Iron Maiden - No Prayer for the Dying (1990)

Dance of Death heeft heel aardige nummers, zoals het energieke Montsegur. A Matter Of Life and Death is indrukwekkend. Maar natuurlijk refereerde ik aan de vroegere albums. Later is het trager, langdradiger geworden, dat klopt. Maar ik vind op iedere plaat wel meeslepende nummers.

Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben tegenwoordig wat in een nostalgische bui. Er is een tijd geweest dat ik een die-hard Iron Maiden-fan was, maar vandaag de dag draai ik ze bitter weinig. Zo'n plaat als No Prayer for the Dying draaide ik tijdens de "hoogdagen" al zelden en ik weet terug waarom: het lijkt allemaal zo verdomd hard op elkaar. Ik moet zeggen dat ik nog wel erg aangenaam verrast was door Tailgunner (een nummer dat ik al nagenoeg vergeten was, maar bij de eerste noten schoot het refrein me al terug te binnen), maar zo'n Holy Smoke of Hooks in You... Neen, dat zijn toch nummers waar mijn hart niet sneller van gaat kloppen. Hooks is dan ook het enige nummer op No Prayer for the Diying waar Adrian Smith aan meewerkte - hij verliet de band omdat hij niet akkoord was met de muzikale richting die de band uitging waarna hij vervangen werd door Yannick Gers. Bijna zo'n 10 jaar later zou hij dan toch terug te komen en zou Gers ook ineens maar blijven - en hoewel dat een statement is dat kan tellen, is Hooks niet echt kwalitatief zoveel beter. Dan heb ik eigenlijk nog een licht zwak voor Bring Your Daughter... to the Slaughter, maar dat nummer ken ik dan weer beter in zijn Nightmare on Elm Street 5 vorm zoals die terug te vinden is op de bonustracks van Tattooed Millionaire. Tailgunner en Daughter zijn dan meteen ook de enige twee nummers die No Prayer for the Dying bestaansrecht geven en ik kan me voorstellen dat dit als een niet aangename koude douche moet hebben aangevoeld als je ziet wat voor klassieke platen Maiden hiervoor uitbracht. Ze zouden later wel terug de weg terugvinden met A Matter of Life and Death als het finale hoogtepunt.

Tsja, als je A matter of life and death een hoogtepunt noemt dan vraag je ook wel érg veel van de band.

Ik bespeur een sarcastische ondertoon, maar het is me niet helemaal duidelijk waarom?

Die ondertoon zit er zeker in Laten we het er maar op houden dat onze meningen omtrent dit album maar zeker A matter of life and death nogal afwijken.

" die gitaarsynthesizers spelen volgens mijn bescheiden mening een ondergeschikte rol op beide albums" Maar wel voldoende om beide albums volledig om zeep te helpen. Als die gitaarsynthesizers niet waren gebruikt waren Somewhere in time en Seventh son of a seventh son echt top albums geworden op Killers/peace of mind niveau. No prayer for the dying kan mij nauwelijks boeien, een valse start in de jaren negentig : 1,5

Weer eens een kans gegeven en het was een zware zit, het geluid, de zang, de nummers: Holy Smoke, Hooks in You, Bring Your Daughter… to the Slaughter, Maiden begon voor mij al achteruit te gaan op de voorganger, hier echter zijn ze met Bruce op hun dieptepunt. Bruce zelf ook trouwens. Het herstelde ietwat met de opvolger, maar pas weer met de reünie-plaat waren beiden weer op niveau. Het was goed dat ze uit elkaar gingen denk ik, de koek was op en Dickinson zelf klonk ontzettend vermoeid, ook op liveopnames klonk hij soms best wel dun van stem.
De opener hier is nog te gek, "Fates Warning" is goed "Run Silent Run Deep" kan me ook nog wel bekoren en dan houdt het bijna ook alweer op. Sommige andere nummers hebben hun momenten, maar als geheel is dit voor mij één van hun minste platen, de minste met Bruce op zang.

Achteruitgaan op de voorganger? Dat is een krasse uitspraak. Ik heb zelf Seventh Son Of A Seventh Son in mijn top 3 favoriete Maiden albums maar uiteraard iedereen zijn eigen smaak.
No Prayer is een ferme stap achteruit maar vind zelf Fear Of The Dark nog minder.
Hooks In You vind ik erg lekker! Titelnummer mag er best wezen evenals opener Tailgunner, Public Enema Number One en Fates Warning. De rest is aardig maar niet super. Redelijke plaat.

Voor veel mensen is Seventh Son Of A Seventh Son een klassieker, voor mij viel die plaat vies tegen, soms veel te melig. Het meer progressieve element beviel me dan weer wel, pakte alleen niet overal even goed uit. Somewhere In Time is wat aangaat een veel fijnere plaat in mijn oren, net zoals de platen na de reünie, tot en met de laatste (dubbele) schijf aan toe.

Ik voeg Mother Russia en het titelnummer nog aan het rijtje toe. Verder ben ik het wel aardig eens met bovenstaande.

Had het titelnummer ook vermeld maar Mother Russia is ook erg goed, vooral het instrumentale stuk.

"Mother Russia" vind ik samen met "Fear Of The Dark" bijvoorbeeld maar magere aftreksels van de epische meesterwerken uit hun eerdere werk. Niet geïnspireerd genoeg. Goed, maar bij lange na niet van het zelfde niveau. Het was op dat moment gewoon een beetje over.

Oeps ja, dat zie ik nu ook

Het klopt dat het nergens het niveau haalt van de eerdere epics. Maar daarmee zijn het niet ineens slechte nummers in mijn ogen. Wel minder maar dat komt meer omdat het eerdere werk zo belachelijk goed is.

Bij het zien van de titels van de tracks kan ik ze zonder te horen zo neuriën. Dat heb ik bij Fear of the dark geheel niet meer. Ik geef daar het album de schuld maar het zou zo maar kunnen dat het aanbod aan met name rock en metal albums een verschuiving in smaak teweeg heeft gebracht. Verbreeding in plaats van verdieping? (Nee, het lag aan het album haha)

En dit is nog voor de X factor en Virtual 4 en die zijn nog slechter. Wat Judas Priest in de tachtiger jaren had, dat had Iron Maiden in de negentiger jaren : de constantheid was verdwenen. In 2000 werd er weer een echt Iron Maiden waardig album geproduceerd : A brave new world!!!!

Priest haar dip duurde wel iets minder lang en zelfs toen was er nog meer te genieten, maar ik snap de vergelijking zeker.

Eens!!!! alleen Point of Entry (1981) en Turbo (1986) waren zwakke albums. De albums daarvoor en daarna waren veel betere albums. Met name Britisch Steel en vooral Screaming for Vengeance, Defenders of the faith en Ram it down. Bij Iron Maiden kan je beter spreken over een identiteitscrisis. Ze dreigden de grip te gaan verliezen van de metal waar Iron Maiden om bekend stond en staat.

Ik begrijp ook wel als band dat je eens wat anders wilt hoor, net als Metallica bijvoorbeeld... gewoon ff wat anders. Als het dan iets is wat de fans niet bevalt, ja pech voor hen. Je maakt tenslotte muziek in eerste plaats omdat je het zelf leuk vindt. Maar in geval van Maiden was de koek gewoon op denk ik, 10 of 12 jaar bovenop elkaars lip. En twee heel sterke persoonlijkheden met tomeloze energie ook nog eens, zal ook wel geknald hebben zo nu en dan. Tijd voor wat anders, heeft de band wel goed gedaan achteraf denk ik. Wie weet had de band anders helemaal niet meer bestaan.

Plus vergeet hun manager niet, overheersend type. En altijd Martin Birch, werd ook wel tijd om dat eens anders aan te pakken.

Deze lezing klopt helemaal. Maiden was in die tijd alles zat. Grootse decors. Grootse composities. Smith weg, Dickinson bijna weg. Dat moest weer terug naar de basis. Noodzakelijk voor de band geweest denk ik.

Was het niet altijd het verhaal dat het andersom ging? Dat Smith zelf niet zoveel kon met die hele "back to basis" richting? Want ik eigenlijk zelf ook maar een raar verhaal vond. Alsof Smith hiervoor niet altijd de korte rockende nummers schreef. Ook Hooks in You valt op deze plaat niet uit de toon.

Ja, Smith wilde de stadionaanpak. Hij kwam uiteindelijk met A.S.a.P.

Ik bedoelde meer dat er ontevredenheid was binnen Maiden na de Seventh Son tour. Dus werd het back to basics.

Wauw dit album doet mij verrassend weinig, maar zie nu ook dat dat de algemene mening over dit album is. Het lijkt alsof de inspiratie effe op was, maar wat wil je ook na zo'n imposante streak. Ik ben blij dat het album op het einde nog even opleeft met Daughter en Mother Russia.

1. The Number of the Beast 4.5*
2. Powerslave 4.5*
3. Piece of Mind 4*
4. Killers 4*
5. Somewhere in Time 4*
6. Seventh Son of a Seventh Son 4*
7. Iron Maiden 3.5*
8. No Prayer for the Dying 3*