Mark Lanegan Band - Blues Funeral (2012)

Na de eerste luisterbeurten hoor ik industrieel aandoende ritmes, gospel en typische Lanegan rock&roll en ballads. Een redelijk divers geheel waarvan geen enkel nummer me teleur kan stellen, ook de Ode to sad Disco niet, die een prachtige zanglijn heeft!


Kan niet wachten om deze nummers live te gaan horen in maart!

Sluit prima aan op Bubblegum, die ook gevarieerd is.
Durft zich zelfs met geslaagde wijze aan disco te wagen.
Wat blijft hij een geweldige stem hebben.

ongeinspireerd, voorspelbaar en lui. Uitstapjes naar goedkope new-wave lonen niet. Lanegan maakt jammer genoeg zijn eerste slechte plaat en komt vervaarlijk dicht in de buurt van zelfparodiering. Jammer

Opvallend: de zoveelste band die overstapt naar 4AD en vervolgens véél lager scoort op MusicMeter dan het vorige album....

Ben niet zwaar onder de indruk na de eerste luisterbeurt maar heb er zeker en vast wel van genoten.
Alvast geen zwakke nummers hoewel Tiny Grain of Truth beduidend iets minder is.

Blues Funeral gaat volgens mij echt wel groeien.

The Gravedigger's Song heeft ook enkele luisterbeurten nodig gehad voor ik het geweldig vond. Nu na wel 20 x gehoord te hebben blijf ik het precies alsmaar beter vinden.

Net zo met Harborview Hospital, daar kon ik de eerste luisterbeurten veel minder mee. Ondertussen een keer of 5-6 gehoord en vind het nu fantastisch.

Deep Black Vanishing Train had ik ook al gehoord (& gezien) in een akoestische versie op Youtube.
Niet zo'n goeie kwaliteit maar dat nummer vond ik wel meteen de moeite. Zou best kunnen omdat dat nummer veel meer Lanegan klinkt dan de rest van dit album. In deze versie is Deep Black Vanishing Train ook bijzonder sterk.

Hopelijk volgt de rest van de nummers ook. Ik wacht nog even met stemmen.

Onmogelijk stil te zitten bij Quiver Syndrome trouwens!

is mij nog niet eerder opgevallen...welke bands....? en wat denk dat de reden is van die lagere scores...?

Tindersticks, Iron and Wine om er 2 te noemen. Weet niet wat de reden is; kan niks bedenken...Vind dit wel een lekker album!

Kleine 4* na 3 luisterbeurten.

Beste nummer: The Gravedigger's Song (4,5 *).

4*: Deep Black Vanishing Train, Quiver Syndrome, Harborview Hospital en Ode To Sad Disco.

Kleine 4*: Bleeding Muddy Water, Riot In My House, Grey Goes Black

3,5*: Phantasmagoria Blues en St. Louis Elegy

Kleine 3*: Leviathan en Tiny Grain of Truth

Mwoah, in principe is hij niet echt overgestapt: "In 2008, Beggars Banquet became a catalog label only, closed to new signings. Artists that remained on their roster were shifted over to affiliate label, 4AD." (bron: wikipedia)

Hier kan ik mij prima in vinden. Ik hoop dat hij 1 maart niet te veel nieuw werk speelt, maar ik ben er bang voor...

Dan nog...live kan de muziek toch nog wat meer pakken als in 1ste instantie op het album.

Ik ben een onvoorwaardelijke fan van Mark Lanegan en keek dan ook erg uit naar z'n nieuwste solo-exploot. De eerste luisterbeurten hebben me niet ontgoocheld maar ook niet overweldigd. Goede songs maar niet magistraal...

De afgelopen jaren dook Mark Lanegan overal op. Hij maakte albums met Isobel Campbell, Soulsavers en the Gutter Twins. Druk druk druk. Maar solo was het even stil rondom de 47-jarige zanger. Was, inderdaad. Acht jaar liet de opvolger van Bubbelgun op zich wachten. Maar lang wachten loont

Soms is het apart hoe een nummer je totaal op het verkeerde been kan zetten. Dit is zeker van toepassing op Blues Funeral. Het album opent namelijk met het stevig rockende The Gravedigger's Song. Het nummer beloofd het meest vieze en ruige werk van Lanegan tot nu toe. Gek genoeg is het tegendeel waar; Lanegan's klinkt op Blues Funeral toegankelijker en ingetogener dan ooit. Maar zonder saai te worden. Op zijn zevende studioalbum komen eigelijk alle stijlen, die Lanegan het afgelopen decennia heeft bewandeld, voorbij. Zo horen we Queens of the Stone Age (Riot In My House), Soulsavors (Harborview Hospital) en Isobell Campbell (Leviathan) terug op Blues Funeral. Maar ook lichte disco (Ode To Sad Disco) en U2 invloeden (Quiver Syndrome, Harborview Hospital) komen voorbij. Je leest het: een behoorlijk gevarieerd album.

Gastoptredens worden dit maal verzorgd door Josh Homme en Greg Dulli, maar op Blues Funeral staat Mark Lanegan, himself, in de volle schijnwerpers. Zijn stem, dat is nog steeds het 'hoofdinstrument'. De warme, zware en doorrookte stem, maakt zelfs Trololo een kippenvel nummer. Zo blijkt wel weer in het prachtige 'Bleeding Muddy Water', wat een zanger. In het meest "mainstream" nummer 'Harborview Hospital' weet Lanegan een nieuwe snaar te raken. Hetzelfd geld voor 'Ode To Sad Disco', we horen de cultster hierin over synthesizers brommen. De conclusie is onvermijdelijk: 'disco' zit hem ook als een gegoten jasje. Hoewel hij er lang niet zoveel indruk mee maakt als het spookachtige 'The Gravedigger's Song' (het hoogtepunt van Blues Funeral). Dit zijn twee nummers die recht tegenover elkaar lijken te staan. Toch is er sprake van een evenwichtig album. Dank aan producer Alain Johannes. Samen hebben ze het op Blues Funeral helemaal voor elkaar. Elf nummers die bij elke luisterbeurt groeien, en mooier worden. Alleen Tiny Grain Of Truth vind ik geen schot in de roos. Het nummer staat Lanegan niet geweldig, dit komt omdat zijn stem niet goed tot uiting komt, en dan gaat het nummer met een speeltijd van zeven minuten al gauw te lang door. Jammer.

Met Blues Funeral heeft Mark Lanegan weer goed solowerk afgeleverd. Hij is terug van nooit weg geweest. Een mooie toevoeging aan zijn solocarrière. Een solocarrière waar je u tegen zegt. Maar toch, als je Blues Funeral vergelijkt met ouder werk, al die goede soloalbums, steekt hij er niet echt bovenuit. En toch verdiend dit album, dat binnen no-time in mijn collectie staat, door elke Lanegan fan gehoord te worden.

van: http://daanmuziek.blogspot....

In een interview nu met Humo beschrijft hij dit album als een "album die dienst kan doen als soundtrack...", hij vindt het perfect muziek voor in de auto..

zo komt dit album wel ook over vind ik, , een ingetogen luistergeheel, met een paar scherpe uitvliegers, het geheel komt me ook meer over als achtergrond muziek... geen slecht album, maar het pakt toch niet zoals bv Bubblegum...

Bleeding Muddy Water is wel het beste wat hij al gebracht heeft, dit gaat diep..., gravediggers blues is ook nog een leuke single

Ik word steeds benieuwderderderder.....

erg mooi album. dit keer ook flink wat nummers met beats/electronica.
nog even wachten en dan live in Paradiso!

Snap de ophef niet echt. Vind dit album erg tegenvallen, ook na 6 keer luisteren. Het is voor mij allemaal meer van hetzelfde!

Grappig, ik moest juist heel even wennen aan de variatie op dit album.

Mijn eerste indruk is positief. Ik ben uiteraard als Grunge fan van het eerste uur redelijk bekend met de heer Lanegan. Een lekker afwisselend album dat mij uitnodigd tot meerdere luisterbeurten. Muziekjaar 2012 begint voor mij hier. Fijn. Absoluut kans op verhoging van mijn score, ik begin rustig.

The Gravedigger’s Song opent als een straatrace nummer.
De vlag gaat omlaag en klaar om te starten.
Eerste flirt met het leven.
Het vervolg van Go With The Flow van Queens Of The Stone Age.
Een soort van goedmakertje voor zijn verdiensten voor deze band.
Niet voor niks als eerste song vrij gegeven.
Aandacht die nu eens terecht op de vooral als gastzanger bekende persoon wordt gelegd.
Mister Mark Lanegan is de naam.
Net als bij voorganger Bubblegum wordt hier de veelzijdigheid van hem getoond.
Sterker nog, vanwege het overschot aan samenwerkingsverbanden hoor je hier een artiest die nog steeds groeiende is.
Nooit geweten dat dit mogelijk zou zijn.
Terwijl hij nog niet eens de gerijpte bluesleeftijd van 65 heeft bereikt.
Wijn wordt niet altijd beter na het passeren der jaren.
Sommige zullen trouw het goedgekeurde kwaliteitslabel verdienen.
Je hoort duidelijk een album met de nodige ups en downs.
Muzikaal is alles op hoogstaand nivo.
Maar dit is het verslag van ruim 10 jaar worstelen met het leven.
Waarbij regelmatig wordt terug gekeken naar de jeugd.
Wave en disco komen voorbij.
Als je regelmatig de dood in zijn ogen hebt gekeken.
Verschillende vrienden aan hem hebt overgedragen.
Dan mag je jezelf zeker een trouwe metgezel noemen.
Elk nieuw levensjaar is een mijlpaal.
Misschien was dit wel bedoeld als eeuwig nalatenschap.
Testament voor het aardse bestaan.
Gelukkig is hij sterk genoeg.
En hebben ze hem daarboven nog niet nodig.
Ergens aan een tarottafel wordt de verdere toekomst uitgespeeld.

fijne gedachten en zinnen, ik dank je, al is dat helemaal niet nodig.

en blues funeral groeit. . . . . . . .

Dit album is niet slecht, maar wat is Grey goes Black een onwaarschijnlijke stinker van formaat

Ode To Sad Disco is ook echt een ode, aan dit nummer

Wie had dat kunnen denken: gestopt met roken en de harde drugs. De stem der stemmen is terug als een sober mensch. En dat geeft natuurlijk stof tot zingen... Bleeding Muddy Water is een instant Lanegan classic. "Lord now the rain don't come...."
Het geëxperimenteer met jaren '80 beats en electronica... is even wennen. Maar als dat is gebeurd is bijvoorbeeld Harborview Hospital een prachtig nummer waarzin zelfs U2 doorklinkt, Joshua Tree-periode. Tel daar Gravedigger's Song en Ode to sad disco bij en ik ben dik tevreden als Lanegan-fan. Cheers Mark! Well done.

Wat berichten omtrent een inmiddels aangepaste verspreking verwijderd.

Na enkele luisterbeurten kan ik weer vol overtuiging zeggen dat er weer een topalbum van Lanegan bijkomt. Heel eclectisch, ook af en toe eens een zijsprong die we niet zagen aankomen (Ode to sad disco), maar ook deze werken, omdat 's mans stem zo mooi werkt als lijm tussen al deze verschillende vormen en stijlen. De muzikanten die hij rond zich heeft verzameld is weer indrukwekkend, en ook mijn hoedje af voor de productie van Alain Johannes! De teksten zijn ook weer van een hoog niveau. Wat mij ook opvalt is dat de duur (55 minuten) eigenlijk veel korter aanvoelt, wat ook veel zegt over de kwaliteit van de nummers. Het is nooit te lang. Heel sterk!

Ik moet mijn mening toch enigzins herzien, vooral op muzikaal vlak vind ik dit nummer wel sterk. Al vind ik de manier waarop hij "Grey goes Black" zingt maar niets...

Gelukkig stoort zijn stem voor de rest nooit

Gezond zal het allerminst zijn maar een stem die jaren gemarineerd is in een mengsel van nicotine, psychedelisch snoepgoed en alcohol krijgt een karakter om U tegen te zeggen. En da's waarom ik zo'n fan van Lanegan ben geworden. Ik vind deze 'Blues Funeral' zeker evenwaardig aan 'Bubblegum'. Niet bepaald muziek voor bij de ochtendkoffie maar er zijn momenten zat om een kopje Lanegan aan je lippen te zetten.

Niet voor bij de koffie, maar wel voor bij de "Morning Glory Wine"

S-C-H-I-T-T-E-R-E-N-D-E plaat !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!