Opeth - Deliverance (2002)

De 'harde' plaats blijkt helemaal niet zo hard te zijn. Ja, het openingsnummer gaat er stevig in en Master's Apprentice heeft een logge riff, maar verder zit er genoeg afwisseling in met de kenmerkende semi-akoestische passages waar de gitaren lekker galmen. De titeltrack geeft met het lange outro ook nog een prachtig stukje staccato-gitaarriffs in rare ritmes: een progmetaltrucje dat de band volgens mij nog niet eerder heeft gebruikt. En het klinkt prima. By The Pain I See In Others heeft daarnaast nog eens een van de meest lugubere zangstukjes die de band tot nu toe heeft gebruikt.

Ik merk dat ik nu langzaamaan in het problematische privilege terecht kom waar ik het lastig vind om te bepalen welke 4.5 sterren beter is dan de andere met dezelfde score. Het feit dat de openingstrack me net niet heel erg veel deed, zorgt in ieder geval niet voor de volle mep, maar verder gaat het gewoon weer het rijtje 'topmateriaal' in.

Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Still Life
3. Deliverance
4. My Arms, Your Hearse
5. Orchid
6. Morningrise

Geen idee waarom ik mezelf ooit wijsgemaakt heb dat dit de 'extreme' plaat zou zijn van het tweeluik met Damnation. Ik snap ook niet waarom anderen dat zeggen. Deliverance voelt toch echt vooral als de legitieme opvolger van Blackwater Park. Het is een tikje directer en kwalitatief zit het er nipt onder. Vooral Deliverance en A Fair Judgement zijn absolute pareltjes. Master's Apprentice opent fel, maar kent ook het meest dromerige stuk van dit album. De typische Opeth-sfeer is nog volop aanwezig. De lange songs zijn nog altijd even afwisselend. Desalniettemin een geweldige plaat natuurlijk.


Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Deliverance
3. Still Life
4. My Arms, Your Hearse
5. Orchid
6. Morningrise

Er zijn bands waar ik de grunts nog wel kan hebben (het is niet mijn favoriete stijl, maar toch), maar bij Opeth doet het echt afbreuk aan de muziek van de heren. Zou het komen door de betoverende cleane stem waarover Akerfeldt ook beschikt? Zou zo maar kunnen.

De meest recente platen zijn wat mij betreft voltreffers, en dan is Deliverance over het geheel genomen toch minder. Maar alleen A Fair Judgement rechtvaardigt al het aanschaffen van deze plaat. Wat een 5* wereldnummer is dat!
Van begin tot einde van de plaat kom ik niet verder dan 3*, vrees ik.

Bejoetiefoel!!

Nu dit album weer eens door de woonkamer galmt komt ineens de vraag op waarom ik hier geen 5* heb staan. Snel even aanpassen dus. En dat halve sterretje erbij brengt het stemgemiddelde van 4,08 naar 4,09*.

Druk druk druk bezig met Opeth beter te leren kennen. Iets zegt mij dat dit een goede instapper is, hoewel ik Blackwater Park ook wel wat ken. Het titelnummer hier word ik al foxwild van, dus dat komt wel goed denk ik

(edit na het eerste nummer: dat komt wel goed dus)

Niet zo invloedrijk en monumentaal als Blackwater Park en niet zo uitgekiend en perfect (dat is een kwestie van smaak) als Ghost Reveries, maar toch wel weer heel, heel erg goed. Deliverance mag zonder meer een hoogtepunt in het oeuvre van de legendarische Zweden genoemd worden, met vijf volwaardige topcomposities en één mooi instrumentaal intermezzo.

Het titelnummer heeft recenterlijk de enorm prestigieuze Opeth knock-out weten te winnen om daarmee de titel 'beste Opeth song' op te eisen. Mijns inziens is dat een keuze waar helemaal niets op af te dingen valt. Hoe briljant andere nummers als Ghost of Perdition, Black Rose Immortal, The Baying of the Hounds, Harlequin Forest en noem ze allemaal maar op ook zijn; dit nummer heeft iets speciaals. Het briljante kneiterharde intro, de heerlijke laid-back feel van de rustige stukken die naadloos in het geheel verweven worden, om nog maar niet te spreken over de iconische outro van het nummer. Geen wonder dat Deliverance (bijna) altijd de eer heeft de setlists af te sluiten, en geen wonder dat onze mede-musicmeteraars het nummer als beste Opeth nummer hebben bestempeld.

Na het fantastische A Fair Judgement, met de opbouw naar die ene gruwelijk monsterachtige doomriff op het einde, gevolgd door het mooie intermezzo genaamd For Absent Friends (een knipoog naar Genesis) komen we aan bij het tweede absolute prijsnummer van Deliverance dat met kop en schouders boven de rest van het materiaal uitstijgt; Master's Apprentices (waarmee ik niet zeg dat de rest 'slecht' is, maar gewoonweg een tikje minder briljant als laatstgenoemde nummer en het titelnummer). Ja omschrijven is lastig in deze. De beginriff heeft iets magisch, iets hoogachtends, iets keizerlijks, iets zo ontzettend bad-ass; het is m'n favoriete Opeth riff uit de rijke discografie van de band. De samenzangsectie met Steven Wilson, de gejaagdheid van de andere instrumentale passages, het is allemaal even prachtig. Master's Apprentices, een song die haar naam meer dan recht doet.

Een in duisternis ondergedompelde schoonheid, zo zou ik deze plaat willen omschrijven. Er straalt een bepaalde mate van naargeestigheid en distantie af van deze plaat, die toch heel uitnodigend is om naar te luisteren. Het is in dit kader dan ook niet zo verwonderlijk dat Akerfeldt de 'Deliverance-periode' in interviews omschrijft als zijn meest vervelende, duistere periode als frontman van Opeth. Wanneer ik de plaat luister is dat toch altijd iets dat ergens in mijn achterhoofd omzweeft. Desalniettemin is dit een briljante plaat in zijn eigen recht. Niet zoals Still Life, Blackwater Park of Ghost Reveries, maar onmiskenbaar Opeth.

4.5*

Hier staat misschien wel mijn favoriete nummer van Opeth op met het schitterende titelnummer, en dan vooral het laatste stuk met die drums, kippenvel van nek tot tenen! De rest van de plaat is ook echt super, en kan hier misschien nog wel meer van genieten nog dan van Blackwater Park. Het lijkt wel dat hier nog meer stevige stukken inzitten dan in de voorganger. Het was wel mooi geweest als ze hem samen met Damnation als dubbelaar uitgebracht zouden hebben, want de verschillen zijn enorm, maar vind beide platen toch ook even goed. Dat zou dan een mooi muziek pakketje geweest zijn

Je kunt toch zelf een elastiekje om beide platen doen?

Is deze release bekend bij je?

Ik bedoel het eigenlijk zo van, er zit zoveel verschil tussen die beide albums, meest harde en meest subtiele van Opeth misschien wel, en toch even goed, dat het daarom wel mooi geweest zou zijn om als dubbelalbum uitgebracht te hebben. Damnation heb ik al jaren in huis, maar deze heb ik een paar maand terug pas op cd gekocht. Daardoor heeft het best lang geduurd voor ik verder in de Opeth catalogus ging duiken. Jaren terug trokken die grunts mij niet zo, maar zou dat nu niet meer kunnen wegdenken bij de muziek van Opeth. Beiden los te koop is natuurlijk ook niets mis mee, zo kun je kopen naar wat je smaak is zonder iets overbodigs te hebben, maar anderzijds kun je ook weer een hoop moois missen,

Het was natuurlijk ook Opeths aanvankelijke bedoeling om Deliverance en Damnation als dubbelalbum uit te brengen. Beide albums zijn in dezelfde sessies opgenomen. Uiteindelijk zijn het toch losse cd's geworden die vrij kort op elkaar verschenen. Dat wist je vast al wel.

Vooral een leuk idee op papier denk ik, want wat is nu echt de meerwaarde om dit als dubbelalbum uit te brengen? En om dit dan later alsnog te doen omdat het oorpronkelijk de bedoeling was slaat wat mij betreft helemaal nergens op. Oorspronkelijk is het als twee albums uitgebracht en dat is prima. Een soort van contrastrijk tweeluik waarbij elk album een eigen gezicht en karakter heeft werkt beter dan een zogezegd dubbelalbum waarvan alleen het contrast voor de samenhang moet zorgen.

In de tijd dat ik nog een surround systeem gebruikte heb ik de 4 piece boxed dubbelaar inclusief de dvd's gekocht. Het is inderdaad een leuk pakketje. Geld waard zo te zien haha

Met terugwerkende kracht ben ik dit album toch wat meer gaan waarderen.
Lang geleden inmiddels, ongeveer samen met "Still Life" gekocht en toen vond ik dit goed. Later toen ik meer Opeth platen kocht, meer in het diepe ging met deze band en ook meer open stond voor andere muziek en daarna terug naar dit album kwam vond ik dit steeds minder worden.
Ook lang niet meer opgezet, maar sinds weken terug weer opgepakt.

Halve punt erbij, dik verdient! Gewoon een goede plaat!

Flabbergasted na mijn eerste luisterbeurt van dit album. Pfff, even bijkomen.

Sowieso mijn eerste album van Opeth wat ik ooit heb beluisterd. En dat terwijl ik de band al 'ken' sinds ik tweede helft jaren 90 naar My Dying Bride ging luisteren.

Deliverance: van een ‘no-go zone’ naar een ‘the grand finale’.

Deliverance betekent het einde van een oorverdovende en uitdagende roadtrip en tegelijkertijd ontpopte dit avontuur zich tot een bijzonder fascinerende reis naar de nog onbekende plekjes in Opethland. Het was een excursie die begon naar aanleiding van het luisterrijke album The Last Will And Testament en die via een reeks bekenden en geliefden leidde naar albums als Deliverance, Watershed en Still Life.

Voor mij begint Deliverance bij het titelnummer, maar toch vooral bij het wonderschone A Fair Judgement. Dit omdat ik het meest van melodieuze, melancholieke en 'lieve' liedjes hou en omdat het nummer wonderwel past tussen de andere mistroostige klanken die hier regelmatig de ronde doen.

Ook dit album wordt alsmaar mooier naarmate we dichter bij het gaatje komen. Zoals Master's Apprentices. Ondanks de brute geluiden in sommige stukken is dit nummer vooral door de aanwezigheid van lieflijke zangpartijen fijner en gevoeliger van aard en daardoor aantrekkelijker dan zo'n straf beukende opener als Wreath.

Zelfs de afsluiter kent geweldige momenten. Alhoewel, Mikael Åkerfeldt bromt en gromt nu wel heel erg enthousiast met de muziek mee. Van links naar rechts. Met of zonder effect. Als je plotseling onder een dikke laag stof van de zoldertrap af bent gestuiterd, is zijn missie toch weer bijzonder geslaagd te noemen.

Ook Deliverance krijgt vier sterren en komt ergens in het midden van het lijstje terecht. De vier sterren albums mogen dan wel ieder hun eigen sterke en minder sterke kanten hebben, ik vind deze Oldpeth’s min of meer gelijkwaardig aan elkaar. The Last Will And Testament echter, blijft onwrikbaar oftewel rotsvast bovenaan in dat lijstje staan. Totdat er weer zo’n waanzinnig mooie Opeth ten tonele verschijnt.

01. The Last Will And Testament 5*
02. In Cauda Venenum 4.5
03. Pale Communion 4.5*
04. Still Life 4*
05. Blackwater Park 4*
06. Damnation 4*
07. Sorceress 4*
08. Deliverance 4*
09. Watershed 4*
10. Heritage 3.5*
11. Ghost Reveries 3.5*
12. Morning Rise 3.5*
13. My Arms, Your Hearse 3.0*
14. Orchid 2.5*