Goat's Head Soup was na 'Black And Blue' mijn tweede Stones LP in 1976. Cadeautje van mijn broer. Eigenlijk had ik de plaat al jaren niet gedraaid en werd door de heruitgave en de twee nieuwe songs getriggerd de plaat weer eens op te zetten. Het werd een zeer aangename herkennismaking.
Eerst 'Criss Cross' en 'Scarlet'. Allebei goede Stones middenmoters, duidelijk nooit afgemaakt. Allebei de nummers hadden op het origineel kunnen staan en alles liever dan 'Dancing With Mr. D.'. Al heeft dat nummer zeker zijn momenten.
Goat's Head Soup is wel af. Aan de productie en het geluid is heel veel aandacht besteed. Veel meer dan aan 'Exile ..'. De albums zijn daarom ook niet echt vergelijkbaar. Daarvoor komt 'Sticky Fingers' meer in aanmerking en dan scoort 'Goat's Head Soup' helemaal niet slecht. Allebei hebben een killer eerste single, hoe verschillend ook, maar is Goat's experimenteler. Juist 'Hide Your Love' is geweldig, 'Winter' prachtig en '100 Years Ago' heel krachtig. Met 'Star Star' staat er ook nog eens een geweldige Chuck Berry kloon op het album.
Er is echter een ultiem kenmerk aan deze plaat en dat is de rol van de keyboard spelers. Het spel van Nicky Hopkins in fenomenaal. Men mag van 'Angie' vinden wat men wil, maar het is wel de ultieme ballad, met zo'n grote rol voor Hopkins dat het bijna onwerkelijk is dat de man geen lid van de band is. Billy Preston is op de orgel(achtige) instrumenten zeer onderscheidend, terwijl Ian Stewart zijn boogie woogie er tweemaal uit mag gooien. De toetsenisten zijn, met Mick Jagger, de helden van deze plaat.
Dat maakt Goat's Head Soup een afwijkende Stones plaat, maar wel een op een hoog niveau. Ik heb er met heel veel plezier naar zitten luisteren.
"De grote vier" moeten er van mij altijd al vijf zijn. 'Get Your Ya-Ya's Out' uit 1970 is in mijn ogen voor altijd de ultieme live Stones plaat. Het is nooit ruiger en beter geworden. Wel veel en veel gelikter door iedereen die mee kwam spelen later. Van dat niveau staat Goat's Head Soup helemaal niet ver vanaf, blijkt nu. Ik denk meer dat het de schrik van de rockrecensenten in 1973 was dat ze naar 'Angie' moesten luisteren en het de grootse Stones hit ooit werd; tot dat 'Paint It, Black' die rol overnam door 'Tour Of Duty' eind jaren 80., begin 90. Er is helemaal niets mis met deze plaat en zelfs hoor ik de smerigheid van 'Dancing With Mr. D.' in 2020. Vooruit, zelfs dat nummer mag blijven.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.