Mark Lanegan Band - Blues Funeral (2012)

En Soulsavers, die al beluisterd?

En Gutter Twins niet vergeten!

Ik kom oren te kort.

Nee man, dat is juist een hele slechte omschrijving
Maar enige dank ben ik Paalhaas en co wel verschuldigd, door die negatieve kritieken vreesde ik het ergste, maar mij viel het niet alleen mee, ik vind het zelfs een goede plaat. en dat fut-/inspiratieloze.....is dat niet gewoon de altijd aanwezige flegmatiek in Lanegan's stem?

Geweldige plaat dit!

Mars Volta liefhebbers en streekgenoten neem ik altijd zeer serieus, dus helemaal mee eens.
Quiver Syndrome weet me zowaar een soort lentegevoel te bezorgen. Een prestatie op zich, want Lanegan en lente!?

Hm, wisselende reacties op dit album. Ik hoor bij het positieve kamp. Lekker afwisselend album, waar voor mij geen skipmomenten inzitten. Die stem, die stem, die stem. Die kleurt toch mooi bij wat voor song dan ook maar. Ik ben blij met dit album. Het was het wachten waard, waarbij de samenwerking met Isobel Campbell en Soulsavers niet aan mij is voorbij gegaan.

Tot op heden de beste release van 2012 IMHO. Begin februari nog een review over geschreven voor het Rockblog.

Mark Lanegan Band - Blues Funeral | Rockblog

Mooi beschreven Woutout
Ik kan mij er helemaal in vinden.

Thanks!

Na het fantastische Bubblegum ( 5 in mijn toplijst) is het moeilijk om dat nivo te herhalen maar Blues Funeral is voor mij weer een prachtplaat. In de Effenaar op 1 maart genoten van een heel mooi optreden waarbij de nieuwe nummers heel goed pasten met eerder werk. Ik hou van zijn stem en ik heb hem dit zelfs kunnen zeggen, "the world would be more empty without your voice" waarop hij reageerde met "thank you, appriciate it". Ook nog shirt laten signeren en hand geschut ik voelde mij ondanks mijn 43 jaar als een kind zo blij

Mooie plaat, qua klank en sfeer te vergelijken met Euphoria Morning van Chris Cornell want Alain Johannes produceert en speelt op beiden. Trapt af met het beste nummer meteen, inderdaad die stem..

Eindelijk nog eens een album dat m'n aandacht vasthoudt

Pas gekocht op vinyl. Heb gisteravond LP1 plaat opgelegd. En ik moet zeggen : waw !
The Gravedigger’s Song , Bleeding Muddy Water en Ode to Sad Disco zijn mijn voorlopige favorieten. Eens benieuwd wat LP2 brengt.
De dubbelelpee is trouwens uitgebracht in een prachtig donkergroen vinyl. De plaat is dus al mooi als je ze op de platenspeler ligt , zonder geluid.

Niet overtuigend? Daar ben ik (en ik vermoed velen met mij) het toch niet mee eens.

Ik ben ook een liefhebber van Lanegan, maar met die albums heb ik ook niet veel.

Dood hier! Maar ik sluit me er volledig bij aan. Ik vind alles goed van Mark behalve die cd's met Isabel.

Voor de geinteresseerden: Mark Lanegan staat met zijn band in november op het Crossing Border Festival (Enschede, Den Haag, Antwerpen)

gehoord op lowlands, vond ik erg goed dus maar beginnen met dit album te beluisteren

Man man man.. Wat een plaat wat een plaat! ZALIG!!!!!!!!!!!!!!!!
Beste aankoop op Vinyl die ik laatst gedaan heb!
Vanavond klaar om 5* te geven!

En dat was toch wel een van de hoogtepunten wat mij betreft......

Hij begint heerlijk met The Gravedigger’s Song, meteen ook de favoriet van dit album.
Halverwege verliest het een beetje de spanning en voor je het weet zit je te luisteren naar nummers met een simpel pop deuntje (Ode to Sad Disco).
Daarna verliest hij me een beetje met nummers die er in het ene oor in gaan en bij het andere oor weer uit. Uiteindelijk blijft het niet allemaal hangen.
Lekker voor op de achtergrond, maar verder nergens echt speciaal.
3*

Eens!
Samen met Andrew Bird en Lisa Hannigan.

In ben een onvoorwaardelijk grote fan van Lanegan, maar deze plaat kan mij niet echt bekoren. Ik heb zo geprobeerd om Blues Funeral te waarderen, echt waar, maar dit komt zó plat over. Helemaal het tegenovergestelde wat ik van een Lanegan-plaat verwacht. De toevoeging van synths en elektronische drums valt mij heel slecht. De stem is er uiteraard nog, maar de muziek klinkt voor mij té hol.
Afijn, de eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat er enkele nummers zijn die het gemiddelde overstijgen (The Gravedigger's Song, Deep Black Vanishing Train, Leviathan), maar de rest doet het niet voor mij.
Geef mij maar de intiemere en warmere momenten, zoals Whiskey for the Holy Ghost en Scraps at Midnight.

Ik zie dat de sticker weer terug op de afbeelding is....

Het is ook niet een sticker die je er af moet halen

Tuurlijk wel, alle stickers moeten er af....

Deze plaat heeft last van angst om te laten gaan. Vorig jaar heb ik met mezelf besloten dat ik dit duistere, eentonige takkeherrie vind, maar de laatste tijd voel ik toch steeds vaker de nijging om deze plaat te draaien. Net maar een keer toegegeven aan deze nijging en ik merk dat ik deze duistere, eentonige takkeherrie toch wel ergens interessant begin te vinden. Ik vraag me af waar dit heen gaat.

Wat is Harborview Hospital toch een geweldige song…

Grappig dat veel mensen ode to sad disco niks vinden. Zelf vind ik het t beste nr ooit van Mark lanegan.