Aerosmith - Music from Another Dimension (2012)

Joe Perry zit in de smaakvolle ep's nu Joe Perry - Joe Perry's Merry Christmas (2014)
Maar ok, ik kan toch wel genieten van Luvxxx, legendary child, lover alot en het gitaarspel op freedom fighter (draw the line 1.2), vooruit 0.5 derbij naar 3 sterren. Ben ik toch te streng geweest voor deze oude rakkers of laat ik me toch overhalen is om het even.
Daarmee breng ik het gemiddelde toch zomaar even boven Get a grip haha

Ik moet je teleurstellen, beide albums staan weer gelijk Naar aanleiding van de laatste posts hier heb ik gisteren het album weer beluisterd, en ik heb een halfje van mijn cijfer afgehaald. Het album heeft zeker zijn momentjes, maar weet me onvoldoende te boeien. Het duurt ook veel te lang allemaal, ik moest echt moeite doen het hele album uit te zitten. En dat heb ik bij Nine Lives en Get a Grip helemaal niet, van de modernere Aerosmith mijn favoriete albums. Pump en Permanent Vacation zijn na al die jaren ook nog steeds genietbaar. Just Push Play laat ik even buiten beschouwing, dat is duidelijk de minste van alle hier genoemde albums.

De ballads zijn op zich wel weer leuk gemaakt, maar daar staan er mijns inziens ook te veel van op. En echt origineel komen ze niet meer over na al die jaren. Vandaar de drie sterren.

Je stelt mij er niet mee teleur hoor, want Get a Grip is een beter album dan deze. Maar er was wat discussie over de wat lage waardering en eigenlijk valt het nog mee met 3.28 voor Aerosmith begrippen. Een groter "probleem" is dat er nog geen 50 stemmen zijn uitgebracht, maar dat ligt natuurlijk ook dat er geen dikke hit is gescoord.
Zelf denk ik dat het einde, opnieuw, nabij is. Nog geen enkele tour date bekent. Dan over 3 tot 5 jaar een reunie

Ze waren dit jaar nog in Europa, hoewel niet in Nederland, maar wel in Keulen, niet al te ver van de grens.

En de recensies die ik het afgelopen half jaar heb gelezen van hun concerten liegen er niet bepaald om. Schijnt dat ze echt goed bezig zijn. Met aardig diverse setlists ook. De laatste keer dat ik ze zelf live heb gezien was op Sweden Rock in 2010. En ook dat optreden was, beetje tegen m'n verwachting in, prima!

Toch wel een erg gave plaat als je hem vaker luistert...What Could Have Been Love is wel een van de sterkste ballades die ik de laatste jaren heb gehoord.

Wederom geen NL, maar wel weer Keulen:
Aerosmith News Network: Aero-Vederci Baby! European tour announced - YouTube

De opkomst in NL de laatste keer was ook vrij dramatisch in 2010 (met slechts 7000 tickets sold, mede door graspop een week later, denk ik) dus daar sta ik niet van te kijken. Maar Keulen is ook wel te doen. Bedankt voor de info in ieder geval.

Dit album op cd meerdere keren beluisterd, zowel thuis als in de auto. In eerste instantie vond ik de eerste 2 nummers super, en het laatste nummer. Toen eens gekeken wat bij de meesten hier de favorieten waren, en toen met name Out Go The Lights, Legendary Child, Street Jesus en Beautiful wat meer aandacht geschonken. Out Go The Lights hoorde toen ook vrij snel bij de 3 die ik eerder als mijn favorieten beschouwde. Inmiddels vind ik Legendary Child en Street Jesus ook leuke nummers. Dat zijn er dus 6. De rest zeggen mij niets! Vind ze te doorsnee en te meanstream klinken, en geen nummers die in je hoofd blijven hangen. Dat betekend dat ik 9 nummers eigenlijk als onder de maat beschouw. Vind het meer pop dan rock muziek. Misschien dat het zeker een goed album is, maar geen goed Aerosmith album. Op Rock in a Hard Place en Just Push Play na heb ik alle albums van hun, en die komen er ook zeker nog, maar dit vind ik verreweg hun minste studio album. Misschien gaan de nummers nog wat groeien bij meerdere luisterbeurten, maar een favoriet zal dit nooit worden voor mij. Ben benieuwd of ze nog een nieuw album gaan opnemen, maar vrees het ergste gezien de laatste titeltrack van dit album. Op zich dus blij met 6 mooie nummers die op zich ook niet heel bijzonder zijn, maar er wel mee doorkunnen.

Ik blijf erbij; hadden ze het bij 10 nummers gehouden dan was het beter te behappen geweest. Nu duurt het album gewoon écht veel te lang (sorry milesdavisjr )
Daardoor ga ik me teveel irriteren (aan de mindere nummers) waardoor de nummers die ik wél goed vind er te bekaaid vanaf komen.

Grapje zeker? Ik vind dit in de verste verte niet in de buurt komen van hun jaren 70 spul. Dit is veel gladder en vooral een poppy album. Vanaf 1987 bevallen mij de albums Pump en vooral Nine Lives een stuk beter dan deze, die natuurlijk beter vergelijkbaar zijn qua stijl met deze, dan hun jaren 70 werk toen het vooral nog rock was.

De nummers die jij noemt, vind ik zeker ook fijn. Maar toen ik de single Lover a Lot als voorbode op dit album hoorde, zat deze gelijk in mijn kop geramd. En nog steeds hoor ik dit graag, maar ik kan me ook direct voorstellen dat het voor velen te herhalend en cheesy is. Inclusief het gemaakte ‘ foutje’ van Joey Kramer bij het intro.
Maar die stampende groove ( wat is Kramer toch een geweldig strakke hardhitter) pakt mij en voor mij geldt ook dat ik een zwak hou voor Steven Tyler, hoe hij zijn stem aan het eind van een zin nog omhoog haalt en uittrekt.
Wat Vielip zegt, beaam ik ook. Het duurt te lang, maar wellicht ook omdat ze dachten dat het wel eens de laatste kan zijn? De tijd van streaming was daar... oude bands en nieuwe albums releasen, dat duurt even en wie zegt dat zij op deze leeftijd nog veel jaren voor de boeg hebben dus dan maar extra veel geven? Als een vorm van xxl toegift wat betreft hun discografie?
Overigens alle respect hoe de band zich vorig jaar live nog staande hield. Het materiaal wat ik zag op youtube loog er niet om. Tyler is nog erg fit mede zijn verleden in acht nemend en weet nog zeker de nodige noten te halen, het tandem Perry/Whitford blijft elkaar geweldig aanvullen en rockt nog altijd rauw schurend, en de ritmesectie staat nog altijd.
Op hun 70e met recht nog een live reputatie.

@haythijs: Eigenlijk een mooi album vanaf het begin tot en met nummer 11. Haal track 4 en 9 weg, en doe track 15 als laatste nummer, en je hebt een goed album met 10 nummers. Dan hadden ze die andere 5 nummers er mooi als bonusnummers nog achterna kunnen doen, of op een aparte cd kunnen zetten, al moet ik nog zeggen dat nummer 12 en 14 waarop volgens mij Joe Perry zingt mij niet kunnen bekoren, evenals nummer 9 met Carrie Underwood mij ook niet echt kan bekoren. En nummer 4 en 13 weten mij als los nummer ook niet te raken. En Lover A Lot wist ik niet dat het een single was, maar dat nummer klinkt nog wel lekker stevig inderdaad. Nu breng ik mijn stem uit op een album met 15 nummers, waren het de 10 geweest dit ik hier noem, dan had ik maar zo een punt extra gegeven waarschijnlijk. Ik heb de live dvd uit 2014, maar vind ze daarop nog erg goed spelen, en is het aankijken nog meer dan waard.

Na vele luisterbeurten kan ik mij hier nu ook volledig in vinden De stevige nummers moeten het album eigenlijk maken, en dat afwisselen tussendoor met een stuk of 3 ballads (of rustigere nummers whatever) dan was het een mooi uitgebalanceerd album geweest. Nu staan er teveel meanstream en rustigere nummers op het verkeerde moment tussen, die juist de vaart uit het album halen. De stevige nummers: Luv XXX, Oh Yeah, Out Go The Lights, Legendary Child, Street Jesus en Lover Alot zijn eigenlijk de basis van dit album, en als ze die 6 nummers hadden aangevuld met tussendoor What Could Have Been Love, We All Fall Down en als laatste nummer Another Last Goodbye, dan had je een prachtplaat gehad. Maar gelukkig kun je het album ook rippen en er je eigen samenstelling van maken.

Ze gaven ten tijde van deze release een openlucht show in hun hometown Boston, ik geloof dat deze ook nog als bonusrelease is uitgegeven op een dvd, erg fijn.
Later komen de releases uit Japan en Donnington 2014. Deze heb ik ook, waarbij het zonde is dat de klassiekers Rats in the Cellar niet de dvd/bluray heeft gehaald. Staat wel op de 3cd en mijn god, wat jagen ze dat nummer er nog altijd messcherp en superstrak doorheen.
Wat betreft je aangepast tracklist bij dit album kan ik er zeker in meegaan. Nu krijg ik Lover a lot weer niet uit mijn kop

Aerosmith is het afgelopen halfjaar echt een verademing voor mij geweest. Had tot aan Maart maar 3 albums van ze, Big Ones, Live Bootleg en Rocks. Die 3 heb ik echt al jaren, maar het greep mij nooit zo dat ik dacht ik moet verder gaan in hun discografie. Tot ik in Maart Toys In The Attic kocht, sindsdien ben ik echt geinteresseerd geraakt in deze band. Regelmatig er wat bijgekocht, en alles heel veel afgespeeld, vooral in de auto met woon/werk verkeer. Heb inmiddels 18 albums van ze, en het ene album is weer beter, en het ander staan weer mindere nummers op, maar geen enkel album vind ik echt slecht. Rock In A Hard Place en Just Push Play moet ik dan nog hebben, en evt live classics complete nog, en dan heb ik wel zowat alles van ze. Nooit gedacht dat ik zo gek op Aerosmith zou worden, het kan verkeren

ik ga dit album niet quoteren omdat ik het niet aangekocht heb en het ook niet zal doen.

Mocht Aerosmith ooit in een teletijdmachine gekropen zijn ergens in 1972, ze naar 2012 gekatupeelrd werden en ze dit album gehoord hadden, vrees ik dat ze zich jarenlang opsloten in een donkere kelder.
Een album van Aerosmith dat start met een song (Luv xxx) waar de eerste 4 woorden bestaan uit Hellooooo, hellooooo, hellooooo, c'mon is toch mijlenver verwijderd van de oorsprong.
Een band evolueert en gaat mee met de tijd, dat begrijp ik, maar de klepel is toch teveel doorgeslaan naar de flutkant.
ik beluisterde enkele nummers op YouTube en moest bijna huilen.

Maar dat deed ik ook bij het laatste album van KISS, dat 'Monster' heet en er dan ook één is.

Gelukkig bestaan er ook albums zoals Rocks, Toys in The Attic, Pump, etcetera. Ik denk dat ik er maar eens eentje afspeel..... snik.

De mannen doen tegenwoordig waar ze zin in hebben, gezien het feit dat er 11 jaar tussen de laatste reguliere plaat (Honkin' on Bobo niet meegerekend) en deze plaat zit. Wellicht speelt er nog wat creatieve armoede mee maar dat is koffiedik kijken. Luv XXX met het rollende drumwerk is een redelijke opener. Echter hierna blijkt de inspiratie weer van tijdelijke aard en blijkt voorganger Honkin' on Bobo een tijdelijke spontane opleving te zijn. We krijgen weer een aantal typische zeikballads voor de kiezen waarvan het glazuur weer van je tanden spat, of de rocksongs duren weer ellenlang zonder je ook maar 1 moment van de sokken te blazen. De laatste 24 jaar hebben de mannen maar 2 reguliere platen uitgebracht, en dat is hun goed recht, maar het zegt echter ook wel iets. Ondanks het zeer wisselvallige en toch ook wel zwakke oeuvre van de heren heb ik met plezier de discografie doorgelicht. In de jaren 70 lag hun creatieve piek en hierna weet Aerosmith mij maar zelden te overtuigen. Het (eigen) songmateriaal vanaf de jaren 90 vind ik zelfs ronduit zwak.

Eindstand:

1. Rocks
2. Night in the Ruts
3. Toys in the Attic
4. Get Your Wings
5. Honkin' on Bobo
6. Aerosmith
7. Pump
8. Permanent Vacation
9. Rock in a Hard Place
10. Done With Mirrors
11. Draw the Line
12. Just Push Play
13. Get a Grip
14. Music from Another Dimension
15. Nine Lives

Dit blijf ik toch een fantastisch album vinden, met Out Go The Ligths als absoluut hoogtepunt, en met maar 1 skip moment, het nummer Freedom Fighter gezongen door Perry vind ik niet om aan te horen. De andere 14 nummers passen mooi op het album en bieden een mooie afwisseling onderling. Gezien de in aankomst zijnde verzamelaar is dit naar alle waarschijnlijkheid hun laatste reguliere album geworden, en mocht dat zo zijn dan is het zeker een geslaagd einde geworden