Led Zeppelin - Led Zeppelin (1969)

Laat die twee bands maar weg want die komen niet eens in de buurt van dit niveau.

Hear hear.

Ik noemde ze alleen maar omdat ik die bands ook erg goed vind. Ik weet ook niet hoeveel jaar je werkelijk bent, maar ik ben pas van 1982 en opgegroeid met vele rockbands van na 1990. In 1993 kreeg als 10-jarige voor het eerst kennis van de band Led Zeppelin, tijdens een uitzending van de Top-100 Allertijden; waarbij 'Stairway to heaven' als nummer 3 werd gedraaid. Pas vier jaar later kende ik ook 'Whole lotta love', later leerde ik nog meer van ze kennen door albums zoals 'Led Zeppelin IV en Led Zeppelin en verzamelaars.

Rock uit de 80's/90's/00's is een kopie van rock uit de 60's en 70's maar dan gezapig.

Waar Zeppelin nog echt en puur klonk, klinkt het bij o.a. Foo Fighters of Black Keys gelikt en gemaakt.

Waar ook een groot verschil in zit is dat Led Zeppelin cross over muziek is. Ze maakten folk, blues, rock en uitstapjes naar psychedelische rock en dat is een veel ruimer begrip dan 90's pop rock bandjes alla Foo Fighters.

En dat zegt iemand die altijd een hiphop fan is geweest maar ook geniet van vooral 60's en early 70's muziek.

Ik vind deze uitspraak nogal lijken alsof er na 1980 geen goede rock-muziek meer gemaakt kon/kan worden. Ik ben het daar niet mee eens. Goede muziek kan van alle tijden zijn.

In de tijd dat ik bij de bekende cd winkel met de duim werkte had ik een collega die deze band nogal veel speelde. Zoveel zelfs dat ik het echt spuugzat was om te horen. Dat is natuurlijk eeuwig zonde. Maar gelukkig heb ik de draad (vele) jaren later weer opgepakt. Eerst met Led Zeppelin - Remasters (1990) (wat een mooie kennismaking met de band is) en daarna was ik klaar voor het echte werk. Enorm blij was ik dan ook toen alle lp's opnieuw uitkwamen, omdat de originele bijna dezelfde prijs hadden. Ik ben er tevreden mee, het zijn mooie re-releases.

1.Good Times Bad Times (2:46)
De 1e tonen bepalen meteen de sfeer. Ik ga een rock plaat beluisteren. Het nummer komt voor mij pas echt op gang bij de geweldige solo van Page. Fijne opener, zeker.

2.Babe I'm Gonna Leave You (6:42)
Er wordt meteen al een rustmoment ingezet met deze prachtige ballad. Doordat het zo mooi, en rustig begint gaat het volume wat omhoog. Zodra de rest van de band inzet wordt het alleen maar interessanter, maar als Bonham en Page zich kwaad gaan maken is het nummer echt op zijn hoogtepunt. Geniale vocalen van Plant op dit nummer. Wat een klasse nummer is dit! Als je een nummer kan zingen met zoveel gevoel ben je een hele grote!

3.You Shook Me (6:28)
Een heerlijk blues nummer. Lekker tergent langzaam, mooi samenspel tussen Page en Plant. Jones laat ook eens van zich horen vanaf de toetsen. Dat past er fantastisch in. Puur genot!

4.Dazed and Confused (6:28)
de overgang naar het volgende nummer verloopt vloeiend, en is weer een kunstwerk. Machtig jankende gitaar van Page en Plant blijft maar doorgaan met zijn mooie stem. De ongekend mooie roffels van Bonham zijn om door een ringetje te halen. De versnelling halverwege nummer is zo heerlijk, en de overgang naar de trage eigenlijke song net zo makkelijk weer gemaakt. Dit is dé definitie van muziek!

5.Your Time Is Gonna Come (4:34)
Kant B laat me in de kerk belanden. In deze kerk speelt Bonham de drums. Dat is een interessante kerk! Het loopt uit in een mooie ballad waarin het gitaar gepingel van Page erg mooi uit de voeten komt. Het geluid van de steel gitaar past mooi in dit nummer. De dominee genaamd Plant vertelt me dat mijn tijd ook nog wel komt... (in feite gaat het over een dame die overspelig is, en een lesje gelezen wordt) het zal wel, voorlopig hoeft het nog niet. Ik blijf nog even zitten tot de dienst is afgelopen. Wat zou de kerk vol zitten als elke dienst zoals deze was.

6.Black Mountain Side (2:12)
De invloed van de Indiase muziek is ook bij Zep doorgedrongen. Een instrumentaal nummer wat een mooie sfeer heeft, maar niet zoveel indruk maakt.

7.Communication Breakdown (2:30)
Een echte rocker. Naar mijn smaak neigt dit iets teveel naar Rock 'n Roll, iets waar niet echt mijn smaak ligt. De solo is echter wel heel erg de moeite waard, maar het nummer als geheel houdt mijn interesse niet vast.

8.I Can't Quit You Baby (4:42)
Het is weer tijd voor de blues. Meteen heb ik weer de volle aandacht. Ze hadden wat mij betreft wel een heel album met dit soort nummers mogen opnemen. Mooie hoofdrol voor Page in dit nummer, die een duet "zingt" met Plant.

9.How Many More Times (8:27)
Een jazzy start zet me op een verkeerd been. Al snel neemt Page me mee naar het juiste pad. En dat mondt uit in een zeer catchy rock nummer wat door de ritme wisselingen alleen maar boeiender wordt. Bonham laat zijn drums werkelijk gewoon meezingen. Knappe afsluiter, van een net zo knappe plaat.

Deze muziek is werkelijk tijdloos. Kant A is compleet genieten, en kant B struikelt een beetje met Communication Breakdown (maar da's puur mijn smaak), als geheel is dit album natuurlijk een document voor de rock muziek. Werkelijk elk bandlid speelt een hoofdrol op dit album. 4 mannen die allemaal heel goed zijn in wat ze kunnen. Hoe hebben deze heren elkaar toch gevonden? Wat een fantastisch album.

Agree. Er zijn van die albums, nee bands, die je vroeger helemaal grijs draaide en die je vandaag nog steeds draait en telkens nog weer genieten zijn. De albums van Led Zeppelin vallen in die categorie.

1.Dazed and Confused !

2.Babe I'm Gonna Leave You
3.You Shook Me

1. Dazed & Confused,
2. You Shook Me,
3. Babe I'm Gonna Leave You.

Deze drie zijn een van de beste Led Zep nummers of all time.

1 Babe I'm Gonna Leave You
2 Dazed And Confused
3 Good Times Bad Times (de gitaarsolo snijdt er in op het laatst).

Het is letterlijk en figuurlijk een doodzonde dat John Bonham ons, de muziekwereld, ontvallen is.
R.I.P.

35 jaar al weg en dat is treurig.
Veel respect naar de 3 overgebleven leden toe om de stekker er vrijwel gelijk uit te trekken in 1980.

Zoon Jason heeft de stokken overgenomen, en het is goed te constanteren hoe hij met het verleden van zijn pa omgaat.
Een uitstekende drummer ook trouwens.

Het valt me op dat veel mensen Communication Breakdown als favoriet zien maar bij mij is dat juist het nummer dat mij er van weerhoudt om 5 sterren te geven. Kan er ook niet veel aan doen, het nummer trekt mij (gewoon) niet.

Zelf vind ik nummers als I Can't Quit You Baby, Dazed & Confused, Babe I'm Gonna Leave You en You Shook Me echt ge-wel-dig. Alleen deze nummers al zouden zo in mijn top 25 songs ooit kunnen komen.

Ik zie Led Zeppelin - Led Zeppelin, samen met Black Sabbath - Black Sabbath, als het beste debuut album ooit. Ongelofelijk hoe dit soort muziek bestaat.

4,5*. Heel dichtbij 5*, alleen Communication Breakdown moet me nog overhalen.

Ik luister de plaat nu weer en heb mezelf vandaag getrakteerd op een nogal dure naald.

Ik hoor ineens in dazed and confused Plant allerlei onverstaanbare dingen roepen, die ik werkelijk nog nooit eerder hoorde. Wat leuk om dat door een nieuwe (en veel betere) naald nu ineens wel te horen. Het zijn maar details, maar het geeft het weer net een beetje extra levendigheid.

Het album is overigens waanzinnig goed qua geluid ( de remaster bedoel ik dan) en dat komt nu ook een stuk beter naar voren dan eerder.

Niet doen, er is nog zoveel om voor te leven.

Mag ik vragen welke?

Ortofon 2m bronze. Ben er erg tevreden over. Voor het type muziek wat ik luister is het perfect. Heb in zo'n luisterruimte gezeten, en verschillende dingen gehoord. Wat een verschillen zeg. Wist ik echt niet...

[/quote]

Ortofon 2m bronze. Ben er erg tevreden over. Voor het type muziek wat ik luister is het perfect. Heb in zo'n luisterruimte gezeten, en verschillende dingen gehoord. Wat een verschillen zeg. Wist ik echt niet... [/quote]

Oke. Ik heb zelf een Ortofon 2m Blue, even een klasse lager maar ook erg blij mee. Bronze is bij mij de volgende stap. Oooooit.

Wat een debuut! Ik kan me onmogelijk voorstellen wat dit ten tijde van de release teweeggebracht heeft, iets als dit was ongehoord.

Waar andere bands stuntelen op hun eerste plaat levert Zeppelin gelijk een mooi samenhangend geheel af. De blues invloeden zijn goed hoorbaar, maar het is niet enkel blues. Het album rockt ook nog eens als een tiet. Ook zijn de volk invloeden al hoorbaar welke later op 'III' meer naar voren zouden komen.

Een genot om naar te luisteren zo op de zaterdagmorgen.

Favorieten: Good Times, Bad Times en Communication Breakdown.

4*

Wat dit teweeg heeft gebracht, is dat zowel Deep Purple als Earth (Black Sabbath) opeens wisten, welke koers ze moesten volgen. Veel plezier trouwens bij Led Zeppelin II.

Beetje onthutst. Ik heb deze nog niet beoordeeld kom ik zojuist achter. En deze staat toch al ruim 40 jaar in mijn schatkast. Het debuut van Led Zeppelin is opvallend. Page is na het uiteenvallen van de Yardbirds en het afscheid van Jeff Beck er op gebrand om nu te doen wat hij wilde. Ronkende blues. Had hij ook nog eens de mazzel dat hij met Bonham in contact kwam die Plant weer meenam. En dan de uitstekende Jones die braaf solliciteerde. Een historische band werd hier bij geboren en al klinkt ze noch niet helemaal uitgekristalliseerd ; de Zeppelinsound staat er wel. De bonkende drums , de lijzige stem en vooral het heldere en snerpende bluesy gitaarspel. In 68/69 was de stevige blues toch al hot en met dit debuut lijkt bijna een nieuw stijl geboren. De plaat maakt nog steeds indruk en klinkt authentiek maar niet verouderd. En wat een vette hoes eigenlijk. Ik heb nog een oude Engelse persing met een gelamineerde hoes en het zg red plum Atlantic label. Mooi bezit

Je bedoelt waarschijnlijk dat Page In contact kwam met Plant en hij nam Bonham weer mee.

Page wou Terry Reid als zanger, die niet kon, maar wel Page op Plant attendeerde, die inderdaad nog wel een aardige drummer wist.

Ja sorry . Ik haal de volgorde door elkaar.

Het resultaat zou hetzelfde geweest zijn .

TIjd voor Led Zeppelin! De band die ik in mijn tienerjaren nooit echt begreep en waar ik in mijn studententijd mijn eerste marathon aan wijdde. Ik kocht maar gewoon het debuut en luisterde er verschillende keren naar. Downloaden gebeurde al langer, maar ik had toen geen internet (en achteraf geloof ik niet dat YouTube toen al in trek was, laat staan dat daar hele albums op stonden) Ik ben alleen nooit verder gekomen dan het vierde album.

De eerste is altijd een soort favoriet gebleven. Heerlijke bluesy hardrock met vier topmuzikanten. Allemaal dragen ze wat belangrijks bij aan de muziek, al blijven het gitaarspel van Jimmy Page en de schreeuwende zang van Robert Plant me het meest trekken. Tegelijkertijd vraag ik me ook af wat Dazed & Confused zou zijn zonder het hypnotiserende basspel van John Paul Jones. De meeste songs zijn prachtig. Dazed & Confused blijft na al die jaren nog steeds wel mijn favoriet. Misschien omdat het de meest psychedelische is. Heel spannend nummer! Dit album is ook ondenkbaar zonder Good Times Bad Times, You Shook Me en How Many More Times. Een nummer als Baby, I'm Gonna Leave You haalt het daar gewoon niet bij, al blijft het op zichzelf prima muziek.

Tof begin van de reis van Led Zeppelin, al blijft de schaduw van de vele rechtszaken erover hangen. Ik weet nog goed hoe pijnlijk het was toen ik op tv zag hoe Leo Blokhuis doodleuk alle nummers afging en liet horen waar de mosterd vandaan werd gehaald.

Goed, de Black Sabbath marathon hebben we al gedaan en ondanks dat de meeste mensen claimen dat Black Sabbath toch de eerste heavymetalband ooit is, kan ik de invloed van Led Zeppelin echt niet ontkennen op het genre. De band zelf wil er niets mee te maken hebben en weigerde ook om meerdere documentaires over het genre mee te doen. Dit in tegenstelling tot Deep Purple waarbij de bandleden allemaal erg sympathiek naar het genre toe waren en hun invloed wel degelijk erkenden.

Goed, of de bandleden wel of geen kapsoneslijers zijn laat ik voor de muziek maar even in het midden. Dat de band een kwartet van uitstekende muzikanten is, staat namelijk niet ter discussie. Vooral John Paul Jones' baswerk spettert echt uit je speakers en zorg ervoor dat de songs bijna constant van een flinke portie energie voorzien blijven. Dat wil zeggen, bijna constant, want de twee pure bluesnummers You Shook Me en I Can't Quit You Baby kan ik gewoon helemaal niets mee. Bij het debuut van Black Sabbath waren de pure bluestracks ook al iets waar ik niets mee kon, maar het scheelt dat Led Zeppelin verder een combinatie van blues, folk, hardrock en lichte psychedelica door elkaar gooit en voor het gros gewoon fantastische songs neerzet. Babe I'm Gonna Leave You is in ieder geval een absolute favoriet. Topzang, fantastisch snarenwerk en John Bonham was eveneens een van de groten der Aarde. Lekker debuut!

Indrukwekkend debuut, waarop het geluid van de legendarische rockband feitelijk al volledig gevormd is. Het songmateriaal is even afwisselend als energiek, zij het hier en daar iets aan de langdradige kant. De meer blues-gerichte tracks, You Shook Me en I Can't Quit You Baby, gaan een beetje langs me heen, maar de rest van het album is behoorlijk sterk.

Nou, die gaan niet langs mij heen. Geweldige blues rock van Led Zep!

Voor de blues rock liefhebbers: luister vooral eens naar de geweldige live versie van You Shook Me, Live At The Olympia/Paris, op de deluxe edition van dit album. Dat rauwe pure clubconcert uit 1969 is trouwens meer dan de moeite waard. De 3-fold vinyluitgave ziet er ook nog eens schitterend uit.