The Smiths - Meat Is Murder (1985)

Wel een erg laat antwoord, aangezien ik zie het nu pas zie staan. Ben nog steeds niet er echt aan toegekomen om het morissey-universum te doorgronden. Ben niet zo van de verzamelalbums, al hoor ik wel dat op een smithverzamelaar over het algemeen veel B-kanters staan. Overigens is het in 1-keer pakken van nummers volstrekt niet belangerijk, ik hou best wel van een experimentele instelling.

Een oudere neef had de eerste twee albums van The Smiths. Op feestjes en andere familie-aangelegenheden draaiden we die kapot, tot ergernis van mijn vader die niets zag in de admiratie van zijn zoon voor die 'met bloemen zwaaiende vegetarische homo's'...

De muziek was spannend, de teksten zorgden ervoor dat ik net iets sneller een goed begrip van de Engelse taal had en al begreep ik ze aanvankelijk niet woord voor woord voelde ik wel de desolaatheid, de trieste blijdschap van Morrissey.

De muziek en vooral de teksten op dit album hebben nog steeds een grote zeggingskracht en zijn zo betekenisvol in hun grootsheid, dat het nu nog net zo urgent klinkt als in 1985. Tijdloos noemen ze dat...

(Ik zie jouw bericht ook nu pas staan, vandaar deze reactie op dít moment)
Hm, Singles is wel oprecht de beste verzamelaar die ik ken, van welke band dan ook. Geen b-sides, enkel a-sides, overzichtelijk, chronologisch op het laatste nummer na (dat wel de perfecte afsluiter is, dus op zijn plek) en kwalitatitief is elk nummer briljant.

Onlangs in zijn 2011 remaster gespot in de winkel.
En opnieuw zonder How Soon Is Now, zoals de oorspronkelijke vinyl elpee.

Ik ben een groot liefhebber van The Smiths maar dit album heeft mij nooit echt kunnen bekoren, jammer.

Volgens mij staat die op de oorspronkelijke ook niet hoor. tenminste niet op de mijne en die heb ik gekocht in de week dat ie uit kwam....

Jullie zeggen allebei hetzelfde!

Door een vergissing dacht ik dat het derde album zou zijn waardoor ik eerst The Queen Is Dead beluisterde. Nu heeft die vergissing geen catastrofale gevolgen, want dit klinkt even goed als de oorspronkelijke opvolger. Het heeft een verschillende stijl dan het debuut waardoor het fatalisme (en vegetarisme) een stuk hoorbaarder is.

In de tweede helft van de jaren tachtig vormdenThe Smiths met REM aan beide kanten van de oceaan de revival van de gitaarmuziek, Welbeschouwd speelde bij U2 destijds de gitaar ook een grote rol maar de wijze waarop the Edge zijn geluid door een veelvoud van effecten drenkte was de pure gitaarsound te ver verwijderd om als gitaarband door te gaan.
. BIj John Marr was het duidelijk dat hij een Rickenbacker bespeelde (met dat transparante geluid) door een Fender versterker gehaald . Zo herkenbaar wasdat. Zijn collega Peter Buck deed dat bijna het zelfde maar dan met een zwaarder geluid.
Met de Smiths onstond ook meer dan een ander geluid in de popmuziek. De teksten zijn zwaarmoedigheid, cynisch maar ook gelardeerd met zwarte humor. Misschien zijn er nog meer omschrijvingen van toepassing maar deze schieten me het eerste binnen. Van Morrisey kun je ook nog beweren dat hij een echte poeet was. That joke isn't funny anymore klinkt ogenschijnlijk kinderlijk maar "its to close to home and its to near the bone more than you ever know" is zowel werkelijk recht voor z'n raap als zweverig mooi. En als je een refrein eindigt met de zin; "And when the train comes by, it's such a sad sound" dan is zijn zwaarmoedigheid bijna lyrisch te noemen. En ik moest er ook wel om lachen. Meat is murder is wel de meest dichterlijke aanklacht tegen het eten van vlees. Ik heb ook nog een 12 inch gehad met het nummer live.Schitterend!

Meat Is Murder vind ik een stuk beter dan het debuut. Het klinkt allemaal wat donkerder waardoor de teksten ook een stuk beter op me inwerken. Dat was een totaal ander verhaal bij het debuut, alhoewel ik dat de laatste tijd ook niet meer ondervind.

Deze vind ik een stukje beter dan The Queen is Dead, hij dendert zo lekker voort. Ik denk dat het de baslijntjes zijn die het hem doen
Buiten de titeltrack ook geen enkel minder nummer te ontdekken, gelukkig is het de afsluiter en kan ik de cd na Barbarism gewoon afzetten.

Schiet ik weer hardop in de lach als die koe begint te blèren

MEAT IS MURDER 1985

Waarom struikel ik toch steeds over dit gevierde album van The Smiths?
Toegegeven, ik vind ze op single (alle lekkere b-kantjes ingebrepen) sterker dan op album.
Maar The Queen Is Dead (1986) en Strangeways Here We Come (1987) zijn beste goeie platen.

Is het de verstokte carnivoor in mij die klamme handjes krijgt bij het lezen van de tracklijst?
Of is het de criticus die moeite heeft met Morrisseys te nadrukkelijke tegendraadsheid in deze.

Meat is Murder

Zo'n anti-militaristisch standpunt vlak na Tatchers Falkland avontuur gaat er bij mij wel in.
En ik wil de vegetariërs onder ons best hun forum gunnen. Slachten kan heus diervriendelijker.
Maar beide vormen van bloedvergieten sarcastisch aan elkaar koppelen, gaat mij een brug te ver.

Maar laten we het vooral over de muziek hebben van dit tweede Smiths album
dat wellicht omwille van de militante stellingname weinig tot geen hitsingles telt.

The Headmaster Ritual hakt er meteen stevig in.
En ik begrijp dat het meer rockende geluid van Meat Is Murder
een belangrijke verklaring biedt voor de successtatus van deze langspeler.

Toch hoor ik op het latere werk een betere symbiose tussen gitaarcompositie en vocalen.
Deze album opener probeert twee erg aparte werelden (die van snaarmeester Marr enerzijds
en die van klaagprofeet Morrissey anderzijds) zo optimaal mogelijk met elkaar te verzoenen.

Rusholme Ruffians vind ik muzikaal een stuk interessanter dan de galm van daarnet.
Ook hier hoor je hoe Morrissey nadien zijn teksten op de instrumentale basistrack heeft gelegd.
Wellicht heb je de teksten nodig om de kracht van dit album volledig naar waarde te schatten.

Van zo'n titel als I Want the One I Can't Have krijg ik spontaan jeugdpuistjes.
Als Morrissey kont-schuddend met een bos gladiolen in de achterzak het narcisme bedrijft,
blijf ik liever op een afstand. Muzikaal best onderhoudend, maar dat gejammer gaat snel vervelen.

Het rockelement waarover ik het al even had ontspint zich nadrukkelijker in What She Said.
Mijnheer Morrissey, op later werk toch meer een echte zanger, jaagt me hier de gordijnen in.

That Joke Isn't Funny Anymore verscheen uiteindelijk wel op single.
Maar het nummer mist node de poppy drive of de bezielde melodie van de eerdere singles.
Misschien wel het meest radiovriendelijke nummer van deze plaat, maar toch echt geen evergreen.

Laat ons veronderstellen dat de echte troeven van deze plaat zich op de tweede plaathelft bevinden.

Nowhere Fast mag weer vrijuit rocken en laat een vlotte Smiths horen die mij meer bevalt.
Toch vraag ik me geregeld af hoe zo'n gitaarstukje van Johnny Marr zou klinken zonder vocalen.

Well I Wonder blikt al wat meer naar het geluid dat komen gaat op de volgende singles en albums.
Een mooie, instrumentale basis met daarop een wat meer, weliswaar dromerig zingende Morrissey.
Ik durf bijna schrijven dat ik dit tot hiertoe het beste nummer van Meat Is Murder vind.

En warempel, Barbarism Begins at Home maakt plots de vuist waarop ik zat te wachten.
Dit nummer weet mijn oren wel degelijk te spitsen. Eindelijk heeft deze plaat me bij het nekvel.
De compositie duurt lang, maar men doet wel degelijk zijn best om het onderhoudend te maken.
Met wat extra achtergrondkreten en en een erg prominente Duran Duran-achtige baspartij.

Meat Is Murder wil ons met de neus op de feiten drukken.
Nu worden waarheden vaker als koeien verhandeld. Maar kan ik de kritische sneer
op Barbarism Begins at Home wel degelijk hebben, dan mist de titeltrack overredingskracht.
Daar zit dat slome arrangement ongetwijfeld voor een groot deel tussen.

Ik onthoud een paar sterke nummers, maar voor de rest toch iets te veel probeersels
die me muzikaal meer kunnen bekoren dan vocaal. Morrissey is zoveel beter als hij slaat en zalft.
Als hij begint te mekkeren, duiken beelden van een naar de slachtbank gedreven kalf in me op.
En dat kan gezien het opzet van deze langspeler toch echt niet de bedoeling zijn.

Op de oude CD release gooide men er de integrale cult-klassieker How Soon Is Now? tussen.
Dat nummer zit hier, om in de juiste beeldspraak te blijven, een beetje als een tang op een varken.
Door mij best gesmaakt, maar tegelijk jammer dat het op deze site vaak als allerbeste Smiths song
bovenaan prijkt. Net dat nummer waarin Marrs wonderlijke gitaar op de achtergrond blijft.

How Soon Is Now was aanvankelijk de b-kant van William It Was Really Nothing.
Een prachtsingle als je het mij vraagt waarin gitaarspinsels en woordenvloed perfect in evenwicht zijn.
En ook die andere bonustrack Please Please Please Let Me Get What I Want is voor mij zoveel mooier
dan de meeste nummers op Meat Is Murder. Morrissey tovert het geweeklaag hier om in een verzuchting.
En in het muzikale arrangement beslist een pareltje. Mooie liedjes hoeven niet lang te duren.

Toen How Soon Is Now dan een eigen leven ging leiden als 12" single a-kant,
werd het nummer vergezeld van Well I Wonder (de betere Meat Is Murder albumtrack)
en het instrumentale Oscillate Wildly, een wat knullige woordspeling op de Ierse auteur.

En ook de razende single Shakespeare's Sister mag gelinkt worden aan dit album
dankzij de bonustrack What She Said. Niet hun beste single, maar voor mij sterk genoeg
om de vergelijking met Meat Is Murder te doorstaan. Een single die met Stretch Out and Wait
een soort Please Please Please Let Met Get What I Want (deel 2) ambieert. Minder verrassend.

Drie sterren voor Meat Is Murder is karig. Maar mijn hartje gaat er niet sneller van slaan.

Hoewel ik de Smiths zeer waardeer, komt dat niet zozeer door jammeraar Morrissey maar door de beste Engelse gitarist van de 80's, Johnny Marr. Ik zlf vind dit toch hun beste, ondanks wat 'hiaten' die elk Smiths album heeft. De zang op Dazzlers aangehaalde I Want The One....is bijv....vre-se-lijk.

Ook dit album bevalt me gelukkig goed. Meat is murder maakt wel indruk. Ben sinds een paar maanden ook vegetarisch (meer flexitarisch, want eet wel vis, maar geen vlees meer) maar niet om de reden waarom the Smiths het hier brengen. Zet je toch wel aan t denken.

Berichten verplaatst naar The Smiths

Dit tweede album van The Smiths begint meteen lekker met de catchy melodie van 'The Headmaster Ritual'. De stem van Morrissey is denk ik wel zo'n love or hate stem, zeker bij zulke repeterende stukken als aan het einde van de opener. Het lekkere catchy gitaarspel blijkt de sleutel te zijn van dit voornamelijk uptempo album. Want ook op 'Rusholme Ruffians' en 'I Want the One I Can't Have' speelt Johnny Marr wederom zo'n heerlijke ietwat nonchalante gitaarriff, en het werkt.
'What She Said' is het stevigste Smiths-nummer tot op dat moment (en misschien wel in de hele discografie van de band?) zeker in de cominatie tussen drum, gitaar en bas.

Het eerste rustpunt komt met het schitterende 'That Joke Isn't Funny Anymore'. Erg mooi gezongen door Morrissey over een schitterende melodie. Het "I've seen this happen..." gedeelte werkt bijna hypnotiserend. Op mijn CD versie staat dan een van de beste Smiths-nummers ooit 'How Soon Is Now?'. De gitaarklanken die Marr hier in de basismelodie en de terugkomende riff laat horen zijn werkelijk briljant (naar eigen zeggen o.a. door het gebruik van marijuana). Maar ook de tekst en zang van Morrissey zijn geweldig ("I am human and I need to be loved").

De uptempo nummers gaan weer verder met 'Nowhere Fast' met de tekst "I'd like to drop my trousers to the Queen" erin waarin Morrissey duidelijk laat weten niet zo blij te zijn met het Koningshuis. Dit zou niet de laatste keer zijn... 'Well I Wonder' klinkt wat romantischer/melancholischer dan de rest van het album wat ik erg mooi vind.

'Barbarism Begins at Home' heeft weer zo'n catchy gitaarriff en de uithalen van Morrissey als een soort hound maken met nummer extra spannend, al duurt het nummer me wel pakweg 2 minuten te lang.
Afsluiter 'Meat Is Murder' moet het vooral hebben van zijn rake tekst, want de melodie is wat sloom, al vind ik het als geheel wel een mooi nummer.

Een hele dikke 4* met kans op meer.

Om nog maar te zwijgen van de briljante baslijn van Andy Rourke. Dit is met recht hun meest jengelende plaat. Stilzitten is schier onmogelijk.

Nog perfecter dan het debuut, dankzij de betere productie. Morrissey & Marr bereiken hier het absolute meesterschap.
Het album opent al met een legendarische riff in The Headmaster's Ritual.
"Sir leads the troops, jealous of youth, same old joke since 1902", zo liepen er ook wel enkele rond op mijn Westvlaams college .

En dan de scheurende gitaren in What She Said waarin Morrissey zijn hartzeer projecteert op een vrouwelijk personage: "How come someone hasn't noticed that I'm dead"
Het emotionele hart van het album ligt in het nummer daarna: "I've seem it happen in other people's lives, and now it's happening in mine" zingt hij steeds opnieuw en je voelt de wanhoop maar toenemen.

Mag ik "Well In Wonder" nog mijn favoriete song over onbeantwoorde liefde noemen: "Please keep me in mind." Zelfs de vallende regen op het einde van het nummer is perfect op zijn plaats.

Het opzwepende Barbarism is een geniaal epos opgebouwd rond de klappen van de zweep waarmee tekst en muziek perfect samenvallen. "A crack on the head is what you get for what you are".

Het titelnummer dat album afsluit is echter een weinig prettige luisterervaring. Je krijgt als het ware een muzikale rondleiding in het slachthuis en hoewel Morrissey zijn punt maakt, is het net iets teveel in your face. Eens je zijn bijbehorende filmpje gezien hebt tijdens zijn optredens, is de pret er wel af.
Ik verkies dan toch de meer subtiele poëzie waarmee elders ons miserabele leven omschreven wordt.

Absoluut meesterwerk!

en ook een mooie bespreking waarin ik me grotendeels kan terugvinden

Meat Is Murder. Ik moet zeggen dat ik dit toch het minste album vind van The Smiths. Natuurlijk is het een goede plaat, maar ik mis in vergelijking met de andere albums een paar echte hoogtepunten (ik heb overigens de 2011 cd remaster zonder 'How Soon Is Now'). De band klinkt op hun tweede album wat steviger dan normaal, wat meteen te horen is op de opener 'The Headmaster Ritual', mijn favoriete nummer van dit album. Gitaarlijnen, baslijnen en de zang van Morrissey vormen een mooi geheel.

'I Want The One I Can't Have', 'That Joke Isn't Funny Anymore', 'Well I Wonder' en 'Barbarism Begins At Home' vind ik ook prima nummers. De rest blijft toch wat achter. De titelsong vind ik helaas niet zo sterk. Daarbij tekstueel (en met die snijmachine en koe geluiden..) nogal over the top.
4*

Dit album bevat twee van mijn absolute Smiths-favorieten (Barbarism Begins at Home en The Headmaster Ritual), de rest blijft ook (met of zonder HSIN) prima overeind, daarmee schaart dit album zich vlak achter The Queen Is Dead als favo Smiths-album.

Ik snap het gehaat op de titelsong niet zo, ik bedoel: dat nummer klinkt een beetje als een LSD-trip in het slachthuis. What's not to love about it?

Veelzijdig album van de Salford lads
Hun andere albums zijn ms wat consistenter, maar er staat veel fraais op hier. Ritual, Joke en Wonder zijn mijn faves.

Murder is voor sommigen wat te langdradig en te pijnlijk of over the top..

Wat betreft de titeltrack: ik hoor toch liever de liveversie zoals deze te horen is op de B-kanten van de 12-inches 'The Headmaster Ritual' en 'That Joke isn't Funny Anymore'. De albumtrack vind ik gewoonweg te saai.

Als ik eerlijk ben vind ik de tijd van het debuut en dit album toch beter dan de periode vanaf 'The Queen is Dead'. Vanaf dan word het naar mijn idee toch 'te poppy' naar mijn zin (mag ik dat zeggen? ), hoewel er vanaf die periode ook nog veel goede nummers zijn opgenomen.

Maar mijn lievelingsperiode van deze band is toch die tot en met Meat is Murder. Ik stel weleens voor mezelf een verzamelaar samen en ik merk dat er dan voornamelijk nummers de revue passeren waarin Marr zijn kenmerkende - semi-vrolijke - 'gepingel' laat horen, terwijl Morrissey's klaagzang het nummer bijna drenkt in treurigheid. Dus nummers als 'Girl Afraid', 'What Difference Does it Make?' (de Peel-sessie) en 'Still Ill' luister ik eerder dan 'Sheila Take a Bow', 'Ask' en 'Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me'. Ook heb ik meer een zwak voor de wat meer up-tempo tracks, hoewel een song als 'I Know It's Over' ook niet te versmaden is.

Ze hebben in hun korte bestaan eigenlijk bijna geen slechte muziek gemaakt, maar ook daarbinnen zullen smaken verschillen.

In de jaren '80 leerde ik The Smiths kennen door een radioprogramma (weet niet meer welke) waar fans van de band gevolgd werden en hun adoratie voor dit gezelschap mochten uitleggen. Dat fascineerde me. Ook de muziek. Ook programma's als Vara's Verrukkelijke 15 droegen er aan bij dat ik belangstelling kreeg voor Morrissey en Marr.

Toch bleef het een beetje bij losse nummers, sowieso was The Smiths bij uitstek een bandje van goede singles. Mijn eerste volledige album was verzamelaar The World Won't Listen en van daaraf volgde Louder Than Bombs en The Queen Is Dead. Het zou me niet verbazen als Meat Is Murder van de reguliere albums als laatste aan de beurt kwam.

Het is altijd mijn minst favoriete Smiths geweest, maar dat moet je in perspectief bekijken natuurlijk, want een score van 4,5* en iets dan 'het minst' noemen zegt al genoeg. Alles wat deze band aanraakte was goud voor mij. met recht één van mijn favoriete bands aller tijden.

Maar waarom dan toch het laagst in album-lijstjes? Is het dan toch het naargeestige titelnummer (ook live lastig om doorheen te komen; opzet van Morrissey dus geslaagd)? Is dit album net even wat rauwer en minder 'hitgevoelig'?

Op de remaster cd die ik heb staat How Soon Is Now? maar op mijn oude lp niet. Dus dat nummer is en blijft een buitenbeentje en staat toch los van Meat Is Murder. Reken ik niet mee in de waardering. The Headmaster Ritual vind ik ook een hoogtepunt in hun oeuvre en dan blijven er nog 8 meer dan uitstekende nummers over, maar wel nummers die niet tot mijn grote favorieten behoren, hoe sterk ik ze ook vind.

In alle rauwheid een puike plaat van een band die in de jaren '80 misschien best wat meer erkenning had mogen krijgen buiten hun eigen land, maar wat tegelijkertijd wel bijdraagt aan een soort mythische status, of zit dat slechts in mijn eigen hoofd en bij de users hier op MusicMeter?!

Ik vind de bekende liveversie uit Oxford toch meer geslaagd dan de albumtrack. Het heeft meer venijn en de gitaarpartij wordt met meer enthousiasme (en echo?) gebracht. Het is niet mijn favoriete Smiths-nummer, maar als ik deze liveversie hoor geniet ik er toch meer van dan op het album. De albumtrack vind ik toch teveel in elkaar 'geknutseld'.

Dat disconummer.

Well I Wonder is voor mij met afstand het hoogtepunt van dit heerlijke album.

idem, een regelrechte tear-jerker

De titel geeft me al bijna weer kotsneigingen, iemand die je verteld hoe slecht je bezig bent met het eten van vlees. Muzikaal gezien zou ik dit een 3,5 geven maar de teksten vind ik vrij cliché en zwak wat (veganist) betreft.

jouw reactie doet me kotsen...luister het dan niet

en dankzij vlees eten zitten we nu in een corona crisis

ik ga meat is murder weer eens luisteren, mijn favo smiths plaat

en tja...als je muse luistert...