Mark Lanegan Band - Blues Funeral (2012)

Mark Lanegan zal het niet snel verkeerd doen bij mij. Of ie nu met band een album opneemt, een sobere solo-plaat maakt. Het is bijna altijd raak. The Screaming Trees? Nog steeds goede herinneringen aan. Samenwerking met Soulsavers of Queens of the Stone Age? Hij tilt de nummers op naar een hoger plan. En zijn samenwerking met dames als Isobel Campbell of Maggie Björklund zijn ook raak wat mij betreft.
Helemaal onbevooroordeeld ben ik dan ook niet als het om dit heerschap gaat.

Het album gaat lekker rauw van start met The Gravedigger's Song en de verwachting was dus een rauw rockend album te gaan horen. Niet zo vreemd ook want anders had de toevoeging 'band' wel weg kunnen blijven was mijn gedachte.
En dan valt het vervolg op dat gebied toch wel tegen. Uiteraard rockt het hier en daar wel degelijk (Riot in My House), maar echt heel rauw wordt het allemaal niet en ik ontwaar zelfs een soort dansbare sound op sommige momenten; bijna een popsound. Het kan niet anders zijn dan dat zijn samenwerking met Soulsavers op dit album zijn sporen heeft nagelaten.

Maar is dat erg? Voor mij dus niet. Mij bevalt deze toch wat luchtige aanpak best wel. Komt hier de kritiekloze liefhebber die alles wel okay vindt van Lanegan om de hoek kijken? Wellicht. Maar ik sta ook wel bekend om het feit dat ik nooit zo'n moeite heb met toegankelijker albums van favoriete artiesten die normaal niet als zodanig te boek staan. En laten we ook niet overdrijven: die hese stem is en blijft een handelsmerk en zorgt er door zijn geluid alleen al voor dat het allemaal ook weer niet al te pop overkomt.
Soulsavers was donkerder. Blues Funeral maakt zijn naam wat dat betreft ook niet erg waar: ik vind het een opvallend licht album en ik kan er prima mee leven.
Dit album mag zeer zeker mijn collectie verrijken en niet omdat ik alles compleet in de kast wil hebben staan. Dit album bevalt me gewoon goed ook al besef ik dat niet iedereen zal staan te juichen over deze nieuwe Mark Lanegan band.

De afgelopen jaren dook Mark Lanegan overal op. Hij maakte albums met Isobel Campbell, Soulsavers en the Gutter Twins. Druk druk druk. Maar solo was het even stil rondom de 47-jarige zanger. Was, inderdaad. Acht jaar liet de opvolger van Bubbelgun op zich wachten. Maar lang wachten loont

Soms is het apart hoe een nummer je totaal op het verkeerde been kan zetten. Dit is zeker van toepassing op Blues Funeral. Het album opent namelijk met het stevig rockende The Gravedigger's Song. Het nummer beloofd het meest vieze en ruige werk van Lanegan tot nu toe. Gek genoeg is het tegendeel waar; Lanegan's klinkt op Blues Funeral toegankelijker en ingetogener dan ooit. Maar zonder saai te worden. Op zijn zevende studioalbum komen eigelijk alle stijlen, die Lanegan het afgelopen decennia heeft bewandeld, voorbij. Zo horen we Queens of the Stone Age (Riot In My House), Soulsavors (Harborview Hospital) en Isobell Campbell (Leviathan) terug op Blues Funeral. Maar ook lichte disco (Ode To Sad Disco) en U2 invloeden (Quiver Syndrome, Harborview Hospital) komen voorbij. Je leest het: een behoorlijk gevarieerd album.

Gastoptredens worden dit maal verzorgd door Josh Homme en Greg Dulli, maar op Blues Funeral staat Mark Lanegan, himself, in de volle schijnwerpers. Zijn stem, dat is nog steeds het 'hoofdinstrument'. De warme, zware en doorrookte stem, maakt zelfs Trololo een kippenvel nummer. Zo blijkt wel weer in het prachtige 'Bleeding Muddy Water', wat een zanger. In het meest "mainstream" nummer 'Harborview Hospital' weet Lanegan een nieuwe snaar te raken. Hetzelfd geld voor 'Ode To Sad Disco', we horen de cultster hierin over synthesizers brommen. De conclusie is onvermijdelijk: 'disco' zit hem ook als een gegoten jasje. Hoewel hij er lang niet zoveel indruk mee maakt als het spookachtige 'The Gravedigger's Song' (het hoogtepunt van Blues Funeral). Dit zijn twee nummers die recht tegenover elkaar lijken te staan. Toch is er sprake van een evenwichtig album. Dank aan producer Alain Johannes. Samen hebben ze het op Blues Funeral helemaal voor elkaar. Elf nummers die bij elke luisterbeurt groeien, en mooier worden. Alleen Tiny Grain Of Truth vind ik geen schot in de roos. Het nummer staat Lanegan niet geweldig, dit komt omdat zijn stem niet goed tot uiting komt, en dan gaat het nummer met een speeltijd van zeven minuten al gauw te lang door. Jammer.

Met Blues Funeral heeft Mark Lanegan weer goed solowerk afgeleverd. Hij is terug van nooit weg geweest. Een mooie toevoeging aan zijn solocarrière. Een solocarrière waar je u tegen zegt. Maar toch, als je Blues Funeral vergelijkt met ouder werk, al die goede soloalbums, steekt hij er niet echt bovenuit. En toch verdiend dit album, dat binnen no-time in mijn collectie staat, door elke Lanegan fan gehoord te worden.

van: http://daanmuziek.blogspot....

The Gravedigger’s Song opent als een straatrace nummer.
De vlag gaat omlaag en klaar om te starten.
Eerste flirt met het leven.
Het vervolg van Go With The Flow van Queens Of The Stone Age.
Een soort van goedmakertje voor zijn verdiensten voor deze band.
Niet voor niks als eerste song vrij gegeven.
Aandacht die nu eens terecht op de vooral als gastzanger bekende persoon wordt gelegd.
Mister Mark Lanegan is de naam.
Net als bij voorganger Bubblegum wordt hier de veelzijdigheid van hem getoond.
Sterker nog, vanwege het overschot aan samenwerkingsverbanden hoor je hier een artiest die nog steeds groeiende is.
Nooit geweten dat dit mogelijk zou zijn.
Terwijl hij nog niet eens de gerijpte bluesleeftijd van 65 heeft bereikt.
Wijn wordt niet altijd beter na het passeren der jaren.
Sommige zullen trouw het goedgekeurde kwaliteitslabel verdienen.
Je hoort duidelijk een album met de nodige ups en downs.
Muzikaal is alles op hoogstaand nivo.
Maar dit is het verslag van ruim 10 jaar worstelen met het leven.
Waarbij regelmatig wordt terug gekeken naar de jeugd.
Wave en disco komen voorbij.
Als je regelmatig de dood in zijn ogen hebt gekeken.
Verschillende vrienden aan hem hebt overgedragen.
Dan mag je jezelf zeker een trouwe metgezel noemen.
Elk nieuw levensjaar is een mijlpaal.
Misschien was dit wel bedoeld als eeuwig nalatenschap.
Testament voor het aardse bestaan.
Gelukkig is hij sterk genoeg.
En hebben ze hem daarboven nog niet nodig.
Ergens aan een tarottafel wordt de verdere toekomst uitgespeeld.

Met het oog op het concert in de Effenaar nog eens beluisterd, maar dat heeft mijn enthousiasme alleen nog maar meer getemperd. Ik heb serieus moeite om drie tracks te vinden die een geel sterretje verdienen. Heel eerlijk vind ik het gewoon een dramatisch ongeïnspireerd K.U.T.-album. Een lauwe, kabbelende stroom Lanegan-herkauwsels met duffe zang (nooit klonk Lanegan zo anemisch), synths en drummachine (!?). Dit voegt werkelijk niets toe aan zijn oeuvre (hij hakt eerder in op zijn eigen voetstuk) en ik sta dan ook perplex van de positieve consensus hier.

Hij begint heerlijk met The Gravedigger’s Song, meteen ook de favoriet van dit album.
Halverwege verliest het een beetje de spanning en voor je het weet zit je te luisteren naar nummers met een simpel pop deuntje (Ode to Sad Disco).
Daarna verliest hij me een beetje met nummers die er in het ene oor in gaan en bij het andere oor weer uit. Uiteindelijk blijft het niet allemaal hangen.
Lekker voor op de achtergrond, maar verder nergens echt speciaal.
3*

Grappig dat veel mensen ode to sad disco niks vinden. Zelf vind ik het t beste nr ooit van Mark lanegan.