Robbie Robertson - Robbie Robertson (1987)

Gisteravond de uur van de Wolf docu "The band: Once were brothers" gezien, en ik denk velen met mij, ofwel sommigen zullen dit in uitgestelde vorm nog moeten doen.

Ik lees in dit topic veel negatieve commentaren op Robbie Robertson, veelal gebaseerd op de biografie van Levon Helm.
In de docu wordt Levon Helm neergezet als een man die op latere leeftijd zeer gefrustreerd raakte over het feit dat Robbie Robertson teveel credits voor het succes van The Band naar zich toe trok.
De docu, die het verhaal uit het perspectief van Robertson verteld, worden Levon Helm, Danko en Richard Manuel neergezet als junkies die steeds verder wegzakten in het moeras van hun verslavingen, terwijl Robertson als Family man met een sterke arbeidsethos ondertussen de band in stand hield en uiteindelijk vrijwel alle nummers zelf schreef.
Wat pleit voor Robertson, is het feit dat zijn (ex-)vrouw Dominique de ervaringen die zij heeft gehad uiteindelijk ertoe geleid hebben dat zij de verslavingszorg in is gegaan.
Wat daarentegen erg jammer is, is dat het enige andere nog levende bandlid Garth Hudson door regisseur Daniel Roher niet aan het woord gelaten. Je vraagt je af waarom niet.
om verder toch niet volledig off-topic te gaan: Deze plaat is, laten we het mild zeggen, erg '80-ish en dat bedoel ik niet in de meest positieve uitleg

Hudson leidt een teruggetrokken bestaan en z'n gezondheid is al jaren niet best. Kan me voorstellen dat er misschien wel geprobeerd is hem te interviewen, maar dit is afgewezen.

Heb de docu (nog) niet gezien, wordt zo wel een beetje een "The Band: Through the Eyes of Robbie" verhaal. Is wel een mannetje die Robertson. Komt op mij altijd net zo over als Roger McGuinn van the Byrds.

Een voor mij onverwoestbare plaat (#1 in mijn persoonlijke top 10) die op een eclectische manier put uit diverse genres: rock, blues, jazz, gospel, Indiaanse muziek en alles daartussen. Het is zo’n plaat die ik, ongeacht hoe ik me voel, kan opzetten en niet alleen beluisteren maar ook beleven. Om me daarna weer gesterkt te voelen. Dat heb ik zeker niet met iedere plaat (ben een behoorlijk kieskeurige luisteraar), maar praktisch alles van Talk Talk vanaf The Colour of Spring (1986), David Sylvian’s Secrets of the Beehive (1987) en Daniel Lanois’ Acadie (1989) blijven een dergelijke uitwerking op me hebben: een rijke bron van muziek en emoties waaraan ik me kan laven.

Niet voor niets is laatstgenoemde ook verbonden als producent en muzikant aan dit solo-debuut van Robertson. Lanois is met zijn unieke instrumentatie verantwoordelijk voor de bezwerende, geladen en broeierige sfeer van het album, alternerend tussen stuwende rock, naar gospel neigende ballads en een jazzy/bluesy vibe op het merendeel van de composities.

De ontstaansgeschiedenis van het album is fascinerend: in 1983 kondigde Robertson na een lange muzikale rustpauze aan dat hij opnieuw de studio in wilde gaan. Filmproducent Art Linson en Robertson brachten in dat jaar beiden hun zomervakantie door in Rome, waar Linson Robertson aanmoedigde een soloproject te ondernemen. Robertson conceptualiseerde toen ‘The Shadowland’, een fictieve, mythische setting waar de songs van het nieuwe album plaats zouden vinden. ‘The Shadowland’ verandert van plaats en verschijnt aan de hand van de wolken die erboven zweven. Robertson zelf functioneert als meereizende verteller die verhaalt over de gebeurtenissen die in ‘The Shadowland’ plaatsvinden.

Er is natuurlijk niet al te veel verbeelding voor nodig om in ‘The Shadowland’ Amerika te zien, en de bewogen geschiedenis van dit continent vormt de staalkaart waartegen Robertson’s soloplaat is afgezet: roem en de schaduwzijden ervan – in het bijzonder voor James Dean, Elvis Presley en Marilyn Monroe: (‘American Roulette’), de Vietnam-oorlog (‘Hell’s Half Acre’), de dreiging van een nucleaire oorlog (‘Showdown At Big Sky’) en (racistisch) geweld (‘Sonny Got Caught In The Moonlight’). Maar ook meer persoonlijke songs passeren de revue: album-opener ‘Fallen Angel’ is opgedragen aan Richard Manuel, Robertson’s voormalige bandgenoot in de legendarische Canadees/Amerikaanse rockformatie The Band, die zichzelf in 1986 van het leven beroofde. ‘Somewhere Down The Crazy River’ is een in verhalende stijl opgenomen song die handelt over de tijd dat Robertson en Band-collega Levon Helm samenwoonden in Arkansas.

In 1990 vermeldde OOR’s Popencyclopedie over het album: “Robertson's soloplaat klinkt als de ontbrekende schakel tussen Peter Gabriel's So en U2’s The Joshua Tree.” Nu ben ik het grotendeels wel eens met deze omschrijving, al is dit natuurlijk iets te kort door de bocht. So (1986) werd geproduceerd door Lanois én Gabriel, terwijl The Joshua Tree (1987) geproduceerd werd door Lanois én Brian Eno. Hetgeen veel uitmaakte voor de vorm en diversiteit waarin genoemde albums uiteindelijk het levenslicht zagen. Tevens wordt met een dergelijke omschrijving ook voorbij gegaan aan de enorme muzikale erfenis van The Band en Robbie Robertson, en de invloed hiervan op andere muzikanten. Niet voor niets geven zowel Gabriel als U2 acte de présence op dit solo-album, deels uit respect (vermoed ik), deels omdat producent Lanois hen hierbij betrok.

Maar het valt niet te ontkennen dat, naast Robertson, Lanois’ unieke, bezwerende instrumentatie en zijn talent als producer een belangrijk stempel drukken op dit album. Lanois zou later als producent ook verantwoordelijk zijn voor kwalitatief sterke albums van uiteenlopende muzikanten als Bob Dylan, Emmylou Harris, The Neville Brothers en opnieuw Peter Gabriel en U2.

Interessant weetje: oorspronkelijk had U2’s The Joshua Tree twee werktitels. Eén was ‘The Two America’s', de andere was ‘Desert Songs’. En die laatste klinkt voor mij ook duidelijk door op Robertson's solo-eersteling: weids, stoffig, uitgestrekt en verlaten. Lanois geeft Robertson de ruimte om zijn eigen muzikale roots center stage te zetten, en dat levert een sfeervolle en intense plaat op die laveert tussen uitgelatenheid en ingetogenheid, licht en duisternis, persoonlijke geschiedenis en een groter geheel.

Voor mij is ‘Sweet Fire Of Love’, waarop naast Robbie Robertson ook de voltallige bezetting van U2 aantreedt, het absolute jubelnummer. En naast de Ierse rockers verleenden een keur aan muzikanten hun medewerking aan dit album: Rick Danko en Garth Hudson van The Band, Peter Gabriel, BoDeans, Manu Katché, Tony Levin, Gil Evans, Bill Dillon, Ivan Neville van The Neville Brothers. Met zoveel talent aan de instrumenten en achter de knoppen kon dit solo-debuut van Robbie Robertson eigenlijk alleen maar een succes worden, een belofte die ook ruimschoots ingelost is. Natuurlijk zullen puristen liever The Band horen en daarom dit album hoogstwaarschijnlijk afdoen als overgeproduceerd en onevenwichtig muzikaal gezwabber, maar ik bewonder Robertson om het feit dat hij zijn eigen muzikale en artistieke groei voorrang geeft en uit de bekrompen, kleingeestige hokjes breekt waarin dit soort ‘fans’ hem tot in lengte der tijden willen opsluiten. Zoals hij zelf zingt in afsluiter ‘Testimony’: “You got nothing to lose, but your chains”
Truer words...

Ik had dit ook kunnen schrijven. Ben het er dus mee eens. Totaal geen liefhebber van the Band, en kende eigenlijk alleen somehwere down the crazy river (wat ik echt een waanzinnig fijn nummer vind)

De cd in de kringloop tegengekomen, en ben er eg blij mee. Mooie sfeer. en zeker Sweet Fire of Love met U2 is lekker. Leuk om U2 te horen op hun hoogtepunt. Deze track kende ik niet, en je hoort meteen de klasse die er toen nog echt vanaf droop.