hopen dat deze dan wat minder lang op zich laten wachten als The Roots deed.

avatar van Metalhead99
4,5
Hij staat genoteerd. Een nieuwe Radical Face is iets om naar uit te kijken!

avatar van aERodynamIC
4,5
Neem gelijk zijn kadootje mee in de vorm van een EP (geheel legaal): Radical Face - The Bastards: Volume One (2011)

avatar van Yamato
Werk van Ben Cooper kan haast nooit tegenvallen. Kom maar op hiermee, ik zal de eerste zijn die zijn pre-order weer veilig gaat stellen.

avatar van aERodynamIC
4,5
Zo hoor je een paar jaar niets van Ben Cooper onder de naam Radical Face en zo staat er een omvangrijk project op stapel, genaamd The Family Tree, waarvan deel 1 The Roots nu dus uitkomt.
Deel 2 en 3, respectievelijk Branches en Leaves verschijnen later en tussendoor krijgen we gratis EP's met left-overs onder de naam The Bastards waarvan deel 1 inmiddels al is verschenen.
Uiteraard is er wel werk uitgekomen met maatje Alex Kane (Electric President) wat niet eens zo heel erg drastisch afwijkt van Radical Face.

Maar nu eindelijk The Roots. Ik weet nog goed hoe betoverend het debuut op mij werkte en nog steeds doet.
Jammer dat het 'grote publiek' het moest ontdekken door een reclame filmpje waardoor het maar liefst 4 jaar na dato opeens in de hitlijsten stond. Maar ach, we klagen altijd dat er zulke slechte muziek in die top 40 staat en daar kwam mooi even verandering in.

Of het nu de grote doorbraak van Radical Face gaat worden zou The Roots kunnen laten zien; ik betwijfel het ernstig.
Ja, het 'alternatieve publiek' kent hem nu waarschijnlijk wel maar daar zal het wel bij blijven. Er waren nu meer mensen dan alleen ikzelf die uitkeken naar een nieuwe release en ik hoef hem deze keer waarschijnlijk niet echt meer onder de aandacht te brengen.

The Roots is het album geworden dat je kon verwachten: wederom prettige folk gemengd met een enkele flard electronica. Minder knisperend dan zijn werk met Electric President, maar dat was het album Ghost ook niet, daar lag de nadruk ook wat meer op folk.
De Bastards EP liet al horen dat er weinig veranderingen vielen waar te nemen in de koers die Cooper vaart en dat doet deze cd ook niet.
Aan de ene kant jammer want ik hoor toch net even te veel herhalingen van Ghost, aan de andere kant ook wel prima zo want we krijgen toch maar mooi elf wonderschone en soms aanstekelijke nummers zoals bijvoorbeeld Black Eyes dat een vrolijk uptempo nummer is met een paar heerlijke wendingen.

Minder mysterieus dan Ghost (ik mis het kraken en piepen dat daar te horen was) maar wederom een uiterst degelijk album voor de liefhebbers van het debuut en ook die van Electric President.
Een iets minder uitbundig openingsbod als de vorige keer van mijn kant want daarvoor verrast Cooper me nu niet meer maar wat niet is kan altijd nog komen en ik ben in elk geval erg blij met dit heerlijke album!

Feest der herkenning

avatar van Metalhead99
4,5
De heerlijke sfeer die op het eerste album neergezet werd, word hier weer overgedaan. Wat een heerlijke plaat toch weer. Ben Cooper mag van mij zo wel de komende jaren nog even doorgaan. Ik hoop trouwens dat hij ook ooit nog eens in NL komt optreden...

avatar van aERodynamIC
4,5
Op 1 februari staat Ben in Bitterzoet, Amsterdam en op 2 februari in Vera, Groningen.

avatar van Metalhead99
4,5
Hahah, ik zag het ja! Ik had er netjes een mail over gekregen. Binnenkort bestel ik mijn kaartje voor de Vera!

avatar van aERodynamIC
4,5
Leuke mailtjes ook: warrig type, want hij maakt er een janboel van. Maar dat heeft ook wel weer wat vind ik.

4,5
Zoals velen leerde ik Radical Face kennen door het liedje dat in de reclames van Nikon speelde. Welcome Home, Son is natuurlijk een heel fijn nummer. Het album dat eromheen gebouwd was, is helaas wat minder. Desalniettemin begon ik vol goede moed aan het eerste onderdeel van het stamboomproject: The Roots.


Maar hoe anders klinkt dit dan Ghost? Het enige nummer van dat album dat hier niet op zou misstaan is Welcome Home, Son. Misschien heeft het recente succes van die single Ben Cooper wel geïnspireerd tot het maken van meer van dat soort nummers. In het nummer Always Gold is de gelijkenis bijna eng te noemen.

Nu is Welcome Home, Son fantastisch. Het feit dat bijna alle nummers een beetje op die stijl voortborduren doet me dan ook erg goed. Het moet gezegd worden dat ik dit album gisteren voor het eerst luisterde en dat ik het vervolgens een aantal uren op repeat heb kunnen laten staan. Niets aan gedaan, alleen lekker luisteren naar dit conceptalbumpje.

Het is wel duidelijk dat Radical Face met dit album een breder publiek wil aanspreken. Ik schrijf regelmatig over het toegankelijker worden van 'moeilijke tweede albums' en ook hier is dat weer het geval. Soms is het negatief, maar in dit geval zeer positief. Het debuut vond ik niet speciaal en het gekraak en het gepiep was ook niet helemaal mijn ding. Nee, het melodieuze, vaak consonante geluid doet mij veel deugd.

Het moet gezegd worden dat marketing werkt. Nikon heeft met zijn reclame gezorgd voor een nieuwe blijvende artiest die nog vaak uit mijn luidsprekers zal klinken. Het is dus een win-win-win situatie. Nikon maakt goede reclame, Radical Face komt in de belangstelling en ik heb er weer een nieuwe artiest bij die ik graag luister. Ik ben zeer benieuwd naar de volgende delen in de Family tree serie: Branches en Leaves.

klik

avatar van aERodynamIC
4,5
Louis2703 schreef:
een nieuw blijvend bandje

Nog steeds een eenmansproject van Ben Cooper.

4,5
De correctie is doorgevoerd.

avatar van aERodynamIC
4,5


Je weet neem ik aan wel dat hij een duo vormt met Alex Kane als Electric President? Die muziek wijkt niet eens zo heel erg af van wat hij solo doet.

4,5
Ik zal er eens naar kijken, want dit maakt me wel erg nieuwsgierig.

avatar van aERodynamIC
4,5
Ze hebben drie albums afgeleverd (de laatste vorig jaar nog) dus je kunt even vooruit.

avatar van crosskip
Ghost Towns springt er na de eerste luisterbeurt gelijk uit, wat een topnummer! De rest beviel ook erg goed, nog maar eens een keertje opzetten.

avatar van AOVV
4,5
crosskip schreef:
Ghost Towns springt er na de eerste luisterbeurt gelijk uit, wat een topnummer! De rest beviel ook erg goed, nog maar eens een keertje opzetten.


'Ghost Towns' is hier net voor het eerst voorbijgekomen, en wat een prachtig nummer, zeg!

avatar van AOVV
4,5
Tweede luisterbeurt brengt nog meer diamantjes aan het licht. 'A Pound of Flesh', 'The Dead Waltz', 'Always Gold'.. prachtig! Ik ben erg onder de indruk van deze plaat.

indiegator
Draai hem momenteel aardig veel en dat bevalt goed. 3,5 met een grote kans dat hij naar 4 gaat denk ik.

avatar van Gloeilamp
4,0
Ik ga hier vandaag maar eens aan beginnen. Ik leerde Radical Face (zoals velen) kennen door de Nikon reclame. Ghost vond ik een prachtig album, ik ben erg benieuwd, hier scoort het album alvast goed.

avatar van aERodynamIC
4,5
Ben Cooper maakt een rommeltje van zijn administratie: de verzendbevestiging is binnen maar kwam niet bepaald goed door per mail (en al brei van tekens waardoor je je afvraagt wat dat nu voor een mailtje is).
Hij schrijft zelf al dat het hem allemaal niet zo goed afgaat maar hij probeert alles in eigen hand te houden en dan krijg je dat.
Gelukkig maakt ie geweldige muziek dus het is hem vergeven

avatar van aERodynamIC
4,5
Dit album begint langzamerhand wat te groeien, iets dat ik niet verwacht had. Misschien omdat ik het nu op cd heb en ik intensiever luister?!

Schitterend.

4,5
Geheel mee eens. Ik ben echt heel erg onder de indruk van Ghost Towns en Always Gold. Staat hoog in mijn jaarlijstje op het moment.

avatar van aERodynamIC
4,5
Voor mij is de man geen verrassing omdat ik zijn vorige al heel vroeg in de gaten had en dit album is niet erg verrassend als je het afzet tegen het debuut.
Maar dit nieuwe album doet wat langzamer zijn werk dan de vorige lijkt het wel. Niet dat ik niet gelijk enthousiast was maar het effect dat het heeft is anders.
Niet echt uit te leggen denk ik. De vorige staat een halfje hoger maar het zou me niet verbazen als deze er straks ook een halfje bij gaat krijgen.

avatar van Dustbowl
4,5
Wat een album dit. Luister dit nu al bijna een week iedere dag minstens een keer, en nog steeds groeit het iedere luisterbeurt. Favorieten voor nu: het trio "Ghost Towns", "Kin" en "The Dead Waltz".

avatar van RoyDeSmet
4,0
Eens even kijken, wat had ik de voorganger ookalweer gegeven.
Vier sterren. Deze vond ik net iets beter, of toch niet?

Er staan enkele hele mooie nummers op.
Family Portrait en Black Eyes zijn geweldig.
De vergelijking Always Gold - Welcome Home is natuurlijk iets te toevallig.

Ik denk dat ik dit album net iets beter vind dan de voorganger qua opbouw van de nummers en de instrumentatie en dergelijke
maar de melodieën van het vorige album blijven meer hangen, geloof ik.
Qua tekst geloof ik dat ik deze bij vlagen ietsje beter vind.

Ik houd het voorlopig even op 4 sterren met uitzicht naar 4.5.

avatar van Findecano
5,0
Oh mijn God... Schitterend album!

Wederom dank ik aERodynamIC, aangezien ik deze artiest 'ontdekte' door zijn profiel door te spitten!


avatar van AOVV
4,5
Vorig jaar maakte ik kennis met Ben Cooper, als lid van Electric Presidents, een project dat hij samen met ene Alex Kane heeft opgezet. Zij maken poppy folkdeuntjes, met een elektronische inslag. Een maand geleden of zo kwam ik Ben Cooper weer tegen, nu in de gedaante van Radical Face. Ook folkpop, maar dan zonder de electronica. En veel, veel mooier, naar mijn mening.

‘The Family Tree: The Roots’ is de eerste plaat die deel uitmaakt van een drieluik, over familie, gezin, jeugd, en alle perikelen van dien. Met behulp van piano, akoestische gitaar, percussie en melancholische zang wordt een uniek sfeertje opgeroepen; catchy en aanmoedigend om vrolijk mee te neuriën, maar ook donker en fragiel. Dat valt vooral op als je de voortreffelijke teksten van Cooper leest.

Het album opent met het korte ‘Names’. De reis begint, en het eerste wat Cooper opvalt, is dat je er gelijk helemaal alleen voor staat. “This road is now my only friend; it welcomes me through straights and through bends; but no matter how long I stay; it will never know my name”, predict Cooper, alsof hij de wijsheid in pacht heeft. Het belangrijkste is dat ik ‘m voor de volle 100% geloof, en met hem meeleef.

‘A Pound of Flesh’ is niet mijn favoriet nummer, maar wel nog altijd erg sterk, en dat wil vooral wat zeggen over de kwaliteit van de andere nummers. Tekstueel sterk, Cooper gaat op zoek naar een oude bekende, en besluit met “So keep your candle burning in the window; I’m almost home”. ‘The Family Portrait’ is een valse trage, en bericht over de liefde, en hoe die twee mensen verenigt, en een ongewenst kind laat krijgen, en hoe de vrouw sterft, en de man wegkwijnt, en hoe vader en zoon van elkaar vervreemden, en schaduwpersonen worden. Grote zus moet voor kleine broer zorgen, terwijl vader zichzelf een ongeluk zuipt. Om maar aan te geven dat Cooper thema’s aankaart die niet leuk zijn om het over te hebben, ellendige toestanden, maar die vaker voorkomen dan we er erg in hebben.

‘Black Eyes’ is een wat sneller nummer, met vinnig pianospel in de hoofdrol. Dat instrument wendt hij erg vaak aan, en dat vind ik erg goed. Het past bij de stem van Cooper, en bij de teksten. Mistig, droevig. ‘Black Eyes’ gaat over de liefde die het hoofdpersonage zelf meemaakt. Zwartgalligheid troef, blijkbaar is het hopeloos op de klippen gelopen: “My heart will be blacker than your eyes when I’m through with you”. Cooper verwoordt hier op prachtige wijze de duistere kant die een mens zomaar kan overvallen.

‘Severus and Stone’ is een lieflijk klinkend liedje, met mooie pianomelodieën, aandoenlijke koorzang en vooral een ontstellend trieste tekst over de teloorgang van een broer, en het feit dat je niets aan de situatie kan veranderen. Cooper schrijft vlot, soms op een poëtische wijze mijmerend. ‘The Moon Is Down’ is een liefdesliedje, waarin het ik-personage zijn liefde met erg mooie bewoordingen uit. Zelfs als de maan afwezig is. Maar die liefde is onmogelijk, want zij leven in twee verschillende werelden: “You make the World seem small for a time; though it’s still too big for me”.

De laatste vijf nummers op de plaat zijn echt prachtig, zonder uitzondering. Het is dit jaar nog niet veel voorgekomen dat ik zoveel geweldige nummers op één plaat heb gehoord. Ook is deze plaat een mooi geheel, zowel in thematiek als in het instrumentale gedeelte. ‘Ghost Towns’ is misschien wel het beste nummer op de plaat, en misschien ook niet, maar ach, wat geeft het, het ligt allemaal zo dicht bij elkaar, en elk van deze laatste vijf nummers heeft wat mij betreft louter sterke punten. De accordeon op het einde van het nummer bijvoorbeeld, gaat als een lichtstraal recht op z’n doel af, te weten het centrum van het hart. Het aanstekelijke refrein doet me elke keer weer luidop mee blèren, en doet me nadenken over het bestaan van de outcast, en over het grijpen van het moment. Carpe diem, maar dan in een veel donkerder en pessimistischer variant.

‘Kin’ heeft de tekst die me misschien wel het meest doet. Het hoofdpersonage denkt terug aan zijn familieleden, zoals zijn drinkende vader, die altijd ruzie had met moeder, en over zijn grootmoeder die liedjes zong, en grootvader in zijn schommelstoel. Het zijn herinneringen, die door het hoofd spoken van het ik-personage. “I do my best just to ignore them; but the sound always finds me; despite them being dead and gone”. Het gaat er volgens mij ook om (maar dat is een vrije interpretatie van mijnentwege), dat hij verder wil met z’n leven, maar dat niet kan omdat al die herinneringen aan hem vreten, en het uiteindelijk altijd uitdraait op een avondje eenzaam in een koud huis toeven. Of iets in dien trant.

‘The Dead Waltz’ is (de naam zegt het al) een wals; het is een modern sprookje, opgesmukt met subtiel pianospel en warme akoestische gitaar. Het gaat over magie en kleingeestigheid, twee begrippen die amper met elkaar overweg kunnen. Het gaat over de mythe van het leven, en het feit dat sommige dingen onbegrijpelijk zijn, maar dat we er ons bij moeten neerleggen. Weer een vrije interpretatie, want je kan er ook heel andere conclusies uit te trekken. Enfin, luister maar eens aandachtig naar de tekst. Iets wat aan te raden is bij elk nummer op deze plaat.

‘Always Gold’ begint erg ingetogen, maar bloeit steeds meer open, en is achteraf bekeken uiteindelijk de ideale popsong gebleken. Mijn boodschap voor Coldplay en consorten: listen and learn. Hier wordt ook ge-oh-oh-ohd, maar dat is voor één keer niet irriterend, maar juist het tegenovergestelde; het draagt enorm bij tot de sfeer van het nummer, en trekt de luisteraar nog meer mee in de wereld van Ben Cooper, en specifieker: de wereld van Radical Face. Ook hier horen we die warme accordeonklanken, die het plaatje compleet maken. Het nummer snijdt ook een onderwerp aan dat geheel in dezelfde lijn ligt als de hele plaat; het gaat over het hoofdpersonage en z’n broer, de grootschaligheid van hun dromen en de kleinschaligheid van wat uiteindelijk hun leven werd. De enorme tegenstellingen tussen beide broers, en de onvoorwaardelijke liefde die hen desondanks verbindt, het door een vuur willen gaan voor elkaar.

Afsluiter is ‘Mountains’, en de mooiste regel vinden we in deze song: “My brother was home; just returned on army leave; told his stories with a distant stare”. Dit vind ik zo treffend weergegeven, en zo plastisch ook; je kan het haast voelen, hoe die broer zich voelt. Alle ellende die zo’n oorlog met zich meeneemt, de unieke kampvuursfeer, en vooral het rechtuit onder de indruk zijn van het hoofdpersonage. Maar ook de rest van de tekst is prachtig, vol geweldig mooie, en sterke beelden. De zekerheid en het vertrouwen dat je als kleine jongen kan putten uit je vader, je moeder, je grote broer; het zijn rolmodellen, en dat soort ervaringen blijven je voor altijd bij.

En zo komt er na ietsje meer dan drie kwartier een eind aan deze fantastische plaat van Ben Cooper alias Radical Face, en ondanks het feit dat ‘The Family Tree: The Roots’ zwaar op de maag ligt, een mens in het wild doet filosoferen tot hij een ons weegt en meer vragen oproept dan antwoorden geeft, kan ik er voorlopig nog altijd geen genoeg van krijgen, en kijk ik dan ook reikhalzend uit naar de volgende twee delen. Het zal in ieder geval erg moeilijk worden om dit te overtreffen.

4,5 sterren

(verwijderd)
Vandaag verplaatst van het uitverkochte Bitterzoet naar Paradiso dus mocht je m willen zien.. Ben we benieuwd naar dat concert want vraag me af hoeveel mensen er komen voor 'het' liedje..

Album net weer opgehad in de trein en het raakt me toch wel.. Bijzonder om dit familierelaas te beluisteren.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:08 uur

geplaatst: vandaag om 11:08 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.