menu

Opeth - Deliverance (2002)

mijn stem
4,10 (348)
348 stemmen

Zweden
Metal
Label: Music for Nations

  1. Wreath (11:10)
  2. Deliverance (13:36)
  3. A Fair Judgement (10:23)
  4. For Absent Friends (2:17)
  5. Master's Apprentices (10:32)
  6. By the Pain I See in Others (13:50)
totale tijdsduur: 1:01:48
zoeken in:
avatar van Cygnus
2,5
AHWA schreef:
Als je niet van gegrunt houdt, moet je deze niet luisteren. Kun je beter Damnation pakken.

Dat is één van mijn volgende aanwinsten... Het nummer Windowpane is in elk geval prachtig...

Davez
Ik vind deze nog beter dan blackwater park. Ik wil zeker meer horen van deze band. 2 schitterende albums blackwater park en deliverance!

avatar van Exfrozen
5,0
Davez schreef:
Ik vind deze nog beter dan blackwater park. Ik wil zeker meer horen van deze band. 2 schitterende albums blackwater park en deliverance!

Jij ook al, als je nog even op hetzelfde niveau wil blijven als deze 2 cd's moet je dus Still Life pakken

Davez
Dat wil dus zeggen dat ze ook platen hebben die totaal anders klinken exfrozen ?

avatar van The Scientist
4,0
Yup..

Damnation is compleet gruntloos, en veel akoestischer, en Ghost Reveries is wat proggier (en naar mijn mening saaier). Ik kan zelf Morningrise sterk aanraden.. stukje rauwer en minder flitsend, maar wat krachtiger vind ik.

avatar van Exfrozen
5,0
The Scientist schreef:
Yup..

Damnation is compleet gruntloos, en veel akoestischer, en Ghost Reveries is wat proggier (en naar mijn mening saaier). Ik kan zelf Morningrise sterk aanraden.. stukje rauwer en minder flitsen, maar wat krachtiger vind ik.

Je bent me net voor!

avatar van tom broshuis
geniale band, ookal is het niet echt mijn stijl, ook heel goed album dit, alleen soms zijn de nummers toch een beetje langdradig

Bobiej
tom broshuis schreef:
geniale band, ookal is het niet echt mijn stijl, ook heel goed album dit, alleen soms zijn de nummers toch een beetje langdradig


Da's het mooie van Opeth: de nummers zijn lang, maar vervelen geen moment!

Geniale band, dat zeker. Er bestaat bijna geen muziek zoals die van Opeth. Zo ja, dat wil ik graag horen dan. Opeth's muziek doet iets met me. Het neemt me mee naar een plek vol met duisternis, verdriet, Death Metal grunts en geweldige acoustische tokkeltjes. Geweldige plek om te zijn, waar ik graag naar vertrek als Deliverance of Morningrise weer eens door mijn kamertje heen knalt!

Dit album is weer typisch Opeth; lange nummers, diepe teksten, indrukwekkende composities, geweldige solo'tjes, en natuurlijk; met gevoel gespeelt door geweldige muziekanten!

Deliverance zou je kunnen beschrijven als de evil twin brother van het acoustische Damnation. Aangezien ik zowel Deliverance als Damnation ontzettend vind heersen, komen ze allebei op een hoog cijfer uit.

Persoonlijk favoriet zijn A Fair Judgement en Master's Apprentices; geweldig! AFJ kan ik nu wel helemaal dromen, en op MA moet ik mijn nekspieren weer loszwaaien op die übervette riff.

Jammer genoeg zit er 1 minpunt op dit album, het is af en toe wat 'chaotisch', vandaar dat ik geen 5* uitdeel, maar natuurlijk kan iedere Opeth fan dit album blind aanschaffen. Mijn complimenten aan Ackerfeld en co, dit is Progresieve Metal zoals het hoort; hard en bruut, maar toch gevoelig op andere momenten.

4,5*

avatar van Exfrozen
5,0
Goed beschreven
Maar nu ben ik toch benieuwd wanneer die chaotisch wordt

Bobiej
Exfrozen schreef:
Goed beschreven
Maar nu ben ik toch benieuwd wanneer die chaotisch wordt


'T staat ook tussen aanhalingstekens . Maar ik doel op het begin van Deliverance (Ai, nu krijg ik waarschijnlijk heel MuMe over me heen), wat ik niet heel sterk vind, en soortgelijke stukjes.

avatar van jaspervanbochove
5,0
5 sterren, zonder twijfel. Mijn eerste, erg prettige kennismaking met Opeth was met de CD blackwaterpark die vrij psychedelisch van aard is. deliverance is wat meer metal, maar minstens zo complex, vol afwisseling en toch uiterst krachtig. Dat vind ik het mooie aan Opeth, geen moment van verveling. Het vraagt wel wat van je als luisteraar, maar dan krijg je ook wat. Het drumwerk van Martin Lopez is weer ongeevenaard en de melodieen van componist/zanger/gitarist Mikael Akerfeldt zijn soms duister en soms episch van aard, zoals a fair judgement. Het titelnummer heeft alles van het beste van Opeth in zich qua duisterheid, strakheid, complexiteit, kracht en afwisseling. Meesterwerk.

4,5
smash016 schreef:
Het valt me op dat weinigen Wreath als favoriet noemen hier. Wat een geweldig nummer! Eindelijk een coherent Opeth-nummer. Wat een opbouw en climax zit er in, zeg. En die sfeer dan... kan het nog onheilspellender? Heerlijk. Jammer trouwens van die outro van By the Pain I See in Others... wiens idee was dat denk je? Van Akerfeldt of van Wilson? "Open File", "Reverse", "Save As" - echt te makkelijk, hoor.


Helemaal mee eens. Vooral de duistere sfeer spreekt me erg aan. Deliverance is mede hierdoor het meest 'spooky' album van Opeth, gevolgd door Ghost Reveries.

avatar van Improve
Improve
Geniaal album,
Alleen toch een min puntje, namelijk: het laatste nummer By the Pain I see in others, haalt naar mijn idee toch het niveau naar beneden van de cd, het nummers is opzich niet slecht maar gaat na een tijdje vervelen, dit heb ik met de andere nummers absoluut niet.

5,0
The Master's Apprentices is echt volmaakt. Geen enkel minpuntje te bespeuren, 10 minuten en 32 seconden puur genieten . In my opinion het mooiste nummer ooit.
En natuurlijk de rest is ook geniaal. De preciesie waarmee deze heren te werk gaan kan niet bij veel bands zien!
Het duurt even voor je het in de gaten hebt. De eerste 5 luisterbeurten bleven niet echt hangen, maar toen... sjeesh, niet vaak ZO gepakt door een album.

5 sterren 100% terecht.

avatar van Gajarigon
4,5
Verdorie, wat is 'A Fair Judgement' een heerlijk nummer. Na Blackwater Park is dit mijn favoriet Opeth album.

cheeskorst
Wat mij betreft kent Opeth 2 periodes, een oude en een nieuwe, waarvan My Arms You Hearse de overgangsplaat is. Ik hou heel erg van beide periodes, maar toch net iets meer van de nieuwe.

Deliverance heerst zeker, maar kan Blackwater Park toch niet overtreffen. Dit is een lekker stevig bakkie, veel grunts, veel dubbele bass en lekker brute riffs. En dat wordt ook meteen duidelijk zodra de openingstrack wreath hier mijn kamer in wordt gebeukt. Meteen wordt de luisteraar hier gevoerd met een geweldige riff, lekker dubbele bass en de geweldige grunt van Akerfeldt (zo'n goeie grunt is er maar één zeg ik je )

Deliverance heeft echt een heerlijk stevig begin, weer dubbele bass, die stampende riff en dan dat gepiel van de andere gitarist er overheen, ook het meeste overtuigende nummer van deze plaat tevens. Die briljante riff die tot in de kleine teen is te voelen en dat heerlijke ritmewerk op het einde, vaak luister ik dit nummer meteen nog een keer als ik het album heb geluisterd.

Dan is het na een bescheiden 13 minuten tijd voor het prachtige a fair judgement. Ackerfeldt zingt hier echt onbeschrijflijk mooi, zeer mooie solo ook, het nummer is een stuk rustiger dan de twee voorgaande tracks, maar met for absent friends is het pas echt tijd om naar adem te happen. Mooi gedaan.

Dan is het weer lekker tijd voor een stevige Opeth-riff en een geweldige Ackerfeldt grunt. De woorden There is a.. dat vaak te horen is in dit nummer sluiten prima aan op die vette riff waarop u uw hoofd goed kunt bewegen.

By the pain i see in others is een prima afsluiter van deze welgeslaagde Opeth-plaat. Beetje een vaag intro, maar dat wordt al snel weer goed gemaakt door een prima riff , heerlijk ook die schreeuwerige grunt van Akerfeldt rond 0.50. Het nummer heeft een heerlijk akoestisch stuk waar Akerfeldt een beetje raar en bijna angstaanjagend grunt. Ook in dit nummer draait de dubbele bass flink overuren, en daar word een mens als ik erg gelukkig van.

Na een uur genieten en headbangen kunnen we concuderen dat ook dit weer een wel geslaagde plaat is van een paar muzikanten waarvan er maar een handjevol zijn op deze aardkloot. Haast elk nummer klokt meer dan 10 minuten, maar het gaat geen moment vervelen en in je kont kruipen. Voor een band als deze, die brute deathmetal en geweldige prog weten samen te brengen, kun je alleen maar heel veel respect hebben. Deliverance is misschien niet zo goed als Blackwater park, maar dat was ook haast onmogelijk. Nu ben ik ook wel erg benieuwd geworden naar Damnation, dat album bevat alleen maar rustige akoestische nummers heb ik vernomen en ook op dit gebied heerscht Opeth!

Amen!

avatar van Lightbulb
4,5
Opeth heeft eigenlijk alleen maar geniale albums geleverd, alleen Orchid en GR vind ik een heel klein beetje minder, (nog steeds erg sterk) maar Deliverance is zeker een erg sterk en compleet album. Het verveeld me geen moment. Ik ben het alleen met Bobiej eens over dat chaotische.

Vandaar een 4.5 voor deze fantastische plaat.

Mr Brown
Dit is een stuk beter dan broertje Damnation. Alles wat Opeth zo briljant maakt, de brute riffs, de mooie stukjes (A Fair Judgement), de grunt en normale zang van Ackerfeldt (beide zeer indrukwekkend) wordt hier weer prachtig uitgewerkt in briljante composities zoals alleen deze muzikanten dat kunnen. Hij is niet zo goed als voorganger Blackwater Park - kon ook haast niet - maar hij ligt er wel dicht tegen aan. De titeltrack is echt het hoogtepunt van het album, die riff is echt om kippenvel van te krihgen.

Opeth is definally my cup of tea

Dit was mijn eerste kennismaking met de band (enkele jaartjes terug) en ik werd er werkelijk door "omver geblazen"
Heb me daarna blindelings al hun eerdere werk aangeschaft, en nog geen seconde spijt van gehad!
Voor mij blijft dit wel met voorsprong hun beste album.

avatar van Kasperbert
4,0
Na meerdere slapeloze nachten te hebben gehad hierover, heb ik toch besloten een halfje ervan af te doen. Deliverance blijft voor mij zeker een sterk album, maar het springt niet meer zo boven de andere Opeth albums uit zoals het voor mij dat vroeger deed. Dat heeft waarschijnlijk te maken met het feit dat het niveau niet even consistent is op de plaat. Deliverance en A Fair Judgement blijven meer dan briljant. Deliverance is een van de lekkkerste knalnummers van Opeth en A Fair Judgement is een schitterende ballad. For Absent Friends en Master's Apprentices blijven ook nog wel tof: een rustig intermezzo'tje om vervolgens weer in de bruutheid van Opeth gestort te worden.
Waar ik de laatste tijd een beetje mee zit, is dat ik vergeleken met die vier nummers Wreath en zeker By the Pain I See in Others maar weinig toevoegende waarde vindt hebben. Het is leuk, maar het doet toch wel te sterk onder voor de rest van het album: nog meer bruutheid, hardheid en lompheid. Wat ik echter mis is meer een variatie tussen het rustige en het harde, zoals op Blackwater Park sterk heerst.

avatar van freitzen
4,5
Kasperbert schreef:
Waar ik de laatste tijd een beetje mee zit, is dat ik vergeleken met die vier nummers Wreath en zeker By the Pain I See in Others maar weinig toevoegende waarde vindt hebben.

Ben ik het ook wel mee eens: de andere vier zijn echt stukken beter. Toch vreemd dat de mindere nummers dan aan de uiteinden van het album zitten. Ik kan ook zo gauw geen ander album opnoemen dat een relatief zwak begin en einde heeft, maar dat bij mij wel zo'n hoge waardering scoort...

avatar van notsub
3,5
Sinds ik ze recent voor het eerst live zag is de magie bij mij rond deze band een beetje aan het verdwijnen. Bij een Death Metal band verwacht ik toch meer brutaliteit en minder technisch vernuft en statisch podium gedrag. Misschien moet ik ze niet beoordelen als een Death Metal band, maar bij die grunts kan ik er niet omheen. Deze plaat staat er bol van en ervaar ik als een minder Opeth werkstuk. Ze blijven voor mij op hun sterkst als de er meer balans met rustigere stukken is.

avatar van lykathea
4,0
Ik snap je niet echt, ze moeten live dus de uitstraling hebben van een death metal band, maar als de muziek er dan op gaat lijken dan is het niet meer goed?

Dit is inderdaad een album waar ze vrijwel al hun rustige momenten eruit lieten (om die volledig in Damnation te stoppen), waardoor dit album nog het meest op een death metal album lijkt.

Voor mij ook een wat minder Opeth werkje, maar nog steeds érg sterk.

avatar van lykathea
4,0
Ik moet daar nu tóch op terug komen.

Ik heb 't album, na een jaartje, de laatste dagen weer eens intensief beluisterd, en dit is verre van death metal (hoe herinneringen je kunnen fucken).

De eerste twee nummers zijn dan weliswaar snoeihard, maar daarna komen er toch geregeld rustige momenten in, die na een tijdje zelfs gaan overheersen. - Ach, Opeth kan niet zonder.

Maar wel jammer, want Wreath, Deliverance en (in iets mindere maten) Master's Apprentices zijn gewoon ijzersterk, en als ze zo 't hele album hadden kunnen vullen was hier toch wel spraken van een meesterwerk.

Nu hou je een sterk album over dat de wisseling tussen rustige en ruige momenten minder vloeiend behandeld dan voorgaande albums, en waarbij ik jammer genoeg niet eens een "geheel" ontdek, maar meer individuele nummers.

Maar dat zijn dan wel twee nummers die makkelijk in mijn top 10 van Opeth nummers komen.

avatar van Kronos
5,0
Zonet het 'tweeluik' Deliverance en Damnation maar eens besteld. Nu nog even geduld tot ze in de brievenbus belanden. Dan resten er nog enkel de twee eerste albums om de verzameling compleet te maken.

avatar van ozwald
5,0
beste Opethplaat. I.t.t. GR, Watershed en BWP (ook alle wereldplaten) laat deze zich nog wat lastiger ontrafelen. Iedere draaibeurt ontdek je weer nieuwe lagen waardoor ie dus nooit gaat vervelen.

avatar van Kronos
5,0
Deliverance en Damnation zijn vandaag in de brievenbus gevallen. Mijn verzameling is nu kompleet want de twee eerste albums had ik inmiddels al gekocht in de winkel.

Eigenlijk is dat nog leuker. Vier keer heb ik met vier verschillende mensen ongeveer hetzelfde meegemaakt. Als men bij het afrekenen zag dat er wat van Opeth over de toonbank ging, dan gebeurde er iets bijzonders. "Oh, Opeth...", zei men dan veelbetekenend, met een open blik van ontzag in de ogen, geraakt door wat die muziek bij hen innerlijk teweegbrengt. Bewondering, koestering, waardering... Noem mij een sentimentele seut, maar zelfs iets van warmte en liefde. Blijdschap en vreugde ook dat ik me weldra net als hen kon gaan onderdompelen in die wondere wereld van Opeth.

Tja, ik heb het zwaar zitten. Tot over mijn oren verliefd op, en tot diep in mijn hart verslaafd aan, de muziek van Opeth.

Alleen al het artwork van het tweeluik Deliverance / Damnation is werkelijk schitterend. Ik heb een hele tijd fotografie op de academie gevolgd en zelf zwart/wit ontwikkeld en afgedrukt. Het subtiele spel tussen licht en donker is pure magie.

Dat is de muziek op deze schijfjes ook weer. Bij een nadere beluistering vind ik wel dat op Damnation enkele grunts hadden gemogen. Maar dat is zomaar mijn onkundige idee over de balans tussen de twee albums. Nog meerdere aandachtige luisterbeurten en ik denk er misschien anders over.

avatar van CTK
5,0
CTK
Alleen al het titelnummer is de moeite waard bij deze plaat.

Ik voel dezelfde liefde als Kronos.
Meer moet ik daar eigenlijk niet aan toevoegen.....

avatar van Kronos
5,0
Opeth vervult mijn dromen. Onlangs dacht ik, Äkerfeldt zou eens moeten grunten bij een rustiger stuk muziek. En zonet hoorde ik door de koptelefoon dat hij dit doet in By the Pain I See in Others, in stereo zelfs.

Bij een nadere beluistering kan ik niet anders dan net als Watershed, Blackwater Park, Ghost Reveries en Morningrise ook dit album 5 welverdiende sterretjes geven.

Inderdaad CTK, een geweldig titelnummer, dat er meteen vlak na het openingsnummer in knalt en echt een magistraal einde heeft. Daartussenin tien minuten niets minder dan Äkerfeldt met gevolg op hun best.

avatar van Sir Spamalot
4,0
Album nummer zes van deze Zweedse meesters met 5 gezongen nummers en 1 instrumentaaltje (For Absent Friends) die afklokken op bijna 62 minuten. De rode draad in alle Opeth albums is de pure vakmanschap en muzikaliteit. Het ene moment is briljanter dan het andere. Zeer heavy stukken worden afgewisseld met zeer rustige akoestische stukken en op geen enkel moment wordt de dynamiek uit een nummer gehaald, wat ook al een hele prestatie is gezien de lengte van de 5 gezongen nummers. Mijn favorieten op dit album zijn Wreath en Master’s Apprentices. Prima album maar toch enkele kritische kanttekeningen: het instrumentaaltje For Absent Friends (mooi rustpuntje maar voeg weinig toe aan het geheel) en het laatste nummer By the Pain I See in Others (effecten op de stem) bevallen mij minder.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:06 uur

geplaatst: vandaag om 15:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.