Als je 'Discography' van Pet Shop Boys een van je favoriete cd's aller tijden noemt, is hoongelach je deel. Zeker als je muzieksmaak zich, zoals bij mij, situeert tussen bands als The Cure, The Sound en andere Echo & The Bunnymens.
Nochtans hebben de heren Tennant en Lowe een goddelijke status in hun thuisland, ook bij de zelfverklaarde muziekkenners. En terecht. Die status danken ze aan hun jaren '80-platen, die als grote inspiratiebron gelden voor jongere artiesten zoals The Killers en Years And Years.
Pet Shop Boys waren destijds ook mijn eerste bewuste kennismaking met muziek. 'Suburbia', 'It's A Sin', 'Domino Dancing'. Perfecter dan die nummers kan een popsong niet zijn. De dierenwinkeljongens besteedden ook altijd veel aandacht aan hun videoclips: ik krijg nog altijd nachtmerries van de vampier in de videoclip van 'Heart'
'Discography' biedt een prima overzicht van de schat die Pet Shop Boys tijdens de jaren '80 bij elkaar gepend hebben. De studioplaat hierna, 'Very', catapulteerde hen in één klap naar de gay scene, met nummers als 'Can You Forgive Her' en de Village People-cover 'Go West'. Voor mij (en voor heel wat andere fans) werden Pet Shop Boys toen te campy, zowel qua muziek als qua styling. Toch ben ik hen nog een tijdje vanop afstand blijven volgen. Latere singles als 'Se A Vida E' en 'Hello Spaceboy' (van en met David Bowie) hadden zeker niet op deze verzamelaar misstaan.
En toch krijgt 'Discography' geen maximumscore, want de tracks 'DJ Culture' en 'Was It Worth It' zijn te duidelijke vullertjes. Had die songs eraf gezwierd en vervangen door de originele Bobby O'-versie van 'West End Girls', dan was dit de perfecte popplaat geweest.