Suede - Coming Up (1996)

Een aantal jaar geleden was ik deze plaat helemaal zat. Teveel gehoord denk ik.

Na de release van Suede - Bloodsports (2013) en het concert in Paradiso toch weer de interesse terug gewonnen, en de plaat kunnen waarderen in zijn geheel.

Gisteren nog spontaan kaarten gekocht voor de show in Utrecht vanavond, en toeval of niet, de lp van dit album ligt vanochtend op de mat. (bij Dodax besteld, de leverdatum is altijd maar afwachten)

En dan kom ik tot de conclusie dat het gewoon een heel sterk album is, wat je blijkbaar soms even wat rust moet geven om het niet vervelend te gaan vinden.

Inmiddels 20 jaar oud, waar blijft die tijd...

Ik heb 'm ook (op CD dan). Kan me niet herinneren wanneer ik het voor het laatst beluisterd heb, maar de redenen liggen in hetgene Lennon hierboven schrijft. Het is licht verteerbaar (je neemt er snel meer van), catchy en daardoor ook gauw een oververzadigd gevoel gevend.......Met mate afspelen/beluisteren heet zoiets geloof ik.

En weer een speciale uitgave ter gelegenheid van het 20 jarige bestaan van dit album.

Een concert van Paradiso is nu de lokker, en een uitgave op gekleurd vinyl.

Kan niet wachten op de 25 jaar editie

Suede / Coming Up: 20th anniversary super deluxe edition | superdeluxeedition

Formidabele package, die de remastered deluxe edition uit 2011 van Edsel nog eens met 2 schijven overtreft. Het Paradiso concert is inderdaad nieuw ten opzichte van de vorige uitgave, maar wat me verbaast is dat het maar 15 nummers zijn. Toch wat mager voor een integraal concert. Niettemin laat ik deze box niet lopen.

Vandaag de gelimiteerde gele vinyl uitvoering binnen gehad (1000 stuks, waarvan 75 in Nederland)

Mooie verpakking, en uitvoering.

Als je Suede - Sci-fi Lullabies (1997) al hebt is de 2e lp alleen interessant voor Sam en Feel. De rest is op die fantastische verzamelaar terug te vinden.

Ik ben blij dat ik de CD heb zonder al die extra nummers.
Een paar extra nummers vind ik niet erg maar 33 stuks!

Een zeer geslaagd album van zanger Brett Lewis Anderson en zijn bandgenoten. Trash stond al als 3e track op een dubbelverzamelaar Mad for It, die ikzelf in bezit heb. Daarop staan Indie- en rockbands, en dance-acts die optraden met een Britse Muziekfestival in 1996, ieder met een track op.

Volgens mij heeft mijn oudere broer (Chris) en zijn vriendin de cd Coming Up ergens nog. Trash, Beautiful Ones en Saturday Night kende ik al. Drie steengoede rocksongs, die het in 1996 in Engeland erg goed deden (haalden daar alle drie de Top-8). Trash haalde zelfs (evenals Animal Nitrate van twee albums eerder, in 1993) de 3e plaats in de Engelse hitlijst, terwijl wij het in Nederland moesten doen met af een toe een paar promotiepogingen bij Saturday Night, en het uitzenden van de clip ervan.

Buiten Trash, Beautiful Ones en Saturday Night om, bevat dit album meerdere goede nummers. Ook Filmstar is een van de betere songs en haalde in Engeland de hitlijst. Daarnaast is By the Sea een mooie ballad, en kan Picnic by the Motorway ook in het rijtje van de mooiere nummers van de jaren '90'.

De viering van leegte, roekeloos hedonisme en de zelfkant van celebrity-culture. Popsongs die handelen over doodverveelde yuppies, verslaafde modellen en schimmige ‘hangers-on’. Het nachtelijke Londen als speeltuin. De mooie mensen.

“Drag acts, drug acts, suicides, in your dad's suits you hide
staining his name again,
Cracked up, stacked up, 22, psycho for sex and glue
lost it to Bostik, yeah,
Shaved heads, rave heads, on the pill, got too much time to kill
get into bands and gangs..”

Waar voorganger Dog Man Star een grotesk, verontrustend en bovenal bombastisch epos betreft - dat daarnaast onder barre interpersoonlijke omstandigheden tot stand kwam. Daar is Coming Up zijn antitheses. Een album in de ‘all killer no filler’-traditie, waarbij de T-Rex platen The Slider en Tanx als uitgangspunten gegolden zouden hebben. De decadentie ditmaal omlijst middels kordate aanstekelijkheid. Alle tien composities hadden – wellicht met uitzondering van het zeven minuten-klokkende The Chemistry Between Us – als single uitgebracht kunnen worden. Dat ervoor gekozen is om dit met hoogtepunten als Trash en Beautiful Ones te doen pleit voor Brett Anderson en co. Toenmalige nieuwkomer Richard Oakes mag dan niet zo’n eclectisch en verfijnd gitaarspel hebben als Bernard Butler, zijn sound is wel puntgaaf en lekker dik aangezet.

Eerlijkheid gebiedt te vermelden dat Coming Up niet ophoudt bij de selectie van de tien cuts die Suede hier op een album heeft gezet. Wie de echte hoogstaande songsmederij van de band wil proeven moet worden verwezen naar de singles. De B-kanten van die singles welteverstaan. Ik schreef het al eerder bij Sci-Fi Lullabies maar Coming Up heeft een soort van schaduwplaat. Want wie songs als Europe is Our Playground, Young Men en Every Monday Morning Comes links laat liggen doet zichzelf ernstig tekort.

En ook daarom is Coming Up een beetje mijn favoriete Suede. Want ik reken die B-kanten stiekem tot het totale pakket. Toegegeven, het debuut en Dog Man Star staan even hoog in mijn achting maar soms is het gewoon leuk om een ambassadeur te zijn van een lichtelijk over het hoofd geziene prachtplaat. Die hebben het soms nodig.

Coming Up, de eerste plaat na het vertrek van Bernard Lewis en in mijn ogen een heel erg goede. Er klopt gewoon een hele boel en melodisch is de plaat vaak beter dan de twee voorgangers. Het is lang geleden dat ik hem gespeeld heb, maar sinds gisteren ligt hij al een paar keer in de speler. De hits van de opvolger, naam even kwijt, zijn nog leuker, maar als geheel is Coming Up sterker. Beter zou het niet meer worden tot in de jaren 10 tot een comeback werd besloten, die in ieder geval twee prima platen opleverde. Met de laatste heb ik tot op heden niet zo veel. Met deze des te meer.

Je bedoelt Mr. Butler?

Ja Poles Apart, waar Lewis vandaan komt? Geen idee.

Voor mij de beste plaat van Suede.

Gisteren de 2LP versie aangeschaft, met de B-kantjes op de tweede LP.

En die B-kantjes (de meeste dus al op "Sci-fi Lullabies") vormen een fraai, zelfstandig geheel, met een beetje fantasie kan die tweede plaat als een soort van "Coming Up II" gezien worden, en hij is zowaar twee klassen beter dan de èchte opvolger, "Head Music".