menu

The Rolling Stones - Goats Head Soup (1973)

Alternatieve titel: Goat's Head Soup

mijn stem
3,77 (412)
412 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Rolling Stones

  1. Dancing with Mr. D. (4:53)
  2. 100 Years Ago (3:59)
  3. Coming Down Again (5:54)
  4. Doo Doo Doo Doo Doo (Heartbreaker) (3:26)
  5. Angie (4:33)
  6. Silver Train (4:27)
  7. Hide Your Love (4:12)
  8. Winter (5:30)
  9. Can You Hear the Music (5:31)
  10. Star Star (4:25)
totale tijdsduur: 46:50
zoeken in:
avatar van Thunderball
3,0
Behoorlijk teleurstellend album na de vier absolute klassiekers die hier voor uitgebracht zijn.

Probleem bij dit album was dat ze bang waren er te veel rocknummers op te zetten, helaas zijn ze nu te veel naar de andere kant doorgeslagen!

Angie was de grote knaller, maar is niet echt mijn ding, Heartbreaker was trouwens gewoon de achterkant vd singel dus geen hit zoals avdj hier boven beweert.

Dancing with mr D is een hopeloze poging Sympathy nog eens dunnetjes over te doen.
Favoriete nr's voor mij zijn Coming down again, star star (lekker live nr) en winter.

avatar van Tribal Gathering
4,0
Dit is altijd een van mijn favoriete Stones albums geweest. Waarschijnlijk voornamelijk door Mick Taylor, de beste gitarist die ooit in band heeft gezeten. Luister eens naar Winter en je hoort meteen waarom.

Angie is enigszins kapot gedraaid, maar mag ik nog steeds graag horen.

Mijn persoonlijke hoogtepunten (naast Winter) zijn het afwisselende 100 years ago en de heerlijke rockers Heartbreaker, Silver train en Starf*cker.

Als dit album niet meteen na de vier vorige was uitgebracht denk ik dat het veel beter gewaardeerd zou worden.

avatar van west
4,5
Simon-Hans schreef:
Ik vind dit nog steeds een mooi Stones album, met een beetje gedempt/vaag sfeertje, wat voor de Stones niet zo gebruikelijk is. Heel mooi gitaarwerk en mooie zang.


Een beetje gedempt sfeertje inderdaad, wat meer blues, wat somberder, een beetje low tempo. En hoe klinkt dat bij the Stones? Echt fantastisch!

Dit album is zwaar ondergewaardeerd, zeker hier op Musicmeter. Het had het probleem uitgebracht te worden na 4 meesterwerken. Vanzelf ga je het met die albums vergelijken. Dat is op zich al niet fair, maar al helemaal niet als er voor een wat andere muzikale basis voor het album wordt gekozen, zoals hiervoor beschreven.

Als dit album nu, in 2010, door een rockband uitgebracht zou worden, dan zouden de reviews zeer lovend zijn. Veel prachtige wat langer uitgesponnen meer bluesy rocksongs met inderdaad 'heel mooi gitaarwerk' en een Mick Jagger in absolute topvorm. Wat een wereldgitaarsolo bijvoorbeeld op Winter: prachtig, samen met die violen. Ook de toetsen zijn op het hele album erg sterk.

De eerste twee tracks zijn nou niet bepaald slecht te noemen, ze staan als een huis: wat een opening! Ook zeer sterke nummers zijn: Doo Doo Doo Doo Doo, Angie, Hide Your Love, Winter & Star Star (luister ook eens naar de geweldige live versie op Love You Live). Goed zijn Silver Train, past mooi na Angie en Coming Down Again. Alleen Can You Hear The Music is een aardig nummer, niet top. Als je dit album nog niet hebt, zou ik trouwens voor de 2009 remaster gaan: klinkt erg goed.

Ik kan daarom dit Goats Head Soup alleen maar van harte aanbevelen. Het is een topalbum.

avatar van Choconas
5,0
Zoals al eerder door andere opgemerkt: dit album krijgt bij lange na niet de waardering die het verdient. Het album klinkt, net zoals met name Sticky Fingers, als een coherent geheel (alleen afsluiter Star Star is wellicht een wat vreemde eend in de bijt) en is daarom een genot om naar te luisteren. Dromerig in Coming Down Again en Can You Hear The Music, rock 'n roll in Dancing With Mr D, Silver Train en Star Star en met Angie ook voorzien van de ultieme ballade. Absolute uitschieters zijn evenwel 100 Years Ago, Doo Doo Doo Doo Doo (Heartbreaker) en het bloedmooie Winter; liedjes waar veel ruimte is voor speels gitaarspel. Al met al een fantastische luisterervaring, die zeker behoort tot het beste wat de Rolling Stones gemaakt hebben.

avatar van RuudC
2,5
Die solo viel me inderdaad ook op.

Verder wederom een opvallend hoog brave jongetjes rockgehalte. Alles keurig in de maat zonder te snel te gaan. Geen rauw geluid, enige progressie, maar geen spannende dingen. Er zitten een paar ballads op en ik begrijp de status van Angie echt niet. Het klinkt zo doordeweeks. Er komt geen emotie van af. In elk geval ervaar ik geen gevoel van oprechtheid van dit album. Goat Head Soup is daarom wat mij betreft een album die een nieuwe wereldtour rechtvaardigt, maar artistiek niets toevoegt. De hoes draagt daar alleen maar aan bij. Jagger als een vals lachende vagina. Beetje dwepen met het satanisme en klaar. Tegelijkertijd irriteert het me nergens, waardoor ik ook geen laag cijfer kan geven. Ik zag dat ik hier al een 2,5* had staan en dat laat ik ook maar.

Tussenstand:
1. 12x5
2. Sticky Fingers
3. Their Satanic Majesties Request
4. Aftermath
5. The Rolling Stones
6. The Rolling Stones No. 2
7. Out Of Our Heads
8. Between The Buttons
9. Exile On Main St.
10. Goat Head Soup
11. Beggars Banquet
12. Let It Bleed

avatar van lennert
4,0
En toch vind ik dit album met gemak beter dan Exile On Main St.

Het is geen geniaal album, maar wel een album met een duidelijke kop en staart, afwisseling en individuele tracks die er echt helemaal uitspringen. Het gitaarwerk is sowieso over het algemeen flink goed te noemen. Zo'n solo als op Winter of 100 Years Ago is puur genieten voor mij. Was dit allemaal Taylor? Pluimpje voor de beste man in dat geval.

Angie zal ik altijd een fijne track blijven vinden. Misschien wel de beste naast Gimme Shelter van de grote hits. Star Star vind ik eveneens een lekker rockende track met catchy refrein (zal wel wat gezeik hebben opgeleverd toen?). Opener Dancing With Mr. D. heeft ook een lekker zompige swampbluesvibe. Beetje CCR-achtig zelfs. Doo Doo Doo Doo (Heartbreaker) een krachtige aanklacht tegen police brutality met een lekker funky vibe en ook Silver Train vind ik een lekkere rocker.

Coming Down Again vind ik wel echt een verschrikkelijke track en ik hoor ergens ook wel wat gezapigheid in de sound, maar alsnog heb ik hier toch genoeg van genoten om een voorzichtige 4 sterren te geven. De meningen kunnen nog wel eens verschillen kennelijk.

Tussenstand:
1. Sticky Fingers
2. Their Satanic Majesties Request
3. Goat Head Soup
4. Let It Bleed
5. Beggars Banquet
6. Aftermath
7. Exile On Main St.
8. Between The Buttons
9. 12x5
10. Out Of Our Heads
11. The Rolling Stones No. 2
12. The Rolling Stones

avatar van Jelle78
3,0
Goats Head Soup begint prima. Een viertal nummers met een sfeer die beduidend minder uitgelaten is dan op Exile. De teksten zijn donker, onheilspellend zelfs. Vanaf Angie wordt het beduidend minder allemaal. Angie vind ik eigenlijk best wel een zeiknummer (de Stones hebben veel betere ballads opgenomen) en hoewel het niveau daarna nog wel wat beter wordt, vind ik het nergens meer echt goed. Silver Train is nog wel redelijk, maar Hide Your Love vind ik weer erg matig. Het klinkt alsof het uit een jam is ontstaan en nooit echt is afgemaakt. Winter is wel weer iets beter, maar het blijft gewoon niet hangen. Alleen bij afsluiter Star Star veer ik weer op. Het is een behoorlijk ruig nummer, wat daardoor eigenlijk helemaal niet bij de rest van het album past.

De laatste keer dat ik dit album heb geluisterd moet jaren geleden zijn geweest. Nu ik het voor deze marathon weer uit de kast heb getrokken, krijg ik het gevoel dat Jagger/Richards gewoon onvoldoende goede ideeën hadden om een heel album te vullen. Kant A is nog wel behoorlijk sterk, vooral Dancing With Mr. D en 100 Years Ago bevallen me erg goed. Maar op kant B vind ik eigenlijk alleen Star Star echt een goed nummer. De rest gaan vrij geruisloos aan me voorbij zonder echt indruk te maken. Wat overigens wel indruk maakt is het gitaarwerk van Mick Taylor. Slecht of vervelend wordt het nergens en dus krijgt Goats Head Soup een dikke 3 sterren van mij.

Tussenstand:
1. Beggars Banquet: 5*
2. Exile On Main St.: 5*
3. Sticky Fingers: 5*
4. Let It Bleed: 4,5*
5. Aftermath: 4,5*
6. The Rolling Stones: 4*
7. Their Satanic Majesties Request: 4*
8. Out Of Our Heads US: 4*
9. The Rolling Stones Now!: 3,5*
10. 12 X 5: 3,5*
11. Goats Head Soup: 3*
12. The Rolling Stones No. 2: 3*
13. Between The Buttons: 2,5*
14. December's Children (And Everybody's): 2,5*

avatar van WoNa
4,5
Goat's Head Soup was na 'Black And Blue' mijn tweede Stones LP in 1976. Cadeautje van mijn broer. Eigenlijk had ik de plaat al jaren niet gedraaid en werd door de heruitgave en de twee nieuwe songs getriggerd de plaat weer eens op te zetten. Het werd een zeer aangename herkennismaking.

Eerst 'Criss Cross' en 'Scarlet'. Allebei goede Stones middenmoters, duidelijk nooit afgemaakt. Allebei de nummers hadden op het origineel kunnen staan en alles liever dan 'Dancing With Mr. D.'. Al heeft dat nummer zeker zijn momenten.

Goat's Head Soup is wel af. Aan de productie en het geluid is heel veel aandacht besteed. Veel meer dan aan 'Exile ..'. De albums zijn daarom ook niet echt vergelijkbaar. Daarvoor komt 'Sticky Fingers' meer in aanmerking en dan scoort 'Goat's Head Soup' helemaal niet slecht. Allebei hebben een killer eerste single, hoe verschillend ook, maar is Goat's experimenteler. Juist 'Hide Your Love' is geweldig, 'Winter' prachtig en '100 Years Ago' heel krachtig. Met 'Star Star' staat er ook nog eens een geweldige Chuck Berry kloon op het album.

Er is echter een ultiem kenmerk aan deze plaat en dat is de rol van de keyboard spelers. Het spel van Nicky Hopkins in fenomenaal. Men mag van 'Angie' vinden wat men wil, maar het is wel de ultieme ballad, met zo'n grote rol voor Hopkins dat het bijna onwerkelijk is dat de man geen lid van de band is. Billy Preston is op de orgel(achtige) instrumenten zeer onderscheidend, terwijl Ian Stewart zijn boogie woogie er tweemaal uit mag gooien. De toetsenisten zijn, met Mick Jagger, de helden van deze plaat.

Dat maakt Goat's Head Soup een afwijkende Stones plaat, maar wel een op een hoog niveau. Ik heb er met heel veel plezier naar zitten luisteren.

"De grote vier" moeten er van mij altijd al vijf zijn. 'Get Your Ya-Ya's Out' uit 1970 is in mijn ogen voor altijd de ultieme live Stones plaat. Het is nooit ruiger en beter geworden. Wel veel en veel gelikter door iedereen die mee kwam spelen later. Van dat niveau staat Goat's Head Soup helemaal niet ver vanaf, blijkt nu. Ik denk meer dat het de schrik van de rockrecensenten in 1973 was dat ze naar 'Angie' moesten luisteren en het de grootse Stones hit ooit werd; tot dat 'Paint It, Black' die rol overnam door 'Tour Of Duty' eind jaren 80., begin 90. Er is helemaal niets mis met deze plaat en zelfs hoor ik de smerigheid van 'Dancing With Mr. D.' in 2020. Vooruit, zelfs dat nummer mag blijven.

Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:27 uur

geplaatst: vandaag om 15:27 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.