Neil Young / Crazy Horse - Psychedelic Pill (2012)

Leuke reactie Tony Pony. Als ik de afweging maak: geen mensen die aan het filmen zijn tov de dag erna op YT een filmpje te zien dan liever geen mensen die filmen. Dat maakte Neil trouwens nog even subtiel duidelijk tijdens Fucking up gisteren.

Als ie nou eens deze nummers van deze cd live uitbrengt dan verwacht ik dat het allemaal veel beter klinkt. In Keulen waren zelfs de nieuwe nummers een verademing. Manman, ze speelden de pannen van het dak.

Young zal voor mij persoonlijk nooit tot de echte muzikale reuzen behoren. Simpelweg omdat er te veel kaf tussen het koren zit. Vrijwel ieder uitgebracht album bevat 2 of 3 echte draken en er zijn ook aardig wat albums waar het helemaal mis gaat, zoals deze hier.

Het duurt allemaal veel te lang, er is te weinig venijn en beleving en tekstueel is het heel, heel mager. Ik mag toch hopen dat het op Pukkelpop live allemaal wat beter uit de verf komt (als ik niet besluit ergens anders te gaan kijken).

Zou het nog kunnen, dat dergelijke spierballenrock van het niveau dat Neil Young hier tentoon spreidt eh........ minder snel aanslaat bij vrouwen in het algemeen?

Ja, het kwam eigenlijk zomaar in mij op, ik ben ook gek dat ik het publiceer, maar Psychedelic Pill lijkt mij, als ik het de revue laat passeren, vooral geschikt voor mensen met een wat hoger testosteron gehalte. Het genot en de liefhebberij ervoor wordt door dit deel van de bevolking waarschijnlijk beter begrepen.

Het probleem is nou juist het totale gebrek aan spierballen....

Ja, en dat idee heb ik er helemaal niet van, dat er sprake is van een gebrek aan.

Voorbeelden van Neil Young albums zonder spierballen kan ik ook zo opgraven uit mijn geheugen, daar zijn er ook echt wel een paar van te vinden. Maar dat geldt toch echt niet voor Psychedelic Pill.

Hou je meer van Ragged glory of meer van Old ways?

Ik ken vrijwel alle albums, maar er zijn er weinig waar ik echt van onder de indruk ben. Zoals eerder gezegd bevat vrijwel ieder Young album toch zo'n 2 a 3 of meer draken. Er zit veel goeds bij,maar imo zelden een echt volledig geslaagd album.

De jaren 70 zijn bij mij veruit favoriet en met Crazy Horse EKTIN en SWA. Maar ook die albums bevatten een paar zwakke broeders.

Hilarische onzin. Ik ben een man en vind het een kutalbum. Mijn vriendin was onlangs bij het concert in A'dam en was naderhand helemaal opgewonden. Zonder testosteronshot. Dus waar hebben we het hier over? Angelin's opmerking over Young's draken vind ik overigens helemaal kloppen.

Een 2.5 voor een kutalbum. Toe maar...

Uitzonderingen bevestigen de regel...

Je hebt gelijk, een ster minder past beter bij mijn mening, 1.5 voldoet voor dit album van houthakker Nelis.

Ja, een beetje pappig is Neil wel.

Die draken vind ik zeker tussen 1969-1979 wel meevallen. Lang niet zo erg als bij The Beatles waar je altijd een draak van Ringo en een meligheid van Macca hebt.

Klopt, maar niet jóuw regel.

Nee, dan de jouwe!

Wedden dat er bij een gemiddeld Neil Young concert beduidend meer mannen dan vrouwen aanwezig zijn?

Die weddenschap win je op sloffen want dat is mijn inziens het geval bij alle rockconcerten. Zoals er ook meer mannen dan vrouwen op deze site en in de resterende muziekwinkels rondhangen, mezelf incluis. Ik veronderstel dat mannen meer dan vrouwen (rock)muziek nodig hebben én gebruiken ter bevestiging van hun identiteit. Ze ouwehoeren er in ieder geval veel meer over dan de dames, is mijn bruin vermoeden.

Ja, want vrouwen zijn meer tijd kwijt voor de spiegel, de strijkplank en het aanrecht. Kostbare tijd die wij mannen beter besteden.

Ja, zeker ook waar, dat laatste.

Of ouwehoeren an sich specifiek een mannenzaak is zou ik niet durven zeggen, maar bij muziek is het zeker waar.
Net zo goed als dat ze inderdaad meer naar concerten gaan en naar muziekwinkels.

Dat is toch op zich een vrij bijzondere constatering. Overigens, als ik om mij heen kijk bij concerten, wil de verhouding mannen/vrouwen per concert nog wel eens verschillen. Het lijkt er dan op, dat de artiest die optreedt zorgt voor dat verschil. Tenminste, dat neem ik dan maar aan.

Bij Robbie Williams wil de verhouding rustig op minimaal 50/50 liggen of zelfs meer vrouwen, bij Joe Jackson waren ook redelijk veel dames aanwezig terwijl ik bij het laatste concert van Manfred Mann's Earth Band bijna geen vrouwen heb gezien.

In dat kader plaatste ik ook een beetje mijn eerdere opmerking. Neil Young lijkt mij ook geen artiest waarvoor vrouwen naar voren dringen richting het podium. Het is natuurlijk onzin te stellen dat mannen inzake muziek standaard iets anders ervaren dan vrouwen.

Maar soms kan er best wel eens anders tegenaan worden gekeken of ligt voor een deel de behoefte aan een bepaald soort muziek wellicht anders. Het kan daarom wel eens zinvol zijn eerst uit te spreken wat je van een artiest verwacht, voordat je een oordeel geeft over een betreffend album.

Now we're talking. Overigens vind ik Robbie Williams en Joe Jackson niet bepaald voorbeelden van rock-muzikanten maar de strekking van je verhaal is me duidelijk. Vergis je trouwens niet in de populariteit van Young onder het (wat oudere) vrouwvolk, vooral op basis van zijn eerste albums. Tja, en als je wil weten wat ik van Neil Young als artiest verwacht moet ik eerlijk antwoorden: niets meer. Weld vond ik een redelijke afsluiter. Daarna heb ik niks meer van hem ingeslagen. Niet in het minst omdat hij me van meet af helaas onsympatiek voorkomt. Voor mijn meer specifieke ervaringen met de muziek van die beste man verwijs ik naar mijn op MuMe geregistreerde meningen bij de albums.

Ben het hier eigenlijk helemaal mee eens. Heb nochtans 27 albums van de beste man in mijn bezit

Vind het in de allereerste plaats muziek met een enorme genietbaarheidsfactor. Maar écht memorabel is het eigenlijk zelden (voor mij dan).

Ik wil best mee gaan met je redenatie!, maar ik vind je 1.5 * wat overdreven.

Uiteraard is dit geen 5 sterren album

Ik denk trouwens dat de sterren hier trouwens uitgereikt worden met in het achterhoofd de vergelijking met zijn succes albums. Dat is niet redlijk natuurlijk.

En denk je dan dat de score daardoor hoger uitvalt of lager?

Uiteraard lager

Zo uiteraard vind ik dat niet. Het kan net zo gemakkelijk andersom werken; Dat eerdere succesalbums je milder maken ten opzichte van nieuw werk en omdat het Neil Young is al een halve ster hoger beoordeelt. Ik me kan herinneren dat we het hier lang geleden bij een ander album ook over gehad hebben, ik dacht Wish You Were Here.

Precies wat ik dacht.

Ik begin het een beetje een onwaarachtige discussie te vinden.

Nieuwe albums van artiesten met een langere carriere hebben altijd het nadeel te moeten opboksen tegen het (lood-)zware verleden dat de artiest al met zich meezeult.

Dat vergelijk is om die reden natuurlijk nooit eerlijk.

Was Psychedelic Pill uitgebracht als opvolger van Harvest (1972), dan zou het, gezien de tijd, plaats en positie van Neil Young op dat moment waarschijnlijk een ongekende klassieker zijn geworden.

Maar, zoals bekend, dit is album nummer 37 en daar moet Psychedelic Pill het dan mee doen. Zelfs al is er hier niemand die mij een vergelijkbaar album uit het oeuvre van Young (& Horse) kan aanreiken.

In z'n soort is Psychedelic Pill, met Young en zijn Old Black, een prima album. Zeker voor de liefhebbers van de electrische gitaren kant van Young. Misschien is het album om een goede beoordeling te mogen krijgen alleen te laat geboren. Alleen al om die reden is het m.i. slachtoffer van mensen die op voorhand alles wat oud is, en boven de vijf albums van een artiest zit, per definitie neerschieten.

Ik beoordeel elk album op de kwaliteit van dat moment. Le Noise sloeg in 2010 in als een bom evenals Greendale en Prairie Wind een paar jaar daarvoor. Ik waardeer die albums beter dan bijna al zijn oudere werk, dat ik soms niet eens de moeite waard vind om te waarderen. Dit album had net zo goed in kunnen slaan als een bom, maar het is gewoon stukken minder dan genoemde albums. Ik heb hem een paar maanden terug voor het laatst beluisterd en twijfelde of dit album een voldoende verdient of niet. Aangezien ik nummer 3, 5, 6 en 7 prima vind heb ik er 3 sterren van gemaakt en laat dat maar zo. Zo belangrijk is die halve ster nou ook weer niet. Maar wat ik maar zeggen wil, dit is voor mij gewoon een bijzonder matig album. De lang duur van de opener en afsluiter werken op de zenuwen, Born in Ontario is zelfs genant. Psychedelic Pill komt niet in mijn Young top 20, maar ook niet in mijn top 100 van 2012. Maar Young komt dit jaar vast nog wel weer met wat nieuws, want dat doet hij elk jaar. Wie weet heeft zijn nieuwe album wel weer die kwaliteit van Le Noise.

Weld is de weetikhoeveelste van Young, vergelljkbaar met PP én dik in orde? Of begrijp ik je verkeerd?
En met dat executiepeleton valt het toch ook wel mee? Ik zal er maar weer een ster bijdoen omdat ik die had weggehaald vanwege mijn opvatting over Neil Young als persoon. Ik vind hem geen fijne vent maar dat mag niet tellen. Edoch puur op muzikale gronden kom ik toch echt nier verder dan 2.5* (zie ook 19-11-2012).