Toto - Mindfields (1999)

Het is tijden terug dat ik deze cd beluisterd heb, maar ik heb 'm vanmorgen weer eens opgezet. Blown away: waarom heb ik deze cd zo weinig beluisterd??? Dit is niet alleen een aanrader voor Toto fans, maar voor iedereen die houdt van progrock. Deze cd behoort zeker tot het beste werk van Toto. Alle nummers zijn goed, maar Mindfields, Caught In The Balance, Melanie en One Road zijn de nummers die er voor mij uitspringen. 4 sterren.

Caught in the balance blijft voor mij de prijspakker op deze combeack plaat met Bobby. Relatief veel bluesy werk. Dat moet Lukather maar bewaren voor zijn solo platen. Ook veel toeters ..... jakkiebah!

-edit- het is trouwens ongelofelijk dat wanneer je Kimball in de band heb je Paich en Lukather ook nog leadzang laat doen.

De laatste opmerking had van mij kunnen zijn. Onbegrijpelijk inderdaad. Geldt overigens voor elk Toto album.

Lukather heeft sindsdien nogal wat van zijn glans verloren en hij krijgt hier ook een paar minder sterke broeders toegeschoven... maar op After You've Gone en vooral Melanie vind ik hem toch wel erg sterk en kan ik me ook niet direct een Kimball voorstellen die dat overneemt.

Vind die afwisseling juist wel prettig, allemaal zijn het niet enorm sterke zangers.

De Toto-discografie bestaat uit een aantal meer eenvormige platen in diverse richtingen (bijv. Isolation, Fahrenheit, Kingdom of Desire) en een aantal meer calodeiscopische AOR-albums (bijv. Toto, Toto IV en The Seventh One). Die laatste hebben over het algemeen het meeste succes gehad.

En dat zal wel een reden hebben. Zou het zijn dat de liedjes van de band op zichzelf qua vernieuwing, compositie, noch tekst erg wereldschokkend zijn, maar dat het spel van deze rasmuzikanten de muziek naar een hoger plan brengt? Hier en daar zijn de nummers zo beroerd dat er echt niks aan te redden valt, maar meestal valt het ook best mee en is een Toto-album gewoon een pot muzikaal vermaak op behoorlijk niveau.

Mindfields is weer zo'n allroundplaat. Toegegeven dat sommige nummers wat veel de blauwdruk van eerdere hits volgen. Toegegeven dat het tekstueel vaak wel erg lullig is ditmaal. Toegegeven dat vijf kwartier een hele zit is. Maar wat staan hier, vooral naarmate de plaat vordert, een hoop fijne nummers op. After You've Gone, Mindfields, Selfish en Caught in the Balance zijn allemaal al prima en vanaf Mad About You is helemaal elk schot raak. Dan vergeven we ze het ietwat opgeblazen High Price of Hate en het wel erg kazige Last Love graag.

Derhalve mijn favoriete Toto-album.

Heel aardig plaatje. Een aantal hele goeie tracks zoals Cruel, Caught in the Balance en Better World, een hele lading gewoon nice nummers als Mad About You, Melanie, After You've Gone, maar ook iets teveel zwakkere nummers. Verder is er ook niet echt een duidelijke stijl te vinden op dit album, et is van alles en nog wat. 3,5 ster.

Prima album van deze heren, al vind ik de LIVE uitvoering (nog) beter.

Eén van de betere Toto-albums inderdaad. Veel afwisseling en niet al te gelikt. Zelfs Lukather blijkt ineens bij vlagen wat emotie in zijn stem te kunnen leggen.

Huh? 'blijkt ineens'? Lukather is juist de man van de emotionele nummers...

Emotie bij Toto? nah......

Vond ik ook niet zo, nee.

Ze zingen niet vals inderdaad.

Nu is Toto niet de band waar de emotie vanaf spat nee, maar wil dat wil natuurlijk niet zeggen dat het emotieloos is gemaakt. Je weet wat voor band Toto is en die willen vaak de perfectie benaderen (geen waarde oordeel). Mocht iemand een wat emotioneler geluid van Toto willen (rare zin...) dan zou ik Kingdom of Desire of Hydra adviseren.

Haha... Toto geen emotie? Okay, grappig
Snap best dat men de platen als Fahrenheit en Seventh One beetje emotieloos vind, maar de eerste 3 albums, Kingdom of Desire, Tambu... is toch genoeg emotie te vinden. Dat iets gelikt is qua productie wil niet zeggen dat er geen emotie inzit toch? En ook op een album als Fahrenheit of Seventh One zingt Lukather een aantal ballads die juist heel emotievol zijn. Je kunt er persoonlijk niks bij voelen, maar het dan maar brengen alsof dat een feit is... gebeurt veel hier op mume, beetje jammer.

Maar natuurlijk is het een waardeoordeel mijnerzijds. Ik zie even niet waar ik dingen als feiten presenteer.

Verder vind ik Lukather een plichtmatige zanger. Hij kleurt niet buiten de lijntjes en brengt weinig fantasie en kleur aan zijn vocalen. Ook weinig emotie dus. Kimball, Frederiksen en die gast van Seventh One hebben spectaculaire timbres en brengen daar reuring mee in de tent. A Million Miles Away bijvoorbeeld. Daar zit tenminste verdriet achter. Ik begrijp dan niet waarom zo'n Lukather sowieso nog zijn mond open doet. Maar hoe hij Last Love brengt daarentegen, dat is hoe het moet. Dan nog vind ik hem een beperkte zanger.

Qua emotie vind ik Toto aan de veilige kant. De handrem zit er wat vaak op. Gelukkig staat daar altijd wel weer een hoop leuke hooks en refreintjes tegenover.

Tsja, dat kun je natuurlijk zo voelen. En ik doelde ook niet op jou, Edwynn.
Maar goed, emotie is natuurlijk iets wat je heel persoonlijk voelt (of niet voelt). Voor mij is Lukather altijd juist een zanger met veel emotie geweest. Ben met je eens dat hij een beperkte zanger is vergeleken met bijv. Kimball en vooral Joseph Williams (de gast van Seventh One) is een geweldige zanger. Maar ik vind Lukather's vocalen op bijv. Candyman en Luke toch zeker emotioneel (goed voorbeeld is het nummer Borrowed Time van Candyman). Ook bij Toto raken zijn vocalen bij de ballades mij altijd heel erg en bij de ong. 10x dat ik hem live heb gezien vond ik dat er ook altijd veel emotie aanwezig was. Nja, eeuwige discussie natuurlijk, want smaak is heel persoonlijk. Maar ik ben blij dat hij niet zijn mond heeft gehouden, ik hou erg van zijn stem. Jij kunt dan vast blij zijn met het nieuwe album van Toto dat maart 2015 uit zal komen, Lukather heeft aangegeven dat hij op t nieuwe album slechts 1 leadvocal doet en dat het geen ballade is.

Harlequin

Hebben we hier te maken met de "oude Bart (19) 86 misschien?

Absoluut, Poeha! Dat ouwe account van mij slingert ook nog ergens rond hier, geloof ik.
Haha, ik ben niet meer zo fanatiek op het verdedigen van Toto als vroeger en men mag zijn mening hebben en uiten, maar als je aan Lukather komt dan kom je toch nog steeds een beetje aan mij Blijft mijn muzikale held.

Ik was jaren op zoek naar deze cd, gewoon nergens meer te krijgen. Loop ik in Antwerpen een tweedehandswinkeltje binnen en ligt hij er in de jewel case versie (vrij zeldzaam) en afgeprijsd voor 6 euro. Ik heb hem inderdaad niet laten liggen.

Bobby Kimball is weer terug en dat merk je gelijk. Hij blijft toch wel mijn favoriete Toto zanger. Simon Phillips neemt de plaats van Jeff Porcaro over wie helaas is overleden. Simon is uiteraard wel een topdrummer.

Cruel vind ik de beste van dit album. Wat een heerlijke mix van rock en jazz en wat een heerlijke bas heeft dit nummer.
After You Have Gone, Mindfields, Caught in the Balance, Mad About You, One Road, Melanie zijn ook enorm vette nummers. Vooral ''Caught in the Balance'', ''Mad About You'' en ''Melanie'' zijn een van mijn favorieten.
Mysterious Ways en Last Love zijn natuurlijk ook beiden van harte welkom.
High Price of Hate, Selfish, No Love en Better World zijn verder ook goede nummers.

Dit album krijgt zonder twijfel 5 sterren van mij!
Mindfields is toch wel samen met Isolation mijn favoriete album.

Ik ken deze van Toto niet maar Bobby Kimball is ook mijn favoriete Toto zanger dus ik ga hem eens snel beluisteren. Ik ben na Turn Back, toen Toto met Toto IV echt een enorm commercieel succes werd eigenlijk een beetje afgehaakt maar de commentaren over deze plaat zijn goed hier.

Zeker luisteren, Running On Empty
Bobby klinkt echt geweldig op dit album!

Fanboy-alert!!!! Hoe kan dat toch altijd bij Toto-albums zijn?

Ik snap je niet helemaal, Metal-D78...

Waarom worden dit soort opmerkingen altijd bij Toto-albums gemaakt?

Zo'n opmerking zou terecht kunnen zijn, ware het niet dat m1997 zich pas zeer recent heeft aangemeld. En dat hij dan eerst alle albums van zijn favoriete band gaat waarderen, lijkt me volledig plausibel. Dat het dan om zeer hoge waarderingen, over de gehele linie, gaat, lijkt me ook prima te verklaren.

Leuke binnenkomer voor m1997.

Ik heb hem al gewaarschuwd. Toto is wat dat betreft een band met veel haters.

Zoals ik ergens anders ook al heb vermeld, vind ik Toto gewoon een top band. Ik geniet er elke dag nog van en dat doe ik al een aantal jaar. Zij hebben mijn muziek smaak veranderd van pop/disco/funk naar (hard/pop/jazz)rock en door geweldige bas nummers van Toto ben ik ook begonnen met bas spelen (beste keuze die ik ooit heb gemaakt). Ik ben dan wel jong, maar ik heb genoeg kennis van muziek. Mijn hele familie speelt zowat een instrument en ook mijn pa speelt al vanaf zijn 5de piano en zingt ook. Hij leert mij al een lange tijd over muziek en ik ben dus ook aardig muzikaal (ik kon bijvoorbeeld in 2 dagen een paar nummers op de bas vloeiend spelen). Ik weet dus ook echt wel dat Toto prima muziek maakt en ook (naar mijn mening) wat ondergewaardeerd is. Ik maak mij daarom ook verder niet druk over die haters

Ik ben zeker geen Toto-hater, integendeel. Volgens mij heb ik 3/4 van hun platen wel in de kast en ik mag platen als Hydra en Isolation graag luisteren.

Ik vind het altijd wel vermakelijk dat er wel eens wat Toto-aanhangers zijn die praktisch alleen maar op Toto-platen scores (minimaal een 4,5) geven en daar wat bijschrijven. Geeft verder niets.

Blijkbaar is Toto toch een beetje het instapmodel voor de overgang van pop naar voorzichtige rock.

Ik heb ook wel mijn Totoperiode gehad.
Heb ook een paar albums in bezit.
Maar het is niet waar ik nog veel naar luister.
Toto is altijd een band geweest die toegankelijke rock mixte met prog, hardrock/ a.o.r en zelfs wat jazz elementen verwerkte.
Live vind ik ze overigens geweldig. Hun studiowerk doet vaak wat klinisch aan. Geen produkties die mij echt aanspreken.
Spelen ze live dan heeft het power en knalt het meer en is er ruimte voor de improvisatie.

Geweldige band. Maar met een wisselvallig artistiek verloop. Hun visie is wel eens wat vaag vind ik.