Anathema - Weather Systems (2012)

Juistem... tja, ik gok dat Anathema de top-5 commercieel succesvolste progbands van het moment toch wel bevolkt (achter Marillion, Dream Theater, Steven Wilson, friends & relatives en nog een naam waar ik even niet opkom).

Jij zal toch niet met droge ogen kunnen beweren dat hun muziek uit de jaren '90 veel minder toegankelijk en daardoor verrassend goed was ipv van een stroming waarmee ze nu in terecht zijn gekomen. In de jaren'90 onderscheidden ze zich veel meer van andere groepen dat gevoel heb ik nu nagenoeg niet.

Altijd leuk om met Neal te duelleren...
Ik vind ze wel degelijk onderscheidend. Binnen het genre dat nu meer mainstream klinkt, ondanks de proginvloeden, vind ik ze er duidelijk bovenuit steken op dit moment. Da's ook een vorm van onderscheiden. Het klopt idd ook dat de muziek zeg 15 jaar geleden anders klonk. Je kunt het ook anders zien; mede door Anathema haar invloeden is de huidige stroming vormgegeven.

Transatlantic of zijn dat de relatives

Het is dat A Natural Disaster zoveel nostalgische waarde heeft, anders was dit ongetwijfeld mijn favoriete album van een van mijn favoriete bands. Magnifiek!

Inmiddels ruim twee jaar geleden alweer dat dit album is uitgebracht. Net na een enorm lange tijd weer eens opgezet en het klonk weer als vanouds. Direct na de release heb ik deze veel, maar dan ook veel te vaak gedraaid (obsessief) en op den duur ga je je er dan toch aan irriteren, vooral nummers 3, 4 en 5 kon ik op een gegeven moment echt niet meer aanhoren, tot mijn spijt.

Daarom heel erg lang in de kast gelegen en er vandaag pas weer uitgehaald, en de magie is terug. Untouchable, The Storm Before the Calm en Internal Landscapes zijn stuk voor stuk prachtige nummers. Het album ligt duidelijk in het verlengstuk van de voorganger en al vind ik die beter, ook dit is een heerlijk album. Weather Systems is één bonk emotie. De oude Anathema heeft z'n charmes maar de nieuwe Anathema doet daar helemaal niet voor onder.

The lost child lijkt zijn climax wat te snel af te breken vind ik, jammer want wat een fantastisch lied is dat toch

veel verzameld van deze band. het oude werk vind ik helemaal niks..van dat 'doom-geschreeuw'...het latere werk is wel mijn smaak, maar ik kom ook tracks tegen die ik nogal gekunseld vind.
deze plaat is een uitzondering en ik ga hem lekker grijsdraaien
voorlopig 4 sterren

Meerdere pogingen heb ik de afgelopen jaren gedaan om de schoonheid van deze plaat te ontdekken, maar ik vind het wel heel erg gladjes allemaal. Nergens wanklank of tegenstribbeling, alles gaat als een lepeltje honing naar binnen en ik heb er moeite mee. Alleen naar het einde toe (Storm before the Calm) wordt het wat spannender en dreigender, maar nog steeds vliegt het nergens écht uit de bocht.

Begrijp me niet verkeerd, ik kan zoete klanken zeker waarderen, maar ik vermoed dat ik elke keer met verkeerde verwachtingen dit album opzet. Waar verdient dit album zijn labeltje 'prog' aan? En waarom kom ik telkens via bands als Porcupine Tree, Riverside en Gazpacho hier terecht?

Zou het lonen om me te richten op ouder werk van Anathema of moet ik me er bij neerleggen dat dit gewoon not (yet) my cup of tea is?

Je zou Alternative 4 nog eens kunnen proberen. Dat is de eerste plaat van na hun doomperiode. Je hoort in retrospectief wel al waar het heen gaat, maar de gezochte wanklanken ende tegenstribbelingen kom je daar nog wel tegen. Mocht dat album bevallen, dan geldt dat vermoedelijk voor een paar tussenliggende ook nog wel, maar dat zie je dan wel weer.

Hartelijk dank, ik gooi hem de komende dagen direct in de rotatie!

Tsja, het label "prog" hebben ze vermoed ik opgeplakt gekregen nadat ze getekend hadden bij K-Scope en Steven Wilson betrokken was bij WHBWH. Maar wat betekent die term trouwens nog? Vele zogenaamde progbands zijn allesbehalve progressief. Dat is Anathema dan ten minste wel nog, toch zeker waar het hun eigen platen betreft.

Ben het met je eens dat labeltjes in de muziekwereld eerder verwarring dan overzicht scheppen, wat natuurlijk al helemaal op gaat voor een term als 'progressie' wat op zichzelf al relatief is. Ik kwam er meer mee op de proppen, omdat ik bij prog-bands een bepaald beeld en vooral sound in gedachten had, die ik hier niet tegenkwam. Dat is waarschijnlijk eerder een misvatting aan mijn kant dan die van Anathema of andere gebruikers.

Die betrokkenheid van Wilson had ik niet eerder gehoord. Is zijn invloed op Anathema's sound merkbaar ten opzichte van bijvoorbeeld Weather Systems? In dat geval zou dat voor mij een opstapje kunnen zijn naar dit album.

Vandaag weer een paar rondjes laten draaien op de platenspeler. Dit blijft een indrukwekkend goed album. Ja, een stuk zoeter als de platen ervoor maar nog altijd bijzonder smakelijk.

Sinds een lange tijd weer eens gedraaid. De eerste 5 nummers gaan heerlijk in elkaar over en maken daarmee een sterke eenheid van de eerste helft.
The Storm before the Calm daarentegen voelt erg misplaatst. Andere sfeer, schrijfstijl, vloeit niet zoals de eerste. Ook de maatwisseling in de laatste stuk van dat nummer lijkt geforceerd en komt niet lekker uit de verf.
De rest van het album heeft te lijden onder die verandering.
Alleen Internal landscapes weet de magie van de eerste helft weer teug te halen waardoor het album toch op en goede noot afsluit.
Sowieso toen ik dit album weer pakte kon ik me niets meer herinneren van de tweede helft. Nu weet ik weer waarom.

Deze band blijft mij verbazen.
Untouchable, Part 1 begint bijna Fleetwood Mac (Big Log) achtig, en als de zang de hoogte in gaat moet ik gelijk aan Midge Ure van Ultravox denken.
Gedurende de rest van de plaat klinkt de zanger ook regelmatig als Roland Orzabal van Tears For Fears.
Duidelijk een jaren 80 postpunk vibe.
Ik heb nu verschillende Anathema albums gehoord, maar ik ken geen andere band die zich telkens zo weet te vernieuwen, het lijkt wel of ze echt alles kunnen.
Untouchable, Part 2 sluit hier wel weer goed op aan, maar klinkt weer zo totaal anders.
Heel mooi allemaal, al krijg ik wel de indruk dat ze hiermee wel heel erg op het grote publiek mikken.
Het meest toegankelijke werk dat ik tot nu toe van ze gehoord heb.
Wat mij wel opvalt bij het werk van Anathema, is dat het allemaal herfstplaten zijn.
Niet treurig, absoluut niet, maar wel muziek die je aan zet met druilerig weer, en als de blaadjes van de bomen vallen.
Dat is misschien wel de enige manier hoe ik Anathema kan benoemen; sfeervolle herfstmuziek.
Ik blijf mij verbazen dat juist bands die hun oorsprong in de doommetal hebben zich vaak het meeste ontwikkelen tot een veelzijdig geluid.
Onbewust ga je toch hun albums met elkaar vergelijken, maar dat moet je eigenlijk niet doen.
Het zijn allemaal meesterwerken met allemaal een andere invalshoek.
De aardappeleters van Van Goch is ook totaal anders dan zijn Zonnebloemen schilderij.
Toch vind ik Weather Systems minder sterk dan Judgement en A Natural Disaster.
Weather Systems ligt qua spelen wel tegen perfectie aan, maar juist die onverwachte wendingen die op die andere albums aanwezig waren, mis ik hier een beetje.

Het album hiervoor, We're Here Because We're Here, voelt voor mij eigenlijk als enige van ze niet als herfstplaat, eigenlijk.

Die ken ik nog niet, ben de band echt nog aan het ontdekken.

Bedoel je Big Love of Big Log van Robert Plant?

Als je alledrie de nummers naast elkaar zet, lijkt me het toch al gauw duidelijk welke hij bedoelt =p Geen toeval ook waarschijnlijk, aangezien Daniel Cavanagh Big Love al eens gecoverd heeft voor een van z'n soloplaten en het nog regelmatig live speelt.

Big Love.