David Bowie - Scary Monsters (1980)

Goeie keus om Robert Fripp hier in te zetten. Hij brengt dit album naar een hoger niveau. Zonder zijn gitaarwerk (in Its No Game, Up The Hill, Scary Monsters, Fashion, Teenage Wildlife, Kingdom Come) had de manier van zingen van Bowie het album me op 3* doen zetten.

Hierna toch maar weer eens In the Court of the Crimson King opzetten. Die plaat heeft me nog maar weinig gedaan so far.

Leuke verzameling muziekanten trouwens naast Fripp:

Pete Townsend speelt mee op Because You're Young.

Synthesizer Andy Clark is (oa Ashes To Ashes) ook bekend van de hits Dont Give Up van Peter Gabriel en Seeds of Love van Tears For Fears.

Roy Bittan is van de E Street Band en speelt piano tijdens drie nummers.

Roy Bittan speelde al mee op Station to Station, Springsteen was met de opname van Young Americans in dezelfde studio als Bowie zodoende hadden ze kennis gemaakt.

Vind deze LP zeer onderschat van Bowie (ieder het zijne) Fripp is een meestergitarist die ook al eerder gewerkt had met Bowie (en ook met Next Day was gevraag maar hij kon zijn mondje niet houden)

Met het uitbengen van deze plaat begon als ik het me goed herinner de eerste kritiek. Teveel op " de automatische piloot" en "commercieel". Met terugwerkende kracht vond en vind ik dit een mooie plaat. Het is imo wel de afsluiting van een tijdperk. Alhoewel de kritiek aanhield bij iedere nieuwe plaat volgde er nog genoeg moois.

Het is dan wel niet Bowie zijn best album. Het is wel een erg leuk en lekker album. Een nummer als Teenage Wildlife vind ik erg lekker, vooral vanwege de gitaar. Het album mist voor mij alleen een paar echte uitschieters.

Weet je Laurens....misschien heb je wel gelijk.... dit album heeft geen echte uitschieters . Alles is supergoed !
Neen, flauwekul, dit geldt voor mij als ouwe Bowiefan die alle lp's kocht op het moment dat ze uitkwamen en sprong, gilde,danste, zwijmelde op de nummers van toepassing. Bij Scary Monsters bv. schreewde ik door de luchtmicrofoon en bij Fashion schuifelde ik door mijn zolderkamer.....
Tja, iedereen heeft recht op zijn eigen afwijking.
Toch, Lau, luister nog eens keer goed naar deze cd want deze is het waard als je Bowie wilt begrijpen.

Bowie gaat weer voor de rock. Met hulp van Fripp weet hij een heerlijke, energieke plaat op de markt te zetten. Het is toegankelijk op een prettige manier. Deze Bowie hoor ik gewoon heel graag.
Ashes to Ashes blijft een fantastisch nummer.

'Ashes To Ashes' is toch wel één van z'n allerbeste songs. Album rockt heerlijk weg met die licht industriële sound als echo van de jaren '70 van Bowie

Dé plaat voordat Bowie artistiek verstrikt raakte.
Toevallig een paar weken geleden nog gedraaid en het blijft een lekker album met een prima vibe.
Fripp en Bowie bleek al eerder een goede match en de eigenzinnige gitarist weet ook hier weer te overtuigen.
De 1e helft van het album is het sterkst wat mij betreft.

Het is moeilijk voor mij voor een beste album van Bowie te kiezen. Hangt veel van mijn humeur af . Maar deze staat toch wel regelmatig boven aan de top.

En als deze bovenaan staat, hoe is je humeur dan, René R??

Daar is Geen uitleg voor

Herken dat volkomen René R. !
Hoe vaak ik wel niet overwogen heb om Scary Monsters in mijn Top10 te vervangen door 1.Outside en zelfs Hunky Dory.....
Bowie kon als geen ander mij bekoren met zijn diversiteit in albums .... HERO forever !

Aanbeland in de tachtiger jaren en de sound lijkt wel wat 'voller' te zijn. It's No Game, Pt. 1 is een vreemde track. Een Japanse die het nummer van een 'verhaal' voorziet, Bowie die af en toe vals uit de hoek komt, alles is net even over the top aan dit nummer. Desalniettemin heeft het wel wat. Up The Hill ligt wat vriendelijker in het gehoor, het geheel is ook wat toegankelijker van aard. Hoewel de remmen halverwege alsnog los gaan mis ik een creatieve twist, alsof er nog een verassing moet komen die niet komt. De titelsong vind ik maar saai. Ashes To Ashes is sterker, de subtiele keyboard stukken geven het nummer richting en de creatieve zanglijnen maken het tot een afwisselend geheel, een topper vind ik het echter niet. Fashion klinkt mij ook redelijk in de oren, een typische jaren 80 beat maar wel creatief voor het voetlicht gebracht. Teenage Wildlife doet mij weer een stuk minder, ook hier lijk ik weer een echo te horen van de titelsong van ''Heroes''. Het is mij trouwens een raadsel dat deze song bijna 7 minuten moet duren, zo spannend komt het niet op mij over. Het gitaarwerk is trouwens wel vermeldenswaardig. Scream Like a Baby kent voor mij een vervelend ritme, het klinkt afstandelijk en ligt bij mij niet lekker in het gehoor. Kingdom Come is laagdrempeliger, mede ingegeven door de koortjes. Weliswaar wat eenvormiger van aard, maar dat is na een rits mindere tracks niet zo erg. Because You're Young gaat op dezelfde voet verder, niet al te ingewikkeld en het is Bowie die er met zijn vocalen nog wat van maakt. It's No Game Part. 2 vormt voor mij de sterkste track van de plaat. Eindelijk eens een zanglijn die niet afstoot maar juist aantrekt. De afsluiter voelt voor mij als een warm bad, een loom ritme, een relaxed zingende Bowie en geen rare fratsen. Ik kan niet zeggen dat ik wild enthousiast word van Scary Monsters. Als geheel maakt het een afstandelijke indruk op mij en weet de beste man mij ook niet over te halen met zijn vocalen. Nee, dit album maakt geen al te beste indruk.

Tussenstand:

1. Aladdin Sane
2. Ziggy Stardust
3. Diamond Dogs
4. Low
5. "Heroes"
6. Young Americans
7. The Man Who Sold the World
8. Space Oddity
9. Lodger
10. Station to Station
11. Hunky Dory
12. Pinups
13. Scary Monsters
14. David Bowie

Vond vroeger helemaal niks aan dit album toen ik het 1 keer luisterde, net opnieuw geluisterd, vind het al gelijk een stuk beter. De gitaarstukken van Fripp zijn erg goed en Bowie heeft gewoon (alweer) een erg goede plaat gemaakt.

Met inspiratie van het bericht hierboven heb ik zin om een ranglijst van alle Bowie albums die ik tot nu toe geluisterd heb te maken (nog niet allemaal dus)
1. Low
2. Blackstar
3. Station To Station
4. Ziggy Stardust
5. Aladdin Sane
6. "Heroes"
7. Scary Monsters
8. Hunky Dory

Dit is een lp van Bowie gemaakt om live te horen. Fripp is niet normaal

Hoe bedoel je dat? Fripp heeft toch nooit in een live band van Bowie gespeeld?

1. Ik bedoel dat dit nummers zijn om live te horen. Ze klinken geweldig en vooral als je ze luid speelt.
2. Fripp zijn gitaarspel is abnormaal goed.

Twee verschillende meningen heel onduidelijk verwoord door deze man

Ik lees op wiki dat sommigen dit zijn beste album vinden. Dat vind ik toch teveel eer.

Ik verhoog het naar 5*. Dit is een fenomenale plaat van Bowie, die volledig onderschat is. In mijn lijst gaat het van
1. Low
2. Heroes
3. 1. Outside
4. Blackstar
5. Scary Monsters
6. Station to station

Mijn lijst zou er zo uit zien. Bij benadering. Het is geen exacte wetenschap.

1. Young Americans.
2. 1. Outside
3. Low (vanwege de eerste kant, als de tweede kant ook zo goed zou zijn zou dit één van de allerbeste albums ooit zijn).
4. Station to Station
5 Hunky Dory

Zeg doe dat lekker hier: David Bowie album top 5/10 - MusicMeter.nl

Ashes to Ashes is toch wel één van de beste Bowie-nummers, als ik zo vrij mag zijn.

Zeker. Briljant nummer.

Mee eens.

Scary Monsters is als album best prima, maar Ashes to Ashes stijgt toch wel boven het overige materiaal uit.

Een moeilijke plaat om te beoordelen. Na Low zijn Bowie's albums steeds toegankelijker geworden, met in compositorisch opzicht steeds meer gewone structuren en met warme en volle arrangementen die hun scherpe randjes alleen nog door de atonale gitaarsolo's van voornamelijk Belew en Fripp krijgen, maar daarmee is ook het mysterie en de magie van Bowie's muziek voor mij een beetje verdwenen. Het titelnummer en de twee singles springen er voor mij bovenuit, en het aparte openingsnummer en het stevige Because you're young (heerlijke riff) zijn ook sterk, maar Teenage wildlife is een matig nummer dat ook nog eens veel te lang doorgaat, Scream like a baby is haast gewoontjes, Kingdom come is een abominable en gemaniëreerd gezongen cover van een geweldig origineel, en het slotnummer is een enigszins overbodige reprise. Het is allemaal niet slecht, en Tony Visconti's eindeloze hoeveelheid ideeën voor aparte geluidjes en bizarre arrangementen bieden de nummers bijna altijd wel de helpende hand, maar uiteindelijk is dit geen muziek meer die onder mijn huid kruipt, zoals bij bijna al Bowie's platen uit het afgelopen decennium wèl het geval was.

Buiten Ashes to Ashes vind ik dit echt veel en veel minder dan zijn jaren 70 werk.