menu

The Cure - The Head on the Door (1985)

mijn stem
3,92 (561)
561 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Fiction

  1. In Between Days (2:55)
  2. Kyoto Song (4:00)
  3. The Blood (3:42)
  4. Six Different Ways (3:16)
  5. Push (4:28)
  6. The Baby Screams (3:43)
  7. Close to Me (3:20)
  8. A Night Like This (4:12)
  9. Screw (2:35)
  10. Sinking (4:50)
  11. Inbetween Days [RS Home Demo] * (1:25)
  12. Inwood [RS Home Demo] * (2:18)
  13. Push [RS Home Demo] * (2:31)
  14. Innsbruck [RS Home Demo] * (2:38)
  15. Stop Dead [Studio Demo] * (3:22)
  16. Mansolidgone [Studio Demo] * (4:07)
  17. Screw [Studio Demo] * (3:10)
  18. Lime Time [Studio Demo] * (2:57)
  19. Kyoto Song [Studio Demo] * (4:28)
  20. A Few Hours After This... [Studio Demo] * (4:37)
  21. Six Different Ways [Studio Demo] * (3:00)
  22. A Man Inside My Mouth [Studio Demo] * (3:00)
  23. A Night Like This [Studio Demo] * (4:09)
  24. The Exploding Boy [Studio Demo] * (3:06)
  25. Close to Me [Studio Demo] * (4:04)
  26. The Baby Screams [Live Bootleg] * (3:46)
  27. The Blood [Live Bootleg] * (3:34)
  28. Sinking [Live Bootleg] * (5:07)
toon 18 bonustracks
totale tijdsduur: 37:01 (1:38:20)
zoeken in:
avatar van James Douglas
Ik denk dat Push en The Baby Screams mijn favoriete tweeluikje is van deze opbeurende Cure-plaat.

avatar van Cloud
2,0
Een van de zwakste cure platen uit de jaren 80.

avatar van De-noir
4,5
Totaal anders dan pak hem beet Disintegration of Pornography, maar zwak? Geen sprake van imho. Zó ontzettend poppy, heerlijk Ik denk misschien daarom wel mijn meest gedraaide Cure-plaat. A Night Like This is de favoriet hier.

avatar van James Douglas
Ik bedoel maar.. Bijzonder knappe popmuziek met een randje.

avatar van reptile71
Met Inbetween Days maakte The Cure hun meest catchy popsong tot op dat moment. Wat pop betreft heeft later alleen Just Like Heaven dat nog overtroffen.
De afwisseling die dit album al enigszins heeft komt later nog sterker terug op het album Kiss Me Kiss Me Kiss Me. The Cure laat haar veelzijdigheid graag zien, maar dat wordt (helaas) niet altijd door iedereen gewaardeerd, omdat mensen toch graag een bepaalde eenheid willen ervaren als ze een album luisteren. Zelf heb ik dat ook wel. Seventeen Seconds, Faith en Pornography zijn albums die meer een geheel zijn. Ook Disintegration vormt meer een geheel. The Cure heeft gewoon 2 buitengewone talenten. De eerste is sferische nummers creëren en de tweede uitermate sterke popsongs maken. De eerste en laatste track van dit album liggen mijlenver bij elkaar vandaan maar zijn beide in hun categorie uitermate sterke songs en tegelijk ook mijn favorieten van dit album.

avatar van kaztor
5,0
De kracht van The Cure is hun gelaagdheid. Ze maken uitermate sterke popsongs omdat ze al het talent hebben van het maken van geslaagde, epische doemstukken. Hun popliedjes zijn niet gewoon catchy popliedjes, je hoort duidelijk dat er veel meer aan ten grondslag ligt. The Cure is als een lachspiegel; niets is als het lijkt.

avatar van reptile71
Nee, zeker geen gewone popliedjes, volledig eens! The Cure kan me echt ontroeren met die popliedjes van ze.

avatar van Slowgaze
4,0
Een zekere gelaagdheid vinden we later ook terug bij Blur. Popliedjes, perfect gedaan; niet alleen qua catchiness en hooks, maar ook qua gelaagdheid, details en af en toe een prima kwinkslag.

avatar van musician
4,0
Klantvriendelijke, aantrekkelijke plaat met 10 wat wisselvallige maar veelal prachtige Cure-popplaatjes.

Hier kan echt niemand zich een buil aan vallen, tenzij binnen het Cure oeuvre alléén het Pornography werk wordt aangehangen.

Veelzijdige band inderdaad, variërend van het magere singletje Close to me tot en met Sinking, een nummer dat voor mij behoort tot de absolute top van The Cure. Zoals je ze het liefst hoort.

Push, The baby screams en On a night like this (inclusief sax) zijn prima composities, voorboden voor de Kiss me kiss me kiss me cd.
Mooie Spaanse gitaar in The Blood.

Nee, weinig negatiefs op aan te merken.

Commerciële knieval, muziek speciaal afgestemd op grote groepen luisteraars en kopers? Niet bewust. Ik vind daar trouwens ook niets mis mee. Als het maar goed is. En daar voldoet Smith ruimschoots aan.

avatar van Omsk
4,0
Bij het geweldige intro van Push denk ik altijd 'hoho, wat gaan we nou allemaal beleven?', helaas valt het liedjes zelf dan altijd een beetje tegen. En Close To Me is een vette single, maar The Baby Screams is toch minstens zijn evenknie.

Kadafi
Dit album zie ik als een verzameling popliedjes van The Cure.

Inbetween Days is een leuke opener. Het slome Kyoto Song doet me telkens weinig. Dan komt er een stoer lied. Dan weer een schattig liedje...

Close to me wordt gezien als een van de beste popnummers van The Cure, en terecht. Op de verzamelaar "staring at the sea" staat een leukere versie van dit nummer, met wat blazers die erbij komen zodat het lied minder kaal klinkt.

M'n favoriet is "A night like this"! Lekker sfeertje. Dit nummer bevat blije en deprimerende melodielijnen door elkaar (eerder zware akkoorden op een blije melodie), iets wat The Cure wel vaker op een goede manier heeft uitgewerkt. Een ander duidelijk voorbeeld hiervan is "Fascination Street" op het album Disintegration.

Leuk album

avatar van dazzler
4,0
Kadafi schreef:
M'n favoriet is "A night like this"! Lekker sfeertje. Dit nummer bevat blije en deprimerende melodielijnen door elkaar (eerder zware akkoorden op een blije melodie), iets wat The Cure wel vaker op een goede manier heeft uitgewerkt. Een ander duidelijk voorbeeld hiervan is "Fascination Street" op het album Disintegration.

Interessante invalshoek, waarvoor dank.

avatar van orbit
4,5
Zoals sommige hardnekkige rockhippies moeten schrijven op deze site: "muziek voor prozac-slikkers en aanverwanten", sowieso ga je dan voorbij aan alles wat na The Cure is gekomen en bijna "prozac-personified" is, zoals Radiohead en consorten, maar daarnaast schijnt door dat die mensen nog nooit naar deze plaat hebben geluisterd! Wat een upbeat en uplifting geluid zit hierin! Het leven komt even bij je langs als een bezorgde bezoeker.. moet je iets meer van mij? OK, da's goed, draai me even.. dat is genoeg! En zo is het. The Cure heeft rock uitgevonden van zijn meest donkere en naargeestige kant t/m zijn meest zonnige en blijmoedige kant. En dat laatste is op deze plaat terug te vinden, muv het laatste nummer, wat inderdaad een mooie parabel is op de zwaarmoedige geestgesteldheid zoals ie ook kan zijn. Maar dan ook RAAK, zoals alleen The Cure af en toe raak kan zijn.

avatar van musician
4,0
orbit schreef:
(...)The Cure heeft rock uitgevonden van zijn meest donkere en naargeestige kant (...)

Niet doordraven en rommelen met feiten, Orbit! Twaalf jaar vóór The Cure hadden we al The Doors, om een voorbeeld te geven.

avatar van Omsk
4,0
The Cure hoeft maar één procent meer donker en naargeestig te zijn om Orbits uitspraak te laten kloppen .. En dat is het denk ik ook wel.

avatar van orbit
4,5
musician schreef:
(quote)

Niet doordraven en rommelen met feiten, Orbit! Twaalf jaar vóór The Cure hadden we al The Doors, om een voorbeeld te geven.


Je leest iets meer dan wat ik schrijf.. iedereen die gitaar gaat spelen en een bandje opricht leert rock uitvinden. Morrison en co. En zo ook Smith en co. Ik bedoel natuurlijk niet dat zij naargeestige en zware rock hebben bedacht, maar voor zichzelf uitgevonden, waarna er dus een heel spectrum aan nummers na kwam dat tussen opbeurend en blijmoedig en donker inzat. Waar anderen dus blijven steken bij één geluid.
Bovendien vind ik de duisternis van Jimbo echt geen partij voor de krochten waar Smith en de zijnen zich in durfde wagen

avatar van Snakeskin
4,0
een mega-act, die steeds in populariteit toenam en er met deze plaat in slaagt om meer fans aan zich te binden zonder de diehard fans (zoals ik) van zich te vervreemden. Dat proces zette zich in bij "Kiss me, kiss me, kiss me".

avatar van devel-hunt
4,0
Snakeskin schreef:

Dat proces zette zich in bij "Kiss me, kiss me, kiss me".
Volgens mij zette dat proces pas in bij 'wild mood swings'.

avatar van Snakeskin
4,0
Voor mij persoonlijk was "kiss me, kiss me, kiss me" het breekpunt. Het daar op volgende "Disintegration" viel terug op het oude geluid waar ik begin jaren tachtig van hield maar wat bij mij nu niet langer de aandacht kon vasthouden. The Cure is in de jaren tachtig qua populariteit top en vormt samen met U2, Prince, Springsteen en Madonna de top vijf. Iets dergelijks kunnen wij van The Cure niet zeggen in de twee decennia daarna. Toen de jaren negentig aanvingen zag ik ook een andere opstelling van de media in de richting van The Cure. Aanleiding daarvan was de plaat mixed up, die als troep omschreven werd. Het wilde daarna lang niet boteren tussen beide. De laatste jaren bespeur ik toch een trend dat men waardering heeft voor Smith c.s. gezien het opgebouwde oeuvre. Terecht natuurlijk en......een kwart eeuw later staat "The head on the door" (wat een prachtige titel eigenlijk) nog steeds als een huis.

avatar van Edwynn
4,0
Kiss me kent leuke momenten maar duurt veel te lang.

The Head On The Door is een stuk compacter en krachtiger. The Cure klinkt wat opgewekter. De songs zijn radiovriendelijker. En de songs zijn heerlijk gevarieerd. Muzikaal worden de nummers lekker vlot opgebouwd. Zoals bijvoorbeeld het overbekende In Between Days. Eerst de elektrische gitaar, daarna de akoestische en vervolgens het keyboardsausje. Zoiets komt op meerdere momenten terug en maakt een album vertrouwd. De uitgeklede versie van Close To Me bevalt mij beter dan de volgetoeterde singleversie.

avatar van orbit
4,5
Snakeskin schreef:
Voor mij persoonlijk was "kiss me, kiss me, kiss me" het breekpunt. Het daar op volgende "Disintegration" viel terug op het oude geluid waar ik begin jaren tachtig van hield maar wat bij mij nu niet langer de aandacht kon vasthouden. The Cure is in de jaren tachtig qua populariteit top en vormt samen met U2, Prince, Springsteen en Madonna de top vijf. Iets dergelijks kunnen wij van The Cure niet zeggen in de twee decennia daarna. Toen de jaren negentig aanvingen zag ik ook een andere opstelling van de media in de richting van The Cure. Aanleiding daarvan was de plaat mixed up, die als troep omschreven werd. Het wilde daarna lang niet boteren tussen beide. De laatste jaren bespeur ik toch een trend dat men waardering heeft voor Smith c.s. gezien het opgebouwde oeuvre. Terecht natuurlijk en......een kwart eeuw later staat "The head on the door" (wat een prachtige titel eigenlijk) nog steeds als een huis.


Mixed Up was ook redelijk troep.. ze begonnen iets teveel commerciële compromissen te maken om het MTV vaatje te blijven vullen (want van Mixed Up kwam weer een nieuwe clip van Close To Me, die weliswaar leuk was maar het nummer was er nou niet echt sterker mee geworden). Ik weet niet of je ze nu bij de top5 kunt rekenen in de jaren 80.. eerder ergens in de top10 of misschien top15.. Teveel mensen bleven het toch een vreemde band vinden, en hun eigenzinnigheid heeft het echt massale publiek toch altijd weerhouden om er mee weg te lopen, en gelukkig maar.
Jammer dat je Disintegration niet meer helemaal trok, ik vind het op essentiële punten juist helemaal geen terugkeer naar hun oude geluid. Dat oude geluid blijft namelijk voor eeuwig besloten in hun trilogie 17 seconds-Faith-Pornography. Het is een plaat die geheel op zichzelf staat in hun oeuvre, weliswaar onmiskenbaar The Cure, maar wel de moderne versie (of misschien "volwassen" versie). Sindsdien hoor ik ook voornamelijk dat ze dat geluid proberen te evenaren, wat ze inderdaad op geen stukken na meer is gelukt.

avatar van lebowski
4,5
orbit schreef:
Bovendien vind ik de duisternis van Jimbo echt geen partij voor de krochten waar Smith en de zijnen zich in durfde wagen


Met dien verstande dat Morrison echt donkere spelonken in zijn ziel had en Robert S. volgens mij een gezellige huisvader is

avatar van Omsk
4,0
En Jim zou tegen nu onderhand ook wel een lieve Werther's Original-opa zijn geweest.

avatar van deric raven
5,0
Yesterday I Got So Old
I Felt Like I Could Die
Yesterday I Got So Old
It Made Me Want To Cry


Zinnen die zo de albums Faith, Pornography of Disintegration hadden kunnen openen.
Dit is echter het luchtige Inbetween Days van The Head On The Door.
The Cure is romantisch, Robert Smith heeft geen vervelende Caterpillar in zijn buik, maar een mooie Butterfly.

De publieksvriendelijke lijn van The Top wordt hier door gezet, en levert in Nederland ook kleine hitjes op.
Wie moet er niet glimlachen bij het legendarische optreden bij CountDown samen met Bananarama, waar Close To Me en Inbetween Days duidelijk wordt geplaybackt.

Na het vele duister van vorige singles komen de kleurrijke clips van beide songs.
Typisch passend in het tijdsbeeld van de jaren 80.
Vanaf Close To Me, weet ik dat het niet verkeerd is om een poppenkast in huis te hebben.

Het album is een stuk wereldser dan wat we gewend van The Cure zijn; The Blood heeft bijvoorbeeld Spaanse en Oosterse invloeden, en gaat hierdoor meer richting Siouxsie And The Banshees (Israel). Niet vreemd, Robbert had daar net een aantal invalsbeurten achter de rug.

Buiten de singles vielen mij vooral Push en A Night Like This positief op.
Voor mij behorend tot de top van hun repertoire.
Push heeft zo’n positieve flow, en A Night Like This een meesterlijke opbouw.
Het minste nummer vind ik niet zoals velen Screw, want het rauwe intro bevalt me wel.
Persoonlijk heb ik het minste met The Baby Screams, dat klinkt mij teveel als A Forest in een oversized discojasje.

Na al die jaren blijft dit voor mij hun meest geslaagde toegankelijke album.
Niet hun beste, maar wel een die je zelfs nog opzet als je ouders op bezoek zijn.
Is het gedateerd?
Jazeker, maar ik vind het zelf ook prettig om af en toe nog eens in die tijd te blijven hangen.

avatar van kaztor
5,0
The Top toegankelijk?

beaster1256
de cd op zijn eigen nis best goed , niet meer , niet minder maar die home en studio demoos zijn echt waardeloos !

avatar van orbit
4,5
Je moet de plaat dan ook gewoon beoordelen op zijn oorspronkelijke format.. al die special deluxe uitgaves zijn leuk voor de geïnteresseerden, maar dragen weinig bij aan het origineel.

avatar van kaztor
5,0
deric raven schreef:

Wie moet er niet glimlachen bij het legendarische optreden bij CountDown samen met Bananarama, waar Close To Me en Inbetween Days duidelijk wordt geplaybackt.




Simon Gallup en Lol Tolhurst die een beetje met de dames staan te dansen en dan die grijns van Boris Williams...

avatar van dazzler
4,0
kaztor schreef:
Simon Gallup en Lol Tolhurst die een beetje met de dames staan te dansen en dan die grijns van Boris Williams...

Qua haircut konden ze door dezelfde deur (of net niet natuurlijk).

avatar van deric raven
5,0
Robert Smith vertelde ooit in een interview dat na een televisie optreden de huidige single vervolgens een groot aantal plaatsen zakte.

Gast
geplaatst: vandaag om 15:37 uur

geplaatst: vandaag om 15:37 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.