Iron Maiden - No Prayer for the Dying (1990)

Dit album is naar mijn mening iets minder dan de voorgaande 2 maar er staan een paar zeer sterke nummers op

Bij dit album ben ik afgehaakt. Pas bij Brave New World de draad weer een beetje opgepakt.

Gewoon een goed album al is dit wel de minste plaat sinds hun debuut. En ik ben precies toch een rare maiden fan want ik vind bring your daughter... namelijk een heel goed nummer misschien komt het omdat het bij een liveshow altijd wel iets teweeg brengt

Ik kan me de dag nog herinneren dat ik deze cd heb gekocht. Vol verwachting op de fiets naar huis gesneld om z.s.m. die cd in de speler te krijgen.
Wát een teleurstelling... Vond het bij eerste beluistering al bijzonder matig, en ondanks dat ik mijn best heb gedaan: het blijft een zwak album. Op een enkele uitzondering na: slechte nummers, slechte teksten en een slechte productie.

tja wat moet ik zeggen... dit album staat aan het begin van de donkere dagen van maiden, en is (naar mijn mening) ook het eerste album van maiden dat niet echt super was, voor maiden begrippen dan.

al de magie van de afgelopen albums was gewoon verdwenen. alleen mother russia kon mij nog enigzins boeien. al kan het niet tippen (vind ik dan) aan sign of the cross en the rime of the ancient mariner zoals eddie beweerd.

pas bij brave new world kreeg ik het echte "maiden" gevoel weer terug, al vond ik persoonlijk the x factor ook wel een ardige tussenstop in tegenstelling tot velen.

jammer, jammer, jammer...

Het titelnummer en Run Silent Run Deep vind ik samen met Mother Russia ook nog topnummers op dit album die gerust op voorgaande albums hadden kunnen staan, maar de rest kan me niet echt boeien. Ik vind hem nog wel beter dan Fear of the Dark, en ik draai hem toch wel eens, maar het zal nooit een van mijn favoriete platen worden.

Wat zeikt men hier op het liedje bring my your doughter,die is juist super.

Geen geweldig album, maar een aantal redelijke nummers:
Tailgunner en Mother Russia zijn favos.

Zo slecht vind ik hem niet, is geen hoogvlieger maar Mother Russia maakt eeen hoop goed, een 3.5

De song 'No Prayer For The Dying' begint na 12 seconden enige gelijkenis te vertonen met een new-wave band uit de jaren tachtig. Iemand dat al eens opgevallen?

Heb deze laatst ook maar eens gekocht. Ik wist al dat veel mensen m niet zo goed vinden, maar ik vind het tog best een leuk album!
Hij is inderdaad minder sterk dan al z'n voorgangers, ik denk dat daarom zoveel mensen het een teleurstellend album vinden.

Ik vind Bing your doughter... to the slougther ook niet zo geweldig en The Assassin hoor ik ook niet zo veel in, maar dat kan natuurlijk groeien.

Tailgunner, Holy Smoke, No Prayer for the Dying, Public Enema Number One, Run Silent Run Deep en Mother Russia
vind ik tog allemaal best sterke nummers.
3,5*

een minder goed album van maiden (als fan ben je best verwent tot pakkumbeet seventh son) is vaak nog steeds een behoorlijk goed album

ik vind deze dik ok

maar mag het eens ff ietsie minder? ja liever niet maar het is niet bar en bar slecht

(na deze ben ik wel afgehaakt)

Inderdaad een minder album, vooral omdat de songs geen geheel vormen en er weinig echt memorabele (en epische) nummers zijn. Bruce is ook niet zo heel goed bij stem. Opvallend is dat veel songs veel actueler van aard zijn dan we gewend zijn van Maiden (veel politieke en religieuze verwijzingen).

holy smoke was dan toch weer een top 40 karaker, zijn het minder dan can i play with madness en wasted years

een echt bagger album heb ik van deze dames nog nooit gehoord

Een uiterst zwak album, dat tussen Seventh Son,NOB en BNW aanvoelt als een soort uit de hand gelopen grap.

Mother russia is veruit de beste song op dit album maar zelfs dat zegt niet zo heel veel.

Zwak beestje.

Dit album heeft inderdaad iets komisch en vergeleken met de meeste andere maiden albums is het niveau wel wat lager. Toch vind ik het wel een leuk album, het klinkt allemaal zo lekker sarcastisch Ernstige zaken in de teksten, terwijl de muziek toch opgewekt klinkt! Ik zie het als een leuke afwisseling in mn Maiden collectie en zet hem regelmatig op.

mijn eerste kennismaking met maiden toen ik nog een klein ventje was naar guns 'n roses kwam hier mee in aanraking.voor sommige maiden fans was dit een teleurstelling maar voor mij is dit een jeugdsentiment en een album dat ik koester.

ik vond hem eigenlijk best goed

wel wat eenvoudig allemaal voor maidens doen

Alles wat de voorgaande platen zo goed maakte, de geweldige riffjes en de sfeer in de nummers, is hier flink weg gezakt. Wel een handjevol goeie nummers met aardige riffjes zoals Tailgunner, Run Silent Run Deep, en Mother Russia, maar we kunnen wel spreken van een tegenvaller na het geweldige Seventh Son.

Dit was het eerste maiden-album dat ik ooit heb gekocht. Nu zijn we 4 jaar verder en heb ik bijna al hun albums in mijn collectie staan. Toen ik hem voor het eerst hoorde was ik er weg van, maar later bij vergelijkingen met hun andere albums viel het toch wat tegen. Het algemene niveau van de nummers neemt een duik, hoewel ik nummers als 'no prayer for the dying', 'fates warning', 'run silent, run deep' en 'mother russia' nog steeds zeer goed vind.

Wauw, dit album was echt een verademing na die twee 'Synthesizer Greatest'-albums die hiervoor zaten...

Dit begrijp ik niet goed: Somewhere in Time en Seventh Son of a Seventh Son zijn toch prima albums? Trouwens, die gitaarsynthesizers spelen volgens mijn bescheiden mening een ondergeschikte rol op beide albums. Het globale niveau van de nummers op dit album is erop achteruit gegaan, maar het geluid is best ok. No Prayer for the Dying bevat voor mij geen uitschieters, maar ook geen echte stinkers. Het is niet genoeg Maiden voor mij... (begrijpe wie men kan).

Eerste van matige Maiden platen in een reeks. Vind eigenlijk alleen Tailgunner echt top.

Voeg er nog de volgende twee songs erbij en je hebt zo een beetje de hoogtepunten: No Prayer for the Dying en Public Enema Number One.

Ik vind juist Run Silent Run Deep en Mother Russia de absolute hoogtepunten op dit album; dus zo slecht hoeft dit album nog niet te zijn

Ach, echt slecht waren ze niet, maar naar mijn mening wat te gladjes. Wat composities betreft was het echt niet slecht hoor, Maar beide albums hadden toch behoorlijke uitglijders. Sea Of Madness of Heaven Can Wait kan ik nou niet bepaald goede nummers noemen, om maar te zwijgen van gedrochten als Moonchild en The Prophecy.

No Prayer... vind ik juist zo goed omdat het zo 'back to basics' is. Op kant 2 staan een paar mindere nummers (The Assassin, Mother Russia), maar verder vind ik dit een heel goed album. Jammer dat dit slechts een tijdelijke opleving was, Fear Of The Dark was alweer beduidend minder...

luister nog maar eens goed naar seventh son, dat is stiekum een hele stevige absoluut maiden waardige plaat
kortom, de synths, get over it

en mijn beste, en of!!!
ik vind Somewehere in Time zelfs de beste Maiden plaat die er is.

No Prayer.... is voor mij de plaat vanaf waar het mis ging.
Seventh Son was voro mij de laatste ECHTE Maiden klassieker.
Vanaf hier volgde ik het nietn meer, was het allemaal slap herhaalwerk, kon het me niet meer bekoren.

Ik weet nog dat deze plaat eerst geprezen werd (album van de maand in de aardschok) en later ineens steeds vaker werd afgezeken.

Mijn 2 favoriete nummers op dit album zijn Mother Russia en run silen run deep maar vreemd genoeg werden juist deze 2 nummers niet gespeeld tijdens de No prayer on the road tour.

Zeker een van hun mindere platen maar om een of andere reden luister ik er toch regelmatig naar.