The Byrds - The Notorious Byrd Brothers (1968)

En dan mis je hier nog een slag. Gene Clark kwam kortstondig terug in de band om Croz te vervangen en liet Get To You achter als bewijs. McGuinn "vergat" Gene een componisten-credit te geven......

Ondanks alle ruzies kunnen de 5 oorspronkelijke Byrds bij mij geen kwaad doen. Helaas verscheen hierna Gram Parsons op het toneel, met als resultaat een countryalbum Sweetheart of the rodeo, wat niet bij iemand als Roger McGuinn past. Vervolgens een tournee door Zuid Afrika, waar toen nog een apartheidsregime regeerde. Gram Parsons weigerde mee te gaan en dat valt in hem te prijzen. Chris Hillman ging wel maar kreeg achteraf spijt, nam terug in de VS contact met Parsons en samen gingen ze verder als the Flying Burrito Brothers. John Rogan schreef maar liefst 4 boeken over the Byrds en ook nog een paar over CSNY, waar ex-Byrd David Crosby zijn ego kon uitleven. Ook een geweldige groep, in de Byrds zaten gewoon te veel met elkaar botsende ego's. McGuinn, Crosby en heel even Gram Parsons. Het Notorious album is nog een heel goede uit een hele reeks sublieme albums.

Prima album , zeker de eerste helft , maar niet mijn favo Byrds.

Ok. Hoe vaak gebeurt dit, nog steeds. Maar een andere generatie. Creativiteit, nog creativiteit en stimulatie.
Ik neem het aan je heb 'No Other' gehoord. Magistraal album.

Dit album heb ik altijd beschouwd als hun Sgt Peppers. Ik heb zelfs nog de originele LP uit 1968. Klinkt nog steeds als een klok.
De band eindigde de opnamen als trio door alle onderlinge ruzies en aanvaringen. Zo zie je maar weer dat tegenspoed en andere narigheid vaak de beste popmuziek oplevert.
Hun versie van Goin' Back (ook op single uitgebracht) overtreft gemakkelijk alle andere coverversies van dit nummer. De laatste paar nummers van het originele album zijn wat zweverig en daardoor iets minder spannend en interessant. Ik laat de bonustracks verder buiten beschouwing.

Het is opmerkelijk hoe albums al dan niet door de tijd worden ingehaald: albums die destijds een meesterwerk waren blijken nu erg gedateerd te klinken, terwijl albums, waarvan ik dat laatste verwacht, nog opmerkelijk fris en eigentijds klinken.

Bij dit album gebeurt dit binnen het album: sommige nummers klinken voor mij nu gedateerd (bv Artificial Energy en Get to you), terwijl nummers als Goin' Back en Wasn't Born to Follow nog fris klinken.

Aardig album, maar behoort niet tot de beste van de Byrds. Halfje eraf.

Tonio
Gedateerd =verouderd, niet meer van deze tijd
Klopt.... het was 1968 ,dus ja logisch niet meer van deze tijd wat is hier mis mee?
Als ik jou pers Top 10 ,of van veel andere users bekijk ,kan ik ook wel zeggen... verouderd
Wat ik wil zeggen beste Tonio ben niet blij met de uitspraak.... gedateerd
Vind het direct zo vernietigd ..afgeschreven muziek ofzo
Dat je het niet meer fris vind mag een mening zijn
Dit album staat nog fris in mijn pers Top 10
Mss vind je het een soort van ouwelullen praat
Onzin! Veel jonge mensen duiken in het muzikale verleden en vinden het gavere muziek als wat je nu hoort
Het zijn allemaal meningen
En verder.... jou mening neem ik je niet kwalijk

De Byrds presteren het om in hetzelfde jaar een van hun beste albums (dit album) en een van hun in mijn ogen slechtste albums (Sweetheart of the Rodeo) uit te brengen. Dag en nacht verschil.
Over dit album niets dan goeds. 11 prachtige nummers op één album. Er wordt een heerlijke sfeer geschapen en dat het uit 1968 stamt maakt niet uit.
Het meest blij word ik van Draft Morning en het daarop volgende Wasn't Born to Follow.
13 in de 100 Greatest Albums of 1968 en 16e in de 1968 chart van Best Ever Albums.
Het is in Best Ever Albums ook het overall hoogst genoteerde album van de Byrds op plaats 750.
4* blijven 4*. En dat worden er eerder 4,5 dan 3,5.

In mijn optiek hun beste album. Kan en mag rustig vergeleken worden met de topalbums van The Beatles en The Rolling Stones. Deze groep (en niet The Beach Boys) werd toentertijd ook beschouwd als de Amerikaanse tegenhanger van The Fab Four.
Ik heb nog de originele LP uit de jaren 60, maar deze wordt binnenkort opgevolgd door de CD uit 1997. Dit in verband met de betere geluidskwaliteit, alhoewel de CBS-persing van de LP redelijk te noemen valt.
Beste nummers naar mijn smaak: Arificial Energy, Goin' Back, Get to You, Change is Now. Het openingsnummer Artificial Energy is misschien een vreemde eend in de bijt, maar legt meteen de lat hoog voor de rest van het album. Het nummer Get to You is zeldzaam melodieus en brengt je zowat in hogere sferen...

Volgens het booklet stopt de CD na bonus-track 17 (speelduur 3:33). Echter, na een ruime pauze gaat deze track nog een minuut of tien door. We krijgen o.a. het gemopper op drummer Michael Clarke te horen over de fouten die hij maakt met het nummer "Change Is Now". Op een gegeven moment wordt zelfs gedreigd met ontslag...
Interessant inkijkje in de totstandkoming van zo'n nummer. Doet enigszins denken aan sommige tracks van de Anthology-CDs van The Beatles.

The byrd's funest hour. Wat een album. Wat een songs. Wat een prachtige flow. Een van de betere half uurtjes die je in je leven meemaakt. Staat op gelijke hoogte met de beste Beatles albums. 5 sterren voor deze muzikale uitspatting.

* finest