Iron Maiden - No Prayer for the Dying (1990)

Een vijftal jaren terug ben ik bij een harde schijf crash de mp3's van dit album kwijt geraakt. Laatst heb ik ze toch maar weer gedownload, omdat ik op een paar nummers na al weer redelijk vergeten was hoe de plaat klonk.

Hoe ik het ook wend of keer, het blijft veruit de slechtste plaat uit het Dickinson tijdperk. Tailgunner en Mother Russia zijn nog wel goede nummers, maar Holy Smoke, the Assassin, Hooks In You en Bring Your Daughter zijn gewoonweg zeer ver onder de maat voor Maiden nummers.

Ik kan er echt niet meer van maken dan 2 sterren voor het hele album.

Ik heb voor het contrast ook Number of the Beast nog maar eens gedraaid en moest die prompt verhogen naar 4 sterren.

Op 7 december 2007 heb ik als bericht bij dit album gezet: “zwak beestje”. Ik had toen niet veel zin om er veel woorden aan vuil te maken maar op 21 december 2008 zo rond 9u00 besloot ik dit album nog maar eens een kans te geven, want “het kon toch zo slecht niet zijn.”
Dit is het eerste Iron Maiden album dat ik op cd bezit (vorige albums allemaal op vinyl) en tevens het eerste Iron Maiden album van nieuwe gitarist Jannick Gers, want Adrian Smith was opgestapt (zag hij al de bui hangen dat het creatieve vat leeg was?). De songs? Ze variëren van gewoontjes (Tailgunner, No Prayer for the Dying, Mother Russia) tot zwak (Holy Smoke, Run Silent Run Deep, The Assassin) tot tenenkrommend schandalig slecht (Hooks in You, Bring Your Daughter).
Voor mij twee kleine lichtpuntjes: Public Enema Number One en Fates Warning, toevallig twee nummers waar Dave Murray (zalige gitarist) een hand in heeft.
Zwakke nummers, zwak drumwerk ook van Nico McBrain (waar zat hij met zijn gedachten) en – ik blijf erbij – Jannick Gers is niet complementair met Dave Murray. Wat werd Adrian Smith hierop gemist!
Neen hoor, ik maak van mijn hart een steen en beloon dit met een onvoldoende. Meer zeg ik niet, want ik begin mij kwaad te maken en mijn boterhammetje begint op te spelen.

Met No Prayer..wilde de band af van alle toeters en bellen die met de Seventh Son tour meegingen het podium op. Muzikaal betekende dat wat minder franje. De songs zijn wat puntiger geworden. Bruce zingt wat ruiger. Toch is het album niet zo heel erg slecht. Redelijk vertrouwd wordt er geopend met Tailgunner. Een heel typsich Maiden nummer. Met herkenbaar baswerk van Harris. Holy Smoke is een draakje wat we maar snel moeten vergeten. Ook nieuwkomer Janick Gers laat even horen wat een rommelig sologitarist hij is. De uitstekende semiballade die daarop volgt, mag het predikaat titelnummer dragen en kent een uitstekende opbouw compleet met climax.
Zo staat er met Fates Warning, Run Silent Run Deep nog wel wat aardige tracks op. Maar met Bring Your Daughter To The Slaughter en het vervelende Public Enema No 1 ook weer wat mindere nummers.
Mother Russia sluit op traditionele wijze af en hierna kunnen we concluderen dat Maiden wat richtingloos leek in 1990. Het heilige vuur was er een beetje uit. Desondanks staat er toch wel een aantal leuke nummers op die nog best gehoord mogen worden.

Dit album is samen met de Blaze-albums veruit mijn minst gedraaide plaat uit het oeuvre van Iron Maiden. Indertijd was dit album - na twee platen waarop de gitaarsynthesizer ingezet werd - een terugkeer naar het rauwere geluid uit de eerste helft van de jaren tachtig (al wordt op het titelnummer de synthesizer ook nog even van stal gehaald). Helaas ging dat niet gepaard met hetzelfde niveau van composities. Tailgunner opent nog prima, maar Holy Smoke is toch wel erg matig. De rest van kant A mag er wezen maar haalt zeker niet het niveau van het Iron Maiden uit de jaren '80.

Op Kant B staan een aantal draken van nummers, met Assassin, Hooks In You en Bring Your Daughter... De andere twee nummer zijn beduidend beter. Al met al kom ik bij herbeluistering wel tot het oordeel dat 2,5 net te weinig is.

Score: 63/100

Mother Russia was het eerste nummer dat ik ooit van Iron Maiden hoorde. Ik denk dat ik elf jaar was ofzo. Ik was meteen verkocht. Ik moest en zou meer van deze band horen! Powerslave en de Run to the Hills/Number of the Beast EP haalde ik bij de bieb, en No Prayer For the Dying kocht mijn broer, zijn allereerste cd. Ik had alleen nog een cassettespeler, dus nam ik de cd over op cassette. Nog altijd draai ik NPFTD vanaf datzelfde bandje. Dat gebeurt met evenveel plezier als toen.

No Prayer for the Dying wordt door velen als een minderwaardig album van Maiden beschouwd, maar ik vind hem dus te gek. Waarom? Omdat de nummers snel, energiek en beknopt zijn. Die kant van Maiden houd ik nu eenmaal veel meer van dan van dat epische waar ze ook zo dol op zijn. De gitaarlijnen zijn sterk, bijvoorbeeld in The Assassin en in de titeltrack (waarvan de riff me altijd doet denken aan Temple of Love van de Sisters). Bruce was nog goed bij stem en lekker op dreef.

Ik zie No Prayer dan ook niet als een grote stap terug na Seventh Son, maar juist als een logische volgende stap, die daarna nog werd doorgetrokken naar Fear of the Dark. Een nummer als Can I Play With Madness bijvoorbeeld kan ik prima voorstellen tussen No Prayer for the Dying. Omgekeerd zou Run Silent Run Deep best op Seventh Son passen.

Overigens vind ik de hoes ook geweldig, vooral in de oorspronkelijke versie waar die kerel wordt gekeeld. Zo hoort Eddie te zijn.

Ja, die 3 sterren die ik lang geleden had geplaatst zijn toch onterecht. No Prayer For The Dying wordt geplaagd door een matige productie en ik mis Adrian Smith als componist en muzikant, maar het album heeft teveel moois om te laten liggen. Het valt me nu ook pas op hoe de sound van de eerste twee albums bij vlagen weer te horen is, zoals hoe bijvoorbeeld het agressieve eindstuk van de titeltrack prima op Killers had kunnen staan.

Extra aandacht mag van mij uitgaan naar Run Silent Run Deep met zijn dreigende openingsriff en het machtige refrein. "A Silent death lies waiting for all of you below" wordt weer eens fantastisch gebracht door Dickinson en het baswerk in aanloop naar de Gers-solo die daar op volgt is weer om van te smullen. Ik heb tevens een hoop liefde voor het baldadige Holy Smoke, omdat de tekst daarvan me altijd aan het glimlachen maakt. On-Maiden, maar wel heel erg leuk. Hetzelfde geldt voor het voor Nightmare On Elmstreet 5 bedoelde Bring Your Daughter To The Slaughter, dat ondanks zijn nummer 1 positie in Engeland kennelijk niet interessant genoeg is om ooit nog live te spelen. Onterecht wat mij betreft, de sfeer is fantastisch en Dickinson schmiert er lekker op los met zijn sinistere lach.

Een positie boven Piece Of Mind? Echt wel, No Prayer For The Dying is namelijk een veel stabieler album en heeft onder de andere sound een aantal echte krakers zitten. Niet mijn favoriete sound van de band, maar het album rockt goed met zijn smerige sound en heeft buiten Hooks In You (vreemd genoeg gedeeltelijk van Smith, ik hoor het er niet in terug) geen zwakke momenten. Valt me zodoende behoorlijk mee, tijd dat ik deze weer eens wat vaker op ga zetten.

Tussenstand
1. Seventh Son Of A Seventh Son
1. Somewhere In Time
1. Powerslave
4. Killers
5. The Number Of The Beast
6. Iron Maiden
7. No Prayer For The Dying
8. Piece Of Mind

Ha! ik had hier al vier sterren staan en daar verander ik verder niets aan. Ik heb nooit een hekel aan dit album gehad, maar ik vond het wel altijd een mindere ten opzichte van wat eerder uitgekomen is. Het geluid is behoorlijk omgeslagen. Het past ook wel beter bij de tijdsgeest, maar de verandering is te abrupt. Als je kijkt naar de songs zelf, dan heeft deze minder pakkende krakers dan de voorgangers. Toch ga je hier eigenlijk geen slechte nummers vinden. Voor een Assassin of Hooks In You zal ik dit album niet snel opzetten, maar Tailgunner mag er best wezen. Holy Smoke is juist een wat leuk jolig liedje met een goede, serieuze tekst. Op de titeltrack hoor je voor het eerst de folkinvloeden. Ook een leuke ontwikkeling! Fates Warning heeft prachtige melodieën, Run Silent, Run Deep en Mother Russia zijn fijne semi epics. Bring Your Daughter... is in mijn ogen een onderschatte hit. Bruce schreef het voor zijn soloplaat. Hij gaat er heerlijk op los, maar ik snap wel waarom Steve Harris dit voor Maiden wilde hebben. Dit album heeft nog best wat te bieden hoor. Wat mij betreft wordt NPFTD vaak te makkelijk afgeserveerd.

Tussenstand:
1. Powerslave
2. Killers
3. Seventh Son Of A Seventh Son
4. The Number Of The Beast
5. Somewhere In Time
6. Iron Maiden
7. Piece Of Mind
8. No Prayer For The Dying

Het lijkt wel of een redelijke Iron Maiden coverband een aantal eigen nummers heeft gemaakt en opgenomen. Wat een verval sinds de vorige albums. Voorheen waren de gitaarsolo's voor mij vaak het hoogtepunt van fijne nummers. Helaas zijn wat mij betreft alle composities een stuk zwakker. En van de solo's van Jannick Gers wordt ik alleen maar chagrijnig: waardeloze opbouw, rommelig gespeeld en soms net niet zuiver. Als het een debuutalbum was geweest had ik er misschien anders naar geluisterd. Na een aantal zeer sterke albums is het verval in songmateriaal en gitaarwerk te groot. Ik twijfel tussen 2,5 en 3 sterren. Omdat ik geen zin heb om het album nogmaals te beluisteren en eigenlijk niks positiefs kan benoemen rond ik af naar beneden.

4,5 1983 Piece of Mind
4,2 1984 Powerslave
4,1 1986 Somewhere in Time
4,0 1988 Seventh Son of a Seventh Son
3,9 1982 The Number of the Beast
3,8 1981 Killers
3,5 1980 Iron Maiden
2,7 1990 No Prayer for the Dying

Voor het latere materiaal heb ik niet meer de moeite van het beluisteren genomen. Dikke kans dat dat zo blijft.

Ik weet niet hoe het komt, maar ik ben tegenwoordig wat in een nostalgische bui. Er is een tijd geweest dat ik een die-hard Iron Maiden-fan was, maar vandaag de dag draai ik ze bitter weinig. Zo'n plaat als No Prayer for the Dying draaide ik tijdens de "hoogdagen" al zelden en ik weet terug waarom: het lijkt allemaal zo verdomd hard op elkaar. Ik moet zeggen dat ik nog wel erg aangenaam verrast was door Tailgunner (een nummer dat ik al nagenoeg vergeten was, maar bij de eerste noten schoot het refrein me al terug te binnen), maar zo'n Holy Smoke of Hooks in You... Neen, dat zijn toch nummers waar mijn hart niet sneller van gaat kloppen. Hooks is dan ook het enige nummer op No Prayer for the Diying waar Adrian Smith aan meewerkte - hij verliet de band omdat hij niet akkoord was met de muzikale richting die de band uitging waarna hij vervangen werd door Yannick Gers. Bijna zo'n 10 jaar later zou hij dan toch terug te komen en zou Gers ook ineens maar blijven - en hoewel dat een statement is dat kan tellen, is Hooks niet echt kwalitatief zoveel beter. Dan heb ik eigenlijk nog een licht zwak voor Bring Your Daughter... to the Slaughter, maar dat nummer ken ik dan weer beter in zijn Nightmare on Elm Street 5 vorm zoals die terug te vinden is op de bonustracks van Tattooed Millionaire. Tailgunner en Daughter zijn dan meteen ook de enige twee nummers die No Prayer for the Dying bestaansrecht geven en ik kan me voorstellen dat dit als een niet aangename koude douche moet hebben aangevoeld als je ziet wat voor klassieke platen Maiden hiervoor uitbracht. Ze zouden later wel terug de weg terugvinden met A Matter of Life and Death als het finale hoogtepunt.