Kendrick Lamar - good kid, m.A.A.d city (2012)

Deze plaat is schitterend puur document van het leven in een lastige wijk in L.A.. Kendrick Lamar weet door het toevoegen van voicemailberichten van zijn ouders en fragmenten die op straat zijn opgenomen, een sfeer neer te zetten waarbij je jezelf onderdeel van Compton waant.

De geanonimiseerde hoes van een jonge Kendrick op schoot bij zijn oom als inleiding, nog voor een noot heeft geklonken. 'Een korte film door Kendrick Lamar' waar wij alleen de soundtrack van te horen krijgen. Onderwerp: het opgroeien in Compton. De hoofdstukken: de strijd van ouders om hun kinderen ervan te weerhouden onderdeel te worden van bendegeweld. De invloed van hormonen op de onverschrokken (domme) keuzes die tieners maken. De onvermijdelijke terugval die leidt tot inkeer. De trots. Saamhorigheid.

Zijn unieke stijl maakt dat je als luisteraar geboeid bent; een uur lang volg je het levensverhaal van Kendrick. Als blanke Hollander mag je meekijken in het leven op straat. Compton, ik ben er wel geweest, heb er nachtje in een motel gezeten. Je weet niet wat er zich achter de deur van de buren afspeelt; Kendrick licht een tipje van de sluier.

De ode aan Compton, het gelijknamig nummer, is eigenlijk een vreemde eend in de bijt. Alsof je als luisteraar nog bevestigd moet krijgen waar je naar hebt zitten luisteren. Het bezoekje van Dr. Dre bijna ongepast. Alsof hij moet benadrukken hoe belangrijk hij wel niet was bij de totstandkoming van deze plaat. Bescheidenheid siert de mens. Andre zou dat moeten weten. Een inbreuk op Kendrick zijn verhaal. Maar wat een ijzersterk verhaal.

4,5*

Trollbericht + reacties verwijderd.

Blijft een fantastische plaat waarbij ik het geheel echt veel sterker vind dan de losse tracks. Weinig nummers die ik apart vaak draai, daarvoor is het net niet helemaal mn stijl ofzo. Maar geniaal album. En ik vind MC Eiht stiekem keihard hierop.

Hoef je niet stiekem te vinden hoor. MC Eiht is met grote afstand de eindbaas der gastartiesten hier, al doen de anderen het natuurlijk ook uitstekend.

Wat een fantastische plaat. Qua productie veel smoother dan TPAB die rauwer klinkt. Hier zijn meer drumcomputers waardoor de productie smoother is en wat zweveriger wat precies past bij het religieuze thema van de lyrics. Hier wordt duidelijk dat Kendrick Lamar storytelling naar een hoger niveau brengt met als apotheose Sing About Me, I'm Dying of Thirst. Op dat nummer wordt wat mij betreft rap tot kunst verheven, zowel qua rhymeskill, flow, delivery als tekstueel, verschillende perspectieven en mensen die spreken, de schoten waardoor de mond gesnoerd word van zijn homie, het uitfaden van de tweede verse waar een hoertje overlijdt. En dan het einde van de derde verse: "Am I worth it? Dit I put enough work in?" geven me elke keer kippenvel.

Het enige minpuntje van de plaat vind ik Poetic Justice en Compton. Twee nummers die me soms wel pakken maar meestal niet echt. De verse van Drake vind ik niet zo passen bij de rest van het album ofzo. Dat zou je ook kunnen zeggen van Backseat Freestyle maar die vind ik dan weer heerlijk. Qua lyrics ook geniaal nummer, prachtige hyperbool als een kritiek op de lyrics van de meeste rappers. Het beschrijft dat de droom van Martin Luther King is verruild voor de droom van zoveel mogelijk bitches en money. De natte droom van rappers: Fack the world. En in feite is dit nummer ook weer een introspectie van Lamar over zijn jeugd en periode als K-Dot, waardoor dit nummer perfect in de verhaallijn van het album past.

Poetic Justice snap ik alleen niet helemaal. Wellicht zijn transformatie van K-Dot naar Kendrick Lamar waarbij hij de poezie recht doet. "If a flower bloomed in a dark room would you trust it?" Over zijn poetische bloem in een hiphopscene die donker is? Over zijn geloof in een ongelovige omgeving? Een lovesong over real lyrics? Ik weet het niet. Iemand suggesties wat dat nummer op dit album doet? Gewoon een liefdesliedje voor Sherane?

Moeilijkste album om slechts 3 top tracks uit te kiezen. Deze heb ik al zodanig grijsgedraaid dat zelfs het grijs begint te vervagen.

Plak er gerust vijf sterren op.

Toch een halfje eraf vanwege het zwakke slot met Real en vooral Compton. Sowieso kakt het hoge niveau wat in na Poetic Justice.

m.A.A.d city en Sing About Me, I'm Dying of Thirst zeggen hallo.

Haha. Ik heb m.A.A.d city nooit tot de toppers gerekend. Sing About Me, I'm Dying of Thirst had de briljante afsluiter van deze plaat moeten zijn. Echter is één supersong niet genoeg om de tweede helft van de plaat hetzelfde hoge niveau als de eerste helft toe te kennen. Mijn bescheiden mening uiteraard ;p.

Jouw mening, fair enough.

Maar m'n bloed begint nog steeds te koken wanneer die geniale outro zich inzet, en dan specifiek dat stukje vanaf 5:23, wanneer de scratches beginnen. Eén van de meest intense muziekstukken ooit, in gelijk welk genre. Toch? En MC Eiht komt met één van de beste guestverses ooit aanzetten, en dat doet Jay Rock op Money Trees eigenlijk ook. Wat een plaat blijft dit toch zeg.

Johnny Marr ik zal bij een volgende luisterbeurt heel specifiek naar dat outro, de scratches en MC Eigt luisteren en wellicht dat de intensiteit mij dan ook in de greep krijgt. Dat is wel het eiereten met intense muziek; als het je niet echt grijpt dan verliest het meteen veel van zn waarde. Ik laat het zeker weten mocht het nog “goed komen met mij” ;p

Niets leuker dan songs of platen die plots doorbreken en nieuwe favorieten worden terwijl je in het begin iets had van bwah of gewoon goed, niet speciaal ?

Wat dacht je van die paranoïde, hakkelende, maar toch perfect glijdende flow van K-Dot? Van alle nummers op dit meesterwerk is dat misschien wel mijn allerlievevelingste nummer om mee te rappen.

I'm still in the hood, loc, yeah that's cool

Shit, the hood took me under, so I follow the rules

But yeah, that's like me, I grew up in the hood where they bang

And niggas that rep colors is doin' the same thang

Mooi album. Tussen al die moderne rap (troep naar mijn mening) een album dat het old-school Hip Hop gevoel een beetje terug brengt. Wel in een nieuw jasje uiteraard.

Ok ik zet hem op 5*

Lastig, is pas mijn derde volledige 5* waardering, maar dit album overleefd de tand des tijds en dubbel en dwars waard!

Bam

Ik had op voorhand hele goede hoop voor dit album. Ik vond pimp a butterfly zeer goed en ik dacht dat de lijn hier doorgetrokken werd.
Helaas werd ik best wel teleurgesteld. Forceert zn stem af en toe heel raar en vooral irritant. 2-3 redelijke nummers en over de overige heb ik niet eens zin om het er over te hebben.
Well Kendrick the older the better..

Dit album kwam voor to pimp a butterfly he. Snap wel wat je bedoelt met die stem. Sowieso vond ik het na 1 keer luisteren maar matig, inmiddels een topplaat imo.

Jaa dat snap ik haha maar ik luisterde eerst die nieuwe
hmm misschien moet ik het meerdere luisterbeurten geven maar idk haha.
4,22 vind ik vrij hoog moet ik zeggen.
Achja smaken verschillen soms

Absoluut een groeier, vind deze veel beter dan TPAB ook.

Narratief is dit zo ontzettend goed. Het is bijna een film die zich in je hoofd afspeelt. TPAB heeft dat net iets minder, maar die heeft weer veel meer variatie en dynamiek. Ik vind het allebei meesterwerken eigenlijk. Moeilijk kiezen tussen de twee, ook omdat ze zo moeilijk te vergelijken zijn. Ik luister deze vaker omdat het makkelijker in het gehoor ligt, maar TPAB heeft net wat meer diepgang.

Hoewel ik mijn interesse in Hip Hop een beetje verloren ben is dit wel zo'n album waar ik nog van kan genieten. Gelukkig zijn er nog rappers zoals Kendrick, J Cole en Joey Badass zodat de jeugd ook nog goede Hip Hop hoort ipv alleen maar clowns zoals Future, Drake en noem ze allemaal naar op.

Benny the Butcher - Tana Talk 3 (2018)

Benny the Butcher - The Plugs I Met (2019)

Het kan dus nog wel zeker.

[/quote]
Benny the Butcher - Tana Talk 3 (2018)

Benny the Butcher - The Plugs I Met (2019)

Het kan dus nog wel zeker. [/quote]

Gelukkig wel, alleen heb ik het idee dat dit soort rappers( Drake, Future ) meer op de voorgrond staan bij de jeugd dan het " echte Hip Hop " geluid.

Benny is nu ook niet echt te omschrijven als representatief voor de hedendaagse hip hop. Toch zeker niet de mainstream hip hop. Dat is eerder muziek voor onze generatie die opgegroeid is net na de golden 90s.

Vandaag nog eens GKMC geluisterd. Man wat een plaat. Ik herinner me nog dat ik Kendrick ontdekte in de aanloop naar Section.80 en hem meteen een toptalent vond. Maar het album, dat ik intussen ook erg vet vind, vond ik te monotoon. GKMC vond ik dan weer veel gevarieerder maar wat gelikt. Ik snapte de instant classic hype niet zo maar met de tijd ging ik de sound steeds meer appreciëren, verdiepte ik me in de teksten en kwam het concept van dit album helemaal binnen. Absoluut meesterwerk waarbij je eventueel kan opmerken dat Compton samen met the Recipe en het weergaloze black boy fly niet echt past in het verhaal en dus ook een bonustrack had mogen zijn. Maar dat is muggenziften.

Heerlijk album. Kendrick heeft een heerlijke fow en een goed verhaal.
De productie is prettig. Heel relaxed, soms jazzy en geeft alle ruimte aan het verhaal dat verteld dient te worden.

Vaker gedeeltelijk geluisterd, nu een keer helemaal. Ik vind het gewoon saai, punt. Het is een goeie rapper, teksten en verhalen zijn goed (voor zover ik ze volg) maar het slaat hier echt niet aan.

Dat was ook ooit mijn eerste indruk. Ik kan me er nu niks meer bij voorstellen.

Met de nieuwe plaat op komst deze weer eens uitgebreid zitten luisteren deze week. Gruwelijk album. Vet om eens in wat gesampled materiaal te duiken. Dat ik dit tien jaar terug na de eerste luisterbeurt niet goed vond, kan ik me ook niet meer voorstellen.