De reïntegratie van Ward deel 1:
Toen aERo mij dit album tipte zei de naam Asaf Avidan me nog helemaal niets, maar zijn beschrijving klonk zeker als een interessante plaat. Toen ik Asaf even opzocht kwam ik al snel uit bij zijn hitje van dit jaar. Dit nummer kende ik natuurlijk wel, maar nooit geweten wie er verantwoordelijk voor was. Aangezien ik dit een van de vervelendste nummers van het jaar vond zakte de moed me toch even in de schoenen (al is het natuurlijk slechts een remix van zijn nummer). Gelukkig klonk de single
Different Pulses een stuk aanlokkelijker. Nu ik het album de afgelopen dagen veelvuldig heb beluisterd moet ik gelukkig constateren dat aERo het niet verkeerd had gezien.
Het eerste dat opvalt aan de muziek van Asaf Avidan is zijn stem zelf. De stem van Asaf is simultaan krachtig en breekbaar. Een zeldzame combinatie die het bij mij altijd zeer goed werkt. Iets wat mij bijvoorbeeld ook altijd in het werk van The Veils heeft aangesproken. Ook al is de muziek van Asaf Avidan heel anders dan die van The Veils hebben ze ook een woestijnachtige broeierigheid en vlagen van maniakaliteit met elkaar gemeen (bijvoorbeeld het schelle gekrijs op het einde van
613 Shades of Sad). Het androgyne karakter van zijn stem maakt het geheel nog een pak meer intrigerend. Het moge duidelijk zijn dat zijn stem voor mij de sterkste troef van de plaat is.
Wil dat zeggen dat het muzikaal niet zoveel voorstelt? Allerminst. Ook muzikaal zit dit album uiterst bekwaam in elkaar. We krijgen als luisteraar een zompige mix van soul, gospel, folk en pop voorgeschoteld. Er is een goede variatie tussen tragere, donkere nummers (
Thumbtacks In My Marrow,
Setting Scalpels Free,
Conspiratory Visions of Gomorrah) en wat meer uptempo aanstekelijke nummers (
Love It or Leave It,
Cyclamen). Ik heb wel een voorkeur voor die eerste categorie en die overheersen gelukkig ook. Bovendien worden zowel de rustige als de meer poppy nummers gekenmerkt door dreigende broeierigheid, waardoor de sfeer zeer consistent blijft. Wat me muzikaal verder aanspreekt is de mooie balans tussen een klassiek en een modern geluid. Dit soort albums willen nog wel eens de neiging hebben om een geforceerd ouderwets geluid na te bootsen. Asaf Avidan vermijdt dit door ook elektronische tinten niet te schuwen. Hierdoor krijg je een mooie sound die zowel klassiek klinkt, maar toch onmiskenbaar van deze tijd is. Het filmische karakter van de muziek kan mij ook wel smaken. Deze cinematische allure komt niet in de laatste plaats door de trompetjes hier en daar die sterk aan de muziek van Morricone doen denken (om over het gefluit in
Turn nog maar te zwijgen).
Zijn er dan geen kritische noten te kraken bij dit album? Om eerlijk te zijn niet heel veel.
A Gun & a Choice is misschien een tikkeltje te bombastisch en
The Disciple kabbelt iets teveel voort, maar een kniesoor die daar over valt. Uiteindelijk is dit gewoon een zeer smaakvol gearrangeerd broeierig album met een intrigerende stem zoals je ze zelden tegenkomt. Ook echt zo’n tijdloze plaat die over tien jaar nog net zo urgent in de oren klinkt als nu. Ik begin heel voorzichtig met 4 sterren, maar het moet wel heel gek lopen wil daar in de toekomst niet nog minstens een halfje bijkomen.
PS: ben ik de enige die bij
Thumbtacks In My Marrow elke keer aan Radiohead’s
Exit Music (For a Film) moet denken?