Opeth - Deliverance (2002)

Waarschijnlijk mijn favoriet moment in het hele Opeth ouvre. Ook live echt ge-wel-dig!

Het einde van Deliverance klinkt inderdaad echt "machtig" maar behalve het schitterende A Fair Judgement is dit toch iets te heftig voor mij. In ieder geval spreken de meeste andere albums mij meer aan.

Toch een stapje omhoog na de klassieker Blackwater Park. Interessant hoe de stijl langzaam verschuift van pure death metal naar meer progressief getinte metal, of iets wat niet eens metal is. Vooral 'Deliverance' vind ik echt ijzersterk.

Ik moet nodig een inhaalslag maken. Ik had Opeth vroeger minder snel moeten afschrijven, maar smaken veranderen nu eenmaal.

Mhoa, Opeth heeft nooit echte Death Metal gemaakt. Daarvoor heeft Akkerveld z'n side-projects =p

Ik bedoel op dit album. Dat een nummer als death metal start en zich dan langzaam steeds verder ontwikkelt.

Bloodbath natuurlijk!

Opeth heeft nooit echt Death Metal gemaakt maar Deliverance is wel een van de zwaardere albums.

De oudere Opeth platen komen wel dicht bij death metal vind ik hoor. Progressive death metal is het volgens mij.

Ik had om één of andere reden schrik om aan deze te beginnen, maar oh boy was ik verkeerd. Prachtige cd. Voor mij zit ie bij mijn favoriete Opeth cd's (Orchid, Deliverance; Watershed).

Vandaag in De Zwaarste Lijst op Studio Brussel werd het titelnummer volledig gespeeld, de kwaliteit van die lijst gaat er op vooruit!

Oeeh nice! Op welke plaats? Tiens, Opeth op Stubru, wie had dat gedacht!
(uiteraard slechts één keer per jaar als het thema erom vraagt...)

Slechts op #55 en het was tevens hun enige verschijning, maar toch respect voor Studio Brussel voor het feit dat ze een metalnummer van 13 minuten integraal afspelen op de radio. Dit zullen we inderdaad alleszins een jaar lang niet meer meemaken. (Volgend jaar stem ik in ieder geval ook 's op Opeth, een verschijning van The Drapery Falls of The Moor zou nog heerlijker zijn.)

Ik had gestemd op dit nummer op de site. Misschien kunnen we volgend jaar allen gezamelijk op Deliverance stemmen! Toch een zalig nummer, nietwaar?

Ik doe mee, dat einde is fantastisch!

Zware kost hoor, dit album. Maar het smaakt wel ongelofelijk goed! Het heeft even geduurd voor ik deze nummers een beetje op waarde kon schatten, maar na veel luisteren vind ik Deliverance (het nummer) echt briljant! En ook Master's Apprentices vind ik geweldig, vooral die versnelling vanaf ongeveer 8 minuten

Eigenlijk bevalt dit album me beter dan Blackwater Park, maar dat kan er ook (deels) aan liggen dat ik dit album op een heel andere manier ben gaan luisteren: Met veel meer aandacht. Dat hebben zulke lange en heftige nummers wel nodig. Bij Blackwater Park is dat er een beetje bij ingeschoten.

Wat me wel tegenvalt aan dit album (en eigenlijk bijna alle nummers die ik van Opeth ken) dat de teksten heel moeilijk te doorgronden of zelfs bijna onbegrijpelijk zijn. En dat lijkt bij alle gegruntte teksten nog een stuk erger! De teksten van Damnation zijn niet alleen beter verstaanbaar, maar ook veel begrijpelijker.

Desalniettemin vind ik Deliverance is heel sterk album dat voorlopig 4 sterren van me krijgt. Een extra halfje zit er misschien nog wel in, maar voor het zover is, wil ik toch op zijn minst alle nummers goed kennen. Als ik nu bijvoorbeeld aan Wreath of A Fair Judgement denk heb ik geen flauw idee hoe die nummers klinken. Een complex album als dit heeft flink wat tijd nodig om te aarden. Gelukkig krijgt het die tijd ook van me.

Het titelnummer is gewoon het beste wat ze ooit op een plaat hebben gezet. De enige track van ze waar ik flink kippevel van krijg.

Kunnen deze mannen wel slechte platen maken? Blijkbaar niet want ook Deliverance is een schot in de roos. Tot deze conclusie kom ik na nadat ik hem blind gekocht heb op cd en 1 maal heb beluisterd dus dat beloofd voor de volgende luisterbeurten.
Deliverance heeft alles wat Opeth zo goed maakt, pakkende maar toch technisch erg sterke riffs, de geniale vocalen en grunts van Mikael, het schitterende drumwerk van Lopez en erg veel afwisseling. 4*

Dit jaar is het dus weer zover! Aangezien het hier wel wat off-topic is, heb ik er hier ook iets over gepost; mijn gedacht is om drie nummers te selecteren die we gezamenlijk dan in de Zwaarste Lijst stemmen voor zondag.

Gisteravond Deliverance als afsluiter.
Wat mij betreft vanavond in de HMH maar weer

Deliverance and Damnation, together at last!
Opeth.com

4 Disc (2CD/2DVD) Book Set of 3LP 180g Black Vinyl, uiteraard weer onder handen genomen door Steven Wilson

Deliverance niet door Steven Wilson, maar door Bruce Soord.

Me dunkt dat we de komende jaren ook (terecht) wat meer van dit Pineapple Thief brein zullen horen. Ik hoor zijn naam steeds meer bovendrijven bij niet-aan-TPT-gerelateerde projecten en mixes. Een nieuwe SW over 5 jaar op dat vlak wie weet er is immers nood aan boegbeelden die de 21e-eeuwse prog/rock belichamen

Wow de remix van Deliverance klinkt geweldig! Heel organische en de kickdrum komt beter tot zijn recht!

Mijn surround receiver wordt wat weinig gebruikt de laatste tijd en dus is de 2015 heruitgave van Deliverance en Damnation met nieuwe 5.1 mixen een mooie gelegenheid om de stof eraf te blazen en deze 2 plaatjes te leren kennen. De schijven (4 stuks, 2cd en 2 dvd) zijn verpakt in boekvorm met daar binnen in een aantal pagina's (geen highgloss en in Z/W) met de songteksten en wat release data. Daarin wordt beschreven dat beide albums in anderhalve maand zijn opgenomen in 2002 en geproduceerd door Opeth samen met Steven Wilson. Maar Deliverance is van origine gemixt door Andy Sneap en Damnation door Steven Wilson. Beiden vakmensen, maar een beetje vreemd kijk ik er wel van op.
Heeft dat met de stijl van de albums te maken of met wanneer wie tijd had?

De vinylmix van Deliverance door Bruce Soord is echt fabelachtig goed, alsof je de plaat weer opnieuw ontdekt. Het drumwerk van Martin Lopez is tot in ieder detail te horen en ook Martin Mendez heeft een glansrol in deze mix. Veel ruimte waarbij alle elementen precies op het goede momenten even naar de voorgrond gaan. Heerlijk!

Na alle Opeth albums vanaf MAYH tem Pale Communion ( Sorceress heb ik nog niet in bezit en daar wil ik tijd voor vrijmaken om hem te beluisteren ) nog eens intens te hebben beluisterd kan ik concluderen dat dit album mijn persoonlijke favoriet is en dan ook mooi op 1 staat in mijn top 10.

Hoewel ik een grote fan ben van Akerfeldt zijn grunts is 'A Fair Judgement' hier toch het allermooiste nummer op deze plaat en afhankelijk van welke gemoedstoestand ik me bevind mijn favo nummer van Opeth.

5*

Deliverance is werkelijk tot me binnen gedrongen. Wat een klasse weer. Instrumentaal heel knap gedaan. Dit is hier inderdaad het hardere deel van het duo Deliverance/Damnation maar ik moet zeggen dat er toch enkele rustige momenten zijn hier op Deliverance om U tegen te zeggen. Schitterende plaat die niet moet onderdoen voor andere zwaargewichten zoals Blackwater Park en Still Life.

Ghost Reveries doet het voorlopig nog niet bij me. Samen met Orchid, My Arms, Your Hears en Heritage de minste.

Op 17/11 naar opeth in de ab geweest; finale met deliverance.... man, wat is dit nummer als een vuurzee...: opbouw, spanning, grunts, techniek, sfeer, alles is dusdanig vervlochten, de drums als mokerslagen... heerlijk, echt een van mn absolute favorieten! Rest van t album moet nog n beetje rijpen, maar heel erg goed

Wel doodzonde van de sleeve. Alle 3 de platen in 1 sleeve steken en de platen zitten dan zelfs niet eens in beschermhoezen maar wel in papieren hoezen waardoor het risico op beschadiging van de platen toch groter is. Ook Pale Communion heeft dat probleem. Sorceress heeft wel de juiste beschermhoezen.
Van een band als Opeth verwachtte ik dan ook dat ze dat bij alle uitgaves zouden op toezien.
Gelukkig heb ik hier zelf beschermhoezen liggen om de platen in te steken.

De grunts klinken hier wel erg vriendelijk,dreiging of agressie gaat er nauwelijks van uit.Dat doet overigens niet af aan de kwaliteit van het album.

Nog eens op de platenspeler liggen. Zeer heerlijk bruut en tegelijk zoveel emotie op dit album.

Geen minpunt te bespeuren hier.

De 'harde' plaats blijkt helemaal niet zo hard te zijn. Ja, het openingsnummer gaat er stevig in en Master's Apprentice heeft een logge riff, maar verder zit er genoeg afwisseling in met de kenmerkende semi-akoestische passages waar de gitaren lekker galmen. De titeltrack geeft met het lange outro ook nog een prachtig stukje staccato-gitaarriffs in rare ritmes: een progmetaltrucje dat de band volgens mij nog niet eerder heeft gebruikt. En het klinkt prima. By The Pain I See In Others heeft daarnaast nog eens een van de meest lugubere zangstukjes die de band tot nu toe heeft gebruikt.

Ik merk dat ik nu langzaamaan in het problematische privilege terecht kom waar ik het lastig vind om te bepalen welke 4.5 sterren beter is dan de andere met dezelfde score. Het feit dat de openingstrack me net niet heel erg veel deed, zorgt in ieder geval niet voor de volle mep, maar verder gaat het gewoon weer het rijtje 'topmateriaal' in.

Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Still Life
3. Deliverance
4. My Arms, Your Hearse
5. Orchid
6. Morningrise

Geen idee waarom ik mezelf ooit wijsgemaakt heb dat dit de 'extreme' plaat zou zijn van het tweeluik met Damnation. Ik snap ook niet waarom anderen dat zeggen. Deliverance voelt toch echt vooral als de legitieme opvolger van Blackwater Park. Het is een tikje directer en kwalitatief zit het er nipt onder. Vooral Deliverance en A Fair Judgement zijn absolute pareltjes. Master's Apprentice opent fel, maar kent ook het meest dromerige stuk van dit album. De typische Opeth-sfeer is nog volop aanwezig. De lange songs zijn nog altijd even afwisselend. Desalniettemin een geweldige plaat natuurlijk.


Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Deliverance
3. Still Life
4. My Arms, Your Hearse
5. Orchid
6. Morningrise