Iron Maiden - No Prayer for the Dying (1990)

Die solo van Janick Gers is wel erg goed iid.

Van de periode t/m Fear of the Dark heb ik deze altijd minder gevonden. Laatst toch maar weer eens opgezet....mmmm...toch wel lekkere nummers! Het klinkt allemaal lekker spontaan, compact en rockend en veel nummers kennen een goede spanningsopbouw. Al met al bevalt het me nog altijd beter dan de wat gelikte en voorspelbare, langdradige albums als Brave New World en de albums erna.

Mother Russia was het eerste nummer dat ik ooit van Iron Maiden hoorde. Ik denk dat ik elf jaar was ofzo. Ik was meteen verkocht. Ik moest en zou meer van deze band horen! Powerslave en de Run to the Hills/Number of the Beast EP haalde ik bij de bieb, en No Prayer For the Dying kocht mijn broer, zijn allereerste cd. Ik had alleen nog een cassettespeler, dus nam ik de cd over op cassette. Nog altijd draai ik NPFTD vanaf datzelfde bandje. Dat gebeurt met evenveel plezier als toen.

No Prayer for the Dying wordt door velen als een minderwaardig album van Maiden beschouwd, maar ik vind hem dus te gek. Waarom? Omdat de nummers snel, energiek en beknopt zijn. Die kant van Maiden houd ik nu eenmaal veel meer van dan van dat epische waar ze ook zo dol op zijn. De gitaarlijnen zijn sterk, bijvoorbeeld in The Assassin en in de titeltrack (waarvan de riff me altijd doet denken aan Temple of Love van de Sisters). Bruce was nog goed bij stem en lekker op dreef.

Ik zie No Prayer dan ook niet als een grote stap terug na Seventh Son, maar juist als een logische volgende stap, die daarna nog werd doorgetrokken naar Fear of the Dark. Een nummer als Can I Play With Madness bijvoorbeeld kan ik prima voorstellen tussen No Prayer for the Dying. Omgekeerd zou Run Silent Run Deep best op Seventh Son passen.

Overigens vind ik de hoes ook geweldig, vooral in de oorspronkelijke versie waar die kerel wordt gekeeld. Zo hoort Eddie te zijn.

Helemaal mee eens. Ik begrijp ook nooit zo goed waarom dit album als begin van de mindere periode wordt gezien. Er staan toch echt een hoop pareltjes op, en maiden moest het wel een keer over een iets andere boeg gaan gooien, dat werd onvermijdelijk. Somewhere.... & 7th son waren qua albums en en vooral qua tours wel het meest uitbundige wat ze tot dan toe gedaan headed dus was het inderdaad een logische stap om het anders aan te pakken. Juiste de meer sobere aanpak geeft een bepaalde charme aan dit album, hoe je het ook wendt of keert het blijft onmiskenbaar ‘Maiden’.

Ik was tien of elf toen ik het debuut leerde kennen en lange tijd had die hardere Maiden mijn voorkeur. Intussen vind ik de eerste zeven albums ongeveer allemaal even sterk. Wat Iron Maiden op No Prayer deed was een beetje terug naar de rauwere roots keren. Dat doet een band meestal als ze wat inspiratie betreft een beetje aan het eind van hun latijn zijn. Het komt op mij over als een stap terug zetten. Vanaf het debuut tot en met Seventh Son is een geleidelijke ontwikkeling te horen. Ik had het mooier gevonden als die op een of andere manier was verder gezet.

Daar heb je inderdaad wel gelijk in. De artistieke ontwikkeling stokt hier wel inderdaad. Het stoort mij totaal niet omdat ik de nummers sterk genoeg vind. Hier start voor mij de derde Maiden dynastie (logischer wijs kun je maidens bestaan in een 7-tal fases op delen; I: 75-‘81, II: ‘82-‘89, III: ‘90-94, IV: ‘95-‘98, VI: ‘99-2014 en VII 2015-heden)

Niets aan toe te voegen..

1. Seventh Son Of The Seventh Son
2. Number Of The Beast
3. Powerslave
4. Killers
5. Somewhere In Time
6. Piece Of Mind
7. Iron Maiden
8. No Prayer For The Dying

Afgelopen week kwam Fates warning (het nummer) voorbij in een playlist. Ik werd er sinds erg lange tijd weer aan herinnerd wat een geweldig nummer dat is! Tijd om dit album weer eens op de draaitafel te leggen. Staat genoeg moois op om weer eens een soort van te herontdekken.

Ja, die 3 sterren die ik lang geleden had geplaatst zijn toch onterecht. No Prayer For The Dying wordt geplaagd door een matige productie en ik mis Adrian Smith als componist en muzikant, maar het album heeft teveel moois om te laten liggen. Het valt me nu ook pas op hoe de sound van de eerste twee albums bij vlagen weer te horen is, zoals hoe bijvoorbeeld het agressieve eindstuk van de titeltrack prima op Killers had kunnen staan.

Extra aandacht mag van mij uitgaan naar Run Silent Run Deep met zijn dreigende openingsriff en het machtige refrein. "A Silent death lies waiting for all of you below" wordt weer eens fantastisch gebracht door Dickinson en het baswerk in aanloop naar de Gers-solo die daar op volgt is weer om van te smullen. Ik heb tevens een hoop liefde voor het baldadige Holy Smoke, omdat de tekst daarvan me altijd aan het glimlachen maakt. On-Maiden, maar wel heel erg leuk. Hetzelfde geldt voor het voor Nightmare On Elmstreet 5 bedoelde Bring Your Daughter To The Slaughter, dat ondanks zijn nummer 1 positie in Engeland kennelijk niet interessant genoeg is om ooit nog live te spelen. Onterecht wat mij betreft, de sfeer is fantastisch en Dickinson schmiert er lekker op los met zijn sinistere lach.

Een positie boven Piece Of Mind? Echt wel, No Prayer For The Dying is namelijk een veel stabieler album en heeft onder de andere sound een aantal echte krakers zitten. Niet mijn favoriete sound van de band, maar het album rockt goed met zijn smerige sound en heeft buiten Hooks In You (vreemd genoeg gedeeltelijk van Smith, ik hoor het er niet in terug) geen zwakke momenten. Valt me zodoende behoorlijk mee, tijd dat ik deze weer eens wat vaker op ga zetten.

Tussenstand
1. Seventh Son Of A Seventh Son
1. Somewhere In Time
1. Powerslave
4. Killers
5. The Number Of The Beast
6. Iron Maiden
7. No Prayer For The Dying
8. Piece Of Mind

Ha! ik had hier al vier sterren staan en daar verander ik verder niets aan. Ik heb nooit een hekel aan dit album gehad, maar ik vond het wel altijd een mindere ten opzichte van wat eerder uitgekomen is. Het geluid is behoorlijk omgeslagen. Het past ook wel beter bij de tijdsgeest, maar de verandering is te abrupt. Als je kijkt naar de songs zelf, dan heeft deze minder pakkende krakers dan de voorgangers. Toch ga je hier eigenlijk geen slechte nummers vinden. Voor een Assassin of Hooks In You zal ik dit album niet snel opzetten, maar Tailgunner mag er best wezen. Holy Smoke is juist een wat leuk jolig liedje met een goede, serieuze tekst. Op de titeltrack hoor je voor het eerst de folkinvloeden. Ook een leuke ontwikkeling! Fates Warning heeft prachtige melodieën, Run Silent, Run Deep en Mother Russia zijn fijne semi epics. Bring Your Daughter... is in mijn ogen een onderschatte hit. Bruce schreef het voor zijn soloplaat. Hij gaat er heerlijk op los, maar ik snap wel waarom Steve Harris dit voor Maiden wilde hebben. Dit album heeft nog best wat te bieden hoor. Wat mij betreft wordt NPFTD vaak te makkelijk afgeserveerd.

Tussenstand:
1. Powerslave
2. Killers
3. Seventh Son Of A Seventh Son
4. The Number Of The Beast
5. Somewhere In Time
6. Iron Maiden
7. Piece Of Mind
8. No Prayer For The Dying

Iron Maiden: laat ik voorop stellen dat ik geen enkel album van deze band in mijn bezit heb.
Op 4 januari 1991 is onze oudste dochter geboren. U kunt zich voorstellen dat wij als ouders heel erg blij waren met dit grote geschenk.
Januari is de maand waar bij ieder bedrijf de financiële balans van het voorgaande jaar wordt opgemaakt. Zo was het mijn taak om als jonge vader de cijfers van de plaatselijke Rabobank op te stellen. Ik deed dat in mijn werkkamer met de radio aan. Op een gegeven moment hoorde ik "Bring your daughter ... to the slaughter" van dit album voorbij komen. Ik was helemaal ontdaan. Walgelijk!
Ik heb op dat moment besloten dat ik niets maar dan ook echt helemaal niets met Iron Maiden van doen wil hebben. Toen niet en nu bijna 30 jaar later nog steeds niet..

Ok Hans Brouwer dus je neemt je dochter ook nooit mee naar de plaatselijke slager, ook goed. Het is maar een liedje hoor

In 1988 had ik een CD speler aangeschaft en ik was eigenlijk wel een beetje uitgekeken op hardrock en metal, ik vond het tijd voor wat serieuzere muziek, waardoor mijn aandacht verschoof naar o.a. Pink Floyd, Dire Straits, Beach Boys, Lou Reed en Neil Young.

Toch kocht ik bij uitkomen, meer om de collectie compleet te houden, nog ...And Justice for All en Seventh Son of a Seventh Son op vinyl, want ja, ik had al mijn hardrock en metal op vinyl en vond het niet logisch daar dan opeens CD's van te kopen (...). Het bleken voor heel, heel lange tijd mijn laatste vinyl aankopen.

Maar goed, in 1990 koesterde ik mijn metal klassiekers, maar ik luisterde dus nauwelijks nog naar nieuwe releases en ik heb de kwalitatieve teloorgang van de band dus volledig gemist. Pas jaren later via een vriend die Maiden wel trouw is blijven volgen weer eens wat post Seventh Son Maiden geluisterd, te beginnen met No Prayer for the Dying. Maar dat viel me dus niet mee. Pas van The Book of Souls werd ik weer echt enthousiast. Maar de 4 sterren van Ruud en lennert maken me wel weer nieuwsgierig. Ga ze toch weer even luisteren op Spotify....

Toch vreemd.

Op 13 mei 2010 schreef je, in reactie op Ferre Clabau die het nummer kwalificeerde als minder, nog dit:

Nou Edwynn, je hebt goed speurwerk verricht. Inderdaad tegenstrijdige woorden mijnerzijds. In mei 2010 was ik niet helemaal in goede doen zal ik maar zeggen. In die tijd riep ik wel meer dingen waarvan ik later dacht "Hans hoe kon je nou zoiets zeggen!?".
Een beetje a la Akwasi.

Blablabla, ik denk dat iemand erg gefrustreerd is na wat berichten bij Dire Straits.

Iron Maiden leek mij een vreemde bodem voor controverse. Maar de tijd gaat soms sneller dan ikzelf wil.

Het is oorspronkelijk een solostuk van Dickinson voor Nightmare On Elm Street. De tekst past in de context van die filmserie.

Van Dire Straits houd ik mij graag zo ver als mogelijk. Social distancing to the max zeg maar. Dus die inside opmerkingen daarover gingen langs me heen.

Okay boomer. Wat een zielige manier van je ongenoegen tonen over het feit dat iemand je dierbare Dire Straits platen vind tegenvallen.

Heren heren, u kunt hier niet vechten; dit is de metalkamer. Vreedzaam griezelen en headbangen, alstublieft.

Lennert, er ontgaat mij iets? Ik zie geen verband tussen Dire Straits en Iron Maiden...

Tijd voor een wiedergutmachungsschnitzel, dunkt me zo! #Wat eten we vandaag?

Originele versie is hier te vinden. Ik vind de Maiden-versie persoonlijk toch een stukje feller en beter.

Je laatste reactie aan RuudC misschien. Zou zomaar kunnen. Iemand heeft die blijkbaar weggehaald. Wie o wie?

Prima album! Na alle klassiekers in de jaren 80 is deze wellicht ietsje minder. Maar nog altijd beter dan alles wat Maiden aan studio platen hierna uitbracht vind ik. Brave new world komt nog in de buurt maar verder? Neu, weinig...

Dat vind ik een understatement.

Dat vind ik dan weer overdreven. No Prayer for the Dying is geen slecht album maar wel hun minste, de twee gedrochten met Blaze Baylay niet meegerekend.

Dit album heeft veel raakvlakken met het solo debuut van Bruce Dickinson, ook uitgebracht in 1990. Het klinkt iets losser en meer back-to-basics dan de voorgaande platen. Volgens mij stond Dicksinson al in 1990 op het punt om te vertrekken bij Maiden. Studio-tour-studio-tour was voor hem toen al een beetje te veel van het goede.

Waar Maiden op Fear of the Dark uitgeblust klinkt, daar is No Prayer for the Dying toch nog goed genietbaar geworden.

Hooks in You klinkt mijns inziens toch wel als Adrian Smith, vooral met het achterhoofd zijn ASAP's Silver & Gold debuut in 1989.

Hoi Hans, de titel "Bring your daughter ... to the slaughter" moet je niet letterlijk nemen. Het schijnt een uitdrukking te zijn over het moeten loslaten van opgroeiende tieners,

Dat vind ik ook. Korte pittige songs die een terugkeer naar hun roots lijkt te moeten voorstellen. Niet helemaal gelukt maar de intentie is er.

Ik begrijp niet hoe Fear Of The Dark uitgeblust klinkt. Eerder is dat een stap verder dan het relatief povere No Prayer For The Dying. Maiden was klaar voor de 90s. Al werd dat met X Factor weer overboord gekieperd.

Snap ik ook niet zo. Be Quick or Be Dead alleen al klinkt minder uitgeblust dan alle nummers op dit matige album bij elkaar.