Opeth - Deliverance (2002)

De 'harde' plaats blijkt helemaal niet zo hard te zijn. Ja, het openingsnummer gaat er stevig in en Master's Apprentice heeft een logge riff, maar verder zit er genoeg afwisseling in met de kenmerkende semi-akoestische passages waar de gitaren lekker galmen. De titeltrack geeft met het lange outro ook nog een prachtig stukje staccato-gitaarriffs in rare ritmes: een progmetaltrucje dat de band volgens mij nog niet eerder heeft gebruikt. En het klinkt prima. By The Pain I See In Others heeft daarnaast nog eens een van de meest lugubere zangstukjes die de band tot nu toe heeft gebruikt.

Ik merk dat ik nu langzaamaan in het problematische privilege terecht kom waar ik het lastig vind om te bepalen welke 4.5 sterren beter is dan de andere met dezelfde score. Het feit dat de openingstrack me net niet heel erg veel deed, zorgt in ieder geval niet voor de volle mep, maar verder gaat het gewoon weer het rijtje 'topmateriaal' in.

Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Still Life
3. Deliverance
4. My Arms, Your Hearse
5. Orchid
6. Morningrise

Geen idee waarom ik mezelf ooit wijsgemaakt heb dat dit de 'extreme' plaat zou zijn van het tweeluik met Damnation. Ik snap ook niet waarom anderen dat zeggen. Deliverance voelt toch echt vooral als de legitieme opvolger van Blackwater Park. Het is een tikje directer en kwalitatief zit het er nipt onder. Vooral Deliverance en A Fair Judgement zijn absolute pareltjes. Master's Apprentice opent fel, maar kent ook het meest dromerige stuk van dit album. De typische Opeth-sfeer is nog volop aanwezig. De lange songs zijn nog altijd even afwisselend. Desalniettemin een geweldige plaat natuurlijk.


Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Deliverance
3. Still Life
4. My Arms, Your Hearse
5. Orchid
6. Morningrise

Er zijn bands waar ik de grunts nog wel kan hebben (het is niet mijn favoriete stijl, maar toch), maar bij Opeth doet het echt afbreuk aan de muziek van de heren. Zou het komen door de betoverende cleane stem waarover Akerfeldt ook beschikt? Zou zo maar kunnen.

De meest recente platen zijn wat mij betreft voltreffers, en dan is Deliverance over het geheel genomen toch minder. Maar alleen A Fair Judgement rechtvaardigt al het aanschaffen van deze plaat. Wat een 5* wereldnummer is dat!
Van begin tot einde van de plaat kom ik niet verder dan 3*, vrees ik.

Bejoetiefoel!!

Nu dit album weer eens door de woonkamer galmt komt ineens de vraag op waarom ik hier geen 5* heb staan. Snel even aanpassen dus. En dat halve sterretje erbij brengt het stemgemiddelde van 4,08 naar 4,09*.

Druk druk druk bezig met Opeth beter te leren kennen. Iets zegt mij dat dit een goede instapper is, hoewel ik Blackwater Park ook wel wat ken. Het titelnummer hier word ik al foxwild van, dus dat komt wel goed denk ik

(edit na het eerste nummer: dat komt wel goed dus)