The Smiths - Meat Is Murder (1985)

Hoe komt het toch dat niemand eerder bij deze plaat een berichtje heeft geplaatst ? Is dat een gevolg van al die scherpe randjes die Meat is Murder op tekstueel en muzikaal gebied laat zien en horen?

Het is namelijk zo dat The Smiths op deze plaat extra fel van leer trekken tegen allerlei maatschappelijke uitwassen, zoals kinder-mishandeling (The Headmaster's Ritual), (Barbarism Begins at Home- fantastisch "primitief" gezongen door Morrissey) en dierenmishandeling(Meat is Murder).

Verder zingt Morrissey zoals gewoonlijk met veel overgave, flair en gedrevenheid over de emotionele demonen die hem plagen. Onder meer sexuele frustratie(I Want the One I Can't Have) en het onvermogen om zich gevoelsmatig te geven(Nowhere Fast) vormen 'ondankbare' onderwerpen.

Opvallend is dat deze plaat wat energieker, swingender en 'serieuzer' dan anders voor de dag komt. De gebruikelijke zwartgeblakerde humor is hier wel in een erg onderkoelde vorm aanwezig:

..And if the day came/that I felt a natural emotion/ I'd get such a shock/that I'd probably jump in the ocean...

Ook laten de Smiths horen dat het dit keer wat hun betreft het menes is:

...But that joke isn't funny anymore/ It's too close to home/
And it's too near the bone/It's too close to home
And it's too near the bone/More than you'll ever know ...

De energieke hoogtepunten van dit album zijn te vinden in songs zoals What She Said en Barbarism Begins At Home. Deze nummers zijn voor mij (bijna) de evenknie van Bigmouth Strikes Again(mijn favoriete Smiths-nummer naast Ask) omdat de Smiths hier laten horen dat ze met de besten kunnen meerocken.

Met al dat muzikale geweld en de pijnpreken van Mozza, valt een mooi, ingetogen nummer als Well I Wonder al snel tussen wal en schip. Het klinkt even relaxt zoals al mijmerend over het leven een kop warme thee nuttigen op een regenachtige zondagmiddag.

Één ding is zeker: het album komt door zijn directheid soms heel agressief over. Ik denk dat veel mensen vallen over een song zoals Meat is Murder die niet veel aan de verbeelding overlaat wat betreft de gruwelen van de vleesindustrie(het geluid van die snijmachine...). Deze song balanceert op het randje van het karikaturale en valt, mijns inziens, nét erover.

Geen nummer om te beluisteren terwijl je het avondmaal aan het plannen bent.

Thematisch gezien een pleidooi voor een deel van de zwakkeren (waaronder the Mozz himself )van de samenleving, vind ik dit een dappere plaat van de Smiths. Vaak gezien als het ondergeschoven kindje in het Smiths-repertoire, put het zijn kracht uit de intimiderende drive en zeggingskracht die het uitstraalt.

En die kracht mag er zijn. 4,5 glitters(minus 0,5 voor de laatste song).

Simpel, omdat ik ze nog niet gehoord heb

Maar ook daar gaat we aan doen

Ik heb er dus wat aan gedaan

Toch even denken of ik wat kan toevoegen aan dat berichtje van heer Mero

Van dit album ken ik alleen How Soon is Now! Prachtig nummer..

Ik vraag me soms af of er iets met mij aan de hand is.

Nu lijkt dit me een vraag die waarschijnlijk 99,9999 % van de wereldbevolking zich soms stelt (die andere 0,0001 % zijn het gros van uw accountants ).

Maar waarom begin ik in onbedaarlijk lachen uit te barsten wanneer ik Mozzer een zin hoor zingen als: " Scratch my name on your arm with a fountain pen (this means you really love me) " , dit terwijl mijn disgenoot zich ergert aan die irritante kopstem en die " o- zo topzware teksten " .

Topzwaar? Komaan, in tegendeel

Wat me ook opviel, waren alweer de ronduit bizarre vormen waarin de popsongs van The Smiths worden gegoten. Zo'n nummer als "How Soon Is Now? is gewoon een uiterst vreemd nummer.

't Is net alsof je in een taxi stapt, tegen de chauffeur zegt: "Hotel Metropol, graag", na zo'n vijftal minuten van de vlekkeloze rit, kijk je op van je krant en bemerkt dat je chauffeur ... een kangeroe is.

Het lijkt normaal, maar het is uiterst bevreemdend

Nou, ik vind dit album qua toon en thematiek wel wat grimmiger, militanter en 'primitiever' (zeker als Mozzer zijn stembanden wat rekt en strekt in Barbarism Begins at Home )van aard dan ik normaal van de Smiths gewend ben, hoor. Dus het verbaast me eigenlijk niet dat je gast de teksten wat gewichtig en serieus vond.

Als je het album wat meer meer gaat luisteren, wat meer op de details gaat letten of als je sowieso erg bekend bent met de Mozzer en zijn kapriolen (lees: Zach ), dan pas kun je volgens mij de luchtige elementen op hun waarde leren schatten.

Er zijn niet veel nummers die ik écht haat. Natuurlijk, de gemiddelde kapotgedraaide radiohit stemt mij niet vrolijk, maar écht haten, nee dat is moeilijk. Toch heb ik er wel een paar(iedereen natuurlijk): 'I've Had The Time Of My Life' van dat duo van de Dirty Dancing soundtrack, 'Paradise By The Dashboardlight' van Meatloaf, 'Hotel California' van The Eagles om maar eens wat voorbeelden te noemen. Welnu, daar is laatst een nummer bijgekomen en wel het titelnummer van dit Smiths album. Het begint al met de wanstaltige snijmachine geluiden die, gecombineerd met boeroepende koeien, zeer geforceerd een sfeer proberen te creeëren. Daarna wordt het (opzich nog wel aardige) melodramatische melodietje ingezet. Niet echt een lekker begin, maar het wordt nog erger! Morissey besluit namelijk zijn meest wanstaltige lyrics allertijden uit te moeten kramen. Hij beschuldigt mensen die vlees braden van moord, want het is 'death for no reason, and death for no reason is murder'. Nou na het horen van dit nummer zou ik het liefst Morissey zelf onder zo'n snijmachine leggen. En aangezien ik wel een reden heb is het geen moord.

Oh en de rest van het album.... Ja dat is weer magistraal, zoals altijd bij The Smiths. 4 sterren.

Wat is jouw lievelingsvlees?

Gek, daar heb ik als nagenoeg volledig vegetariër nou totaal geen problemen mee .

ik vind het een mooi album en ook meat is murder kan ik goed beluisteren tijdens het eten van een lekker stukje vlees. Je moet de dingen kunnen relativeren....
Morrissey is trouwens wel doorgeslagen hoor. Hij wil nooit meer ergens spelen waar vlees wordt gegeten.
Daarnaast had hij de rest van de bandleden verboden om tijdens optredens leer te dragen, of van te voren vlees te eten...want dat kon natuurlijk niet.
Hij was dus de enige vegetarier in the smiths...

Tsja, ach, doorgeslagen, aangezien uitgesproken idealisme te weinig voorkomt, mag 't best wel 's benadrukt worden. Vleeseters zijn over het algemeen nog feller, als hun 'overtuigingen' worden aangevallen.

Mijn favoriete Smiths plaat denk ik.
Ik draai 'm ieder geval het meest (Compilaties niet meegeteld). En muziekaal het meest interrestand. Donker ook. Maar afwisselend. En de minst makkelijke.

Mijn minst favoriete Smiths-plaat denk ik. Ik vind veel nummers te lang. Maar het blijven de Smiths natuurlijk, dus: 4*

Zeker niet mijn favoriete Smiths-plaat, maar alleen al een nummer als The Headmaster Ritual zorgt ervoor dat het wel degelijk mijn belangstelling geniet. Met de titelsong weet ik me ook niet zo goed raad. Het slaat mij iets te ver door allemaal.

Het beste album van The Smiths. Eén van de beste albums allertijden. Het album is net iets ruwer dan de andere albums van ze (zowel muzikaal als tekstueel) en dat bevalt me wel. De eerste drie nummers zijn ietsje minder, maar vanaf What She Said t/m Meat Is Murder is het genieten van het artistieke hoogtepunt van de combi Marr/Morrissey. Ja en ook de titelsong is geniaal en nee, ik ben geen vegetarier.

ik ben persoonlijk niet helemaal into the smiths maar dit album is zeker de moeite waard, ik heb me er niet genoeg in verdiept om echt een uitgebreide mening te geven. ik denk ook niet dat ik dit ooit heel erg goed zal vinden. maar ik luister er soms toch naar, musicaal gezien is er niks mis met deze cd

3*

ALLE platen van The Smiths zijn geweldig. Maar dit is de geweldigste. Heerlijk kan het zijn dat iemand er nóg beroerder aan toe is dan jij zelf. Dat kan mij uit een dalletje trekken.

2 favoriete tracks? The Headmaster Ritual en How Soon Is Now... eitje

Uitstekend album, misschien zelf beter dan The Queen is Dead....
4*

Meat Is Delicious!

dit is écht een hoogtepuntje van the smiths, grappige, mooie teksten met heftige onderwerpen, heerlijk stemgeluid en verder gewoon echt prachtige muziek.

meat is murder is echt een mooi nummer!

da's nou net 1 van mijn minder favoriete nummers, maar de cd blijft geweldig!! Vooral rusholme ruffians, ijzersterk!

Vreemd dat nog niemand een opmerking heeft gegeven over de schitterende basslijnen op dit album, denk maar aan nummers zoals Rusholme Ruffians en Barbarism Begins at home.
Neem daarboven nog de schitterende stem van Mozz, het sublieme gitaarwerk en de Joy Division achtige drumpartijen en je hebt een muzikaal perfect album!

Helemaal mee eens. Ik al die basspartijen in tablature gezet en dan zie je hoe goed alles in elkaar zit.
Dan heb ik het nog niet eens over de hoeveelheid lagen gitaar er inzit.
Weet iemand of Marr ook alle baslijnen schreef?

Het liefst zou ik gewoon tig keer ‘Mozzy + Smiths wooo’ neer zetten, maar ik denk dat rayman iets zinnigers in gedachten had toen hij me opdracht gaf een bericht(je) bij dit album te plaatsen.


Het album begint fantastisch met ‘The Headmaster Ritual’. Dat gitaartje, en die lalalalaaa-ieejeeeheee’s zijn gewoon briljant.

Give up education
As a bad mistake

Tja, erg herkenbaar natuurlijk voor mij als middelbaar scholiertje.

Dan gaan we verder met ‘Rusholme Ruffians’, één van mijn favorieten van dit album. Ik zie voor mij, een jonge Morrissey, alleen op de kermis, kijkend naar hoeveel plezier alle jongens en meisjes hebben. De attracties kunnen Morrissey echter niet boeien en hij bedenkt allerlei heftige verhalen die zouden kunnen gebeuren op die kermis. Erg mooie baslijn zit er ook in dit nummer en de tekst is ronduit geniaal natuurlijk:

This is the last night of the fair
And the grease in the hair
Of a speedway operator
Is all a tremulous heart requires
A schoolgirl is denied
She said: “How quickly would I die
If I jumped from the top of the parachutes?”

Heerlijk ook om dit lied mee te blèren.

‘I Want the One I Can’t Have’ is een nummer dat me eigenlijk niet zo veel doet, maar als ik het hoor móet ik gewoon meezingen.

A tough kid who sometimes swallows nails
Raised on Prisoner’s Aid
He killed a policeman when he was thirteen
And somehow that really impressed me
It’s written all over me

In één woord: geweldig.

‘What She Said’, wederom één van mijn favorieten van op Meat Is Murder. De snelheid van het nummer en dan die toch wel beetje zielige tekst zorgen ervoor dat dit één van de hoogtepunten van het album is voor mij.

What she said:
“I smoke ‘cos I’m hoping for an
Early death
AND I NEED TO CLING TO SOMETHING!”

Wow Een tekst zoals alleen Morrissey ze kan schrijven.

Na dit nummer is het tijd voor een nummer waarvan de titel alleen al erg goed is: ‘That Joke Isn’t Funny Anymore’. Wat mij betreft ook één van de grappigste liedjes die The Smiths gemaakt hebben. Eerst doet Morrissey even lekker zielig en dan komt het stukje:

“It was dark as I drove the point home
And on cold leather seats
Well, it suddenly struck me
I just might die with a smile on my
Face after all”

Tja, ik kan er niks aan doen, maar ik vind dit gewoon erg grappig en moet regelmatig lachen als ik dit stukje voorbij hoor komen.

En dan is het tijd voor het lied wat ik altijd zo mis als ik de LP op heb staan: ‘How Soon Is Now?.’ Geweldige titel en misschien wel één van de mooiste Smiths liedjes. Tekstueel doet het me eerlijk gezegd niet zoveel, maar de muziek en de manier waarop dit nummer gezongen wordt , zorgen ervoor dat ik dit nummer uren achter elkaar kan draaien.
Dit nummer heeft voor mij ook iets extra’s gekregen door het optreden van Morrissey op pinkpop. Tijdens dit nummer kwam één of andere fan vanaf de zijkant het podium op rennen en dit was het teken voor meerdere fans om over de hekken te springen en de beveiliging te trotseren in de hoop de enige echte Morrissey aan te raken. Vond het echt helemaal geweldig dit te zien gebeuren en bij dit nummer denk ik altijd terug aan pinkpop (en dat ie tegen me praatte en zo, en ja, nu weet echt iedereen het en zal ik het er noooit meer over hebben)

Dit nummer wordt gevolgd door mijn favoriete Smiths nummer: Nowhere Fast. De muziek, de tekst, de zang, het klopt gewoon allemaal. Vooral de gitaar vind ik erg geweldig op dit nummer (ondanks dat ik al 3 maanden verwoed pogingen doe dit nummer te kunnen spelen :’) )

And when I’m lying in my bed
I think about life
And I think about death
And neither one particularly appeals to me
And if the day came when I felt a
Natural emotion
I’d get such a shock I’d probably lie
In the middle of the street and die
I’d lie down and die

Tja, woorden kom ik te kort om te beschrijven hoe mooi ik dit stukje tekst vind. Pure klasse.

‘Well I Wonder’ is misschien wel het nummer wat me het meest raakt op Meat Is Murder. De redelijk langzame muziek en de emotionele zang van Morrissey. Dit is altijd mijn MiM-kippenvelmomentje.

Daarna een nummer van bijna 7 minuten met slechts 10 regels tekst. Niet echt standaard voor The Smiths, maar door de geweldige gitaar en bas op dit nummer zorgen ze ervoor dat ik 7 minuten lang met plezier naar dit nummer luister. Wederom één van mijn favorieten van Meat Is Murder. Ik heb er veel en moet dan ook zo’n beetje elke week mijn favoriete tracks veranderen.
En dan heb je 40 minuten lang van deze CD genoten en dan komt het titelnummer ‘Meat Is Murder’, toch een minder lied van deze CD. De tekst vind ik op zich wel grappig, maar de rest kan me totaal niet boeien.
Nee, dat overheerlijke biefstukje dat ik een aantal uren geleden verorberd heb deed het beter dan dit nummer, wat ik nu maar weer eens op heb staan in de hoop het toch ooit nog eens net zo geweldig als de rest van het album te vinden.

‘Meat Is Murder’ mag dan een niet meer dan redelijk nummer zijn, de rest vind ik geweldig. Daarnaast is Morrissey een soort van held voor me, die me kan ontroeren en tegelijk kan laten lachen door zijn teksten. Ik kan niks anders doen dan dit album 5 sterren en een 2e plek in m’n top 10 geven.

Mozzy + The Smiths wooo!!

ik verbaas me er ook wel eens over hoezeer de nadruk ligt op morrissey en marr. als ik het mooie spel van rourke en joyce hoor kan ik niet anders, dan aannemen dat de heren meer invloed hebben gehad dan de credits doen vermoeden (wat later ook in een rechtzaak is gebleken volgens mij).

er zitten een berg loeimooie basloopjes in en de drums klinken zoals drums moeten klinken: als drums

En toch blijven het gewoon de bassist en de drummer hoor.

was dat nou weer voor opmerking?!?!?!

Precies wat er staat. Natuurlijk kun je als bassist of drummer je eigen 'feel' e.d. naar de muziek brengen, maar daar heb je vrij weinig aan als er geen liedjes zijn om op te spelen, lijkt me.
Ze zullen wel degelijk hier en daar iets extra's hebben gebracht hoor, daar niet van, maar het lijkt me toch redelijk normaal dat de nadruk op Morrissey en Marr ligt.

ok, in die zin.